บทที่ 1

ฉันมารู้ตัวว่าตัวเองกลายเป็นตัวละครในนิยายที่ฉันชอบอ่านตอนอายุสิบสี่ หมายถึงอายุของวิปครีมน่ะ มันเป็นช่วงเวลาวันเกิดครบรอบของวิปครีมพอดีฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าสวยหวานตายิ้มน่ารักแบบนี้ทำเอาหัวใจเต้นกระตุกแบบฉุดไม่อยู่กันทั้งนั้นแม้แต่ตัวฉันเองยังหลงตัวเองหนักขนาดนี้ก็ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ใหญ่ซึ่งมาร่วมงานส่วนใหญ่จะทั้งรักและเอ็นดูฉันมากขนาดไหนจนพี่ๆของฉันต้องออกมายืนค้อนกันด้วยท่าทีเอื้อมระอา

และก็นั่นล่ะหลังจากวันเกิดครั้งนั้นฉันก็ตั้งปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลของนางเอกอีกเด็ดขาดนางร้ายก็ด้วยฉันจะพยายามไม่ไปยุ่งย่ามกับพวกเธอแต่แล้วทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับฉันอีกแล้วล่ะ ก็เพราะในวันเกิดอายุครบสิบเก้าปีของฉันดันถูกคุณนางเอกเข้าใจว่าเป็นพวกแย่งแฟนชาวบ้านไปซะแล้ว ส่วนต้นเหตุก็เพราะดันไปยืนอยู่ในที่ๆไม่ควรยืนอยู่นั่นล่ะ อันที่จริงฉันแค่ต้องการจะมาหาซื้ออุปกรณ์ในการทำรายงานก็แค่นั้นเอง รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกคุณแฟนนางเอกใช้เป็นเครื่องมือประชดประชันชีวิตรักของพวกเค้าแล้วจนถึงขนาดที่ฉันถูกหมายหัวเอาไว้เลยนะ แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้บอกแม้แต่ชื่อของตัวเองกับพวกเธอไปสักหน่อย อย่างมากก็แค่ถูกใช้เป็นเครื่องประกอบฉากมันก็แค่นั้นแหละ

“ครีมกลับมาแล้วเหรอน้องรัก! มานี่หน่อยสิ พี่มีเรื่องให้ช่วย!”

ฮ่า...พี่ไทม์ หนึ่งในพี่ชายคนรองของฉัน และฉันคิดว่าคนนี้คือจอมสร้างปัญหาให้กับน้องสาวอย่างตัวฉันมากที่สุดแล้ว ถ้าไม่นับเรื่องตอนเด็กที่เขามาพาฉันไปเล่นด้วยแต่ละทีแล้วล่ะก็ เตะบอลบ้างล่ะ เล่นยิงปืนบ้างล่ะ ไม่เคยมีเลยที่จะมองน้องสาวตัวเล็กน่ารักอย่างฉันเป็นคนเปราะบางไม่เหมือนกับพี่เท็มแม้ว่าพี่เค้าจะไม่ค่อยว่างเพราะงานของคุณพ่อแต่พี่เค้าก็ไม่เคยปฏิเสธเวลาที่ฉันต้องการอะไรเลย ยังไงซะพี่ชายคนโตก็เจ๋งสุดสำหรับวิปครีมคนนี้แล้วล่ะ

“เรื่องอะไรล่ะคะคราวนี้ นี่น้องครีมบอกไว้ก่อนนะ ว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆเลยด้วย”

คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยก่อนจะวางกระเป๋าเป้ลงที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่ตามมาด้วยน้ำส้มของโปรดของคุณเธอ

“น้ำส้มคะคุณหนูเล็ก”

เสียงสาวรับใช้คนสนิทรีบเอาน้ำส้มคั้นหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์มาเสิรฟ์ในขณะที่พี่ชายคนรองก็รีบหยิบมือถือมุ่งตรงมานั่งข้างๆกับน้องสาวสุดน่ารักของตัวเองด้วยแววตาเป็นประกาย เป็นประกายแบบนี้อีกแหละ ไม่พ้นเรื่องสับรางของพี่เขาแน่ๆ

