บทที่ 6

เสียงแอร์จากเครื่องปรับอากาศอันเย็นเฉียบและกลิ่นน้ำหอมซึ่งอีกคนมักจะใช้เป็นประจำ คิดไปแล้วมันก็ออกจะเหลือเชื่อ คุณนางเอกกำลังขับรถไปเรื่อยๆโดยที่มีฉันนั่งอยู่ในรถของเธอด้วยงั้นเหรอ

แปลกประหลาดชะมัด....ทำไมฉันถึงต้องยอมตามเธอออกมาด้วยก็ไม่รู้ เพราะว่าเห็นใจหรือเพราะไม่อยากให้เธอต้องมาคิดมากกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกันแน่นะ ถึงได้ยอมนั่งอยู่เฉยๆ ปล่อยเธอลากไปลากมาแบบนี้

“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”

“ฉันต้องพูดอะไรด้วยเหรอคะ คุณจะไปที่ไหนก็ไปเถอะค่ะ พอสบายใจแล้วค่อยปล่อยฉันลง”

“ฉันบอกว่าจะไปส่งเธอที่บ้าน”

“ไม่จำเป็นค่ะ ตระกูลเราไม่ได้ถูกกันขนาดนั้นและเมื่อกี้ฉันก็แค่พูดให้คุณมีเพื่อนนั่งรถมาด้วยก็เท่านั้นเอง”

“เธอไม่กลัวฉันเลยรึไง”

ดารากรปลายตามองคนตัวเล็กที่นั่งเท้าค้างมองบรรยากาศไปเรื่อยๆอย่างคนที่ไม่ได้ต้องการจะสนใจอะไรนัก

“ทำไมฉันต้องกลัวคนที่เปราะบางแบบคุณด้วยคะ ฉันกลัวคุณร้องไห้คนเดียวจนมาคาร่าเปื้อนตามากกว่า”

เอี๊ยด!!!

“นี่คุณ! เบรกดีๆหน่อยสิคะ ฉันเกือบหน้าคะมำแล้วนะ โถ่เอ้ย”

คนร่างเล็กจับด้านหน้าของตัวเองไว้หลวมๆก่อนจะถูกคนหน้าสวยกระชากมือออก

“เมื่อกี้เธอบอกว่าอะไรนะ”

“มาคาร่าไงคะ...อ่า...คุณโกรธเหรอ เมื่อกี้ฉันแค่เปรียบเปรยเฉยๆค่ะ ไม่ได้มีเจตนาจะว่าคุณสักหน่อย”

“เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันเปราะบาง”

“อ่า...ไม่ใช่เรื่องมาคาร่าเหรอคะ”

คนตัวเล็กมองใบหน้าสวยซึ่งชักสีหน้าใส่เธอเล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระและขับรถต่อไป

“ฉันไม่ใช่คนเปราะบาง”

“ก็ได้ค่ะ คุณดารากรผู้แข็งแกร่ง ทั้งที่เมื่อกี้ยังอ้อนให้ฉันจับมืออยู่เลย...”

คนตัวเล็กพึมพำเบาๆในขณะที่คนร่างสวยก็ยังคงทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดและขับรถต่อไปอย่างใจเย็น

“แล้วนี่คุณคิดจะไปส่งที่บ้านฉันจริงๆเหรอคะ คุณดารากร”

“ไม่สนิทอย่ามาเรียกชื่อกัน ยัยลูกหมี”

“แล้วกันกล้าเรียกฉันว่ายัยลูกหมีได้ไงคะ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวก็กัดซะเลย”

“ก็ลองดูสิ ถ้าเธอกัดฉัน ฉันจะทำยิ่งกว่ากัดให้ดู”

ทำยิ่งกว่ากัด...มันคืออะไร จะฆ่ากันเลยงั้นเหรอ โหดเกินไปแล้วนะยัยคุณนางเอก!

