บทที่ 2

“ปล่อยฟ้านะคะ พี่ดารา!”

น้ำเสียงโกรธเคืองติดบึงตึงดังออกมาจากปากของคนหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังสะบัดสะบิ้งใส่คนหน้าสวยซึ่งกำลังง้องอนเธอเต็มที่ นี่สินะที่เรียกว่าฉากประชดประชันของเหล่าคุณตัวเอกเขาน่ะ ฉันเพิ่งจะเคยเห็นคนทะเลาะกันตรงทางเดินที่มีคนพลุกพล่านอยู่จริงๆก็คราวนี้นี่แหละ

" พี่ไม่ปล่อย มาคุยกันดีๆก่อนสิคะฟ้า มันไม่ใช่อย่างที่ฟ้าคิดนะคะ "

" แล้วมันแบบไหนกันล่ะคะ ฟ้าไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพี่ดาราอีกแล้ว! "

คนร่างบางมีน้ำตาซึมยังไม่พอเธอยังสลัดมือของคนพี่ออกอีกต่างหาก ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะหยุดยืนดูอยู่เฉยๆซะแล้วสิ ยังไงตัวประกอบก็คือตัวประกอบวันยังค่ำนั่นแหละถ้าฉันจะเลือกเดินตรงออกไปเลยมันจะได้รึเปล่านะ ก็ฉันไม่อยากมาหยุดยืนดูพวกคุณทะเลาะกันเหมือนคนอื่นๆเขาสักหน่อยนี่น่า เสียเวลาจะตาย

หมับ!

ห๊ะ หา...แต่แล้วทำไมอยู่ๆถึงโดนดึงกระเป๋าเป้เอาไว้ด้วยล่ะ ฉันจำได้ว่าตั้งใจจะเดินผ่านไปพวกเค้าอย่างเนียนๆแล้วนะและพอฉันหันหลังกลับไปมองก็พบว่ามือของคนร่างบางจับกระเป๋าของฉันไว้อย่างแน่นเลยล่ะ เป็นโจรขโมยกระเป๋ารึไงนะเธอน่ะ

" ฟ้าคะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิคะ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับคุณนุชเลยนะคะ "

" เหรอคะ ไม่คิดอะไรแต่ก็ชอบตอบแชทคุยกันตลอด ดีค่ะ เพราะฟ้าก็มีคนคุยอยู่แล้วเหมือนกัน! ในเมื่อพี่ดารามีได้ ฟ้าเองก็มีได้ค่ะ และเขาก็อยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้วด้วย! "

ห๊ะ เขาไหน แล้วทำไมเสียงพวกเค้าถึงต้องหยุดอยู่ใกล้กับใบหูของฉันขนาดนี้ด้วยเนี่ย

" นี่ฟ้ากำลังจะบอกพี่ว่าเด็กที่ฟ้าดึงกระเป๋าอยู่ คือคนคุยของฟ้างั้นเหรอคะ "

คนร่างสวยไม่พูดเปล่าเธอยังส่งสายตามาจ้องฉันราวกับจะประเมินกันอีกด้วย แค่มองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันน่ะถูกลากเข้ามาประชดประชันคนอย่างพวกคุณกันทั้งนั้นล่ะ

" ใช่ค่ะ ฟ้านัดเค้าออกมารับตั้งนานแล้วแต่ติดก็เพราะพี่ดาราตามฟ้าอยู่ได้"

ฉันไปนัดเธอตอนไหนกัน ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย….อย่ามาโมเมนะ

" แต่พี่ว่าเค้าไม่รู้เรื่องด้วยเลยนะคะ ฟ้าอย่าลากคนอื่นเค้ามาเกี่ยวด้วยเลยจะดีกว่า "

ถูกของคุณค่ะคุณนางเอก ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยปล่อยฉันไปตามทางของคุณตัวประกอบที่ออกเป็นฉากๆจะดีกว่านะคะ แค่ใช้ชีวิตเป็นตัวประกอบก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว

“เขาไม่ใช่คนอื่นค่ะ!”

“น้องฟ้าชอบเขาเหรอคะ”

“ชอบไม่ชอบก็ไม่เกี่ยวกับพี่ดารานี่คะ!”

ไปกันใหญ่แล้ว ฉันควรพูดขัดพวกเธอสักหน่อยจะดีกว่านะ...