“ขอบคุณค่ะพี่ดาว และก็พี่สกายออกไปได้แล้วนะ ไม่ต้องยืนอยู่กับน้องครีมยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกค่ะ”

“แต่ว่า”

“นี่น้องฉันก็บอกชัดแล้วนะ ออกไปได้แล้วพี่น้องจะคุยกัน”

น้ำเสียงติดบึงตึงดังขึ้นจากปากของคุณชายรองที่มีอาการหงุดหงิดนิดๆที่นายบอดี้การ์ดคนนี้ติดน้องครีมแจอยู่ตลอดเวลาถ้าไม่ใช่เพราะคุณพ่อสั่งให้หมอนี่เป็นบอดี้การ์ดคนสนิทของน้องสาวเขาคงจับเปลี่ยนเป็นผู้หญิงให้หมดซะเลย บังอาจมามองน้องสาวของเขาที่สวยวันสวยคืนด้วยสายตาห่วงหาขนาดนี้ได้ยังไง มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าหมอนี่แอบมีใจให้น้องสาวของเขามากแค่ไหน

“ครับ คุณชายรองถ้าเช่นนั้นผมขอตัว-”

“เออ รีบๆออกไปเลย!”

“พี่ไทม์! หยุดทำตัวไม่ดีกับพี่สกายเดี๋ยวนี้นะ”

ฉันปรามพี่ชายคนรองที่แสนเอาแต่ใจคนนี้ก่อนที่พี่เขาจะเบ้ปากออกมาพลางขยี้ผมเผ้าของฉันจนยุ่งเหยิงไปหมด

“ใครพี่เธอ มีแค่ฉันกับพี่เท็มเท่านั้นแหละพี่เธอน่ะ คนอื่นไม่นับรวม! ยัง ยังไม่ออกไปอีก!”

“ครับคุณชายรอง”

พี่สกายโค้งตัวให้พี่ไทม์อย่างเคารพก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปด้วยแววตาเศร้าๆ เกินไปแล้วนะ พี่ไทม์เนี่ย กะไม่ให้ฉันใกล้ผู้ชายคนไหนเลยรึไง ตอนเด็กๆก็ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กผู้ชายพอโตขึ้นมาหน่อยก็ดันมาเปลี่ยนพฤติกรรมซะงั้น เอาใจไม่ถูกแล้วนะ

“เฮ้อ ก็เพราะพี่ไทม์เอาแต่ทำแบบนี้ คนอื่นก็เลยไม่กล้าเข้าใกล้น้องครีมกันหมด”

“แน่ใจเหรอว่าเพราะพี่คนเดียว พี่เท็มน้อยหน้าพี่ซะที่ไหน พี่เท็มส่งคนไปตามไล่คนที่แอบชอบเธอเลยนะยัยเด็กบื้อ เอาเถอะเรื่องนั้นช่างมันก่อน ช่วยพี่หน่อยสิ ช่วยไปรับคุณช่อฟ้าให้พี่หน่อย”

“พี่ช่อฟ้าเหรอคะ”

ฉันทวนคำถามจากพี่ไทม์อีกครั้งก็จะนึกไปถึงเรื่องวุ่นวายของพี่เท็มเมื่อวันก่อน แต่เป็นฉันก็คงเป็นแบบพี่เขานั่นแหละจู่ๆคุณพ่อก็บอกให้พี่เท็มไปหมั้นกับคนที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลยเนี่ยนะ เป็นใครก็ต้องปฏิเสธกันทั้งนั้นล่ะแต่ก็เพราะพี่เค้าเป็นพี่คนโตภาระทั้งหมดก็เลยถูกผลักไปให้พี่เท็มน่าสงสารจังนะในขณะที่พี่ไทม์กลับลอยชายสบายใจเฉิบขนาดนั้น เชื่อเค้าเลย หรือบางทีฉันควรช่วยพี่เท็มพูดดูนะแต่คุณพ่อก็ชอบบอกว่าฉันยังเด็กไปให้ตั้งใจฝึกการป้องตัวเอาไว้คุณพ่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงฉันแต่ว่าก็ว่าเถอะ ก็ฉันกลัวเลือดนี่น่า