“เงียบไปเลยไม่คิดจะกัดฉันแล้วรึไง”

“ไม่น่ามายุ่งกับคุณเลยจริงๆ !”

“หลวมตัวมาเองนี่”

“อ่ะ ยอกย้อน ปล่อยเลยครีมจะลงแล้ว เบื่อหน้าคุณ!”

นางเอกคนสวยถึงกับหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่คนน่ารักชักสีหน้าใส่เธอแต่หญิงสาวก็กลับไม่รู้สึกโกรธเคืองคนตรงหน้าเลยสักนิด

" ถึงแล้ว "

ดารากรเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเปิดประตูลงในขณะเดียวกันคนหน้าหวานก็กำลังสบสนไปหมด

" ที่นี่ที่ไหนคะ ไม่ใช่บ้านครีมสักหน่อย "

" เดี๋ยวไปส่ง ลงมาก่อนเร็วเข้าสิ ยัยลูกหมี "

" ก็บอกว่าไม่ใช่ลูกหมี! "

" ก็ได้ น้องครีมลงมากับพี่ก่อน "

ฉันที่เตรียมอ้าปากจะเถียงอีกคนกลับเปลี่ยนเป็นหุบปากแทบจะไม่ทันก่อนจะเดินลงมาจากรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเต็มที่

" เรียกตั้งแต่แรกก็จบแล้ว คุณนี่ขี้เก็กเป็นบ้า "

คนตัวเล็กบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมเดินตามคนร่างสวยมาจนถึงตัวบ้าน หลังใหญ่ดีแฮะ แต่ทำไมถึงไม่เห็นมีบอดี้การ์ดอยู่เลยหรือจะชอบแบบส่วนตัวมากกว่า

" คุณแม่ "

" ยัยดา "

เอ๋ บ้านแม่ของคุณนางเอกเหรอเนี่ยนึกว่าบ้านใครเสียอีก

" คุณแม่ให้พี่ตินตามดาไปถึงมหาวิทยาลัยเลยเหรอคะ เพียงเพราะดาหลบหน้าเขาคุณแม่ถึงกับต้องให้เขาตามไปทำมิดีมิร้ายกับดาเลยรึไง "

คนร่างสวยตัดพ้อแม่ของเธอซึ่งทำหน้าตกใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากก่อนแววตาจะเปลี่ยนเป็นโกรธเคืองและไล่ดูตามเนื้อตัวของลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างเป็นห่วง

" ตาตินทำแบบนั้นได้ยังไง แม่ก็แค่อยากจะให้พวกหนูปรับความเข้าใจกันเท่านั้นไม่ได้อยากให้ไปทำอย่างอื่นเลยนะ ดาเป็นอะไรรึเปล่าลูก! "

" คุณแม่ "

ฉันหยุดยืนดูสองแม่ลูกกอดกันกลมอยู่สักพักหนึ่งก่อนที่ผู้เป็นแม่จะสังเกตเห็นผู้มาใหม่อย่างฉันจึงผละอ้อมกอดอุ่นและพุ่งเป้ามาที่ฉันแทน

" ดา เด็กคนนี้คือลูกของคุณพิศใช่ไหม "

" ค่ะ หนูลูกของคุณพิศวิมล เจ้าของมหาลัยผู้เป็นดังศัตรูคู่แค้นเบอร์หนึ่งแห่งตระกูลพัฒนะกร ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณป้า "

คนหน้าตาน่ารักสมคำล่ำลือยิ้มหน้าตายให้กับผู้สูงอายุก่อนจะถูกคนแก่กว่าดึงเข้ามาก่อนอย่างลืมตัวจนคนหน้าหวานได้แต่ยิ้มแห้งๆเพราะทำตัวไม่ถูก

‘อะไรกันเนี่ยไม่ได้เกลียดกันหรอกเหรอ’

" ตายแล้วๆลูกของคุณพิศโตขึ้นน่ารักขนาดนี้เลยเหรอลูก แม่ลูกหมีน้อยของป้า! "

" ละ ลูกหมีน้อยเหรอคะ..."

