ความต่างของครอบครัว 1

ไฮชำเลืองมองพี่ชายที่นั่งทานข้าวเช้าด้วยกันเป็นระยะ เมื่อพี่ชายเงยหน้าขึ้นมาสบตา ไฮก็ส่งสายตาล้อเลียนไปให้พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

คนถูกมองก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกัน ก็อยากจะยื่นมือไปจิ้มหน้าผากน้องชายนัก กับรอยยิ้มมีเลศนัยนั้น

“แปลกแฮะ วันนี้หนูพริ้งไม่มาหาลูกชายป๊า” ฮวดเอ่ยขึ้น หลังจากทานอาหารเช้าไปได้สักระยะ พลางชำเลืองสายตามองลูกชายคนโต

“จะมาทำไมทุกวันล่ะป๊า ผมกับพริ้งไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย มาบ่อยๆ ชาวบ้านได้เอาไปพูดนินทากันสนุกปาก”

“เดี๋ยวนี้เฮงแคร์คำพูดชาวบ้านด้วยเหรอ ป๊าเพิ่งรู้” อดจะเหน็บแนมลูกชายไม่ได้

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ลูกชายคนนี้แคร์คำพูดใครที่ไหน ใครพูดให้ลูกชายตนก็สวนกลับไม่มีโกง ประชดประชันเก่งยิ่งกว่าผู้หญิง จนป้าข้างบ้านที่ปากยื่นปากยาวมาถามไถ่เรื่องส่วนตัว ก็เลิกคุยไปด้วยแล้วตอนนี้

“ถ้าเรื่องเกี่ยวกับผม ผมไม่แคร์หรอกป๊า...”

“แต่ถ้าเป็นเรื่องซ้อพริ้ง เฮียก็แคร์ว่างั้น” ไฮเอ่ยแทรกเข้ามา และเหมือนจะจี้ใจดำจนเฮงทานต่อไม่ลง ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

“ไม่ใช่แค่พริ้งหรอก ทุกคนนั่นแหละ ไม่อยากให้ต้องมาเป็นขี้ปากชาวบ้าน”

“คิดว่ามีพี่ชายเป็นตัวร้ายมาตลอด ที่ไหนได้เป็นพระเอกเหรอวะเนี่ย”

“ไอ้ไฮ!!”

“อย่าอารมณ์เสียแต่เช้าสิเฮีย มันฤกษ์ไม่ดีนะ ยิ้มเข้าไว้ไฮขอโทษ” ยกมือไหว้พี่ชายตัวเองประกอบการขอโทษ แต่ใบหน้าดูยังไงก็ไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิด ฮวดมองลูกชายสองคนที่นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหวก็ได้แต่ส่ายหน้า

“เราก็ชอบไปแหย่เฮียเขา ป๊าอิ่มแล้วจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ดูร้านกันดีๆ ด้วยล่ะ”

“แก่แล้วอย่าซิ่งน่ะป๊า แต่ถ้าใครมันปาดหน้าใต้เบาะคนนั่งข้างๆ มีเหล็กแท่งอยู่อันหนึ่ง” ฮวดไม่ได้ตอบกลับ เพียงแค่ส่ายหน้าให้กับประโยคของลูกชายเท่านั้น

“เมื่อคืนเฮียไปไหนมา ไฮนั่งดูมวยจนถึงเที่ยงคืนก็ยังไม่กลับ” คนที่กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ต้องลงนั่งตามเดิม

“ไปกินเหล้าบ้านไอ้โซน” ตอบออกไปหน้าตาย ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือการหรี่สายตาจับพิรุธขั้นสุดของน้องชาย

“ไหนเฮียบอกว่าเฮียโซนไปหาแฟนที่กรุงเทพฯไง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ อีกอย่างเมื่อวานก้องบอกว่าซ้อพริ้งโทรเรียกให้ไปหา เพราะรถซ้อเสียไม่ใช่เหรอ”

“ก็หลังจากที่ไปหาพริ้งเสร็จไง” ยังคงไว้ซึ่งความเรียบเฉยของใบหน้า ไม่แสดงความพิรุธออกมาให้น้องชายที่นั่งจ้องตัวเองตาไม่กะพริบเห็น ทั้งที่ใจตอนนี้มันเต้นตุบๆ ยิ่งกว่ากลองเพลเสียอีก

“เหรอครับ... สงสัยยุงที่บ้านเฮียโซนจะเยอะนะครับ กัดคอเฮียเป็นจ้ำขนาดนั้น” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นบนใบหน้า ไม่แพ้สายตาล้อเลียนที่ส่งมาเลยสักนิด

