สงครามของเหล่าสตรี

จวงอิงไม่สนใจท่าทางเกรี้ยวกราดของคู่ปรับเก่า นางแลบลิ้นให้สวีไช่ไช่ก่อนจะเดินกลับไปทำงานของตน เมื่อถูกกระทำเช่นนั้นคนอย่างสวีไช่ไช่ไหนเลยจะยอมขาดทุน หญิงสาวรีบเดินสาวเท้าตามไปก่อนจะดึงหัวไหล่ของนางให้หันกลับมา

“จวงอิง เจ้ามาพูดกับข้าให้รู้เรื่องนะ”

สวีไช่ไช่เท้าเอวตวาดแหวใส่จวงอิง คนที่ทำงานอยู่ไม่ไกลต่างเงยหน้าขึ้นมองการโต้เถียงของหญิงสาวทั้งสอง

“พูดอันใด ข้าแค่เพียงดื่มน้ำเท่านั้น”

“แต่นั่นเป็นน้ำที่ข้าให้พี่อี้ซิง มิใช่ของเจ้า”

“ให้ใครดื่มก็เหมือนกัน ทุกอย่างที่นี่เป็นของย่าจวง หรือกระบอกน้ำนั่นเจ้าเอามาจากเรือนของเจ้า”

“ข้า!..”

“เช่นนั้นก็จบเรื่อง กลับไปทำงานของเจ้าเถอะ เลิกอู้ได้แล้ว”

จวงอิงยักไหล่ก่อนจะเดินหันหลังให้สวีไช่ไช่

หญิงสาวที่กำลังโมโหไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี จึงได้เผลอลงมือผลักจวงอิงเพื่อระบายอารมณ์ ทว่าด้านหน้าของจวงอิงมีคราดที่วางหงายเอาไว้ หญิงสาวไม่ทันระวังตัวจึงไถลไปด้านหน้า เมื่อเห็นว่าตนเองกำลังจะล้มลง จวงอิงทำได้เพียงหลับตารอรับหายนะที่กำลังบังเกิด

“กรี๊ด!!”

ร่างสูงของจวงอี้ซิงก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าถึงตัวของจวงอิง แขนแข็งแรงคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทัน แต่ทั้งสองก็ล้มลงอีกด้านโดยที่หญิงสาวโถมตัวทับอยู่ด้านบน

จวงอิงยังคงหลับตาปี๋เพราะความกลัว เมื่อเห็นว่านางปลอดภัยชายหนุ่มจึงสะกิดหญิงสาวที่นั่งทับตนเองเบาๆ ก่อนเอ่ยถามเสียงทุ้ม

“เจ็บตรงไหนหรือไม่”

เมื่อตั้งสติได้จวงอิงจึงพบว่าตนเองกำลังนั่งทับเขาอยู่ พลันใบหน้ามอมแมมที่เต็มไปด้วยเศษดินก็แดงซ่านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ขะ.. ข้าไม่เจ็บเจ้าค่ะ”

“ต่อไปก็เดินระวังหน่อย”

จวงอี้ซิงรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับจวงอิงมิใช่อุบัติเหตุ ทว่าเขาก็มิได้เปิดโปงเรื่องที่สวีไช่ไช่ทำ ชายหนุ่มก้มลงหยิบคราดอันแหลมคมมาไว้ในมือก่อนเดินจากไป

สวีไช่ไช่ที่เห็นชายหนุ่มที่ตนพึงใจและหญิงสาวที่ตนเกลียดชังตระกองกอดกัน นางก็แสดงสีหน้าเจ็บใจออกมา คิดจะสั่งสอนจวงอิงแต่กลับเป็นนางที่ได้ผลประโยชน์ ขโมยไก่ไม่สำเร็จยังเสียข้าวสารไปหนึ่งกำมือ ช่างน่าเจ็บใจนัก

หญิงสาวกระทืบเท้าเดินจากไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด

จวงอี้ซิงที่ทำท่าทางเฉยเมยทว่าหัวใจกลับเต้นโครมคราม เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดสตรีมากเพียงนี้ กลิ่นหอมของนางยังคงติดตรึงอยู่ที่ปลายจมูก

ชายหนุ่มยกมือสัมผัสที่หัวใจด้านซ้ายของตนที่ยังคงไม่สงบ เขาไม่สามารถสลัดภาพของหญิงสาวผู้งดงามที่กำลังตื่นตระหนกในอ้อมแขนออกไปได้

จวงอี้ซิงเหลือบสายตามองไปยังจวงอิงที่กำลังนั่งขุดดินห่างออกไป เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นเขาก็รีบแสร้งทำท่าทางว่าตนเองกำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน

หลี่อันหนิงผู้มองเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา ทว่ามิได้เข้าไปร่วมวง นางมองไปยังจวงอี้ซิงที่มีท่าทางเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ควรวางมือวางไม้ไว้ตรงที่ใด