“อือ ก็คนที่จะมาเป็นคู่หมั้นของพี่เท็มไง”

“จะว่าไปรับได้มันก็ได้นั่นล่ะค่ะ แต่จริงๆพี่ไทม์ควรไปเองจะดีกว่า”

จะว่าไปทำไมชื่อช่อฟ้ามันถึงได้คลับคล้ายคลับคลาขนาดนี้กันนะ

“พี่ก็อยากไปเองล่ะเพราะพี่เท็มขอไว้แต่เพลิงต้องโกรธแน่นอนถ้าพี่เบี้ยวนัดไปกินข้าวกับเธออีกคราวนี้”

“คนที่พี่ไทม์จีบคนล่าสุดน่ะเหรอคะ”

“แหม แสนรู้ดีจริงๆน้องสาวใครเนี่ย น่ารักที่สุดเลยครับเอาเป็นว่าตกลงแล้วนะ พรุ่งนี้สิบโมงห้ามเลทไปรับคุณช่อฟ้าไปบริษัทแทนพี่ด้วย”

“ง่ะ ก็น้องครีมไม่มีทางเลือกแล้วนี่ เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ น้องครีมไม่มีเรียนพรุ่งนี้พอดี เฮ้อมีพี่ชายสองคนก็ต้องให้น้องครีมเป็นห่วงอยู่เรื่อย”

ฉันทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะถูกพี่ชายแสนซนดึงแก้มเข้าให้ทำเอาคนหน้าหวานตีมือคนพี่แบบรัวๆทันที

“ปล่อยนะคะ มันเจ็บนะเนี่ย!”

" ใครใช้ให้เธอทำตัวเป็นผู้ใหญ่กันล่ะยัยน้องบื้อ”

บื้ออีกแล้วฉันไม่ใช่น้องบื้อสักหน่อย ไอ้พี่ไทม์!

คนน่ารักพึมพำก่อนจะแตะแก้มตัวเองปรอยๆ พลางนึกย้อนไปถึงคำพูดของยัยนางเอกสาวให้ขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างลืมตัว

' ฉันจะทำให้เธอไม่มีที่ยืนเลยคอยดู! '

“โอ๊ยแค่คิดถึงก็ปวดหัวจะแย่ ไม่มีที่ยืนอะไรกัน แค่เป็นตัวเอกไม่ได้หมายความว่าจะแน่เสมอไปสักหน่อยนะ! ฮึ่ม! เห็นแบบนี้ฉันก็คือวิปครีมวีรกุลเชียวนะ ยัยคนพาล!”

คนตัวเล็กยกหมัดน้อยๆของตัวเองขึ้นมาขู่ก่อนที่สาวใช้ของเธอจะจ้องเจ้านายตัวเล็กของตนด้วยแววตาช่างสงสัยไปกว่าเดิม

“เอ่อ คุณหนูเล็กจะอาบน้ำเลยรึเปล่าคะ”

“ว้ายตาเขน พี่ดาวมาตั้งแต่เมื่อไรคะ”

คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำทันทีเมื่อนึกได้ว่าตัวเองกำลังนั่งพูดอยู่คนเดียวเป็นตุเป็นตะจนสาวใช้ของเธอเผลอกลั้นหัวเราะออกมาอย่างลืมตัวทำเอาคนตัวเล็กตัวเล็กยิ่งหน้าแดงฉ่าหนักกว่าเดิม

“อุ้ย คุณหนูเล็กขอโทษค่ะ แต่พี่ คิคิ! ทนกลั้นขำไม่ไหวแล้วค่ะ ก็คุณหนูเล็กน่ารักจังเลยพูดคนเดียวก็ได้ด้วย”

“พี่ดาว! น้องครีมโป้งแล้วนะคะ! อย่ามาขำนะ!”