“เอ่อ คือว่า...”

“พี่ไม่เชื่อหรอกค่ะว่าฟ้าจะมีคนอื่นนอกจากพี่”

คนร่างสวยไม่พูดเปล่าเธอยังเอื้อมมือมาดึงแขนของฉันเอาไว้ด้วยท่าทีถมึงทึงอีกด้วย นี่มันอะไรกันเนี่ย อีกคนดึงกระเป๋าฉันส่วนอีกคนก็ดึงแขนฉันงั้นเหรอ มันจะไปกันใหญ่แล้วนะ

“ปล่อยแขนของเขาเดี๋ยวนี้นะพี่ดารา!”

“พี่ไม่ปล่อย ยังไงพี่ก็ไม่เชื่อว่ายัยเด็กน่ารักตายิ้มคนนี้จะเป็นคนคุยของฟ้า”

ฉันน่ารักงั้นเหรอ ก็นะ ร่างตัวประกอบของฉันดันเป็นลูกสาวคนสุดท้องของมาเฟียตระกูลใหญ่หรือก็คือศัตรูคู่แข่งตัวฉกาจของคุณนางเอกเธอล่ะ แต่นั่นก็ไม่ใช่เป็นประเด็นสำคัญที่ฉันต้องมาหลงตัวเองท่ามกลางสงครามประสาทของพวกคุณหรอกนะ!

“ก็ได้ ถ้าพี่ดาราไม่เชื่อ ฉันก็จะแสดงให้ดู!”

“อะไรนะคะ!”

ฉันร้องเสียงหลงในขณะที่น้ำเสียงติดน้อยใจดังออกมาจากคนร่างบางที่สะบัดมือออกจากกระเป๋าเป้ใบโปรดของฉันอย่างโกรธเคืองพลางยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้กันจนฉันสะดุ้งตกใจสะดุดขาตัวเองเกือบจะลงไปกองกับพื้นอยู่แล้วถ้าหากไม่ติดว่าเจ้าของใบหน้าสวยยังคงดึงคอเสื้อของฉันเอาไว้อยู่

“แค่ก!”

“กล้ามากนะ ที่มายุ่งกับคนของฉันจากนี้ไปเธอไม่มีที่ยืนแน่!”

คนร่างสวยจงใจปล่อยฉันลงกับพื้นดังปักก่อนจะหันมาลากให้คนชื่อฟ้าเดินตามกันออกไปทันทีเลยจะเหลือก็แต่ฉันเนี่ยแหละที่นั่งงงเป็นไก่ตาแตกจนกระทั่งบอดี้การ์ดหนุ่มรีบวิ่งมาเจอเธอเข้าก่อนจะรีบช่วยคุณหนูคนเล็กของพวกเขาลุกขึ้นมายืนขึ้นใหม่อีกครั้งด้วยท่าทีตื่นตนก

“คุณหนูครับ คุณหนูเล็กเป็นอะไรรึเปล่าครับ! นี่พวกนายทำงานกันยังไงปล่อยให้คุณหนูเล็กเธอพัดหลงมาคนเดียวแบบนี้!!”

เสียงบอดี้การ์ดหนุ่มท่าทางกำยำตะโกนดังลั่นทำให้คนที่เพิ่งวิ่งวุ่นตามกันออกมาพงกหัวให้กับคนร่างเล็กเป็นการเร่งด่วน

“ขะ ขอโทษครับคุณหนูเล็ก พวกผมไม่ดีเองปล่อยให้คุณหนูเล็กคาดสายตา ลงโทษพวกผมด้วยเถอะครับ!”

เสียงบอดี้การ์ดหนุ่มนับสิบชีวิตโค้งให้กับคุณหนูเล็กของพวกเขาซึ่งดูท่าทีว่าเธอจะช็อกหนักกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมา พวกเขาจึงได้แต่โทษตัวเองที่เชื่อคำสั่งของคุณหนูปล่อยให้คุณเธอไปเลือกซื้ออุปกรณ์เครื่องเขียนด้วยตัวเองแต่ดันดิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูจะเดินพัดหลงออกไปแบบนั้น

“ใครมันกล้าทำอะไรคุณหนูครับ! บอกผมมา! ผมจะไปเอาเลือดหัวพวกมันออกเอาให้เดินไม่ได้เลยคอยดู!!”

