บทที่ 7

อาทิตย์ถัดมา……

ภายในห้องเรียนของคณะ อันนา กำลังตั้งใจฟังอาจารย์อธิบายเนื้อหาเกี่ยวกับรายวิชาที่เธอเรียน

เธอจดบันทึกลงสมุดอย่างขยันขันแข็ง จนกระทั่งอาจารย์สอนเสร็จและหมดคาบเรียนตอนเย็นพอดี

เสียงพูดคุยของนักศึกษาดังขึ้นเมื่อหมดเวลาเรียน

อันนา เก็บอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋าอย่างเรียบร้อย

ทว่าเสียงทุ้มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง

”อันนา พรุ่งนี้ไปกินชาบูกันนะ พรุ่งนี้วันเกิดของเราเอง เดี๋ยวเราเลี้ยง”

เสียงของ ”โชติ” ดังก้องลอยมา

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อตี๋ ผิวขาว ตัวสูง จัดว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีเลยทีเดียว ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ

โชติ เป็นเพื่อนที่คอยดูแลอันนาเสมอ และครั้งนี้เขาก็หวังว่าเธอจะตอบตกลงไปฉลองวันเกิดของเขาด้วยกัน

อันนา ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ และกำลังจะตอบกลับไป

แต่แล้ว เสียงฮือฮาของสาว ๆ รอบตัวก็ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดึงดูดความสนใจของทุกคนในห้อง

อันนา เหลือบมองไปทางประตูห้องเรียน และหัวใจเธอกระตุกวูบเมื่อเห็น พีท เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ร่างสูงราวเทพบุตรของเขาเดินมาพร้อมรอยยิ้มขี้เล่นและดวงตาที่คมกริบของเขาทำให้สาว ๆ รอบข้างแทบละลาย

พีท เป็นชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ล้นเหลือจนยากที่สาวๆ คนไหนที่เห็นจะละสายตาได้ ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ ราวกับเจ้าชายที่เดินออกมาจากเทพนิยาย

”กรี๊ด! นั่น พีท เดือนมหาวิทยาลัยนี่นา เค้ามาทำอะไรที่คณะของเราอะเธอ! หล่อมากเลย” เสียงของสาวๆ ดังขึ้นและส่งเสียงกรี๊ดเมื่อได้เจอเข้ากับชายหนุ่ม ตัวสูง หน้าคมเข้ม สายตาดุดันแต่มีเสนห์ เดินเข้ามา

”หล่อเกินไปปะเนี่ย!” สาวๆ แอบกระซิบ กัน แต่ยังคงสงสัย ว่าหนุ่มหล่อคนนี้มาหาใครกันที่คณะ

ชายหนุ่มหยุดเดินทันที เมื่อสายตาของเขาสบเข้ากับภาพตรงหน้า — อันนากำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายขาวตี๋ หน้าตาหล่อเหลาดูสะอาด และจากรอยยิ้มนั้นผู้ชายคนนี้ดูเป็นคนใจดีกับทุกคน และเมื่อหญิงสาว หันมาเจอเขา รอยยิ้มของหญิงสาวก็หยุดลงทันที

”แค่เห็นหน้าฉัน เธอก็เอือมระอาทันทีเลยรึ ยัยแว่น ทีกับเจ้าหน้าตี๋นี่ ได้คุยกันทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” พีท นึกในใจอย่างหัวเสีย

สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดแวบหนึ่งก่อนจะกลับมานิ่งเรียบ

พีท เดินเข้ามาหยุดยืนข้าง อันนา โดยแทบไม่ละสายตาจาก โชติ

”ฉันตามหาซะทั่ว กว่าจะเจอตัว เธอจะทำโครงการวิจัยต่อวันไหน ช่วงนี้ฉันก็ไม่ค่อยว่างด้วยนะ เดี๋ยวงานก็ไม่เสร็จกันพอดี ต้องให้ฉันเป็นฝ่ายตามหาเธอรึยังไง?” พีท ทำท่าหัวเสีย หน้าเข้มๆของเขา ออกอาการไม่พอใจ