ฉันลู่คิ้วต่ำลงพลางกอดตอบคุณแม่ของเธอด้วยรอยยิ้มสับสนโดยที่มีคนร่างบางยืนดูการกระทำของพวกเราอยู่ตลอด

" ใช่จ๊ะ ก็คุณพิศส่งรูปหนูมาให้ป้าดูตลอด ตอนเด็กๆน่ะจะไม่ให้ป้าจำหนูได้ยังไงล่ะลูก "

" เอ่อคือว่าคุณแม่กับคุณป้าไม่ได้..."

" จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะจ๊ะ คนที่ไม่ถูกกันน่ะคือคุณพ่อของยัยดากับคุณพ่อของหนูต่างหาก พวกป้าสนิทกันดีจ๊ะ แล้วนี่เป็นไงมาไงถึงได้มาหาป้าถึงนี่ล่ะลูก เข้าบ้านกันจ๊ะ พอดีเลยป้าทำต้มยำกุ้งที่หนูชอบกินอยู่พอดีเลยลูก มากินข้าวกินปลาด้วยกันก่อนนะ อย่าเพิ่งกลับ"

" แต่คือหนู "

" ยัยดาก็มาสิ มาช่วยแม่พาน้องไปสำรวจบ้านเราหน่อย คนกันเองทั้งนั้น เอาล่ะๆ คุยกับน้องไปก่อนนะลูกเดี๋ยวแม่ให้เด็กๆไปหา "

" ค่ะคุณแม่ "

ไหงตอบรับกันง่ายขนาดนั้นล่ะ!

" นี่คุณไปตอบรับคุณป้าแบบนั้นได้ยังไง ครีมยังไม่ได้บอกซักคำว่าจะอยู่ทานข้าวด้วยนะ "

ฉันท้วงคนหน้าสวยที่ทำหน้ามึนพลางจูงมือฉันไปเฉยเลย

" ทางนี้ "

" ทางนี้อะไรกันคะ ปล่อยนะแล้วก็อย่ามาทำสนิทกันสิ แค่ชื่อยังไม่ให้เรียกเลยแท้ๆ "

" เจ้าคิดเจ้าแค้นจังนะ "

" แหงล่ะคะ คุณบอกเองนี่น่า "

" ก็นี่ไงกำลังทำความรู้จักอยู่ สนิทกันแล้วก็เรียกชื่อได้ "

" ทำหน้างงอีกแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่ฟ้าเลือกเด็กอย่างเธอมาหลอกฉันได้ ซื่อบื้อดี "

" อะนี่คุณหลอกด่าฉันอีกแล้วนะ! "

" ถ้าไม่อยากเป็นอย่างที่พูดก็ตามมาสิ "

" จะให้ไปไหนอีกคะ แค่นี้ก็เดินจนเมื่อยแล้วนะ ก็บ้านคุณใหญ่จะตาย"

" พยายามหน่อยสิอีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว "

" ทำไมครีมต้องพยายามเพื่อคุณด้วย "

" เพราะเธอจะได้หลบคำสบประมาทของฉันไง "

" ก็ได้ "

เป็นคนที่หลอกง่ายดีแฮะ คนร่างบางคิดก่อนจะพาคนตัวเล็กเดินไปยังสวนดอกไม้ใกล้ๆดวงไฟประดับประดาจนเต็มทางเดินสร้างความประทับใจให้กับคนตัวเล็กซึ่งยืนยิ้มยิงฟันให้กับเธอเป็นอย่างมาก

" โอ้โห บ้านคุณมีสวนดอกไม้ด้วยเหรอคะ สวยจังเลย! "

" ชอบไหมล่ะ "

" ชอบสิ มีใครไม่ชอบดอกไม้มั่งล่ะคะ "

