ตอนที่ 8 รักครั้งเก่า

ความทรงจำของรักครั้งเก่า

บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะบนโต๊ะอาหารเงียบลงทันที เมื่อพี่บี พนักงานอาวุโสสุดของแผนกเอ่ยขึ้นมาว่า "เออ ทุกคนรู้เรื่องหรือยัง คุณเอก เขากำลังจะย้ายกลับมาทำงานที่ไทยแล้วนะ เห็นว่ามีโปรเจกต์ด่วนที่ต้องมาดูแล"

คำว่า 'คุณเอก' ทำให้ฟ้าที่กำลังตักข้าวเข้าปากถึงกับชะงัก ช้อนในมือหลุดร่วงลงกระทบจานเสียงดัง 'แกร๊ง!' ทันทีที่ได้ยินชื่อของเขา ความทรงจำเก่า ๆ ก็พรั่งพรูเข้ามาในหัว เธอเคยคบกับเอกตอนเข้าทำงานใหม่ ๆ เขาเป็นชายหนุ่มที่มีตำแหน่งค่อนข้างสูงในบริษัท เป็นคนที่จีบเธออย่างจริงจัง ก่อนที่เขาจะได้ย้ายไปทำงานที่สาขาต่างประเทศ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เริ่มห่างเหินและจบลงในที่สุด

วินาทีนั้นหัวใจของฟ้าเต้นระรัว เธอรู้สึกประหม่า ไม่รู้ว่าถ้าได้เจอหน้ากันอีกครั้ง เธอควรจะทำตัวอย่างไรดี

วินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นความผิดปกติของฟ้าอย่างชัดเจน เขาก้มลงไปกระซิบถามอย่างเป็นห่วง "ฟ้าโอเคไหม ไม่สบายหรือเปล่า"

ฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธรัว ๆ พยายามยิ้มให้ดูเป็นปกติ "ไม่เป็นไรหรอก สงสัยจะเป็นเพราะอากาศร้อน"

แต่ในใจวินรู้ดีว่าไม่ใช่ เขาเป็นคนที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่แรกเริ่มที่เอกเข้ามาจีบฟ้า เขาเห็นความรักของทั้งคู่ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น และเห็นตอนที่มันต้องจบลง วินแอบหวังลึก ๆ ว่าเอกจะไม่กลับมา เพราะเขารู้สึกดีกับฟ้ามาตลอด แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวว่าฟ้าจะยังลืมรักครั้งเก่าไม่ได้

ในหัวของวินเกิดความสับสนระหว่างความรู้สึกกับเหตุผล เขานึกอยากจะรวบรวมความกล้าแล้วสารภาพรักกับฟ้าไปเสียเลย อย่างน้อยเธอก็จะได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาและจะได้ไม่หวนกลับไปหารักครั้งเก่า แต่พอคิดอีกที เขาก็กลัวว่าถ้าเธอปฏิเสธ ความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่แสนดีอาจจะหายไปตลอดกาล ท้ายที่สุด วินจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ และทำได้เพียงแค่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเธอ

"เอาล่ะ ๆ ทุกคน กลับกันได้แล้ว!" เสียงของพี่มีนาดังขึ้น เป็นสัญญาณให้ทุกคนต้องกลับเข้าทำงาน "เดี๋ยวเข้างานไม่ทันจะเป็นเรื่องอีก"

ทุกคนลุกขึ้นทันที และเดินกลับไปยังบริษัท ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศอีกครั้ง แต่ในใจของฟ้าและวินนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายและซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้ในตอนนี้

ความกังวลที่ไม่ต้องบอก

แสงไฟสลัวจากเสาไฟข้างทางส่องนำทางให้ฟ้าในยามค่ำคืน แต่ใจของเธอกลับมืดมนกว่าที่เคยเป็น เรื่องที่พี่เอกอดีตคนรักกำลังจะกลับมาทำงานที่บริษัททำให้เธอสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง จะทำเป็นเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือจะทำอย่างไรดี เพราะตั้งแต่เลิกกันไปก็ไม่เคยได้คุยกันอีกเลย พอต้องกลับมาเจอหน้ากันทุกวันในที่ทำงานเดิม เธอรู้สึกประหม่าและหนักใจอย่างบอกไม่ถูก

