บทที่ 3

“พี่ตกลงได้ยังไงคะ พี่ประชดเหรอ ทำไมพี่ต้องหมั้นกับพี่เท็มด้วยคะ พี่ก็มีคุณนิสัยไม่ดีอยู่ด้วยแล้วนี่น่า ยกเลิกได้ไหมคะ พี่ก็ไปคบกับตระกูลนั้นแทนสิ พี่มายุ่งกับตระกูลน้องครีมทำไมคะ”

คนตัวเล็กถามคนร่างบางที่เอาแต่นั่งรถหรูออกมาจากบ้านของตนด้วยท่าทีนิ่งเฉยก่อนจะเห็นคนตัวเล็กยู่ปากเหมือนเกลียดเธอเข้าไส้ คงเป็นเพราะบังเอิญใช้เธอเป็นเครื่องมือตอนที่ทะเลาะกับพี่ดาราสินะ คนตัวเล็กจะไม่พอใจก็ไม่แปลก แต่จะว่าไปแล้วเธอก็ประหลาดใจด้วยซ้ำที่เจอคนตายิ้มที่บ้านของเธออีกครั้งในฐานะลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านมาเฟียตระกูลใหญ่ตระกูลที่สามารถคานอำนาจพี่ดาราของเธอได้อย่างไม่ต้องสงสัย

“ทำไมพี่เท็มไม่มารับพี่เองคะ ส่งตัวเล็กมาแทนก็เอาแต่บ่นพี่ใส่ไม่ยอมหยุดเลย”

“ตัวเล็กอะไรคะ น้องครีมไม่ใช่ตัวเล็กของพี่สักหน่อย อีกอย่างถึงยังไงน้องครีมก็มีศักดิ์เหนือกว่าพี่ต้องเรียกน้องครีมว่าคุณหนูเล็กสิคะ”

“ไม่ล่ะค่ะ พี่จะเรียกเราว่าตัวเล็ก และถ้าตัวเล็กอยากให้พี่เรียกเราว่าคุณหนูเล็ก ก็บังคับพี่สิคะ”

“ฮึ่ย!”

ดูสิ ดูเขาทำเข้านอกจากจะไม่พยายามแล้วคนตัวเล็กยังมองค้อนใส่เธออีกต่างหากเดาว่าคนตายิ้มคงกลัวว่าเธอจะไปแย่งพี่ชายสุดที่รักของตัวเองไปสินะ เด็กน้อยก็ยังคงเป็นเด็กน้อยวันยังค่ำ

“พี่ไม่แย่งพี่ชายเราไปหรอกค่ะ สบายใจได้ พี่ชอบผู้หญิง”

“แล้วพี่มาตกลงจะหมั้นกับพี่เท็มทำไมล่ะคะ น่าโมโหชะมัด ชอบใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือจังนะคะ”

คนน่ารักจ้องคนร่างบางด้วยความโมโหก่อนจะทำเป็นไม่สนใจใดๆคนที่นั่งข้างๆเธออีกเลยจนกระทั่งรถลีมูซีนเคลื่อนตัวไปจอดเทียบโรงจอดรถของบริษัทยักษ์ใหญ่ซึ่งพี่เท็มเป็นประธานบริหารอยู่ที่นั่น

“คุณหนูครับ ถึงที่หมายแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะพี่สกาย แล้วก็ไม่รอนะคะขับรถกลับไปก่อนได้เลย น้องครีมจะไปกับพี่ช่อฟ้า เดี๋ยวน้องครีมกลับเองค่ะ”

“ไม่ได้หรอกครับ ผมมีหน้าที่ดูแลคุณหนูนะครับ”

“แต่น้องครีมสั่งนะคะ พี่จะหือกับน้องครีมเหรอคะ เดี๋ยวน้องครีมฟ้องคุณพ่อนะ”

“แต่-”

“ไปเถอะค่ะคุณสกายเดี๋ยวฟ้าช่วยดูแลคุณหนูตัวเล็กคนนี้ให้เองค่ะ”

คนร่างบางที่เห็นทีท่าทางว่าคนตัวเล็กจะแสดงอาการขัดขืนก็รีบจูงอีกคนเข้าไปในบริษัทด้วยกันทันทีท่ามกลางเหล่าพนักงานซึ่งรายล้อมต้อนรับคุณน้องสาวและว่าที่คู่หมั้นเพียงคนเดียวของคุณเท็มกันอย่างทั่วหน้า

“ปล่อยครีมนะคะ!”

