บทที่ 5 ต่อล้อต่อเถียง

หลังจากกินมื้อเช้าอิ่มแล้ว กู้เหยียนฉีก็เข้าวังหลวงไปร่วมประชุมยามเช้ากับเหล่าขุนนางในราชสำนัก เขาเป็นแม่ทัพใหญ่ อีกทั้งยังมีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ และยังเป็นที่ไว้วางพระทัยของเสด็จลุง เสด็จพ่อและเสด็จแม่ของเขาตายจากไปนานแล้ว ตำแหน่งชินอ๋องนี้เขาได้รับสืบทอดจากบิดา นับว่ามีสถานะสูงส่งไม่น้อยเลย  

ด้านจินฝูก็ยกถาดอาหารออกมาจากห้องโถงใหญ่ นางสังเกตอาการตนเองอย่างระแวะระวัง พบว่าผ่านมาครึ่งชั่วยามแล้วยังไม่นอนชัก เช่นนั้นก็คือรอดแล้ว! แต่ถึงจะตายนางก็ไม่เสียดายเพราะท้องของนางอิ่มหนำแล้วไม่ต้องไปทนหิวในปรโลกอีก

"ไอหยา ท่านอ๋องเสวยได้เยอะเลยหรือนี่ นางกำนัลจิน เจ้าทำได้ดีมาก!"

พ่อบ้านตู้ที่เห็นว่าอาหารที่นำเข้าไปพร่องลงไปเกือบหมดก็ยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี จินฝูทำได้เพียงยิ้มกลบเกลื่อน เขากินเก่งอันใดกัน นางนี้แหละกินของเขาจนหมด!

เมื่อกู้เหยียนฉีไปแล้ว จินฝูผู้ไม่มีอะไรทำจึงอุ้มเจ้าแมวส้มและเจ้าไก่ทองมานั่งเล่นที่ระเบียงหน้าเรือนใหญ่ ระยะนี้พวกมันไม่ตีกันแล้ว อีกทั้งยังดูเหมือนจะแย่งกันอยู่ใกล้นางอีกด้วย จินฝูเองก็ไม่รังเกียจกลับชอบพวกมันสองตัวมากเสียด้วยซ้ำ บางคราการอยู่กับสัตว์เลี้ยงและธรรมชาติก็เป็นการช่วยบำบัดจิตใจได้อย่างดีเลย

“จินฝู”

จินฝูที่ได้ยินเสียงเรียกจึงหันไปมองดูพบว่าเป็นฉินเซียงและซ่งเอ๋อร์สหายของนางนั่นเอง หญิงสาวทั้งสองเพิ่งจะทำงานเสร็จและมานั่งกับนางด้วย  จินฝูที่เห็นอย่างนั้นจึงยื่นขนมไปให้พวกนางคนละชิ้น บอกว่าเป็นขนมที่กู้เหยียนฉีมอบให้ ฉินเซียงและซ่งเอ๋อร์ดีใจมาก รีบรับมาอย่างเร็วรี่ พวกนางทั้งสามสนทนาเรื่องต่างๆไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งได้ยินเสียงของสตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

"จินฝู เจ้านี่ดีนักนะ ต่อหน้าท่านอ๋องแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่แท้จริงกลับยั่วยวนเขา หากไม่ใช่เพราะเจ้าใช้มารยาร้อยเล่ห์ คนที่ควรจะเข้าไปรับใช้ท่านอ๋องคือข้าต่างหาก!"

จินฝูหันไปมองพบว่าเป็นเสิ่นหลีนั่นเอง สตรีนางนี้อยากรับใช้กู้เหยียนฉีใจจะขาดแต่กลับไม่ได้รับเลือกเลยผูกใจเจ็บต่อนางสินะ จินฝูลอบถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย การที่นางได้มารับใช้เขาเช่นนี้แน่นอนว่ามีคนมากมายที่ไม่พอใจ แต่นางปฏิเสธได้ที่ไหนกัน อยากจะด่าเจ้าคนแซ่กู้ผู้นั้นนักที่หาเรื่องมาให้นาง

เสิ่นหลีมองจินฝูอย่างไม่เป็นมิตร มีหรือนางจะไม่รู้ว่าจินฝูคิดจะแย่งความโปรดปราณจากนาง ไม่กี่วันก่อนคนเขาพูดกันให้เซ็งแซ่ว่าจินฝูกอดขายั่วยวนท่านอ๋อง น่าเจ็บใจนัก!