แววตาดูดุดันของเขา มีอะไรบางอย่างแฝงอยู่

อันนา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “อ้อ ฉันติดเรียนอยู่น่ะ แต่ตอนนี้เรียนเสร็จแล้ว” เธอตอบแบบใม่มองหน้าเขา และรีบเก็บของต่อให้เสร็จ

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อ พีท ก็เบนสายตาไปมอง โชติ ทันที

”แล้วนี่คุยอะไรกันอยู่เหรอ?” น้ำเสียงของ พีท ดูสบาย ๆ แต่ดวงตาคมเข้มนั้นฉายแววหวงอย่างชัดเจน

โชติ ยิ้มสุภาพ “หวัดดีครับ ผมชื่อ โชติ ยินดีที่ได้รู้จักครับ พอดีว่ากำลังชวน อันนา ไปกินชาบูพรุ่งนี้น่ะ พรุ่งนี้วันเกิดผมเอง” เขาตอบตรง ๆ

“คุณคงเป็น พีท สินะ อันนาเล่าให้ฟังเกี่ยวกับโครงการวิจัยที่ต้องทำร่วมกับคุณ“ โชติ ได้ยินที่ อันนา เคยเอ่ยเล่าถึงการที่ต้องทำงานกับ พีท ชายหนุ่มเดือนมหาวิทยาลัย หน้าตาดี มีเสน่ห์ และเป็นที่จับตามองของใครหลายคน

ตอนนี้ เมื่อได้เจอกับ พีท ตัวจริง โชติ ก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียดขึ้นมาอีกนิด…

เขาหล่อสมคำร่ำลือจริงๆ

โครงหน้าคมชัด ดวงตาเฉียบคมที่แฝงไปด้วยเสน่ห์บางอย่างแบบที่ไม่ต้องพยายามก็สามารถดึงดูดความสนใจของคนรอบข้างได้ง่ายๆ บุคลิกมั่นใจแต่ไม่เย่อหยิ่ง ดูเป็นคนที่คุ้นเคยกับการเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจ

โชติ พยายามไม่แสดงออกชัดเจน แต่ก็ยอมรับในใจว่าคำพูดของอันนาไม่ได้เกินจริง — พีทเป็นผู้ชายที่มีออร่าแบบที่ใครเห็นก็ต้องเหลียวมอง

“นี่ขนาดเอาฉันไปเล่าให้ผู้ชายคนอื่นฟังเลยรึ แล้วพูดอะไรเกี่ยวกับฉันอีกรึเปล่านะ?“ พีท นึกโมโหหญิงสาวอยู่ในใจ

พีท เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หรี่ตามอง โชติ อย่างประเมิน

“อ๋อ วันเกิดเหรอ ดีจัง” พีท ทำเสียงเหมือนแฝงอะไร

บางอย่าง

ก่อนจะก้าวมายืนใกล้ อันนา มากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ร่างสูง

ของ พีท โน้มเข้าใกล้เธอจนเกือบเบียดชิดร่างของ อันนา ทำให้รับรู้ได้ถึงไออุ่น

หญิงสาวได้กลิ่นกายสะอาดอ่อนๆ ที่เจือไปด้วยไออุ่นจากร่างกายของเขาลอยมาปะทะจมูกเธอ ราวกับสายลมบางเบาที่แฝงด้วยแรงดึงดูดบางอย่าง

หัวใจของเธอกระตุกวูบ ก่อนจะเริ่มเต้นแรงขึ้นทีละจังหวะ ความรู้สึกบางอย่างซึมซ่านไปทั่วกาย อบอวลลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ….