" เธอไง เธออาจไม่ชอบมันก็ได้ "

คนร่างบางพึมพำออกมาทำให้คนน่ารักเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนหน้าสวยซึ่งยืนจ้องเธอได้สักพักหนึ่งแล้ว

" อะไรทำให้คิดว่าครีมไม่ชอบล่ะ "

" ก็เธอให้พี่ชายทิ้งดอกไม้ที่ฉันให้ตอนงานวันเกิดอายุครบสิบสี่ "

" คุณเคยมางานวันเกิดของครีมด้วยเหรอ "

คนน่ารักเอ่ยถามเสียงใสก่อนที่คนร่างบางจะเบือนใบหน้าหนีเธอทันที

" ใช่สิ ตระกูลพวกเราไม่ถูกกัน เธอในตอนเด็กคงไม่คิดจะจดจำตัวของฉันหรอก "

" ไม่ใช่ไม่จดจำสักหน่อย จำไม่ได้เลยต่างหากไม่เห็นรู้เลยว่าตระกูลพัฒนะกรก็มาด้วย ไม่เห็นมีใครบอกครีมเลยเนี่ย "

คนตัวเล็กแสดงอาการกระฟึดกระฟัดออกมาอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะยืนขึ้นเต็มสูงและหันมาจับมือของดารากรเอาไว้ทั้งสองข้างด้วยแววตาเว้าวอน

" ขอโทษนะคะ ที่เผลอทำให้คุณรู้สึกไม่ดี มันจะเป็นปมในใจรึเปล่าคะ ทำไงดีล่ะ ครีมไม่รู้จริงๆว่าพี่ดาก็มาด้วย "

" พี่ดาเหรอ "

" อ่ะ ขอโทษทีค่ะครีมเผลอตัวพูดไปหน่อย เอาเป็นว่าครีมไม่ได้เกลียดคุณนะ อย่าคิดมากล่ะ "

คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะปล่อยมือออกจากการเกาะกุมคนร่างสูงและเปลี่ยนมาเป็นฝืนยิ้มแก้เก้อแทน

" คิดว่าตัวสำคัญขนาดนั้นเลย "

" ชิ แล้วมาทำเป็นพูดให้คนอื่นเค้ารู้สึกผิดทำไมล่ะ คนนิสัยไม่ดี ครีมไม่คุยด้วยแล้ว! "

คนร่างเล็กเตรียมจะก้าวขาออกไปแต่ก็ถูกอีกคนหยุดไว้พร้อมกับยื่นดอกไม้หนึ่งดอกมาไว้ในมือ

" เดี๋ยว รับไปสิ "

" อะไรของคุณอีกเนี่ย "

" ของขวัญไง "

" ของขวัญ? "

" ของขวัญที่เธอไม่ได้รับในวันนั้น วันนี้เธอจะยอมรับมันอยู่รึเปล่าล่ะ "

คนหน้าสวยมองตัวเล็กซึ่งมีอาการประหม่าเล็กน้อยก่อนที่เธอจะรับมันมาถือเอาไว้ด้วยความเต็มใจ

" ขอบคุณค่ะ "

" อื้ม กลับเข้าบ้านกันเถอะ "

ดารากรเอ่ยตอบคนหน้าหวานซึ่งกำลังดมดอกไม้ของเธออยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแป้น

"พอได้แล้ว "

" ทำไมล่ะคะ มันหอมดีออก "

คนตัวเล็กยังคงทำท่าสงสัยกับอาการเห่อร้อนของคนตรงหน้าก่อนที่เธอจะนึกทึกทักเอาเองว่าดารากรคงกำลังโกรธเธออยู่คิดได้ดังนั้นคนร่างบางก็รีบวิ่งแจ่นเข้าบ้านของคุณนางเอกไปด้วยความเร่งรีบทันที

" เข้าก็ได้ค่ะ ไม่เห็นต้องโกรธเลย! "