ยิ่งคิดโทสะก็ยิ่งสุมในอก เสิ่นหลีจึงยิ่งเกลียดชังจินฝูมากขึ้นกว่าเดิม 

"ว่าอย่างไร ข้าพูดแทงใจดำเจ้าหรือ จึงนิ่งไป สตรีหน้าด้าน"

จินฝูส่งเสียงเหอะออกมา เสิ่นหลีนี่อย่างไรกัน มาถึงก็ด่าคนส่งเดชไม่ถามไถ่กันสักคำ คนเช่นนี้นางไม่เสียเวลามาพูดดีดีด้วยเด็ดขาด เมื่อคิดได้เช่นนั้นจินฝูจึงเดินเข้าไปหาเสิ่นหลีอย่างไม่เกรงกลัว

"ทำไม เจ้าอิจฉาข้าหรือ แต่ก็นั่นล่ะเจ้าพยายามตั้งมาก ทุ่มเทแรงกายแรงใจขยิบหูขยิบตาให้เขาจนตาแทบบอด แต่เขายังไม่ชายตามองเจ้าเลย เจ้าคงอกแตกตายสินะ แต่ข้าน่ะ ยืนสวยไปวันๆเขาก็เลือก เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ อยู่เฉยๆเขาก็รักน่ะ"

"จินฝู!"

"เข้ามาสิ เจ้าตบข้าถีบกลับแน่นอน!"

เสิ่นหลีที่เห็นว่าจินฝูเอาจริงก็ไม่กล้าลงมือ

"ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะได้อยู่ข้างท่านอ๋องไปอีกนานเท่าใด!"

"จ๊ะ"

จินฝูคร้านจะเอ่ยถกเถียงด้วยแล้วจึงหันหลังเดินกลับเข้าเรือนใหญ่ เสิ่นหลีที่เห็นว่าอีกฝ่ายยียวนกวนประสาท จึิงอาศัยทีเผลอตอนที่จินฝูหันหลังจะเดินจากไปหมายจะเข้าไปถีบแผ่นหลังนางสักหน แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ลงมือ เจ้าแมวส้มก็พุ่งเข้ามาหานางและกางเล็บตะปบลงมาที่ใบหน้าของนางอย่างแรง จากนั้นเจ้าไก่ก็กระโดดไล่ตีนางอย่างบ้าคลั่ง เสิ่นหลีกรีดร้องวิ่งหนีเป็นพัลวัน จินฝูที่เห็นอย่างนั้นก็เบ้ปากคราหนึ่งพลางตึกสมน้ำหน้าเสิ่นหลีในใจ คนเช่นนี้นางไม่สงสารหรอก

คุณธรรมต่อเพื่อนมุนษย์หรือ เหอะ เราต้องเลือกทำดีให้ถูกคนจ๊ะ!

ยิ่งเห็นเสิ่นหลีวิ่งล้มลุกคลุกคลานจนผมเผ้ายุ่งเหยิง เสิ่นหลีก็กู่ร้องในใจอย่างลิงโลด ให้ตายเถอะ เจ้าแมวเจ้าไก่สองตัวนี่ เลี้ยงไม่เสียข้าวสุกจริงๆ

กู้เหยียนฉีที่กลับมาเห็นว่าเจ้าแมวและเจ้าไก่ของตนกำลังไล่ตีนางกำนัลคนหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง โดยมีจินฝูยืนมองอย่างภาคภูมิใจก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที

นี่นางเก่งกาจถึงขนาดชี้นำสัตว์เลี้ยงของเขาให้ไปตีคนแล้วหรือนี่ฦ

"พวกเจ้าทำอันใดกัน!"

ทุกคนถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียง พอหันมามองและพบว่าเป็นท่านอ๋องจึงรีบคุกเข่าลงทันที แม้แต่เจ้าแมวส้มกับเจ้าไก่ยังหยุดและทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เสิ่นหลีที่เห็นเช่นนั้นก็รีบคลานเข้าไปกอดขากู้เหยียนฉีและร้องไห้ขอความเป็นธรรมทันที

"ฮือ ท่านอ๋อง โปรดให้ความเป็นธรรมด้วยเพคะ จินฝู นางทำร้ายหม่อมฉันเพคะ!"

กู้เหยียนฉีเมื่อได้ยินดังนั้นจึงปรายตามองจินฝูทันที จินฝูถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วจึงเอ่ยตอบทันที

"หม่อมฉันไม่ได้ตีนางนะเพคะ   เจ้าแมวส้มเจ้าไก่ทองต่างหากที่รุมตีนาง ลูกท่านตีชาวบ้านเหตุใดไม่ไปถามลูกท่านเล่า อุ๊บ!"