“นายช่วยออกไปห่างๆ ฉันได้ไหมนะ!!?” อันนา ได้แต่คิด แต่ลึกๆ แล้วกลับเป็นตัวเธอเองต่างหากอยากที่จะอยู่ใกล้ๆ เขาแบบนี้

มือหนาของ พีท ล้วงกระเป๋ากางเกง ดวงตาคมมองไปที่ โชติ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“งั้นฉันไปด้วยคนสิ” ชายหนุ่ม เสนอทางเลือกที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

คำพูดนั้นทำเอาทั้ง อันนา และ โชติ ชะงักไปชั่วครู่

อันนา มอง พีท อย่างไม่เชื่อสายตาว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้

“ยังไม่มีใครชวนนายสักหน่อยนะ นายจะไปได้ยังไง” อันนา รีบเอ่ยปาก

ขณะที่ โชติ หัวเราะเบา ๆ

“เอาสิ ถ้าพีทอยากไปด้วย” โชติ เอ่ยชวนอย่างเป็นมิตร แต่แววตานั้นเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างดี

“โชติ….แต่” ยังไม่ทันที่ อันนา จะพูดอะไรต่ออีก

“ขอบใจนายมากนะ นายหน้าตี๋” พีท ยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์เล็กๆ ราวกับตั้งใจจะตัดบทให้จบเร็วที่สุด

เขาเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแรงๆ หนึ่งที สีหน้าดูจริงจังเกินเหตุ แต่แววตากลับซ่อนความนึกสนุกไว้ชัดเจน

อันนามองพีท พลางถอนหายใจเบา ๆ

ขณะที่ โชติ หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “โอเค งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะอันนา แล้วก็...พีทด้วย” เขายิ้มแล้วเดินจากไป

“วันนี้ฉันไม่ว่าง ไม่มีเวลามาเถียงกับนาย ต้องรีบไปแล้วละ” อันนา รีบเดินห่างออกจาก พีท ลงไปยังข้างล่างของตึก

“เฮ้ รอฉันด้วยสิ ยัยแว่น” พีท รีบเดินตาม อันนา ออกไปอย่างรวดเร็ว

สาวๆ หลายคน ต่างพากันมองมาที่ อันนา ด้วยความสงสัยว่า หญิงสาว ไปรู้จักกับ พีท เดือนมหาวิทยาลัยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

หนึ่งในนั้น คือ “ยี่หวา” ดาวของคณะ หญิงสาวที่มีผิวขาว หน้าตาสะสวย หุ่นของเธอสามารถเป็นนางแบบได้เลย ชายคนใดได้เห็นก็จะต้องมองเธอแบบเหลียวหลังกันเลยที่เดียว และเธอเป็นหญิงสาวที่ กวิน เคยพูดถึง ว่าเคยแนะนำให้ พีท รู้จัก

ยี่หวา มองตาม พีท อย่างเสียดาย ที่เข้าไปทักทายชายหนุ่มไม่ทันเพราะเขารีบเดินตาม อันนา ลงมาด้านล่างตึก

แต่เมื่อยี่หวาแอบยินจากที่ โชติ พูดว่าทั้ง 2 คน ต้องทำโครงการวิจัยร่วมกัน ก็พอจะนึกเหตุการณ์ออกว่า ทำไมคนหล่อและมีเสนห์อย่างเขาถึงมาตึกคณะวิทยาศาสตร์แห่งนี้ได้

ขณะนั้นเอง อันนา เธอรีบเดินอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ๆ กับทางเข้าคณะ โดยที่ไม่ได้สนใจ ชายหนุ่ม สุดฮอต ที่เดินตามมาอย่างกระชั้นชิด

“หยุดก่อน เธอจะรีบไปไหนกัน?” พีท เอ่ยถามน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเหนื่อย

เขาก้าวพรวดเดียวมาตัดหน้าหญิงสาว ใช้ร่างของตัวเองเป็นกำแพงหยุดการเดินของหญิงสาว

หญิงสาว ไม่ทันระวัง

ร่างบางก็เสียหลัก เซถลาไปข้างหน้าอย่างช่วยไม่ได้

ใบหน้าของเธอปะทะเข้าอย่างจังกับแผ่นอกแข็งแกร่งของชายหนุ่ม เนื้อผ้าที่ชื้นเหงื่อแนบเนื้อแน่นตึง ร้อนระอุราวกับเก็บไอแดดเอาไว้