คนตัวเล็กตะโกนไล่หลังก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าบ้านไปในทันทีทำให้คนหน้าสวยแอบลอบรอยยิ้มตามการกระทำอันใสซื่อของอีกคน

" ฉันก็ไม่ได้โกรธเธอสักหน่อย...ยัยเด็กบ้า "

" ครีมทำไมกลับมาช้า แถมยังมากับยัยลูกหม้อนั่นอีก! "

เสียงพี่ไทม์ดังขึ้นในโซนประสาทของฉันแทบจะในทันทีที่ฝ่าเท้าของฉันเหยียบเข้าถึงตัวบ้าน

" พี่ไทม์ พี่ดาไม่ใช่ลูกหม้อสักหน่อย "

" อะไรกันเจอยัยนั่นไม่ถึงวัน ก็ไปเรียกว่าพี่ดาได้ไง "

" แล้วทำไมครีมจะเรียกไม่ได้คะพี่ไทม์เลิกอคติสักทีเถอะ แค่เพราะพ่อของพวกเราไม่ถูกกันก็ไม่จำเป็นต้องให้รุ่นลูกเกลียดกันด้วยหรอกนะคะ "

" ครีม นี่เราถูกลูกหม้อนั่นทำของใส่รึไง! ไม่ได้การแล้วพี่จะติดต่อหมอที่เก่งที่สุดขับไล่สิ่งไม่ดีออกไปให้เดี๋ยวนี้ล่ะ! "

" พี่เท็มช่วยน้องครีมพูดหน่อยสิคะ "

" เรื่องนี้พี่จะไม่ช่วยหรอกนะคะน้องครีมจะสนิทกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่คนในตระกูลนั้น"

พี่ชายคนโตถอดสูทออกก่อนจะเห็นน้องสาวร่างสวยนั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่กับที่จนกระทั่งแม่ของพวกเราก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน

" คุณแม่ขา! "

" ไงจ๊ะลูกหมีน้อยของแม่มีอะไรจะฟ้องแม่ขาเหรอคะ หื้ม "

" นั่นไงขนาดคุณแม่ยังมองออกเลยว่าเธอจะฟ้อง "

" เปล่าสักหน่อย! "

" หรือไม่จริงล่ะ มีอย่างที่ไหนกลับบ้านมากับศัตรูของพ่อน่ะ "

พี่ไทม์ทำหน้าไม่พอใจนิดๆก่อนจะเดินออกไปตามด้วยพี่เท็ม

" พี่ไปก่อนนะตัวเล็กพอดีมีไฟท์บินที่ญี่ปุ่นไว้จะกลับมาเคลียร์ด้วย "

" คุณแม่ขา ดูพี่เท็มกับพี่ไทม์สิคะ จะเจ้าคิดเจ้าแค้นพวกคุณลุงพัฒน์ไปถึงไหนกัน "

ฉันงอแงใส่คุณแม่ที่โอ๋ฉันกลับด้วยรอยยิ้มหวานเช่นดังทุกครั้ง

" พวกผู้ชายก็แบบนี้ล่ะจ๊ะหัวแข็งจะตาย เอาจริงๆพ่อเค้าก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว ว่าแต่น้องครีมของแม่เถอะไปเจอคุณเดียมาด้วยเหรอลูก เธอเม้ามอยกับแม่ใหญ่เลยนะว่าลูกสาวของพวกเราได้เจอกันแล้วน่ะ "

" ก็ใช่ค่ะ หนูเจอกับคุณป้าแล้ว คุณป้าใจดีมากเลยค่ะเธอทำต้มยำของโปรดหนูให้ทานด้วยนะคะ "

" เหรอคะ แล้วน้องครีมทานหมดรึเปล่าเอ่ย "

" ทานหมดค่ะ อร่อยมากเลย "