คนน่ารักงอนตุ๊บป่องไปในทันทีก่อนจะคิดถึงใบหน้าสวยที่ทำให้ตัวเธอต้องขายหน้าสาวใช้ขึ้นมาอีกจนได้

' เพราะพวกคุณคนเดียวเลย! อย่าได้มาเจอะมาเจอกันอีกเลยนะ โอ้มเพี้ยง! '

แต่ก็ดูเหมือนว่าคำขอของฉันจะสูญเปล่าซะแล้วสิทันทีที่น้ำเสียงคุ้นเคยเดินพากันออกมาจากตัวบ้าน ใบหน้าหวานยังคงฉายชัดอยู่ในดวงตาของฉันอย่างชัดเจน

“หื้ม มาหากันถึงนี่เลยเหรอคะ คุณคนคุยของฟ้า”

“อ้าวยัยฟ้ารู้จักคุณหนูเล็กของบ้านท่านทรงพลด้วยเหรอ สวัสดีครับ คุณหนูเล็ก ผมไตรมาสเพื่อนสนิทของท่านทรงพล โตขึ้นแล้วนะครับตอนเด็กๆยังน่ารักน่าหยิกอยู่เลย”

ให้ตายเถอะตอนนี้ฉันไม่ได้ยินอะไรแล้ว หูเหออื้อไปหมดก็ว่าทำไมชื่อช่อฟ้ามันถึงได้คุ้นนักคุ้นหนา ที่แท้ก็เพราะชื่อช่อฟ้าดันไปเป็นชื่อเดียวกับแฟนนางเอกที่ฉันเพิ่งเจอเธอเมื่อวานเข้าแล้วน่ะสิ จบสิ้นแล้วชีวิตอันแสนสุขของฉันที่จะออกห่างจากเหล่าตัวเอกของเรื่อง ทำไมไม่ยกเอามาให้หมดเลยล่ะทั้งนางเอกนางร้ายหรือตัวร้ายอะไรนั่นน่ะ! วิปครีมคนนี้จะไม่แคร์สื่อแล้วนะ ก็ฮือโชคชะตาเล่นตลกใส่กันตั้งขนาดนี้อ่ะ อุตส่าห์พยายามหนีแล้วแท้ๆ

“แล้วตอนนี้น้องครีมไม่น่ารักสำหรับคุณลุงแล้วเหรอคะ ฮึก”

“ปะ เปล่านะครับ คุณหนูเล็กก็น่ารักเสมอนั่นล่ะครับ! อย่าร้องไห้ไปเลยนะครับ”

โอ๊ย ไอ้ที่อยากร้องอ่ะมันก็เรื่องที่ว่าหนีจากคนอย่างพวกคุณไม่พ้นนั่นล่ะค่ะ เห็นไหมน้ำตาแห่งความเศร้ามันยังเข้าทางวิปครีมเลย!

แมะ...

“ขี้แงจัง จำไม่ได้ว่าน้องของพี่เท็มขี้แงขนาดนี้นะคะ”

ไม่ต้องมาแสยะยิ้มเลย! เพราะพวกคุณนั่นล่ะ วิปครีมถึงต้องตาย รอบนี้ฉันจะไม่ยอมให้วิปครีมตายอีกแน่ ฮึก พี่เท็มพี่ไทม์และก็คุณพ่อด้วย ไม่ยอมให้ถูกพวกคุณฆ่าตายหรอกนะ

จบตอน...มันก็สั้นจริงๆนั่นล่ะ อัพ1ตอนและอีก2-3 วันมาอัพอีกนะคะพอผ่านไปประมาณหนึ่งจะลงอีบุ๊คค่ะ เรื่องนี้มันแซ่บ อยู่นะ เรื่องอื่นของไรท์ดูเด็กน้อยไปเลย ไม่เชื่อก็อ่านดู