13 ลูกหมา ลูกลิง และ ลูกอีเหมียว

ลูกหมา ลูกลิง และ ลูกอีเหมียว

บ้านเช่าหลังนั้นอยู่ลึกสุดซอย เป็นข้อมูลที่อเล็กซ์ได้จากเปิ้ล

“เป็นบ้านเช่าสองชั้นนะคุณ หลังเก่าๆ ตรงหัวมุม สมัยก่อนเปิ้ลเคยอยู่ที่นั่น แต่ทนอยู่ไม่ไหวขโมยแยะ และก็มีแต่พวกคนหาเช้ากินค่ำ เห็นแล้วก็ไม่เจริญหู เจริญตา”

อเล็กซ์มองไปยังทาวน์เฮาส์สองชั้นที่เรียงกันเป็นหน้ากระดาน ตรงกลางเป็นถนนสายแคบทะลุไปทั้งซอย บ้านแต่ละหลังพากันวางสารพัดของใช้เต็มไปหมด ทั้งราวตากผ้า กระถางต้นไม้ รวมถึงรถเข็นที่ยื่นล้ำถนน ทำให้ทางที่แคบอยู่แล้วยิ่งลำบากในการสัญจรไปมา

ชายหนุ่มเดินต่อไปอีกสักหน่อย ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังเอิ๊กอ๊าก กระทั่งเข้าไปใกล้ก็เห็นร่างอวบอยู่ในอ่างน้ำพลาสติก หัวใจเขาก็เต้นแรง

เด็กชายร่างจ้ำม่ำผิวขาวจัด นั่งเล่นน้ำอยู่ในอ่าง รอบตัวเขามีตุ๊กตาเป็ดยางสีเหลือง และไดโนเสาร์เป่าลม

อเล็กซ์ไม่อาจบรรยายสิ่งที่รับรู้ออกมาเป็นคำพูด เขารู้สึกเสียดายเวลา เสียดายทุกอย่างที่ปล่อยให้มันผ่านเลยไป โดยไม่รู้มาก่อนว่ามีหลายชีวิตรอเขาอยู่ที่นี่ ทั้งหมดเป็นเพราะความงี่เง่าของตัวเอง

ร่างจ้ำม่ำหยุดเล่นน้ำชั่วครู่ และหันมามองอเล็กซ์อย่างแปลกใจ ก่อนจะเอียงศีรษะไปทางซ้ายทีขวาที แก้มย้อยๆ นั้นแดงปลั่ง และยามที่อ้าปากกว้าง ก็เห็นว่าฟันข้างหน้าหลอ

“โอ๊ะ ฝา ฝรั่ง...” เสียงแหลมๆ เอ่ยทัก

“ใช่ฝรั่ง หนูก็ฝรั่งเหมือนกัน”

อเล็กซ์ขำ อีกฝ่ายมีผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศก และผิวพรรณซึ่งมองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่ง

“ชะ ชื่อไรครับ” ชายหนุ่มถาม

เด็กชายไม่พูด เขาเม้มปากแน่น และลุกจากอ่างน้ำ พร้อมกับหยิบปืนพลาสติกขึ้นมาถือ เขายืนล่อนจ้อน อวดทั้งปืนปลอมในมือ และปืนพกประจำกาย เห็นแล้วอเล็กซ์ก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง นอกจากสีผม สีตา และผิวพรรณ อาวุธประจำกายก็แจ้งชัดว่าได้รับจากคนเป็นพ่อไปเยอะ!