เหงื่อซึมผ่านเสื้อนักศึกษาของเขา แปะติดเนื้อผ้าเผยให้เห็นแนวกล้ามเนื้อใต้เนื้อผ้า ยิ่งเมื่อเขาขยับ แขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็ยิ่งขับเน้นความเป็นชายเร่าร้อน ที่สาวๆ หมายตาและพร้อมจะไปกับเขาได้ทุกเมื่อ ถ้าเขาพร้อมที่จะเชื้อเชิญสาวๆ เหล่านั้น

จมูกของเธอได้กลิ่นเหงื่อจาง ๆ ที่ผสมกับน้ำหอมบุรุษ หอมลึกและเย้ายวนจนทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ความอบอุ่นจากร่างสูงตรงหน้าทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"นี่นาย! แว่นตาฉันพังหมดแล้วมั้งเนี่ย!"

เธอรีบโพล่งออกไป เสียงแฝงความขุ่นเคืองจอมปลอม เพียงเพื่อบดบังความจริงว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นแรงแค่ไหน

มือเล็กคว้าแว่นตาขึ้นมาจัดให้เข้าที่ ทั้งที่มันแทบจะไม่เป็นอะไรเลย

แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นสำรวจมันอย่างเอาเป็นเอาตาย หวังให้ความสนใจทั้งหมดถูกเบี่ยงเบนไปจากแผ่นอกอุ่นร้อนที่เธอเพิ่งชนเข้าไปเมื่อครู่

พีท มองเธอด้วยรอยยิ้มมุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์สะท้อนความสนุกที่ได้เห็นเธอพยายามกลบเกลื่อนอาการเขิน

เขายกมือขึ้นลูบต้นคอของตัวเองอย่างสบาย ๆ ก่อนจะก้มลงกระซิบใกล้ ๆ

"แว่นพัง หรือใจเธอพังกันแน่?"

แค่นั้นเอง…เธอก็รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนยิ่งกว่าเดิม!

เธอรีบเม้มปากแน่น พยายามสะกดอาการตื่นเต้นที่เล่นงานเธออย่างหนัก

หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงราวกับจะแย้งว่าใช่…มันพังไปหมดแล้ว! แต่แน่นอนว่าเธอไม่มีทางยอมรับง่าย ๆ

เธอเชิดหน้าขึ้น แม้จะรู้สึกได้ว่าปลายหูของตัวเองกำลังร้อนฉ่า

"นายน่ะ…ไม่ต้องใช้ความหล่อของนายกับฉันหรอก!" เธอเอ่ยเสียงแข็ง แต่กลับรู้สึกว่าเสียงตัวเองมันสั่น ๆ อย่างน่าหงุดหงิด

"ฉันไม่ได้สนใจ!"

พีท หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาเล็กน้อย จงใจให้ใบหน้าของเขาเข้าใกล้เธอยิ่งขึ้น

"เหรอ?" เขาลากเสียง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัด

"แน่ใจนะ?"

เธอกัดริมฝีปาก พยายามเบือนสายตาหนี แต่ดันหลบไปเจอกับแววตาคมกริบที่จ้องมองเธอราวกับอ่านทุกความคิดในหัวได้หมดจด

…บ้าจริง! ทำไมเขาต้องมาทำให้ใจเธอวุ่นวายแบบนี้ด้วยนะ?!

เธอรีบสะบัดหน้าหนี หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน

"อย่ามากวนใจฉันได้ไหม! ฉันต้องรีบไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟ!"