เด็กสาวได้แต่แอบขำพี่ชายผู้ซื่อบื้อในใจ

“ดูท่าทางพี่ชายผู้นี้จะเริ่มมีความรู้สึกแล้วสินะ”

เด็กสาวเอ่ยพึมพำเสียงเบา

หลังจากทุกคนทานอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว และได้นั่งพักเล็กน้อยก่อนกลับไปทำงานในช่วงบ่าย หลี่อันหนิงกระซิบกระซาบกับหลี่ซางเป่าบางอย่างก่อนเด็กน้อยจะวิ่งหายไป

“พี่ใหญ่ ข้ากลับมาแล้ว”

หลี่อันหนิงสั่งให้ซางเป่าน้อยไปจับตัวหนอนมา หลังจากที่แอบไปทางด้านหลังของสวีไช่ไช่ นางก็เทพวกมันลงไปบนตัวของหญิงสาว สวีไช่ไช่ที่กำลังทำงานอยู่รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังขยับ เมื่อมองไปที่หัวไหล่พบว่ามีหนอนเกาะอยู่หลายตัว จึงกรีดร้องออกมาเสียงหลง

“กรี๊ด!! หนอน ตรงนี้มีหนอนช่วยข้าด้วย เอามันออกไปที เอามันออกไปจากข้า”

เมื่อเห็นหญิงสาววิ่งพล่านไปมา หลี่อันหนิงและหลี่ซ่างเป่าก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

จวงอี้ซิงเมื่อเห็นสวีไช่ไช่กรีดร้องขอความช่วยเหลือ ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปหานาง หวังจะจับเจ้าหนอนที่อยู่บนตัวหญิงสาวออก ทว่าสวีไช่ไช่ที่กำลังหวาดกลัวกลับโถมตัวเข้าหาชายหนุ่มทำให้ทั้งสองล้มลงไปพร้อมกัน

หลี่อันหนิงเห็นว่าแผนการสั่งสอนสวีไช่ไช่เริ่มผิดพลาด จึงรีบวิ่งไปดึงนางออกจากพี่ชายของตน

“ท่านเป็นอะไรไหนข้าดูหน่อย นั่นมันหนอนนี่บนหัวไหล่ของท่านมีหนอน”

สวีไช่ไช่ที่ยังไม่ทันตั้งสติก็กรีดร้องออกมาอีกครั้ง นางสับเท้าวิ่งออกไปจากไร่มันเทศของแม่เฒ่าจวงอย่างมาเหลียวหลัง

“ข้าไม่ทำแล้ว กรี๊ด!! ที่นี่มีหนอนยั้วเยี้ยเต็มไปหมดเลย”

แม้สวีไช่ไช่จะวิ่งหนีไปแล้ว แต่ชายหนุ่มอย่างจวงอี้ซิงกลับยังคงมองไปทางที่หญิงสาววิ่งหายไป อาการเหม่อลอยของเขาอยู่ในสายตาของหญิงสาวอีกนาง จวงอิงรู้สึกวูบโหวงในใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่ตนแอบชอบยังคงมองไปที่สตรีอื่น

มีเพียงหลี่อันหนิงเท่านั้นที่รู้ว่าในหัวของชายหนุ่มกำลังคิดสิ่งใด

สามวันผ่านไป

การขุดมันเทศยี่สิบหมู่ได้จบลง สวีไช่ไช่มิได้กลับมาทำงานในไร่อีก แต่นางยังคงคอยวนเวียนอยู่รอบกายของจวงอี้ซิง แรกๆ จวงอิงก็ทำหน้าที่ขัดขวางนางอย่างเต็มกำลัง แต่ผ่านไปสักพักเมื่อเห็นชายหนุ่มแสดงท่าทีคล้ายสนใจสวีไช่ไช่ จวงอิงจึงหยุดการกระทำของตน

นางเร่งทำงานในส่วนของตนจนเสร็จ แม้แต่หัวมันเทศส่วนที่นางควรได้รับจวงอิงก็ไม่เอา หญิงสาวกลับไปยังเรือนของตนด้วยท่าทีเซื่องซึม ทว่าบิดาอย่างจวงต้าหลางที่สังเกตเห็นกลับคิดว่าบุตรสาวเพียงแค่เหน็ดเหนื่อยเท่านั้น จึงไม่ได้เซ้าซี้ถามให้มากความ

หลี่อันหนิงมองพี่ชายต่างสายเลือดด้วยสีหน้าเป็นห่วง คนผู้นี้ช่างโง่เขลานัก ความจริงอยากพูดคุยกับจวงอิงแต่เพราะเขินอายจึงหันไปคุยกับสวีไช่ไช่แทน ไม่รู้หรือว่าสตรีผู้นั้นเองก็มีเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์เช่นกัน

บัดนี้เลยกลายเป็นว่าทำให้สตรีอีกนางไม่พอใจ หนีกลับเรือนไปแล้ว

“พี่อี้ซิง ท่านช่างโง่เขลานัก”

