วัวเคยค้า ม้าเคยขี่ (ต่อ)

 “เฮียจ๋า” เสียงหวานร้องเรียก พร้อมกับมือบางที่คว้าหมับเข้าที่แขนของเฮง

หลังจากที่ชายหนุ่มอุ้มพริ้งพลอยเข้ามาในห้องนอน เหตุเพราะหญิงสาวเมามายทรงตัวเองแทบไม่ได้

“เมาก็นอนพริ้ง อย่ามารุ่มร่าม” คนถูกกล่าวหาว่าเมา สะบัดมือออกจากแขนแกร่งอย่างไร้เยื่อใย

ความอวดดี อวดเก่ง ส่งผ่านออกมาทางแววตา ความดื้อรั้นอยากเอาชนะ ทำให้คนเมาประคองตัวเองขึ้นนั่ง นิ้วเรียวยกขึ้นชี้หน้า

“ใครเมา พริ้งไม่ได้เมา อย่ามาปากดีให้กัน” ลมหายใจหนักกระแทกออกมาเสียงดัง สายตาคมจ้องมองคนที่นั่งหัวยุ่งหน้าแดงอยู่บนเตียง ก่อนใบหน้าคมจะส่ายไปมาน้อยๆ

ไม่รู้คิดถูกหรือผิดกันแน่ ที่ยอมให้พริ้งพลอยดื่มจนเมา และไม่รู้คิดถูกไหม ที่ยอมเข้ามาในบ้านพริ้งพลอยตามคำท้าท้ายของหญิงสาว

“นอนๆ จะได้หลับ” เถียงกับคนเมาต่อไปก็คงไม่ชนะ เฮงจึงตัดจบด้วยการเดินเข้าไปจับไหล่เล็กทั้งสองข้าง บังคับให้พริ้งพลอยนอนลงตามเดิม ซึ่งหญิงสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย

แต่ที่ไม่ง่าย คือหญิงสาวยกแขนรั้งลำคอเขาเข้าหาเต็งแรง ทำให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวเสียหลักล้มลงทาบทับร่างบางเต็มแรง แก้มสากก็แนบเข้ากับริมฝีปากอิ่มของหญิงสาวแม่นเหมือนดั่งจับวาง

“เห้ย!” เฮงที่ไม่ได้เมามายไร้สติเหมือนพริ้งพลอยร้องอุทานตกใจ รีบผละตัวออกห่าง แต่คนเมากลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เพราะใช้เรียวขาทั้งสองข้างเกี่ยวกอดเอวสอบของชายหนุ่ม

ท่านี้ทำไมมันคุ้นๆ จังวะ

“เฮียขา เฮียเฮงของพริ้งใช่ไหมคะเนี่ย พริ้งจำกลิ่นตัวได้” เสียงหวานเอ่ยถาม  ทว่าเฮงกลับขมวดคิ้วแน่น กับคำว่ากลิ่นตัว คือยังไงวะ เขามีกลิ่นตัวหรือไง คิดแล้วก็ก้มลงไปดมตัวเองสักหน่อย มันก็มีกลิ่นเหงื่ออยู่บ้างอะนะ

“ปล่อยพี่พริ้ง” คนถูกบอกให้ปล่อยส่ายหน้า ผมยาวสยายเต็มหมอน ทั้งแขนทั้งขากอดเกี่ยวร่างสูงแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ทำไมมีแต่คนชอบไล่พริ้งอยู่เรื่อย ไม่มีใครรักพริ้งจริงๆ เลยหรือไง อีพริ้งมันไม่น่ารักขนาดนั้นเลยเหรอ” เสียงแว่วหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นสั่นเครือ น้ำตาหยาดเยิ้มเคล้าคลอรอบดวงตา

ทว่าสิ่งที่พริ้งพลอยเอ่ยออกมา กลับทำให้เฮงขมวดคิ้วแน่นขึ้นอย่างสงสัย ทำไมพริ้งพลอยถึงบอกว่าไม่มีใครรักเธอ

“เฮียขา เฮียช่วยรักหน่อยไม่ได้หรือไง” คราวนี้พริ้งพลอยปล่อยมือที่เกี่ยวกอดลำคอหนาลงมาหนึ่งข้าง เพื่อประคองแก้มสากของเฮงไว้ นิ้วเรียวค่อยๆ ลูบไล้เรียวปากหยักแผ่วเบา