“ไม่แทนตัวเองว่าน้องครีมกับพี่แล้วเหรอคะ”

“ไม่แล้วค่ะ ครีมจะแทนตัวเองว่าน้องครีมกับคนสำคัญของครีมเท่านั้น พี่ช่อฟ้าไม่ได้รับสิทธินั้น ดังนั้นช่วยปล่อยแขนครีมด้วยค่ะ พี่ช่อฟ้ากำลังทำให้ครีมรู้สึกอึดอัด”

คนตัวเล็กมองค้อนใส่เธออย่างอคติก่อนที่พนักงานฝ่ายขายจะเดินเข้ามาต้อนรับพวกเธอด้วยความนอบน้อม

“สวัสดีค่ะ คุณหนูเล็กและก็คุณช่อฟ้า เชิญทางนี้เลยค่ะ คุณเท็มรอพวกคุณหนูอยู่ที่ชั้นรับรองแล้วค่ะ”

“ค่ะ”

คนโตกว่าตอบรับพนักงานขายด้วยน้ำเสียงราบเรียบในขณะที่คนหน้าหวานกลับเลือกเดินนำเธอออกไปด้วยท่าทีเย็นชา

“พี่เท็ม!!”

น้ำเสียงใสแจ๋วเอ่ยเรียกพี่ชายคนโตของตัวเองด้วยความดีใจผิดกับคนร่างบางลิบลับเธอแค่ต้องการมาฝึกงานที่นี่ตามคำขอของผู้เป็นพ่อเท่านั้น อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้บ้านของเธอก็มีอันจะกินจะแย่อยู่แล้วแต่ว่าที่เธอทำไปก็เพราะต้องการจะรักษาอำนาจทางธุรกิจของพ่อเธอพี่ดาราไม่เคยแม้แต่ประกาศออกสื่อว่าเธอเป็นแฟนของพี่เค้าด้วยซ้ำ มันจะผิดอะไรถ้าเธอจะเลิกดื้อดึงและเปิดใจให้กับคนอื่นแบบพี่เขาเสียบ้าง กลัวคุณพ่อแต่ไม่กลัวเธอเสียใจเลย ไหนจะไปยุ่งเกี่ยวกับลูกสาวรัฐมนตรีนั่นอีก ช่อฟ้าไม่ใช่ของตายของพี่ดารา ถ้าพี่คิดว่าฟ้าจะยอมให้พี่ทุกครั้งไปก็ไม่ใช่ช่อฟ้าของพี่ดาราแล้ว!

“ครีม ทานอะไรมารึยัง พี่สั่งให้ป้าแม่บ้านเตรียมขนมที่เราชอบเอาไว้ให้แล้วนะ จริงสิ คุณช่อฟ้าขอโทษที่ผมติดประชุมสำคัญเลยต้องให้น้องสาวคนเล็กไปรับคุณมาแทนนะครับ”

ชายหนุ่มผู้ผูกไทสีเทามองตามคนร่างบางที่ส่ายหน้าให้กับเขาเล็กน้อยเชิงบอกเป็นนัยๆ ว่าเธอไม่เป็นอะไรก่อนจะนั่งลงบนโซฟานุ่มสีขาวสะอาดตาโดยที่มีเด็กสาวหน้าหวานจ้องไปที่ขนมอย่างถือวิสาสะ

“ไม่เป็นไรค่ะ ก็พี่เท็มไม่ได้ตั้งใจนี่น่า”

รู้ได้ไงว่าพี่ฉันไม่ได้ตั้งใจ บางทีเขาอาจจะตั้งใจก็ได้นะ แค่คุณไม่รู้เองต่างหาก พี่เท็มก็เหมือนกันทั้งที่บอกว่าไม่สนใจหมั้นแล้วทำไมถึงต้องรับยัยพี่ช่อฟ้านี่เข้ามาฝึกงานบริษัทตัวเองด้วยนะ แบบนี้การที่จะหลบเลี่ยงพวกคุณตัวเอกของฉันก็เป็นสูญกันพอดี แต่ก็ช่างมัน ฉันไม่แคร์หรอก กับอีแค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียวฉันไม่เห็นจะรับมือลำบากอะไร