“ฝรั่งมาทำไรจ๊ะ” เด็กชายถามช้าชัด และหันปลายกระบอกปืนชี้มาทางอเล็กซ์

“มาหาลูก”

เด็กน้อยทำตาโต มองเขาอย่างไม่เชื่อก่อนจะถามว่า “เป็นพ่อเหรอ”

ชายหนุ่มตื้นใจกับสิ่งที่ได้ยิน เขากลายเป็นคนอ่อนไหวตั้งแต่เมื่อไร อาจเป็นเพราะสายสัมพันธ์ระหว่างคนเป็นพ่อและลูกกระมังที่ทำให้เขารู้สึกรักเด็กผู้ชายตรงหน้าอย่างหมดใจ

“นะ...หนูชื่ออะไรครับ”

“แมว” เขาตอบ แต่ท่าทางไม่ไว้ใจอเล็กซ์ เพราะก้าวถอยห่างไปด้านหลังจนชนราวตากผ้า

อเล็กซ์ฉุนนิดๆ ตาณคิดอะไรอยู่ถึงตั้งชื่อลูกชายเขาแบบนี้ แต่เขาเลือกที่จะพูดกับคนตัวเล็กว่า

“ชื่อแมวก็น่ารักดี”

“ไม่ใช่ อีแมวตรงโน้น ต่างหาก ฮ่าๆ” เอ่ยแล้วก็หัวเราะอวดฟันหลอ เมื่ออเล็กซ์มองตามจึงเห็นว่ามีแมวอ้วนตัวหนึ่งวิ่งผ่านด้านหลัง

“ละ แล้วแม่ตาณอยู่ไหน” เขาเปลี่ยนเรื่อง เพราะเห็นท่าทางกวนๆ ของเด็กชายก็พอจะรู้ว่าคงแสบไม่น้อย

เด็กชายทำตาโตอีกหน แล้วเม้มปากก่อนจะส่ายหน้าเร็วๆ ราวกับไม่เข้าใจสิ่งที่เขาเอ่ย

“หนูอยู่กับใครครับ”

“ก็...” เด็กชายพูดแค่นั้นก็ถอยห่างกว่าเดิม และแสดงอาการกลัวให้เห็น อเล็กซ์เห็นมือที่เขาถือปืนสั่นไปมา

“นี่แด๊ดดี้นะ ไม่ต้องกลัว แด๊ดดี้กลับมาหาหนูแล้ว”

เขาว่าตามสัญชาตญาณ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยแทนตัวเองด้วยคำนี้ แต่เมื่อเอ่ยแล้วก็เหมือนปลดปล่อยทุกอย่างที่อัดแน่นในอกออกไป

“ดะ แด๊ดดี้...เหรอ” เด็กชายทวนคำ

“ใช่ เรียกแด๊ดดี้ ได้ไหมครับ” อเล็กซ์ยิ้มกว้าง และสืบเท้าไปข้างหน้า แต่จู่ๆ เด็กชายก็กรี๊ดลั่น ก่อนจะเขวี้ยงปืนในมือใส่เขา

อเล็กซ์ทำตัวไม่ถูก เขาไม่เคยรับมือมนุษย์เด็กมาก่อน และตอนนี้ก็นึกตำหนิไปถึงคนเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกอย่างไร ถึงทำให้เป็นขี้กลัว และเจ้าน้ำตาแบบนี้

“โอ๋ ไม่ร้องนะคนดี แด๊ดดี้อยู่นี่แล้ว”

เมื่อได้ยินอเล็กซ์แทนตัวเองว่า ‘แด๊ดดี้’ อีกครั้ง เด็กชายก็ร้องลั่น สองเท้ากระทืบพื้นถนน ราวกับสิ่งที่ได้ยินเป็นคำต้องห้าม

“เป็นอะไรครับ เงียบก่อน ใจเย็นๆ” เขากลัวเด็กชายจะเป็นลม เพราะหน้าแดงก่ำ ตัวเริ่มเกร็ง และดวงตาเบิกค้าง

ถึงไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน แต่อเล็กซ์ใจเย็นพอ เขาพยายามเต็มที่จะช่วยให้อีกฝ่ายสงบสติ

ในขณะที่เขากำลังเข้าจะเข้าไปปลอบเด็กชาย อเล็กซ์ไม่ทันได้ระวังข้างหลังตัวเอง จู่ๆ มีแรงปะทะหนึ่งฟาดเข้าที่บั้นท้ายเขาเต็มแรง เมื่อหันกลับไปดู เขาเห็นมนุษย์ตัวเล็กสวมหน้ากากไอรอนแมน และมีดาบไม้มะขามด้ามเขื่องในมือ