" แล้วนี่พี่ดาราเป็นไงบ้างลูก ไว้มีโอกาสพามาเที่ยวบ้านเราบ้างสิคะ แม่จะคอยต้อนรับขับสู้พี่เค้าบ้างน่ะ น้อยหน้าคุณเดียเค้าได้ที่ไหน "

คนเป็นแม่ออกมาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงพลางลูบศีรษะของคนตัวเล็กไปด้วย

" เอ่อ จริงสิคะ คุณแม่วันนี้คุณแม่อนุญาตให้คนของพยัคฆ์เข้ามาโดยพลการเหรอคะ "

" น้องครีมเป็นคนไล่พวกเขาไปเองสินะ "

" ก็ค่ะ น้องครีมไล่เอง คุณแม่โกรธน้องครีมไหมคะ"

" ไม่โกรธหรอกค่ะน้องครีมทำถูกแล้วล่ะคุณแม่ขาผิดเองที่ไม่คิดให้ดีก่อน ดังนั้นน้องครีมคงจะได้เห็นเนื้อหาข่าวของวันพรุ่งนี้แน่ค่ะ "

"ข่าวอะไรเหรอคะคุณแม่ "

" ตระกูลพยัคฆ์ชะตาขาดดับสิ้นทุกธุรกิจจะดีไหมนะ ดันมายุ่งกับลูกสาวสุดที่รักของคุณพ่อขากับคุณแม่ขาซะได้ เตรียมจองโรงเย็นเอาไว้เลย "

" คุณแม่ขาอย่าถึงกับฆ่าพวกเขาเลยนะคะน้องครีมขอ "

" ไม่ใช่คุณแม่ขากับคุณพ่อขาที่จะเป็นคนทำหรอกค่ะ คุณลุงพัฒน์กับคุณเดียต่างหากล่ะที่จะเป็นคนทำน่ะ "

สิ้นสุดบทสนทนาเพียงเท่านั้นก็ทำเอาฉันนอนไม่หลับเลยทั้งคืน เช้าวันนี้ดวงตาของฉันจึงค่อนข้างจะไม่สดใสเท่าที่ควรจะเป็นเช่นดังทุกวัน

“แกตาคล้ำมาเลยอ่ะ ครีม เป็นไรนอนไม่หลับเหรอ”

เสียงเทียนเรียกสติฉันทันทีที่ถึงที่นัดหมายตามมาด้วยเชอที่แต่งตัวสวยซะจนออกนอกหน้า

“นิดนึง มีเรื่องที่ต้องคิดน่ะ”

“แหม ลูกเจ้าสาวมาเฟียอย่างแกก็มีเรื่องที่ต้องคิดเหมือนกันสินะ”

เทียนไขแกล้งทำเสียงเย้าแหย่ฉันในขณะที่เชอรรี่เองก็ดึงฉันมากอดไว้ด้วยความหวงแหน

“พอเลยหยุดแกล้งครีมได้แล้ว”

“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย แล้วนี่จะเข้าไปกันได้ยังอ่ะ นัดบอดไร้สาระของแกเนี่ย”

“เออ เข้าไปได้แล้ว พี่เบียร์รออยู่”

คนหน้าหวานตอบปัดๆก่อนจะยิ้มแห้งให้กับฉันที่จ้องเธออย่างคาดโทษ

“น่าครีม เราขาดคนหนึ่งคนพอดี แถมพี่เบียร์ก็เคยช่วยเป็นที่ปรึกษารายงานให้เรานะ แกจะไม่ช่วยรุ่นพี่เขาหน่อยเหรอ พี่แกอยากนัดบอดจะตาย แถมเพื่อนที่นัดกันไว้ก็ดันมาเทเพราะไปไม่ได้อีก จะให้พี่เขาไปคนเดียวก็น่าสงสารน่านะ”

“ก็มาแล้วนี่ ทำไงได้ล่ะ”

ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินตามเข้าไปด้วยแววตาเฉยชา

“เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง โอเคนะ”