“แล้วเรื่องงานหมั้น”

“ครับ พี่คิดว่าข้อตกลงของเราก็น่าสนใจ”

“ข้อตกลง? ข้อตกลงอะไรกันคะพี่เท็ม”

ฉันแย้งเรียกเสียงหลงก่อนที่พี่ชายสุดแสนจะอบอุ่นของฉันจะเอื้อมมือมาเช็ดริมฝีปากอมชมพูให้กันอย่างเบามือ

“กินดีๆสิคะ เลอะปากหมดแล้วค่ะ อะ แล้วก็ถ้าพี่บอกครีมไป ครีมจะไม่ไปบอกไอ้เจ้าไทม์มันใช่ไหมคะ”

แล้วทำไมพี่เท็มมองฉันเป็นคนปากโป้งด้วยล่ะเนี่ย ฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้นสักหน่อยนะ

“น้องครีมจะไม่บอกพี่ไทม์แน่นอนค่ะ สัญญาด้วยขนมทั้งกองตรงหน้านี้เลย”

“อุ๊บ น้องครีมตลกดีนะคะ คิคิ”

คนร่างบางหัวเราะคิกคักพลางชอบใจใหญ่ในขณะที่คนตัวเล็กกับเดือดพล่านหนักกว่าเดิม

“พี่ช่อฟ้า!”

“เรียกพี่ฟ้าเฉยๆก็ได้ค่ะ พี่ไม่ถือ ก็เราเป็นคนคุยกันนี่คะ”

เธอยิ้มให้คนหน้าหวานจนตาปิดแต่เด็กสาวกับชักสีหน้าใส่กันพลางหันไปให้ความสนใจกับพี่ชายของเธอต่อ

“คนคุย? นี่คุณช่อฟ้ากับน้องครีมรู้จักกันอยู่แล้วเหรอครับ”

“จะเรียกว่ารู้จักก็คงไม่เชิงค่ะ เรียกว่าบังเอิญเจอกันมากกว่า เนอะน้องครีม”

“ใครน้องคุณ!”

“ครีมไม่เอาค่ะ ไม่เสียมารยาทนะ”

พี่เท็มที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเอ่ยห้ามน้องสาวตัวเองที่กำลังโมโหขึ้นทันที

“พี่เท็มเข้าข้างพี่ช่อฟ้าเหรอคะ”

“พี่เปล่านะ แต่น้องครีมทำไม่ถูก”

“ออใช่สิคะ เพราะพี่ช่อฟ้าดันสวยใช่ไหมคะ พี่เท็มเลยเปลี่ยนใจหมั้นด้วย พี่เท็มคนใจง่าย น้องครีมจะกลับแล้ว!”

พอคนตัวเล็กพูดจบก็รีบเดินหิ้วกระเป๋าสะพายเปิดประตูออกไปเลยจะเหลือก็แต่คนหน้าหล่อที่ทำหน้าหนักใจนิดๆกับท่าทีของเด็กดื้อตรงหน้า

“ไม่ตามไปเหรอคะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวน้องก็หายงอนเองแหละ ว่าแต่เรื่องที่จะหมั้นคุณแน่ใจนะครับ”

“ค่ะ ยังไงเราก็ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนนี่คะ ถ้าพี่เท็มหมั้นกับฟ้าพวกเราก็จะได้ตัดปัญหาการเล่นจับคู่ของพวกผู้ใหญ่กันสักที แน่นอนว่าถ้าวันหนึ่งฟ้าหรือพี่เท็มเจอคนที่ใช่เราก็ค่อยมายกเลิกข้อตกลงกัน ยังไงพวกเราก็ไม่มีวันรักกันได้อยู่แล้วนี่คะ นั่นก็เพราะฟ้าชอบผู้หญิง ส่วนพี่เท็มเองก็ชอบผู้ชาย”

“นั่นสินะ”

“ฟ้าดีใจนะคะ ที่พี่เท็มเปิดใจพูดเรื่องนี้กับฟ้าเป็นคนแรก”

