CAP 7 | ผัวขี้หวง (TW: NC)

          [KHAO-PUN’s Talks]

          ‘จะ จุนแม่ ไก่หวานไม่ไปโรงเรียนวันหนึ่งได้ไหมคะ ไก่หวานอยากรอจุนพ่อ’

          ‘คุณพ่อกลับมาถึงบ้าน ลูกก็เลิกเรียนพอดีนะคะ...’

          ‘ยะ อยากรอจุนพ่อ ฮึก... T^T’

          ด้วยเหตุนี้วันนี้ลูกสาวถึงไม่ยอมไปโรงเรียน -_-^

          แต่ก็เอาเถอะ ฉันเองก็ยังไม่อยากให้ลูกไปเจอโยชิเหมือนกัน เดี๋ยวจะทะเลาะกันขึ้นมาอีก

          พอไม่ต้องไปส่งลูกที่โรงเรียน วันนี้ฉันเลยปล่อยให้ไข่หวานและตัวเองก็ตื่นสายหน่อย ลงจากชั้นสองในเวลาเกือบเก้าโมงเช้าเตรียมไปร้านเลย แต่ก็ต้องสะดุดกับเสียงลูกสาวหัวเราะเสียงดังมาจากฝั่งห้องอาหาร

          “แง้~ จุนพ่อ อย่าจั๊กจี้หนู คิกๆ ฮ่าๆ”

          คุณพ่อ?

          พี่เวย์กลับมาแล้วเหรอ ไหนเขาบอกว่าจะกลับมาถึงตอนเย็นไง ฉันรีบเดินไปโผล่หน้าดูในห้องอาหาร เห็นลูกสาวตัวน้อยนั่งจุมปุ๊กอยู่บนตักแกร่งของสามี มือข้างหนึ่งของเขากำลังถือช้อนป้อนข้าวลูกโดยที่ยัยเด็กแสบนั่งดีดดิ้นมีความสุขบนไออุ่นของคนเป็นพ่อ

          “กลับมาถึงไวจังเลยค่ะ ปั้นเข้าใจว่าพี่จะมาถึงเย็นๆ ซะอีก”

          ฉันเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ โน้มตัวมาหอมแก้มลูกสาวต้อนรับวันใหม่ และไม่ลืมที่จะหอมแก้มพ่อของลูกด้วย

          “เป็นห่วงลูกเลยรีบกลับมา” เขารู้เรื่องที่ไข่หวานทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนจริงด้วย “คิดถึงปั้นด้วย” พูดจบริมฝีปากอุ่นก็ทาบเข้ากับปากของฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออก

          “ดีเลย งั้นวันนี้ปั้นฝากเลี้ยงลูกด้วยนะคะ วันนี้ลี่กับเบลล์ลาหยุดพร้อมกัน ปั้นต้องเฝ้าร้านคนเดียว” ฉันอธิบายยาวเหยียดยืดตัวเต็มความสูง

          “งั้นก็ปิดร้านวันหนึ่งสิ”

          “ไม่ได้หรอกค่ะ วันนี้ลูกค้าจะเข้ามารับดอกไม้ตอนบ่าย นัดไว้แล้ว”

          คำอธิบายของฉันทำเอาสามีตัวโตหน้าบูดบึ้ง ลูกสาวที่นั่งฟังหน้าสลอนอยู่ๆ ก็โพล่งขึ้นกลางวงไม่มีปี่มีขลุ่ย

          “จุนพ่อก็ไปช่วยจุนแม่ทำงานสิคะ” ลูกสาวสวยวิญญาณนักจัดการคะยั้นคะยอคุณพ่อสุดหล่อด้วยการเขย่าแขนไม่ยั้ง จนคนตัวโตตัวสั่นตามแรงลูกสาว

          “ไข่หวานไม่อยากให้คุณพ่อเล่นเป็นเพื่อนเหรอคะ?”

          “ไก่หวานกลัวมีคนมาจีบจุนแม่” ยัยตัวเล็กลุกขึ้นเหยียบตักพ่อ กระซิบกระซาบให้ได้ยินกันสองคน

          แต่หารู้ไม่ว่าฉันเองก็ได้ยินเสียงแจ๋นๆ นั่นเต็มสองหู

          “ไก่หวานเคยเห็นคุณอาน่าสงสัยมาที่ร้านด้วย...”

