ความต่างของครอบครัว 2

ลมหายใจลอยสลายไปในอากาศ เมื่อเจ้าของลมหายใจเงยหน้าเป่าออกมาทางปาก ก่อนจะสูดเอาออกซิเจนกลับเข้าไปให้เต็มปอด ในขณะที่สายตาจับจ้องอยู่ที่บ้านไม้สองชั้นกลางเก่ากลางใหม่ตรงหน้า บ้านที่อาศัยมาตั้งแต่เกิด

บ้านที่มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น ทั้งสุขและทุกข์ และก็บ้านที่ทำให้เธอเลือกที่จะเดินจากมา โดยไม่คิดจะหันหลังกลับมาอีก

แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อเจ้าของบ้านที่เรียกตัวเองว่าแม่ โทรเรียกให้เธอมาหา พริ้งพลอยจึงจำใจต้องขับรถมอไซต์ ฝ่าแดดของเมืองไทยระยะทางสามสิบกว่ากิโลเมตรมาที่นี่

“พริ้งลูก” น้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจ ดังเรียกความคิดของพริ้งพลอยที่กระเจิดกระเจิงให้กลับมา

สายตาเลื่อนไปยังเจ้าของเสียง ที่กำลังเดินเข้ามาหา ใบหน้านั้นอิดโรย มุมปากมีร่องรอยเขียวช้ำที่ดูจางลงไปมาก

“เข้ามาในบ้านก่อนลูก” เพ็ญเปิดประตูรั้วบ้านให้ลูกสาว จับมือพริ้งพลอยให้เดินตามตัวเองเข้ามาในบ้าน

“หน้าแม่ไปโดนอะไรมา ดูผอมลงหรือเปล่าเนี่ย” เพ็ญไม่ได้ตอบคำถามของลูกสาว แต่จับมือพริ้งพลอยให้นั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน

“เดี๋ยวแม่ไปเอาน้ำมาให้นะ” พูดจบก็เดินหายเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง พร้อมกับสายตาของพริ้งพลอย ที่มองตามหลังมารดาไปด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมวันนี้แม่ของเธอถึงได้เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้

ตั้งแต่มีเรื่องราวกันใหญ่โต จนไล่เธอออกจากบ้านวันนั้น แม่ก็ไม่เคยแยแสสนใจเธออีกเลย

หากมีการโทรหาก็เพื่อขอเงินทองมาใช้สอยเท่านั้น แม้แต่ถ้อยคำหรือน้ำเสียงที่ใช้ก็ฟังไม่รื่นหูแต่อย่างใด ทว่าวันนี้กลับพูดจารื่นหูน่าฟัง และยังเดินไปเอาน้ำเย็นใส่แก้วมาให้เธออีก

แปลกเกินไปจริงๆ

“มาเหนื่อยๆ กินน้ำเย็นให้ชื่นใจก่อนนะ... แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม” เพ็ญยังคงสร้างความแปลกใจให้ลูกสาวไม่หยุดหย่อน จนพริ้งพลอยเริ่มระแวดระวังตัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

ช่วยไม่ได้นี่น่า ก็ที่ผ่านมาแม่เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน อยู่ๆ เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ ก็ต้องระวังตัวเป็นธรรมดา

“สบายดีจ้ะ แล้วแม่ล่ะ ยังไม่ตอบพริ้งเลยว่าหน้าไปโดนอะไรมา หรือว่าถูกไอ้สานมันทำร้ายร่างกาย” ไอ้สานที่ว่าคือไอ้ชาติหมาที่พริ้งพลอยเกลียดเข้าไส้

“แม่ล้มน่ะ ไม่เกี่ยวกับสานหรอก อีกอย่างแม่ก็เลิกกับมันไปแล้วด้วย” พริ้งพลอยพยักหน้ารับ บอกตามตรงว่ารู้สึกดีไม่น้อย เมื่อได้ยินว่าแม่เลิกกับไอ้ชาติหมานั่น

“ก็ดีแล้ว แม่ควรเลิกกับมันตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ ตกลงที่ให้พริ้งมาหามีเรื่องอะไรเหรอ” เพ็ญแสดงสีหน้าลำบากใจกับสิ่งที่ต้องเอ่ยต่อจากนี้ ลมหายใจอุ่นผ่อนออกมาเล็กน้อย

“ไอ้สานมันก่อหนี้ไว้ก้อนโต ก่อนที่มันจะเลิกกับแม่ไป เจ้าหนี้รายวันก็มาตามทวงที่บ้านทุกวัน พอทวงไม่ได้ก็ข่มขู่จะทำร้ายกัน แม่ก็เลย... แม่ขอโทษนะพริ้ง แม่ไม่ได้อยากรบกวนพริ้งเลยจริงๆ แต่แม่กลัว แม่กลัวคนพวกนั้นมันจะมาทำอะไรแม่” คนเป็นแม่กุมมือลูกสาวมาจับไว้และบีบกระชับด้วยความกลัว

“เท่าไหร่ล่ะรอบนี้” เพราะไม่ใช่ครั้งแรกหรอก ที่แม่ขอเงินจากเธอ เอาไปใช้หนี้การพนันให้ไอ้สานนั่น

“หมื่นนึง” พริ้งพลอยกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ

“เยอะขนาดนั้นพริ้งไม่มีให้หรอกแม่”

“ไม่มี!” เผลอขึ้นเสียงใส่ลูกสาว แต่เมื่อรู้ตัวว่าเผลอพลั้งไป เพ็ญก็เก็บอาการตามเดิม