เอาเลือดหัวออกเลยเหรอ น่ากลัวไปหน่อยไหม ถึงพวกเราจะอยู่ในตระกูลมาเฟียอันเลื่องชื่อก็เถอะ ฉันอยากกับบ้านแล้ว แถมคนอื่นๆ ก็เอาแต่มองมาที่ฉันท่าเดียวเลยด้วยยังไม่ชินกับการตกเป็นเป้าสายตาสักหน่อย ก่อนหน้านี้ฉันยังเป็นแค่คนที่เอาแต่อ่านหนังสือนิยายในห้องของตัวเองอยู่เลยนะ

“พี่สกาย น้องครีมอยากกลับบ้านแล้ว”

ใช่ ฉันแทนตัวเองว่าน้อง หลังจากที่เคยอ่านเรื่องรักสุดท้ายของยัยมาเฟียมา วิปครีมหรือน้องวีรกุล ลูกคนเล็กสุดหวงของคุณทรงพล มาเฟียรายใหญ่ในประเทศซึ่งเบื้องหน้าก็เป็นเด็กสาวน่ารักนุ่มฟูราวกับตุ๊กตาหมีตัวเล็กตัวหนึ่งแต่เบื้องหลังฝีมือของเธอยังร้ายกาจไม่แพ้พี่ชายหน้าหล่อทั้งสองคนอย่างไม่ต้องสงสัย ครั้งหนึ่งวิปครีมเคยช่วยชีวิตแม่นางเอกสาวทั้งสองเอาไว้ด้วยความจำใจทำให้ฉันได้รู้ว่าเธอทั้งเก่งและแสนดีมากแค่ไหนแม้ว่าเธอจะถูกนางร้ายปั่นหัวให้เธอต้องเกลียดตระกูลของดารากรถึงขนาดจะอยากฆ่าตระกูลเสี้ยมหนามให้สิ้นไปในหลายๆครั้งแต่ทว่าเธอก็ยับยั้งใจที่จะไม่ทำแบบนั้นจนกระทั่งแผนลอบฆ่าพ่อและพี่ชายของเธอจากฝั่งตัวร้ายแดงขึ้นก็ทำให้คนตัวเล็กตัดสินใจฆ่าผู้นำตระกูลพัฒนะกรผู้เป็นบิดาของดาราทิ้งเนื่องจากเข้าใจผิดว่าชายตรงหน้าฆ่าครอบครัวของเธอเพียงเพราะไม่ต้องการให้มีผู้ใดมาคานอำนาจของพวกเขาได้อีก และตอนจบก็เป็นไปอย่างที่ทุกคนคิด เธอตายเพราะถูกนางเอกฆ่าและก็ตายไปทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองคิดผิดมาตลอด เธอตายไปอย่างน่าสงสารโดยกลุ่มคนที่หวังแต่จะเอาผลประโยชน์จากทั้งสองฝ่ายแม้แต่ในตอนท้ายที่สุดนางเอกจะจัดการกลุ่มเหล่านั้นได้สำเร็จและมารู้ความจริงในภายหลังก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เรื่องราวจบลงตรงที่นางเอกและคนรักของเธออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข สวยงาม มันช่างสวยงามจริงๆ ดังนั้นฉันก็เลยตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกตัวละครหลักอีกเด็ดขาด ฉันต้องการที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามที่วิปครีมคนนี้สมควรจะได้รับมัน และก็ควรจะได้รับมันมาตั้งนานแล้วด้วย!

ไรท์ : ยินดีต้อนรับค่ะเชิญพบกับเรื่องราวรักครั้งใหม่กับไรท์กันได้ในเรื่องเครื่องมือยัยตัวประกอบพ่ายรักนะคะ หวังว่าทุกท่านคงจะได้สนุกกัน จู่ๆ ก็มีไฟแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาน่ะ เรื่องอื่นของไรท์ที่ยังไม่จบกำลังแต่งอยู่นะไม่ได้จะทิ้งแต่ตันนิดหน่อยน่ะค่ะเลยพักๆ แต่งๆ เอาน่าๆการดองเค็มก็เป็นสิ่งจำเป็นเวลาตันนะคะ ฮ่าฮ่าฮ่า เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไม่มีวันดองหรอก นั่นก็เพราะมันแต่งไว้ยันจบแล้วน่ะสิ เจ๋งใช่ไหมล่ะคะ คิคิคิคิ!!