จินฝูรีบยกมือปิดปากตน พลางทำหน้าเลิ่กลั่ก กู้เหยียนฉีส่งเสียงเหอะ ก่อนจะสลัดตัวเสิ่นหลีออกจากขาของตน เสิ่นหลีพยายามจะเข้ามากอดอีก แต่กู้เหยียนฉีกลับถีบนางกระเด็นไปไกลด้วยความรำคาญ

บัดซบ! นางเอาหน้าอกถูไถขาเขาด้วย สตรีหน้าด้าน

ชายหนุ่มพยายามระงับโทสะ แล้วจึงเอ่ยเสียงเข้ม

"พวกเจ้าสองคนตีกันในจวนข้านับว่ามีความผิด หักเบี้ยหวัดสามเดือน ส่วนเจ้า รับโทษโบยเพิ่มสิบไม้ จำไว้ อยู่ในจวนข้าอย่าได้ทำปากเก่งเอ่ยวาจาส่งเดชไปทั่ว และอย่ามากอดขาอีก ยิ่งเจ้าอยากให้้ข้าสนใจเจ้ามากเพียงใด ข้ายิ่งมองว่าเจ้าน่ารังเกียจมากขึ้นเท่านั้น"

เสิ่นหลีชะงักไปทันที นางก็ทำเช่นเดียวกับจินฝู ออดอ้อนเขาแบบเดียวกัน แต่มันไม่ได้ผลหรอกหรือ แล้วเหตุใดวันนั้นที่จินฝูทำกลับได้ผลกันเล่า!

จินฝูเองก็อึ้งงันไม่ต่างกัน นางคิดว่าเขาจะโบยนางด้วยแต่กลับไม่ทำ ด้านกู้เหยียนฉีที่เห็นว่าจินฝูเอายืนงง จึงตวาดนางทันที

"ไสหัวตามมาสิ จะยืนโง่อยู่ทำไม พาเจ้าทองกับเจ้าส้มมาด้วย!"

จินฝูรีบพยักหน้า ก่อนจะอุ้มเจ้าแมวเจ้าไก่วิ่งตามเขาเข้าไปในเรือนใหญ่ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ของนางอาการไปโพล่ากำเริบอีกแล้ว นางต้องห้ามกวนประสาทเขา

 เมื่อเข้ามาในเรือนใหญ่แล้ว กู้เหยียนฉีจึงไล่ให้คนอื่นๆออกไปให้หมด

"คุกเข่าลง!"

จินฝูสะดุ้งโหยง แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี นางลอบตื่นตระหนกในใจคราหนึ่ง ที่เขาไม่ลงโทษนางต่อหน้าคนอื่นก็เพราะ อยากเอานางมาสังหารทิ้งในเรือนนี่เอง

เหอะ ตายก็ตายสิ หากนางตายเป็นผีไปแล้วจะมาหลอกเขาทุกคืนเลยคอยดู!

กู้เหยียนฉีมองจินฝูคราหนึ่ง ในแววตามีริ้วคลื่นที่นางไม่ทันได้เห็นปรากฏอยู่

"ข้าให้เจ้าเลี้ยงแมวและไก่ของข้า แต่เจ้ากลับทำให้พวกมันเสียแมวเสียไก่ จินฝู เจ้ามันช่างน่านัก!”

จินฝูเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยโต้แย้ง

"หม่อมฉันจะรู้ไหมเล่าเพคะ ว่าเจ้าส้มเจ้าทองจะไล่ตีเสิ่นหลี มันก็นิสัยเหมือนท่านไม่ใช่หรือ เบื้องบนเป็นเช่นไรเบื้องล่างย่อมเป็นเช่นนั้น"

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?"

"ไม่มีอันใดเพคะ หม่อมฉันเพียงบอกว่า สูงบน ต่ำล่าง บรรยากาศกดดันเช่นนี้เหมาะแก่การเขย่าลูกเต๋าเพคะ ท่านอ๋องจะลองเล่นกับหม่อมฉันสักตาหรือไม่?"

กู้เหยียนฉีถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก นางคิดว่าเขาไม่ได้ยินที่นางพูดก่อนหน้านี้หรือ แต่นางกลับแถไปได้อย่างหน้าด้านๆ

"ข้าจะลงโทษพวกเจ้า ทั้งคนทั้งไก่ทั้งแมว!"

เมื่อจินฝูฟังจบก็ถึงกับย่นหัวคิ้ว คนผู้นี้นี่มันอย่างไรกัน นางยังไม่ได้ทำผิดอันใดเลยนะ

“ท่านอ๋อง เสิ่นหลีหาเรื่องหม่อมฉันก่อนนะเพคะ หม่อมฉันยังไม่ได้ทำอันใดนางเลย พระองค์ก็จะลงโทษเสียแล้ว ช่างลำเอียงยิ่งนัก!