“ไม่มีจริงๆ เหรอลูก แล้วพริ้งมีให้แม่เท่าไหร่”

“ได้แค่ห้าพันเท่านั้นแหละ พริ้งต้องเอาเงินไปจ่ายค่าซ่อมรถไม่รู้จะหมดเท่าไหร่”

“ก็ได้จ้ะ ห้าพันก็ห้าพัน” ดีกว่าไม่ได้เลยสักบาท

“แล้วนี่แม่อยู่กับใคร”

“แม่อยู่คนเดียว พริ้งจะกลับมาอยู่กับแม่ไหม กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมไงลูก”

“ไม่ล่ะ พริ้งอยู่ที่นั่นดีแล้ว เผื่อแม่อยากจะพาใครเข้ามา... พริ้งหมายถึงเผื่อแม่ต้องการความเป็นส่วนตัวน่ะ... โอนไปให้แล้วนะ” โชว์หน้าจอโทรศัพท์ที่ขึ้นว่าโอนเงินสำเร็จให้ผู้เป็นแม่ดู

“ขอบใจมากนะลูก พริ้งของแม่กตัญญูจริงๆ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย กับคำว่ากตัญญู หากย้อนไปเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา แม่เรียกเธอว่า...

อีลูกไม่รักดี อีเนรคุณ อีอกตัญญู ไม่ใช่หรือไง

“พริ้งขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ เสร็จแล้วจะได้กลับเลย”

“จ้ะลูก” เพ็ญยิ้มตามหลังบุตรสาวที่เดินเข้าไปในบ้าน ก่อนรอยยิ้มนั้นจะฉีกกว้างขึ้น เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนยอดเงินเข้าในบัญชี

“ไม่เสียแรงที่เลี้ยงมา” พึมพำกับหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้นจึงเก็บโทรศัพท์เข้าไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม

ส่วนคนที่ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้าน ภาพคืนวันก่อนเก่าที่เคยอยู่อาศัยก็ผุดเข้ามาเป็นฉากๆ โดยเฉพาะวันที่พริ้งพลอย...

หญิงสาวหยุดความคิดไว้แค่ตรงนี้ เรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาแล้วควรผ่านไป อย่าเก็บเอามาคิดอีก พริ้งพลอยเดินตรงไปยังห้องน้ำ เธอไม่ได้อยากมาเข้าห้องน้ำหรอก แต่เธอแค่อยากมาเห็นกับตาเท่านั้น ว่าผู้เป็นแม่อยู่คนเดียวจริงหรือไม่

และเมื่อเห็นแปรงสีฟันที่เสียบอยู่มีสองอัน ใบหน้างามก็ส่ายไปมาน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องน้ำ หางตาก็เหลือบไปเห็นชุดชั้นในผู้ชายแขวนอยู่ด้านในสุด คงตั้งใจซุกไว้ไม่ให้เธอเห็นสินะ

และเมื่อเดินออกมานอกบ้าน พริ้งพลอยก็เห็นว่าชั้นวางรองเท้ามีรองเท้าผ้าใบผู้ชาย ที่มีรองเท้าของแม่เธอวางทับกันไว้

“พริ้งกลับนะแม่ เงินที่ให้ไปก็ใช้ให้มีประโยชน์ล่ะ ไม่ใช่เอาไปปรนเปรอผู้ชาย” ไม่รอให้ผู้เป็นแม่เอ่ยอะไรออกมา พริ้งพลอยก็เดินผ่านหน้าผู้เป็นแม่ออกจากรั้วบ้าน ขับมอไซต์กลับในทันที เพ็ญจึงรีบเดินไปปิดประตูรั้ว และเดินเข้ามาภายในตัวบ้านเช่นกัน

“สาน” ประตูห้องนอนถูกเปิดออก เรียกชื่อของคนที่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง กำลังมองตามหลังคนที่เพิ่งออกจากบ้านไป ก่อนเจ้าของชื่อจะหมุนตัวกลับมา

“ได้มาห้าพัน” เพ็ญเอ่ยบอกสามีที่มีอายุน้อยกว่าห้าปี เพ็ญอายุสี่สิบห้าทว่ารูปร่างหน้าตาก็ยังสะสวยอยู่ นั่นจึงทำให้สานไม่อายที่จะมีเมียแก่และยังฉลาดน้อยกว่าตัวเองเสียอีก

“ก็ดีกว่าไม่ได้ พี่เพ็ญเก่งมากรู้ไหมครับ ผมโชคดีจริงๆ ที่เลือกพี่เพ็ญมาเป็นเมีย” คำหวานไร้ซึ่งความจริงใจ มีไว้เพื่อหลอกลวงคนโง่เขลา โอบกอดหญิงสาวเข้ามาใกล้และหอมแก้มเป็นการเอาใจ แต่เพ็ญกลับคิดหลงเชื่อและยังหลงผัวเด็กไม่ลืมหูลืมตา

“ปากหวานกับพี่แบบนี้อีกแล้ว” แสร้งหันหน้าหลบสายตาของสามี ทว่ากลับบดเบียดร่างกายเข้าหา พร้อมกับมือที่ลูบไล้ต่ำลงมายังเป้ากางเกง เป็นอันรู้กันดีว่าต้องการอะไร และนี่ก็คงเป็นอีกเรื่อง ที่ทำให้เพ็ญติดอกติดใจผัวเด็กคนนี้อย่างไม่ลืมหูลืมตา