ทำให้เฮงปั่นป่วนในช่องท้องขึ้นมาเสียอย่างนั้น ยิ่งยามได้สบสายตาหวานเยิ้มแต่ก็แฝงความเจ็บปวดเอาไว้ เฮงก็รู้สับสนในความรู้สึกที่เกิดขึ้น

“พริ้งเมาแล้ว ควรนอนพัก” พริ้งพลอยยิ้มหวาน ยกศีรษะเล็กขึ้นกดจูบเรียวปากหยักที่อยู่ห่างกันไม่มาก

เฮงพยายามจะผละใบหน้าหนีห่าง ทว่าพริ้งพลอยกลับกดศีรษะชายหนุ่มเข้าหา เรียวขาก็ยังเกี่ยวกอดเอวสอบไม่ยอมปล่อย รัดชายหนุ่มแน่นหนาไม่ให้หนีไปไหน

เรียวลิ้นไล่เลียทั้งริมฝีปากบนและล่าง ขบกัดลงบนริมฝีปากล่างเบาๆ เป็นการหยอกเย้า

มือที่ประคองแก้มเลื่อนออกมาลูบไล้แผ่นหลังกว้าง สอดเรียวลิ้นเล็กเข้าสู่โพรงปากชื้นที่ยอมเผลยอปากตอบรับ ควานหาลิ้นสากที่ดักรออยู่ด้านใน เมื่อเจอก็รีบเกี่ยวกอดแนบแน่น เพราะกลัวชายหนุ่มจะผลักไส

อารมณ์ที่ผสมกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้สติยั้งคิดยับยั้งชั่งใจค่อยๆ หมดไป เมื่อได้รับสัมผัสที่คุ้นเคยที่ห่างเหินกันมาเนิ่นนาน จึงไม่ยากที่ถ่านไฟเก่าจะถูกจุดติดไฟขึ้นมาอีกครั้ง

จากตั้งตัวเป็นฝ่ายรับ เฮงก็เป็นฝ่ายรุกกลับไปบ้าง บดจูบเรียวปากอิ่มคืนกลับ มือหนาเริ่มลูบไล้ร่างกายที่ตัวเองเคยเป็นเจ้าของ รู้ดีกว่าใครว่าภายใต้เสื้อผ้าที่สวมใส่ เรือนร่างนี้สวยงามเพียงใด

“อืม... เฮียขา” เสียงหวานร้องครวญคราง นัยน์ตาหวานเชื่อมมองชายหนุ่มด้วยความรักไม่เสื่อมคลาย ที่มาพร้อมกับความต้องการของร่างกาย ที่ถูกจุดติดขึ้นมา

“มันคือแผนของพริ้งใช่ไหม ที่ท้าทายให้พี่เข้ามาในบ้าน ตั้งใจมอมเหล้าพี่ เพื่อจะได้ขืนใจพี่” พริ้งพลอยหัวเราะเบาๆ อย่างขบขันตามประสาคนไร้สติ นิ้วเรียวยาวลูบไล้แผงอกกำยำเล่น ต่ำลงมายังขอบกางเกงยีน

“แล้วเฮียยอมให้พริ้งขืนใจเฮียไหม ยอมตกเป็นของพริ้งหรือเปล่า” ปากว่ามือถึงของจริง เมื่อมือที่วางอยู่ขอบกางเกงยีน ตอนนี้ลูบไล้ลงต่ำไปหาความใหญ่โตที่ซ่อนตัวอยู่ภายใน

และดูเหมือนมันจะดีใจที่ได้รับสัมผัสที่คุ้นเคย เพราะเริ่มขยายตัวใหญ่ขึ้นทักทายกับมือบาง

“อือ... พริ้ง” คนถูกปลุกเร้าครางเสียงพร่า ใบหน้าคมสันเห็นกรามนูนขึ้นเด่นชัดจากการกัดกรามข่มอารมณ์กระสัน กลิ่นหอมประจำตัวที่ติดจมูกทุกเมื่อเชื่อวัน ยิ่งทำให้เฮงหวั่นไหวยากจะหักห้ามใจ