ในขณะที่ฟ้าเดินเหม่อลอยอยู่ริมทางเท้า จู่ๆ ก็มีนิ้วเรียวยาวสะกิดที่ไหล่เบาๆ เธอหันไปตามแรงสะกิดด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอก็ปะทะเข้ากับจมูกของ ทิว ที่กำลังก้มลงมองเธออยู่พอดี

"มีอะไรครับ" ทิวแกล้งพูดเสียงขรึม "เดินเหม่อลอยไม่ดูทางเลยนะครับ"

ฟ้าหน้าแดง "เปล่าซะหน่อย" เธอแก้ตัว "ก็ปกติ"

"ผมเห็นพี่เหม่อมาตั้งนานแล้ว" ทิวพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวาน "งานยุ่งเหรอครับ"

"นิดหน่อย" ฟ้าตอบ

"โธ่ แบบนี้ก็ไม่มีเวลาให้ผมเลยสิครับ" ทิวพูดพลางทำหน้าออดอ้อน "อยากอยู่สองคนกับพี่บ้าง"

"เอาเวลาไปตั้งใจเรียนเถอะน้องเอ้ย" ฟ้าพูดอย่างเอ็นดู "จะได้รีบเรียนจบให้มัน จบๆ"

"เรียนยังไม่จบก็ดูแลแฟนได้อยู่นะ แป๊ปๆ ผมก็เรียนจบมีงานทำ ดูแลพี่ฟ้าได้สบายหายห่วง" ทิวพูดด้วยความมั่นใจ "แต่พี่ต้องรอผมนะ ห้ามเผลอใจไปให้คนอื่นเด็ดขาด ไม่งั้นผมไม่ยอมนะ"

คำพูดของทิวทำให้ฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย เธอเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะคำพูดของเขามันช่างตรงกับความกังวลในใจของเธอเหลือเกิน ทิวเห็นท่าทีของฟ้าก็อดที่จะถามไม่ได้

"เงียบทำไมพี่ฟ้า" ทิวถามเสียงจริงจัง "อย่าบอกนะว่าแค่จะเล่น ๆ กับผม ไม่จริงจัง"

"เปล่าซะหน่อย" ฟ้าปฏิเสธทันที "ก็แค่งงกับคำพูดนาย"

"ผมพูดจริงนะ" ทิวพูดด้วยแววตาแน่วแน่ "ที่ผมย้ายออกจากหอมาอยู่กับอา ก็เพราะอยากเจอหน้าพี่ทุกวันนั่นแหละ"

"แล้วทำไมเมื่อก่อนไม่มาอยู่ล่ะ ทำไมเพิ่งมาอยู่ตอนนี้" ฟ้าถามด้วยความสงสัย

"ก็เมื่อก่อนสถานการณ์หลายๆ อย่าง มันไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ผมต้องมาตามเฝ้าแฟนของผม" ทิวพูดอย่างติดตลก "เผลอไม่ได้เลย แฟนผมยิ่งน่ารัก ที่ทำงานตามจีบ ผมจะทำยังไง"

คำพูดของทิวทำให้ฟ้าต้องก้มหน้าหลบสายตา ความรู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอคิดอยู่มันแล่นเข้ามาในใจอย่างรวดเร็ว

"ไม่มีหรอก" ฟ้าพูดเสียงแผ่วเบา "นายก็พูดไปเรื่อย"

ทั้งสองเดินกลับเข้าบ้านด้วยกัน เมื่อถึงหน้าบ้าน ทิวเดินตามหลังฟ้าเข้ามาด้วย "แล้วจะตามเข้ามาในบ้านพี่ทำไม ไม่กลับบ้านตัวเอง" ฟ้าถามด้วยความขำ

"เดินเข้าหลังไหนก็เหมือนกันแหละครับ" ทิวตอบ "จะหลังนี้หรือหลังนู้นก็ไม่ต่างกัน ถึงเดินไปหลังนู้น ใจผมก็อยู่หลังนี้ครับ ผมก็เลยมาทางนี้ทั้งตัวทั้งใจเลย ง่ายกว่า"

"ชิ แล้วแต่นายเถอะ" ฟ้าส่ายหน้ายิ้ม ๆ "เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"