ครั้งนี้คนที่แกล้งใช้ความเรียบเฉยของใบหน้าฉาบไว้ เริ่มจะปิดอาการตกใจไม่มิด รีบยกมือขึ้นจับคอตัวเอง ลำคอก็แห้งผากขึ้นมาเสียอย่างนั้น จนต้องกลืนน้ำลายคงคออึกใหญ่

เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้ออกจากบ้านของพริ้งพลอยก็ตีสามเข้าไปแล้ว ไม่รู้พริ้งพลอยร่ายมนตร์อะไรใส่กัน เขาถึงได้ติดเธอหนึบขนาดนั้น

ไม่อยากขยับตัวออกจากเรือนร่างขาวเนียนนั้นแม้แต่นิด จนกว่าจะตักตวงความสุขจนอิ่มและพริ้งพลอยสลบคาอกนั่นแหละจึงยอมหยุด อีกทั้งเมื่อเช้ายังตื่นสาย ทำให้เฮงไม่มีเวลาสำรวจความเรียบร้อยของร่างกายสักเท่าไหร่

พลาดอีกจนได้

“บอกผมมานะพี่ชาย ว่ารอยที่คอมันเป็นรอยยุงที่บ้านเฮียโซน หรือว่าบ้านของซ้อพริ้งกันแน่” ยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ จนเฮงต้องผงะไปด้านหลัง

“ยุ่ง” หลังจากคำนี้ ไฮก็เปล่งเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอออกมา ขยับตัวกลับไปนั่งลงที่เดิม

“มีเฮียเป็นพี่คนเดียว ไม่ให้ยุ่งกับเฮียแล้วจะให้ไปยุ่งกับใคร คืนดีกันแล้วไง ไหนบอกว่าไม่รักซ้อพริ้ง แล้วทำไมเมื่อคืนถึงได้ไปรื้อฟื้นความหลังกันได้”

“ไม่ใช่เรื่องที่เด็กอย่างแกต้องรู้ รีบกินแล้วก็ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวลูกค้าเอาของมาขาย”

ลุกหนีออกมาจากตรงนั้นซะ ก่อนที่ตัวเองจะถูกน้องชายซักฟอกจนขาวสะอาด

ส่วนคนที่เป็นหัวข้อการสนทนาของสองพี่น้อง กำลังบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงนอน เพราะไม่มีรถไปซื้อของ วันนี้พริ้งพลอยจึงปิดร้านเพื่อพักผ่อน หญิงสาวจึงมีเวลาเอ้อระเหยอยู่บนเตียงนอนนานกว่าทุกวัน

ร่างบางขยับตัวลุกขึ้นนั่ง หันมองที่นอนข้างกันที่ว่างเปล่า คงไม่ต้องก็พอจะทราบ ว่าเจ้าของที่นอนนี้หนีไปตั้งแต่ตอนไหน

คงเป็นตอนที่เขาฉุดกระชากลากเธอออกมาจากในห้องน้ำ หลังจากที่บทรักเร่าร้อนได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาพาเธอไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว แต่ไม่รู้ล้างกันยังไงถึงได้เลยเถิดขึ้นอีกครั้ง

“ปากบอกว่าเกลียด แต่ก็กินตะกละตะกลาม เหมือนตายอดตายอยากมาจากไหน เล่นเอาขาสั่นมาจนถึงตอนนี้ คอยดูเถอะเฮียเฮง พริ้งจะทำให้เฮียคลุกเข่าขอโทษพริ้งให้ได้ ที่คิดจะเลิกกับพริ้ง”

หมายมั่นปั้นมืออย่างคนมั่นหน้า เอี้ยวตัวไปคว้าโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้ข้างหัวเตียงมากดดูเวลา

และการแจ้งเตือนที่เห็นว่ามีคนส่งข้อความมาหา และสายที่ไม่ได้รับ เพราะเธอตั้งระบบสั่นไว้ ทำให้พริ้งพลอยหัวใจกระตุกฉับพลันจนรู้สึกเจ็บ นิ้วเรียวสวยกดเข้าไปดูข้อความนั้น

‘ถ้าแกว่างแล้วโทรหาแม่ด้วย’

ไร้ซึ่งประโยคถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ มีเพียงประโยคคำสั่งที่ปรากฏบนหน้าจอ พาให้พริ้งพลอยเจ็บแปลบในอก จนเผลอกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น