เชอขยิบตาให้พวกเราทั้งสองซึ่งเปิดประตูบานเลื่อนออกไปทำให้บรรยากาศคล้ายๆญี่ปุ่นถาโถมเข้ามาเต็มที่ภายใต้ความประทับใจของฝ่ายตรงข้าม

“สวัสดีค่ะ ชื่อเชอรรี่นะคะ จะเรียกเชอก็ได้และนี่ก็เทียนไขกับวิปครีม เอ่อ พวกเราเป็นเพื่อนฝั่งพี่เบียร์ค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ น้องเชอ น้องเทียน และน้องครีม”

คนหน้าสวยสวมเสื้อแขนกุดสีขาวเคลือบลิปสติกสีแดงสดยกยิ้มให้กับพวกเราเล็กน้อยก่อนที่คนอื่นๆจะเริ่มแนะนำตัวเองกันเรื่อยๆ จนมาหยุดถึงฉัน

“ชื่อวิปครีมค่ะ จะเรียกครีมเฉยๆก็ได้ งานอดิเรกคือชอบดูหนังค่ะ”

ฉันตอบคำถามตามมารยาทพลางยกน้ำทานของว่างและดื่มไปเรื่อยจนกระทั่งความสนใจตอบคำถามของเพื่อนทำให้ฉันสำลักหน้าแดงออกมา

“ไม่มีหรอกค่ะแฟน รายนั้นรู้จักความรักรึเปล่าเทียนก็ยังไม่แน่ใจ”

“แค่ก แค่ก!”

“น้องครีมคะ พี่ขอเบอร์เราหน่อยจะได้ไหมคะ”

คนร่างระหงส์จ้องฉันราวกับจะกลืนกินเอ่ยขึ้นทำให้พี่เบียร์ผู้ชายเพียงคนเดียวของกลุ่มแสดงอาการผิดหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัด ถ้าให้ฉันเดาพี่เบียร์คงชอบพี่สาวหุ่นแซ่บคนนี้อย่างไม่ต้องสงสัยและเพื่อไม่ให้รุ่นพี่ของฉันผิดหวังจนมากเกินไป

“ครีมไม่ได้มาหาแฟนค่ะ ครีมแค่มาเป็นเพื่อนของพี่เบียร์ เทียนกับเชอก็ด้วยคนที่พวกพี่ควรให้ความสนใจคือพี่เบียร์นะคะ เพราะพี่เบียร์คือคนที่อยากจะหาแฟน”

“พี่ชอบคนพูดตรงๆค่ะ”

“ออค่ะ”

“เพราะงั้นพี่เลยชอบเรา มาที่นี่โดยไม่หวังจะหาแฟนจริงๆน่ะเหรอคะ”

“พี่กำลังอ่อยครีมอยู่เหรอคะ”

ฉันมองคนร่างสวยที่จ้องจะตะครุบเหยื่อด้วยแววตาร้อนแรงก่อนจะถูกเพื่อนสาวตัวดีตีแขนเข้าให้จนต้องร้องโอ๊ยและหันใบหน้าไปมองค้อน

“ขอโทษแทนครีมด้วยนะคะ ครีมเป็นคนตรงไปหน่อย”

“ไม่หน่อยแล้วมั่งคะ เพื่อนน้องเชอปากดีจังค่ะ พี่ชอบ”

“แต่ครีมไม่ชอบ โอ๊ย เชอหยุดตีครีมได้แล้วนะ!”

ฉันลูบแขนตัวเองปรอยๆก่อนจะทำหน้าเหมือนลูกหมาถูกน้ำร้อนลวก

“พี่ไม่ต้องไปสนใจครีมหรอกค่ะ ถ้าพี่อยากสนุกมาสนุกกับเทียนก็ได้”

“หื้ม เราไม่ได้มาหาแฟนไม่ใช่เหรอคะ”

“ก็อยู่ที่ว่าอีกคนน่าสนใจมากแค่ไหน”

“งั้นก็เหมือนพี่เลยค่ะ”

“นี่พี่กินแห้วงั้นเหรอ”

พี่เบียร์บ่นพึมพำก่อนที่เขาจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเด็กสาวตรงกันข้ามยื่นโทรศัพท์มาให้กับเขาด้วยใบหน้าเขินอาย

“ขอเบอร์หน่อยค่ะ...”