กวนประสาท...พวกตัวเอกของเรื่องกวนประสาทกันทุกคนเลยรึไงนะ น่าโมโหชะมัด คนคุยอะไรของคุณ ฉันถูกดึงไปเกี่ยวด้วยหน้าตาเฉยเลยมันจะมากเกินไปหน่อยรึเปล่า ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังพึมพำฟาดกระเป๋าไปมาภาพของคนร่างสวยก็รีบวิ่งเข้ามาหาเธอทำให้ต้องตกใจ

“จะรีบไปไหนคะ น้องครีม”

น้ำเสียงหวานหูชวนให้หลงใหลตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันยินและจำความได้ก็มีแค่คนเดียวนั่นล่ะ ที่สามารถยืนคุยกับคุณหนูเล็กแห่งบ้านนฤภัทรได้อย่างเต็มปาก

“พี่มาย”

คนร่างเล็กคิ้วหมวดขึ้นมาดื้อๆเมื่อวันนี้ดันได้เจอทั้งแฟนนางเอกและคุณนางร้ายไปในทางเดียวกัน มาย พิศชยา ชื่อของผู้หญิงที่แวะเวียนเข้าออกบ้านเธอตั้งแต่ยังเด็ก ครอบครัวเราสนิทกันมาก มากซะจนพี่เค้าหลอกใช้ความหวังดีของพวกเราไปเป็นเครื่องมือชำระแค้นให้กับพวกเขาได้อย่างไม่มีลังเล ก็สมกับที่เป็นนางร้ายดี...

“น้องครีมมาคนเดียวเหรอคะ”

ตาก็มีนี่ ไม่เห็นรึไงว่าฉันมาคนเดียวและก็ไม่ต้องมาตีสนิทด้วยเพราะว่าฉันไม่มีทางหลงคารมคนอย่างคุณหรอก มาย พิศชยา

“ครีมต้องถามพี่มายมากกว่าค่ะ ว่ามาทำอะไรที่บริษัทของน้องครีมคะ”

“พี่มีประชุมค่ะ ว่าแต่น้องครีมทานอะไรมารึยังคะ ถ้ายังไม่ได้ทานเราไปทานอาหารด้วยกันดีไหมคะ”

จะมาไม้ไหนอีกล่ะ เข้าทางพี่เท็มแล้วเขาไม่เล่นด้วยเหรอเลยมาเข้าทางฉันแทนน่ะ

“ไม่ว่างค่ะ ครีมมีนัดแล้ว”

“จริงเหรอคะ แล้วน้องครีมมีนัดที่ไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปส่งค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ครีมโทรตามพี่สกายมารับได้ไม่ต้องลำบากพี่มายหรอกค่ะ”

ฉันปลายตามองคนพี่ที่พยายามจะอยู่กับฉันเสียเหลือเกินก่อนจะเข้าใจจุดประสงค์ของคุณเธออย่างชัดเจนก็ตอนที่ผู้ชายวัยกลางคนเดินตามเธอออกมาด้วยแววตาที่ไม่บอกก็รู้ว่าชอบพี่มายมากแค่ไหน

“คุณมายครับ พอจะมีเวลาว่างไปทานอาหารมื้อกลางวันกับผมสักมื้อไหมครับ”

น้ำเสียงกึ่งถามกึ่งบังคับถูกส่งออกมาจากริมฝีปากของคนร่างสูงที่จ้องจะตะครุบพี่มายราวกับเหยื่ออันโอชะแล้วถ้าหญิงสาวมีท่าทีปฏิเสธเขาออกมาจนพี่มายทำหน้าลำบากใจ ถ้าจำไม่ผิดหมอนี่น่าจะเป็นผู้ถือหุ้นส่วนในบริษัทพี่มายนะ ฮึ่ม กล้ามากที่ตามมาขู่กันถึงที่นี่ อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่ง แต่เพราะพี่เค้าทำหน้าแบบนั้นใครมันจะไม่ช่วยก็คงจะใจร้ายเกินไปหน่อยแล้ว และฉันก็ไม่ใช่คนใจร้ายซะด้วยสิ