          ลูกฉันเป็นบ่างหรือไงเนี่ย -_-

          “ไม่มีค่ะ ไข่หวานอย่าพูดไปเรื่อย” ฉันดุลูกที่เริ่มพูดจาเพ้อเจ้อ ดีเท่าไหร่ที่พี่เวย์ไม่ใช่พวกหูเบาเชื่อคนง่าย

          “แล้วลูกค้าที่จะเข้ามาเอาดอกไม้บ่ายนี้เป็นใครครับ?”

          “...”

          ฉันเงียบและไม่สามารถตอบได้ เพราะลูกค้าคนนั้นก็คือคุณอาน่าสงสัยอย่างที่ยัยตัวแสบฟ้องพ่อจริงๆ

          แต่เราไม่ได้มีอะไรกันนะ ลูกสาวเขาก็เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับไข่หวาน แค่อยู่ห้องธรรมดาไม่ใช่ English Program ก็เท่านั้น -_-;

          “งั้นคุณพ่อไปช่วยคุณแม่เฝ้าร้านดีกว่า ไข่หวานเล่นกับสโนวี่กับอลันไปก่อนนะคะ”

          “ค่ะ ^^”

          สโนวี่กับอลัน? ใคร?

          ไม่ทันที่จะได้ถามก็ทราบคำตอบเมื่อกวาดตามองในห้องอาหาร ตุ๊กตาจากดิสนีย์แลนด์สองตัวนั่งอยู่บนเก้าอี้ร่วมโต๊ะกินข้าวราวกับแขกรับเชิญ ตัวหนึ่งเป็นตุ๊กตาหิมะ ส่วนอีกตัวเป็นสุนัขจิ้งจอกสีชมพู

          ทำไมจิ้งจอกลินนาเบลกลายเป็นอลัน -_-;

          “งั้นน้องไข่ทานข้าวด้วยตัวเองก่อนนะครับ คุณพ่อขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน” ว่าจบพี่เวย์ก็เดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านโดยไม่บอกกล่าว

          สรุปฉันต้องรอสินะ...

          4SEASON Florist Shop

          อะไรทำให้เรามาถึงจุดนี้ก็ไม่ทราบ แต่ตั้งแต่เดินเข้าร้านมาพี่เวย์ยังไม่หยุดวอแวฉันสักที วันนี้ฉันไม่ได้ขับรถมาเองเพราะใช้บริการพลขับของบริษัทเขา โดยมีเจ้าของบริษัทนั่งเบาะหลังมาด้วยกัน

          หน้าร้านดอกไม้ของฉันมีคนขับรถเฝ้าเคาน์เตอร์ให้ ส่วนฉันก็หนีเขามาจัดดอกไม้ในห้องด้านใน เพราะวันนี้ลูกค้าสั่งดอกไม้เมืองหนาวเป็นส่วนมาก เลยต้องจัดการกับอุณหภูมิให้เหมาะสมจนกว่าลูกค้าจะมารับ

          “พี่เวย์! ขอร้องล่ะค่ะ ปั้นทำงานอยู่นะ -*-”

          คนตัวสูงยืนกอดซบหน้าจูบแผ่นหลังฉันเล่นไม่หยุด ตอนนี้มือข้างหนึ่งมุดหายเข้ามาใต้เดรสตัวเล็กของฉันแล้วเรียบร้อย ฉันอยากตีสามีตัวเองจริงๆ

          “หนูก็ทำงานไปสิ พี่ทำเบาๆ”

            สองมือหนาจับจีสตริงของฉันรูดลงไปกองที่ข้อเท้า ชายกระโปรงถูกดึงขึ้นไปกองบนเอวคอดไม่มีปี่มีขลุ่ย ทันทีที่คนด้านหลังนั่งคุกเข่าลงกับพื้นฉันก็รู้ว่าตัวเองจะเจออะไร

          “อ๊ะ...” เผลอจิกปลายเท้าขึ้นด้วยความลืมตัว เพราะถูกลิ้นอุ่นๆ ระบายไปทั่วทั้งพื้นที่อ่อนไหว “ดะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน”

          เวกัสเมินเฉยคำห้ามปรามของฉัน เสียงลามกจากน้ำหวานฉ่ำแฉะค่อยๆ ดังขึ้นหลังจากที่ปากอุ่นโลมเลียอยู่พักหนึ่ง

          “อ๊ะ อือ...” สัมผัสจากเรียวลิ้นร้อนทำฉันกัดปากกลั้นเสียงครางเต็มที่ “ขะ ขอร้อง ปั้นขอทำงานสิบนาที...”