“เมี๊ยว!"

"กระต๊าก"

เจ้าทองและเจ้าส้มประสานเสียงขึ้นพร้อมกันราวกับเห็นด้วยกับคำพูดของจินฝู 

กู้เหยียนฉีถึงกับชะงักไปในทันที

มารดาทันเถอะ นางเอาไก่กับแมวของเขาไปเป็นพวกหมดแล้ว!

ด้านจินฝูเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน

"หม่อมฉันไม่ผิดเพคะ "

"กระต๊าก"

"ท่านอ๋อง จะทรงลงโทษหม่อมฉันไม่ได้นะเพคะ หม่อมฉันไม่ผิด กระต๊าก อุ๊บ!"

จินฝูยกมือปิดปากตนทันที ให้ตายเถอะ นางขันแบบไก่ได้เช่นไรกัน!

กู้เหยียนฉีถึงกับยกมือคลึงหว่างคิ้วตน สตรีนางนี้ทำให้เขาทั้งโมโหและจนใจได้ในคราวเดียวกันอย่างหาได้ยาก

"จินฝู ความผิดเจ้าไม่ใช่การทำร้ายเสิ่นหลี แต่เป็นเพราะเจ้าพูดว่า ข้าชอบเจ้า แท้จริงแล้วเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้ชอบเจ้า!"

จินฝูเมื่อได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกอับอายขึ้นมา นางโมโหจึงยั่วโทสะเสิ่นหลีไปเช่นนั้น หญิงสาวยิ้มประจบประแจงเขา แล้วรีบเอ่ยแก้ตัวทันที

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเพียงเอ่ยเพราะโทสะ อย่าถือเป็นจริงเป็นจังไปเลยเพคะ ท่านอ๋องสูงส่งเหมือนเดือนในหมู่ดาว หม่อมฉันจะกล้าอาจเอื้อมได้อย่างไรเล่าเพคะ”

เอื้อมได้ก็ไม่เอื้อมหรอก ให้นางเอื้อมไปกอดเขา นางเอื้อมไปหยิบไก่ทอดหนังกรอบมากินดีกว่า!

       กู้เหยียนฉีหรี่ตามองจินฝูอย่างจับผิดคราหนึ่ง

“สตรีเหล่านั้นล้วนอยากเป็นของข้าทุกคน ถึงขนาดมาปรากกฎตัวต่อหน้าข้าอยากให้ข้ามอบความสุขสบายให้กับพวกนาง ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะไม่คิดเช่นเดียวกันกับพวกนาง เช่นนั้นหากเจ้าไม่คิดเพ้อฝันอยากเป็นของข้า แล้วเจ้าเพ้อฝันถึงสิ่งใดกัน?”

จินฝูลอบเบ้ปากอีกหน ให้ตายเถอะ หากไม่กลัวตายนางอาเจียนไปนานแล้ว หลงตนเองชะมัด เว้นข้าไว้สักคนเถอะ

แม้ในใจจะลอบก่นด่าเขาอย่างสาดเสียเทเสีย แต่ต่อหน้านางยังคงรักษาท่าทีของตนเอาไว้

“ความฝันของหม่อมฉันน่ะหรือเพคะ เห้อ ความฝันนั้นก็คือการได้นอนตื่นสาย ตื่นมามีของกินวางอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็กดแอปสั่งของออนไลน์ ทำงานวันละสามชั่วโมง ที่เหลือก็กินๆนอนๆถ้าจะให้ดี หม่อมฉันอยากเป็นคนว่างงานที่ร่ำรวยเพคะ เรื่องอื่นหม่อมฉันไม่สน เหตุใดหม่อมฉันจะต้องเอาชีวิตตนเองไปผูกติดกับบุรุษที่ไม่เห็นค่าในตัวหม่อมฉันด้วยเล่า ไร้สาระสิ้นดี มิสู้เอาเวลาไปกินๆนอนๆยังดีเสียกว่า”

“นี่น่ะหรือคือความทะยานอยากในใจของเจ้า?”

“เพคะ กิน นอน ตื่นขึ้นมา กินและนอนต่อเพคะ ว่าแต่ท่านอ๋องยังมีสิ่งใดอยากสั่งสอนอีกหรือไม่เพคะ หากไม่มีหม่อมฉันขอไปกินซาลาเปาที่เหลืออีกหนึ่งลูกก่อนนะเพคะ หม่อมฉันพูดมากไปใช้พลังงานเยอะรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว ว่าแต่ท่านอ๋องจะรับของว่างด้วยไหมเพคะ หม่อมฉันจะได้รอกินของว่างที่เหลือจากพระองค์ ”

กู้เหยียนฉี “....”