“ไม่มีหรอกค่ะ เพราะพี่มายจะพาครีมไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน ดังนั้นต้องขอโทษคุณลุงด้วยนะคะ ที่วันนี้ครีมจองตัวพี่มายเอาไว้แล้ว น่าเสียดายจัง พรุ่งนี้ก็ด้วย อาทิตย์หน้าก็ว่าจะนัดอยู่ อืม คุณลุงคงต้องรอชวนพี่มายเดือนหน้าเลยล่ะคะ”

“น้องครีม”

ไม่ต้องมาทำหน้าดีใจแบบนั้นเลยนะ ฉันแค่ช่วยไปตามมารยาทเท่านั้นล่ะคะ ก็น้องครีมคนนี้พื้นฐานแล้วเป็นคนใจดีขี้สงสารจะตาย

“คุณหนูเล็กครับ เอ่อ ขออภัยที่ผมไม่ทันได้มองว่าคุณหนูเล็กก็อยู่ที่นี่ด้วยนึกว่าจะอยู่แค่มหาวิทยาลัยซะอีก”

อะ! นี่ไม่ได้หลอกด่าว่าเด็กก็อยู่ส่วนเด็กหรอกใช่ไหม หนอย ตาลุงนี่อยากเล่นกับใครไม่เล่น จะมาเล่นกับคุณหนูเล็กลูกท่านทรงพลงั้นเหรอ ได้สิถ้าคุณลุงต้องการอย่างนั้น ครีมจะเล่นด้วยสักหน่อยก็ได้กำลังเบื่ออยู่พอดีเลย!

“ครีมไม่จำเป็นต้องอยู่แต่มหาลัยหรอกค่ะคุณลุง อันที่จริงมหาลัยต่างหากที่ต้องการตัวครีมก็คุณแม่ขาของครีมเป็นเจ้าของมหาลัยนี่คะ อะ แล้วก็ครีมหาเวลาว่างมาเยี่ยมชมบริษัทหรือจะทำอะไรก็ได้ตามที่ครีมอยากจะทำ เผื่อคุณลุงจะลืมไป ว่าการมองข้ามของครีมกับของคุณลุงมันต่างกัน ฝากไว้ให้คิดนะคะแล้วก็อย่าลืมว่าพี่มายเป็นคนที่ครีมสนิทด้วยมากๆ ถ้าพี่มายรู้สึกไม่ดีเพราะถูกใครบางคนข่มขู่ล่ะก็”

ชายวัยกลางคนลอบกลืนน้ำลายดังเฮือกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวคนเล็กของคุณทรงพลจะสนิทกับพิศชยามากมายถึงขนาดนี้ ดันไปเล่นกับสิ่งที่น่ากลัวกว่าความตายซะแล้ว

“ขอโทษครับ คุณหนูเล็ก! ที่ผมไม่ทันยั้งคิดคำพูดได้โปรดให้อภัยผมด้วยนะครับ”

ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดต่อเขาก็ก้มศีรษะแทบจะเก้าสิบองศาให้กับคนร่างเล็กที่ยืนมองเขาด้วยแววตาเป็นประกายทันที

ชนะแล้ว! ตาคุณลุงนี่กลัวฉันสินะ! ฮ่าฮ่าฮ่า เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับน้องครีมลูกคุณทรงพลมันก็ต้องโดนแบบนี้ล่ะ!

“รู้ตัวแล้วก็รีบออกไปสิครับ แล้วก็อย่าเสนอหน้ามาที่บริษัทของผมอีก ถ้าไม่อยากให้ผมถอนเงินลงทุนออกจากโครงการของคุณ”

น้ำเสียงทุ้มๆดังออกมาจากทางด้านหลังคนตัวเล็กที่เพิ่งหัดขู่ฟ่อๆจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นไปมองตามด้วยความสงสัย

“พี่เท็ม”

โถ่เอ้ยก็นึกว่ากลัวฉันที่แท้ก็กลัวพี่เท็มคอยหนุนหลังให้นี่เอง!