เธอพูดเร็วรัวราวกับต้องการจบบทสนทนาให้ไวที่สุด แต่กลับรู้สึกได้ว่ามุมปากของ พีท ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขี้เล่น

"อ้อ...งานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟตรงทางเข้าคณะสินะ" เขาพูดช้า ๆ อย่างจงใจ

"งั้นฉันแวะไปอุดหนุนดีไหม? ดูสิ...เผื่อเธอจะเสิร์ฟกาแฟหกใส่ฉันตอนเผลอเขิน"

"นาย!!" เธอร้องเสียงหลง ดวงตาเบิกกว้าง หน้าของเธอตอนนี้ร้อนฉ่าไปหมด

พีท หัวเราะเบา ๆ แต่กลับไม่ได้ผละถอยไปแม้แต่นิดเดียว

กลับกัน...เขากลับก้มลงมาใกล้เธอกว่าเดิม

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู

"เดี๋ยวฉันเผลอใจอุดหนุนเธอทุกวันเลยหรอก"

เธอสะดุ้ง รีบก้าวถอยหลัง แต่ดันลืมไปว่ายังอยู่ในระยะของเขา พีท เดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง

"เอาเถอะ... ฉันจะไม่กวนเธอหรอก" พีท เอ่ยเสียงเรียบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อครู่จางหายไปเหลือเพียงแววตาที่อ่านไม่ออก

"ฉันไปละ"

เขาพูดง่าย ๆ ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่รอคำตอบของเธอ จบบทสนทนาแบบดื้อ ๆ เหมือนลมฤดูร้อนที่พัดผ่านมาแผ่วเบา แต่กลับทิ้งไออุ่นติดผิวไว้ให้รู้สึก

เธออ้าปากค้าง พยายามประมวลผลว่าเธอควรรู้สึกยังไงกันแน่ - หงุดหงิดเพราะเขากวนใจ หรือหัวใจเต้นแรงเพราะเขาช่างร้ายกาจเกินไปกันแน่!

เธอขมวดคิ้ว เอียงหน้ามองข้างหลังอย่างอดไม่ได้—แต่กลับพบว่า พีทไม่ได้เดินตามมาแล้ว

เธอชะงัก หัวใจเต้นสะดุดแปลก ๆ สายตากวาดมองหา ก่อนจะเห็นแผ่นหลังกว้างของเขา…ที่เดินไปอีกทาง

เขาไปแล้วเหรอ?

ทั้งที่เมื่อกี้ยังดูเหมือนจะกวนเธอไม่เลิกแท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับเดินจากไปง่าย ๆ ราวกับไม่ได้สนใจจริง ๆ

เธอเม้มปากแน่น พยายามสะกดความรู้สึกแปลก ๆ ที่ตีขึ้นมาในอก เดินต่อไปอย่างไม่สนใจ แต่ขาทั้งสองข้างกลับไม่ได้รู้สึกเบาเหมือนตอนแรก

นี่เธอ… กำลังผิดหวังอยู่เหรอ?

ไม่สิ! เธอควรจะโล่งใจที่เขาไม่ตามมากวนใจต่างหาก!

แต่ถึงอย่างนั้น… ใจเธอกลับเผลอคิดไปว่า…

ถ้าเขายังเดินตามมาอีกหน่อยก็คงดี

บ้าเอ๊ย! เธอเป็นอะไรไปเนี่ย?!

ไม่ได้! เธอต้องตั้งสติ!

เธอสะบัดหัวเบา ๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป นี่ไม่ใช่เวลามามัวคิดเรื่องของ พีท ให้เปลืองสมอง เธอสายแล้ว!

เธอรีบก้าวเท้าเร็วขึ้น บอกตัวเองให้โฟกัสที่งานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟ ขืนเธอไปช้า มีหวังโดนเจ้าของร้านบ่นแน่ ๆ ไหนจะลูกค้าที่เริ่มเข้ามาเรื่อย ๆ อีก

ใช่…เธอต้องรีบไปทำงาน!

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น… จังหวะหัวใจที่ยังเต้นแรงอยู่ก็ทำให้เธอรู้ว่าตัวเอง ยังไม่หลุดจากฤทธิ์ของพีทได้จริง ๆ

"โอ๊ย! หยุดคิดเรื่องเขาสักทีได้ไหมเนี่ย!" เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

ตอนนี้เธอต้องโฟกัสที่งาน! ไม่ใช่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผู้ชายคนนั้น! เด็ดขาด!