หลี่อันหนิงตำหนิพี่ชายต่างสายเลือดก่อนจะเดินเชิดหน้าจากไป ชายหนุ่มผู้ไม่รู้ว่าตนเองทำสิ่งใดผิด หันไปมองสวีไช่ไช่ที่อยู่ข้างกายด้วยสีหน้างงงัน

วันต่อมา

สวีไช่ไช่แต่งกายงดงามเดินกรีดกรายมายังเรือนของแม่เฒ่าจวงแต่เช้า เมื่อเห็นชายหนุ่มที่กำลังจัดเรียงมันเทศลงในตะกร้าอย่างประณีต นางจึงรีบเข้าไปทักทาย

“สวัสดีเจ้าค่ะพี่อี้ซิง ท่านกำลังอันใดอยู่หรือให้ข้าช่วยหรือไม่”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวผู้มาใหม่ แต่มือก็มิได้หยุดทำงาน

“ไม่เป็นไร ข้าเพียงนำมันเทศเหล่านี้ไปให้จวงอิง เมื่อวานนางกลับไปก่อนเลยยังไม่ได้รับค่าจ้างส่วนของตน”

สวีไช่ไช่เมื่อได้ยินว่าเขาจะนำมันเทศไปให้จวงอิงคู่ปรับของตน หญิงสาวก็แอบบิดปากท่าทางไม่พอใจ

“ให้นางมาเอาเองที่นี่ไม่ได้หรือ เหตุใดต้องให้ท่านลำบากนำไปประเคนถึงที่”

“อย่าพูดเช่นนั้นเลย นางทำงานทุกวันโดยไม่ปริปากบ่น ข้านำมันเทศไปให้นางที่เรือนเพียงแค่นี้ไม่ลำบากอันใด”

ชายหนุ่มสะพายตะกร้าไม้ไผ่ที่มีมันเทศลูกสวยที่คัดเลือกด้วยตัวเองขึ้นหลัง ทว่าสายตายังคงสงสัยว่าเหตุใดหญิงสาวตรงหน้าถึงได้มายังเรือนของเขาตั้งแต่เช้า

“เจ้ามาที่นี่มีธุระหรือ”

สวีไช่ไช่ถูกถามตรงๆ เช่นนั้นถึงกับทำหน้าไม่ถูก นี่เขาไม่รู้เลยหรือว่านางที่นี่ทำไม

“ขะ..ข้าแค่มาดูว่าท่านมีอะไรให้ช่วยอีกหรือไม่”

“ออ..ไม่มีแล้วล่ะ ขอบใจเจ้ามาก เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน”

ชายหนุ่มเดินออกจากเรือนโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ประทินโฉมงดงามมาเพื่อเขา เพราะภายในหัวมีเพียงภาพหญิงสาวใบหน้ามอมแมมเต็มไปด้วยเศษดินผู้นั้น

“อ๊ะ..พี่อี้ซิงท่านรอข้าด้วย”

เมื่อเห็นว่าเขามิได้สนใจการแต่งกายอันงดงามของตน สวีไช่ไช่ก็รีบวิ่งตามชายหนุ่มไปทันที

เมื่อทั้งสองไปถึงเรือนของหัวหน้าหมู่บ้านจึงตะโกนเรียกจวงอิงอยู่ด้านนอก หญิงสาวจดจำเสียงของชายหนุ่มที่ตนแอบชอบได้ดี เห็นว่าเขามาพบตนถึงเรือนอารมณ์น้อยใจก่อนหน้านี้ก็หายวับไปทันที

“พี่อี้ซิงท่านมาหาข้าหรือ”

จวงอิงที่รีบวิ่งมาเปิดประตู พบว่าชายหนุ่มที่ตนคิดถึงมาพร้อมกับสตรีอีกนางที่ตนไม่ชอบหน้า ดวงตากลมโตก็มีอาการสั่นไหวทันที

“ท่านมาทำอันใดที่นี่”

น้ำเสียงร่าเริงก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา จวงอี้ซิงที่ยังไม่เข้าใจในสถานการณ์มองใบหน้าน้อยใจของหญิงสาวอย่างุนงง

“จะอะไรซะอีก ข้ากับพี่อี้ซิงก็มาส่งมันเทศให้เจ้าน่ะสิ เมื่อวานเจ้ายังไม่ได้รับค่าจ้างสำหรับการทำงานของตนมิใช่หรือ”

สวีไช่ไช่จีบปากจีบคอพูดราวกับว่าตนเองกลายเป็นสะใภ้บ้านจวงไปเรียบร้อยแล้ว และแสดงให้หญิงสาวเห็นว่าตอนนี้นางกำลังทำหน้าที่พร้อมกับสามีอย่างจวงอี้ซิง

“ข้าไม่ต้องการ เอากลับไปเถอะ”

เอ่ยจบหญิงสาวก็ปิดประตูใส่หน้าคนทั้งสองเสียงดังปังทันที