“หัดขู่เป็นตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ยตัวเล็ก หัดปกป้องคนอื่นเป็นแล้วงั้นเหรอคะ”

คนร่างสูงคลี่ยิ้มให้กับน้องสาวตัวเองที่ปัดมือเขาออกแทบจะในทันทีเมื่อเห็นคนร่างบางเดินตามเขาออกมาด้วยท่าทีที่ไม่ชอบใจนัก

“ประทับใจจังค่ะ ได้เห็นฉากลูกหมาหัดขู่ด้วย”

คนร่างบางส่งยิ้มให้ฉันซึ่งกำลังหัวเสียกับคำพูดของเธอและพยายามตีตัวออกห่าง

“ใครลูกหมาคะ! และครีมก็ไม่ได้หัดขู่สักหน่อย ครีมจะทำจริงๆ นะ!”

ฉันพูดออกไปด้วยความโมโหแต่ก็กลายเป็นว่าดันไปสร้างความประทับใจให้กับพี่มายแทนซะอย่างนั้น ไม่ใช่นะ ไม่ได้จะทำให้เธอประทับใจสักหน่อยนะ!

“น้องครีมทำเพื่อพี่ขนาดนี้เลยเหรอคะ”

“เป็นแบบนั้นล่ะครับ น้องครีมเค้าเป็นพวกปากอย่างใจอย่างน่ะ ลึกๆ แล้วคงเป็นห่วงน้องมายมากเลย ใช่ไหมตัวเล็ก”

เป็นห่วงอะไรล่ะ ทำไปเพราะความสงสารเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเท่านั้นเองนะ!

“เปล่านะคะ!”

“เห็นไหมครับ ปฏิเสธจนหน้าแดงเลย”

โถ่เอ้ย ไม่คุยด้วยแล้วคนพวกนี้ค่อนข้างจะเกินเยียวยา

หมับ!

“พี่มาย? ”

ฉันหมวดคิ้วตามแรงจับข้อมือของฉันก่อนที่พี่มายจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

“จะรีบไปไหนล่ะคะ น้องครีมนัดพี่เอาไว้แล้วนี่น่า ทั้งวันนี้ พรุ่งนี้และก็อาทิตย์หน้าด้วย”

กำลังล้อกันเล่นรึไง ฉันแค่หาข้ออ้างไปเรื่อยเพื่อให้ตาลุงนั่นยอมถอยห่างไปจากพี่ก็เท่านั้นเองนะ ทำไมต้องยกมาเป็นจริงเป็นจังด้วยล่ะ

“พี่ก็รู้ว่าครีมแกล้งพูดไปเรื่อย”

“ถึงอย่างนั้นพี่ก็ดีใจค่ะ ที่น้องครีมไม่เย็นชาใส่พี่แล้ว”

ฉันหยุดชะงักมองมือคนร่างสวยที่เดินจูงมือฉันออกไปเฉยๆ ได้ยังไงกันนะ อาจเป็นเพราะกำลังตกใจกับรอยยิ้มสวยที่ถูกส่งมาให้แก่กันหรืออาจเป็นฉันกำลังถูกเธอหว่านเสน่ห์อยู่กันแน่

“น้องครีมของพี่เท็มมีแฟนรึยังคะ”

จู่ๆ คนร่างบางที่มองภาพทั้งสองคนเดินออกไปจากประตูกระจกก็เอ่ยถามขึ้นในขณะที่คนร่างสูงก็หันกลับมามองเธอด้วยความจำใจ

“ยัง แต่พี่ไม่อยากให้ความหวังหรอกนะ เพราะน้องครีมไม่เคยสนใจใคร นอกจากตัวเอง อีกอย่าง...”

เขาร่างสูงจงใจเว้นวรรคให้คนร่างบางสนใจเล่น

“อะไรคะ”

“น้องครีมกลัวความรักน่ะ”

“เพราะงั้น พี่ว่า...”

“น่าสนใจดีค่ะ ฟ้าอยากเลี้ยงดูลูกหมาอยู่พอดี”

“ก็ตามใจ แต่ลูกหมาตัวนี้ดื้อมากนะและก็ขี้กลัวด้วยแถมพ่อและพี่ๆ ของมันก็โหดเอาเรื่องถ้าอยากขโมยลูกหมาของพวกเราไปก็คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ”

จบตอน...เอ้า เอ้า ! เข้าทางพี่เค้าแล้วสิ เขม็งกันไม่ถึงตอนยัยแฟนนางเอกจ้องจะเลี้ยงน้องซะแล้ว...