          “สิบนาทีพี่เลียเสร็จพอดีครับ ทำงานสิ...พี่จะเลียเบาๆ”

          บ้าชะมัด...ฉันจะเอาสมาธิจากไหนมาทำงาน

          นอกจากเขาจะใช้ปากดื่มด่ำความหวานจากกลีบกุหลาบกลางหว่างขาเนิบนาบ ปากร้อนยังลามมาเลียด้านในขาอ่อนจนฉันสั่นเกร็งไปหมด จำต้องพกสติที่เหลืออันน้อยนิดรีบทำงานลูกค้าให้เสร็จ

          กว่างานจะเสร็จขาก็สั่น...

          อยากตะกุยหน้าสามีตัวเองชะมัด -*-

          “เสร็จแล้วเหรอ...” คนลามกผละริมฝีปากออกจากตรงนั้นมาถามฉัน

          “ยะ ยัง ปั้นไม่ได้เสร็จไวขนาดนั้นซะหน่อย...”

          “พี่หมายถึงงาน ไม่ใช่หนู...” เขาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจหลังพูดจาจนทำให้ฉันสับสนและเผลอพูดเรื่องน่าอายออกมาได้ “หันหน้าเข้ากำแพงครับ รู้ใช่ไหมว่าต้องอยู่ท่าไหน”

          ฉันหันหน้าแนบผนังห้องสีขาว ก้นเนียนถูกมือหยาบฟาดเสียงดัง ‘เพียะๆ’

            “อ๊ะ…” อารมณ์ที่มีพลุ่งพล่าน ยิ่งพี่เวย์หันใช้ก้านดอกลาเวนเดอร์ที่วางบนโต๊ะเล่นกับส่วนอ่อนไหวของฉันจนมันแฉะ ตามด้วยใช้มันฟาดลงบนก้นจนตัวฉันกระตุกด้วยความเสียวซ่าน “สะ ใส่เข้ามาเลยค่ะ”

          มือของฉันจิกบนผนังห้องสีขาว แอ่นสะโพกรอเขาใจจดใจจ่อ ขาข้างหนึ่งก็ถูกเกี่ยวขึ้นลอยกลางอากาศ ความใหญ่โตสอดใส่เข้ามาจนสุดทางช้าๆ จนจุกแน่นไปหมด

          เสียงกระทบกระแทกดังกึกก้องไม่กลัวว่าลูกน้องของตนเองเองจะได้ยิน ส่วนฉันก็ทำได้เพียงยกมือปิดปากกลั้นเสียงครางเท่านั้น

          “ทำตัวน่าเอานักใช่ไหม? หึ! มีผู้ชายมาเป็นลูกค้าประจำด้วยงั้นเหรอ มันรู้หรือเปล่าว่าผัวยังไม่ตาย” เขาบ่นพึมพำพร้อมกับออกแรงโถมเข้าหาร่างฉันไม่ยั้งจนเกิดความรู้สึกซ่านกระสันไปหมด

          มาเพราะเรื่องที่ลูกสาวเป่าหูจริงๆ ด้วย...

          ขี้หึงชะมัด...

          “กะ ก็ปั้นสวย หะ ห้ามไม่ได้ ว้าย! อื้อ!”