“มันแข็งแล้วค่ะ สงสัยจะดีใจที่ได้เจอพริ้ง เห็นหรือยังว่าเฮียยังรักพริ้งอยู่”

“เมาแล้วเพ้อเจ้อชะมัด พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอทั้งนั้นแหละ” แม้ตอนนี้เฮงน้อยมันจะแข็งสู้มือที่เอาแต่ลูบอยู่ที่เป้าก็ตาม

“อย่าปากดีนักเลยค่ะ ตรงนี้ของเฮียมันบอกอยู่ว่ายังรัก” พริ้งพลอยทั้งลูบคลำและบีบขยำ จนเฮงหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ

แต่แปลกที่ชายหนุ่มกลับไม่ขยับตัวออกห่าง ทั้งที่พริ้งพลอยไม่ได้กอดรัดแล้วด้วยซ้ำ ยังคงนอนคร่อมแทรกตัวกลางหว่างขาเธอดังเดิม

“มันก็แค่มีอารมณ์กับผู้หญิงเหมือนทั่วๆ ไปนั่นแหละ”

“ขี้ขลาด... กลับไปได้แล้วค่ะ พริ้งจะนอนพัก” ว่าพร้อมกับผลักร่างสูงใหญ่ออกจากตัว

แต่แรงคนเมาที่มีอยู่น้อยนิดมีหรือจะสู้ชายร่างสูงใหญ่ ที่กดตัวทิ้งน้ำหนักลงมามากกว่าเดิม

ทั้งที่พูดมาตั้งแต่ต้นว่าให้หญิงสาวปล่อย แต่เมื่อเธอผลักไสให้ออกห่างเฮงกลับไม่อยากไปซะอย่างนั้น

“ออกไปสิคะ หรือว่าอยากจะรำลึกความหลัง กันสักยกสองยกแล้วค่อยกลับ”

“เพ้อเจ้อชะมัด”

“ดีแต่ปาก ขี้ขลาดที่หนึ่ง”

“เธอว่าพี่ขี้ขลาดสองครั้งแล้วนะพริ้ง”

“ก็มันจริงนี่คะ เฮียขี้ขลาด กลัวตัวเองจะหวั่นไหวล่ะมั้ง ที่อยู่ใกล้พริ้งและลึกซึ้งกัน วัวเคยค้าม้าเคยขี่ ของมันเคยๆ ถ้าเฮียจะหวั่นไหวและรู้สึกดีมันก็ไม่แปลก เว้นซะแต่ว่า เฮียกลัวใจตัวเองจะรักพริ้งมากกว่าเดิม เลยขี้ขลาดที่จะสานสัมพันต่อ ทั้งที่ลูกชายเฮียมันแข็งจนทิ่มท้องพริ้งขนาดนี้แล้วก็ตาม”

“รู้ไหมว่าพี่ไม่ชอบอะไรมากที่สุด... พี่เกลียดคนปากดีแบบพริ้งนี่แหละ ที่ชอบท้าทายคิดว่าพี่ไม่กล้า งั้นพี่จะบอกให้รู้เอาไว้เลยนะ ว่าคนอย่างไอ้เฮง ไม่เคยกลัว ไม่เคยหวั่นไหว เพราะฉะนั้นอย่ามาท้าทาย ถ้าไม่อยากถูกมันเอาจริงๆ”

“เห้อ! พูดมากเหม็นขี้ฟันชะมัด ดีแต่ปาก แต่การกระทำสวนทาง แล้วยังมาบอกว่าตัวเองไม่ได้ขี้ขะ...อื้อ”

คำพูดของพริ้งพลอยถูกกลืนหายกลับเข้าไปตามเดิม เมื่อถูกริมฝีปากของเฮงประกบลงมาปิดไว้ สาเหตุคงเพราะทนฟังที่พริ้งพลอยท้าทายไม่ไหว

แต่เฮงคงไม่รู้หรอก ว่านั่นคือแผนการของคนเมา ที่หลอกล่อให้ชายหนุ่มมาติดกับ

บอกแล้วไงว่าเสืออย่างเขา ต้องแพ้ให้แมวอย่างเธอ ที่รู้จุดอ่อนเขาดีทุกอย่าง เสร็จอีพริ้งแน่คืนนี้