สรุปแล้วการไปนัดบอดครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำให้พี่เบียร์กินแห้วไปสักทีเดียว ส่วนยัยเทียนก็ได้คนคุยอย่างรุ่นพี่สุดแซ่บที่หมายจะกินฉันให้เปลี่ยนเป้าหมายไปกินเธอแทน ทุกอย่างก็ราบรื่นดีจนกระทั่งยัยเชอเลือกทิ้งให้ฉันอยู่ในห้างต่อไปและตัวเองเลือกไปกับรุ่นพี่ที่เธอหมายปองโดยไม่วายส่งข้อความมาหากันด้วยรอยยิ้มระเรื่ออีก

“ขอโทษนะยัยลูกหมีอะไรกัน เกลียดแกแล้วเชอ เทเพื่อนไปหาเมีย-”

“เมียใครคะ”

ยังไม่ทันที่ฉันจะบ่นอุบอิบจบน้ำเสียงหวานหูก็ดังแทรกเข้ามาที่ข้างท้ายทอยของฉันจนต้องหันหน้ากลับไปมองทางต้นเสียง

“พี่มาย”

“พี่เองค่ะ นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอน้องครีมที่นี่”

“เอ่อ คือครีมมานัดบอดของรุ่นพี่ที่คณะค่ะ”

“น้องครีมอยากมีแฟนเหรอคะ”

คนร่างสวยทำตาเป็นประกายจนฉันตัดบทกับเธอแทบไม่ทันแน่ะ

“เปล่าค่ะ มาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่คณะเฉยๆ น่ะคือคนมันขาดค่ะ”

“แล้วทำไมตอนนี้น้องครีมยืนอยู่คนเดียวล่ะคะ”

“ครีมโดนเพื่อนเทค่ะ”

“ช่างน่าสงสารจังใครทำกับน้องครีมได้ลงล่ะเนี่ย ไปค่ะ ไปดูหนังกับพี่แทนนะคะ น้องครีมชอบดูหนังนี่คะ”

คนร่างสวยถือวิสาสะดึงมือฉันไปจูงพลางส่งยิ้มหวานให้แก่กันอย่างอารมณ์ดี

“พี่มายรู้ได้ยังไงว่าครีมชอบดูหนัง”

“พี่เดาเอาน่ะค่ะ”

“แล้วทำไมจู่ๆ พี่ถึงมีตั๋ว....”

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบคนหน้าสวยก็ยื่นตั๋วให้กับฉันก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่ซื้อน้ำกับป๊อปคอร์นทันที

“น้องครีมเข้าไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวพี่ซื้อน้ำกับป็อปคอร์นเข้าไปให้”

“แต่”

“เข้าไปก่อนเถอะค่ะ”

เพราะพี่เขายืนกรานว่าแบบนั้นฉันก็เลยต้องเดินเข้าไปในโรงด้วยความสงสัย

“นี่คะน้ำ และนี่ก็ป๊อปคอร์นรสคาราเมลที่น้องครีมชอบ”

“พี่มายกำลังทำให้ครีมอึ้งนะ”

“ทำไมคะ”

“พี่มายรู้ว่าครีมชอบอะไรไม่ชอบอะไร”

“มันแปลกเหรอคะ ที่เราจะอยากรู้ทุกอย่างของคนที่เราแอบชอบน่ะ”

จบตอน....หู้ยพี่เค้าออกตัวแรงกว่าทุกเรืออีกนะคะ เอ้าชิปเปอร์โยนไม้พาย ไม่ต้องพงต้องพายกันแล้วตกงาน !