          ฉันล่ะชอบจริงๆ เวลาพูดยั่วโมโหเขาตอนมีอะไรกัน พี่เวย์ช้อนข้อพับอีกข้างฉันขึ้นมาและเปลี่ยนเป็นท่าอุ้มกระเตง เอวสอบขยับเสียงดัง ‘พั่บๆ’ ไม่หยุดจนฉันเสียวซ่านถึงก้านสมอง

          “คะ แค่แกล้งเล่น อ๊ะ อื้อ บะ เบาหน่อย ปั้นจุกท้องแล้ว”

          คำพูดของฉันไม่เป็นผลแม้แต่น้อย พี่เวย์ยังคงสาดความดุดันเข้าหาจนร่างกายของฉันเริ่มถึงขีดจำกัด มือที่จับบ่าแกร่งจิกแน่นและแอ่นอกเกร็งสะโพกรับความยิ่งใหญ่ของเขาเอาเป็นเอาตาย

          “มีน้องให้ไข่หวานดีไหม จะได้เลิกคุยกับตุ๊กตา” เสียงแหบพร่าดังขึ้นแข่งกับจังหวะเนื้อกระทบเนื้อ

          สมองฉันไม่รับรู้ว่าควรตอบยังไง ตอนนี้มันเสียวจนได้แต่พยักหน้าและอ้าปากครางไปกับอารมณ์ที่ใกล้ถึงขีดสุด

          “ปะ ปั้นไม่ไหว อ๊ะ อ๊า อ๊า!!!”

          ร่างเล็กแอ่นขึ้นจนลำตัวโค้ง มือของฉันระบายความรู้สึกออกมาด้วยการฟาดสีข้างเขาหลายครั้งและจิกเล็บลงบนลำตัวของสามี พี่เวย์กดเอวสอบเข้าหาจนตัวเราชิดกัน เขาจูบที่ปากด้วยความดุดันพร้อมกับปลดปล่อยของเหลวอุ่นเขามาจนมันล้นหยดลงพื้น

          เราหอบและจูบกันอยู่อย่างนั้น แต่งงานกันมาห้าปี เขาปฏิบัติกับฉันดีขึ้นทุกวันๆ รวมถึงเรื่องเซ็กซ์ วันแรกเร่าร้อนขนาดไหนวันนี้ยิ่งกว่านั้น จนเป็นฉันซะเองที่กลัวว่าจะรับมือความปรารถนาของเขาไม่ไหวเข้าสักวัน

          กระดาษทิชชูถูกหยิบมาเช็ดต้นขาด้านในให้อย่างอ่อนโยน ตามด้วยจัดการในส่วนของตนเองและแต่งตัวเรียบร้อยเสร็จสรรพ

           “ปั้นเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำสิ พี่เอาดอกไม้ไปฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ให้”

          “ทำไมต้องฝาก...”

          “ไปต่อโรงแรม ปั้นคงจะไม่ใจร้ายให้พี่กินแค่รอบเดียวหรอกใช่ไหม” สายตาเว้าวอนของคนตัวสูงทำฉันหัวเราะด้วยความเอ็นดู เขาเหมือนเด็กหิวแล้วมาเกาะประตูขออาหาร

          ความจริงตั้งแต่มีลูก เราก็เริ่มใช้บริการโรงแรมกันตอนกลางวันบ่อยครั้ง ยิ่งตอนที่ลูกยังไม่เข้าโรงเรียน เรียกได้ว่าสามีของฉันขับรถมารับไปเช็กอินโรงแรมแทบทุกเที่ยง ส่วนลูกสาวก็ฝากไว้กับพี่เลี้ยงบ้าง เด็กที่ร้านบ้าง

          “จะให้ปั้นปิดร้านให้ได้เลยใช่ไหม?”

          “บ่นทำไม โดนเอาอยู่ดี…โอ๊ย!”

          พี่เวย์สะดุ้งโหยงเมื่อถูกฉันฟาดมือลงบนสีข้างดัง ‘เพียะ!’

          ฉันที่เป็นคนตีก็สะดุ้งเหมือนกัน แต่นั่นก็เพราะฝ่ามือข้างที่ตีเขามันมีของเหลวเปื้อนติดมือกลับมา

          เลือด!!

          “ทะ ทำไม…”

          “อ่า…”

          มือของฉันตรงไปยังกระดุมเสื้อเชิ้ตสามี แกะไล่ตั้งแต่เม็ดล่างขึ้นมาจนหมดจนได้เห็นสิ่งที่เขาซุกซ่อนเอาไว้ สีข้างด้านซ้ายมีผ้าก๊อซผืนใหญ่แปะอยู่ แต่ตอนนี้มันชุ่มไปด้วยเลือดจนหาสีขาวไม่เจอ

          “พะ พี่ไปโดนอะไรมา…”

                                                             ════☆♡☆════