“เฮ้ย! นี่ตัวอะไร” เขาร้องถามด้วยความตกใจ

“แฮ่...” เสียงคำรามที่ลอดออกมาจากหน้ากาก ฟังแล้วก็ชวนขำขัน

“เด็กดีต้องไม่ดื้อ ไม่ซนนะครับ”

เขาทำเสียงดุแบบไม่จริงจัง พลางจ้องไปยังร่างเล็กที่สวมเสื้อสีขาว และข้างล่างเป็นกางเกงขาสั้น

“เอาอย่างนี้ วางไม้ลงก่อน เดี๋ยวจะพาไปเที่ยว และซื้อขนมให้กิน”

ชายหนุ่มพยายามประนีประนอม เขายื่นมือออกไปเพื่อขอดาบไม้ แต่นอกจากไม่ให้ เด็กน้อยยังฟาดดาบใส่ฝ่ามือเขาเต็มแรง

“โอ๊ย ลูกลิงหรือไงเนี่ย ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง”

อเล็กซ์หลุดเสียงดังใส่อย่างลืมตัว เมื่อถูกเอ็ดว่าเป็น ‘ลูกลิง’ เด็กน้อยก็ตั้งท่าจะกระโจนใส่ ส่วนเด็กชายที่เปลือยกายก็วิ่งหายไป ก่อนจะกลับมาพร้อมจักรยานที่มีล้อพ่วงข้าง เขาทำเสียงเลียนแบบมอเตอร์ไซค์ คนตัวโตได้ยินแล้วก็รำคาญ และออกอาการหัวเสีย ด้วยไม่รู้จะรับมืออย่างไร

อเล็กซ์ยกมือห้ามเด็กสองคน แต่ไม่ได้ผล คนที่อยู่บนจักรยานใช้ปืนฉีดน้ำระดมยิงใส่เขา ส่วนคนที่สวมหน้ากากก็ทิ้งดาบไม้ ก่อนจะคว้าหนังสติ๊กมาถือไว้ มือเล็กๆ ตั้งท่าเตรียมส่งลูกกระสุนจากหนังสติ๊กใส่ชายหนุ่ม

“อย่านะ ไม่งั้นจับตีก้นลายแน่” อเล็กซ์ย่างสามขุมเข้าไปหา ทว่าสืบเท้าไปได้เพียงสามก้าว กระสุนที่ทำจากก้อนข้าวเหนียวก็ลอยมาถูกหางคิ้วซ้ายเขา

“โอ๊ะ เอาจริงหรือ”

“ฝะ หรั่ง ฝรั่งขี้หก!” เสียงเล็กๆ ดังจากด้านหลังเขา

“หา...ใครสอนให้พูดแบบนี้” ใจอเล็กซ์เดือดปุด เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตาณสอนลูกแบบนี้

ชายหนุ่มใช้ชีวิตในประเทศไทยมาหลายปี มีโอกาสเรียนรู้ภาษาไทยทั้งจากคุณยาย และพี่เลี้ยงคนไทย จึงรู้ความหมายของคำว่า ‘ขี้หก’ ซึ่งรุนแรงไม่ต่างจากคำว่า ‘ตอแหล’

กระนั้นชายหนุ่มก็เตือนตัวเองให้ใจเย็น เด็กคือผ้าขาวบริสุทธิ์ และเขามีสถานะเป็นพ่อของพวกแก

ถึงจะเพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อคืน แต่ก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง

“เด็กๆ ฟังแด๊ดดี้ นะครับ เด็กดีต้องไม่พูดคำหยาบ”

เป็นเพราะคำขี้ตู่ของเขา ที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘แด๊ดดี้’ เด็กทั้งสองคนจึงร้องผสานพลังกัน และเริ่มเล่นงานอเล็กซ์อีกรอบ

กระสุนข้าวเหนียวถูกปล่อยออกมาอีกชุดใหญ่ ส่วนข้างหลังมีปืนฉีดน้ำที่ระดมยิงเข้าใส่จนแผ่นหลังกว้างเปียกชื้น