บทที่ 6 จดหมายใต้กล่องหิมะ

คืนเดือนแรม ไร้จันทร์ส่อง ทว่าแสงหิมะกลับขาวนวลจนแทบสว่างไปทั่วผืนดิน เซิ่งอี้เหวินเดินลัดเลาะมายังเขตตำหนักร้างเบื้องหลังสวนอวิ๋นอีกครั้ง เป็นบริเวณที่ไม่มีใครกล้าย่างกราย แม้แต่บ่าวในวังยังเอ่ยเรียกด้วยเสียงกระซิบ “เงาวังหนาว”

ใต้เท้าของเขา หิมะบดเบี้ยวเสียงก้าวเดิน ลมพัดเอื่อยพาไอเย็นซึมเข้าสู่กระดูก แต่เขามิได้หวาดหวั่น เพราะหัวใจของเขาอบอุ่นด้วยบางสิ่งที่แข็งแรงกว่าความกลัว นั่นคือความตั้งใจที่จะจำนางให้ครบทุกเสี้ยววิญญาณ

หลังจากได้มอบชื่อคืนให้นางโดยผ่านหอจารึก เงาแรก ‘ความลืม’ ก็คล้ายจางหายจากปลายกลีบเหมย ดอกไม้ร่วงน้อยลงแม้ยังไร้ดอกใหม่ก็ตาม

คืนนี้ เขากลับมายังตำหนักร้างอีกครั้ง เพื่อค้นหา ‘เงาที่สอง’ ความกลัว

ตำหนักเบื้องหน้าเงียบสงัดกว่าคราใด บานประตูไม้ถูกหิมะปกคลุมหนาจนแทบเปิดไม่ออก เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อย ก็สามารถฝ่าฝืนมันเข้าไป

ภายในไม่มีแสง ไม่มีกลิ่น ไม่มีแม้แต่เสียงของลม ห้องกว้างที่เคยใช้เป็นห้องบรรเลงพิณในอดีต บัดนี้เหลือเพียงฝุ่นหนาและกองเศษไม้ แต่ในสายตาอี้เหวิน ที่นี่คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เพราะทุกเงา ทุกเสียง ทุกกลีบเหมยเริ่มจากที่นี่

เขาเดินช้า ๆ ไปยังมุมห้องที่ผนังมีรอยแตกร้าว เป็นจุดเดียวกับที่เขาพบกล่องตราราชวงศ์เมื่อคราแรก สายตาเขาเหลือบไปเห็นบางอย่างใต้กองหิมะด้านหลังเสาไม้ใหญ่ คล้ายกล่องไม้อีกใบ ฝังลึกอยู่ใต้ผืนหิมะที่ไม่มีใครแตะต้อง

เขาทรุดตัวลง ใช้มือขุดหิมะออกทีละหยิบ จนกระทั่งกล่องไม้ขนาดฝ่ามือก็ปรากฏตรงหน้า

กล่องเก่ามีรอยแตกลึกตรงมุม ทว่าไม่มีสนิม ไม่มีกลอน เขาเปิดมันช้า ๆ สิ่งที่อยู่ข้างในทำให้ลมหายใจเขาหยุดชะงักในพริบตา

จดหมายผ้าไหมแผ่นหนึ่ง สีของมันคือสีดำสนิท จดหมายที่เขียนด้วยหมึกดำบนผ้าดำ ในราชสำนัก มีเพียงเอกสารชนิดเดียวเท่านั้นที่ใช้ผ้าดำแทนกระดาษ คือ “คำสารภาพลับก่อนตาย”

เขาเปิดมันช้า ๆ กลัวเหลือเกินว่าจะเห็นชื่อของนางในนั้นแต่ผู้เขียนไม่ใช่นาง

“ข้า หลงจื้อ อดีตรัชทายาทแห่งราชวงศ์หลงอวี่ ขอรับผิดในความขลาดเขลาของตน ที่เลือกหนีแทนที่จะเผชิญ ที่เลือกยอมให้ประวัติศาสตร์เขียนคำว่า ‘กบฏ’ ลงบนชื่อของคนที่ข้ารัก”

“ข้าไม่ได้กล้าพอจะลุกขึ้นสู้เพื่อนาง ข้าปล่อยให้พระราชโองการตราหน้านางเป็นภัยต่อแผ่นดิน ทั้งที่นางไม่ได้ทำอันใด ทั้งที่นางยอมสละเสียงพิณของตน เพียงเพื่อให้ข้ามีโอกาสอยู่รอด”

“นางเคยบอกว่า หากรักของเราต้องสาป ก็จงให้ข้าจำ และเจ็บแทนนางทั้งหมด ข้าทำไม่ได้ ข้าเก็บความกลัวไว้กับตนเอง และมอบบาปให้นางแบกแทนตลอดสามทศวรรษ”

“ขอผู้ใดก็ตาม ที่อ่านจดหมายฉบับนี้ ช่วยมอบความกล้าคืนสู่นาง แม้เพียงเศษหนึ่งของจิตใจ”

....หลงจื้อ....

อี้เหวินนิ่งงัน มือของเขาสั่น แม้เคยจับกระบี่ต้านกองทัพก็ไม่เคยเป็นเช่นนี้ น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนผ้าดำ เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ็บหรือเพราะหัวใจของหลงจื้อ กำลังเต้นในอกเขาอยู่

“ข้าคือเขาในอีกชาติ แต่ข้าจะไม่เป็นเขาที่เอาแต่กลัวอีก”

เขาลุกขึ้น มือกำจดหมายนั้นแน่นแนบอก และขณะเขากำลังจะหันกลับ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นแผ่วเบา

“เจ้าพบเงาที่สองแล้ว”

เซี่ยอวี่ปรากฏขึ้นท่ามกลางหิมะ ใบหน้านางซีดจางลงกว่าเคย ร่างไร้เงายิ่งกว่าเดิม แต่นัยน์ตากลับอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าจำได้แล้วว่าเขากลัว และเจ้าก็เลือกที่จะไม่กลัวแทนเขา”

“เงานั้น ข้าขอคืน”

อี้เหวินก้าวเข้าไปหานาง แต่ไม่อาจสัมผัสได้ ร่างของนางลอยออกห่าง คล้ายละอองหิมะที่หลีกลม

“เหลือเพียงอีกเงาเดียว แล้วข้าจะได้ผลิบานอีกครั้งใช่หรือไม่?”

“ข้าสัญญา...” เขากล่าวเสียงสั่น “ว่าดอกเหมยต้นนี้ จะบานเพื่อเจ้าอีกครั้ง”

คืนยังคงดำมืด หิมะยังคงโรยอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย หลังจากที่เซี่ยอวี่รับ “เงาแห่งความกลัว” คืนไป ร่างของนางก็ค่อย ๆ เลือนหายไปในม่านหิมะอีกครั้ง

เซิ่งอี้เหวินยืนอยู่ใต้ต้นเหมยเดิม ทว่าในครั้งนี้ เขาเห็นบางสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ยอดกิ่ง มีตาดอกหนึ่งปรากฏขึ้นเล็กนัก เจือสีชมพูอ่อน ราวกับกลีบใจของนางที่ยังไม่กล้าเปิดเผย

เขายิ้มบาง ๆ “อีกเพียงเงาเดียว ดอกแรกก็จะบาน”

คืนถัดมา อี้เหวินกลับสู่จวนของตน บนโต๊ะหนังสือ เขาวางจดหมายทั้งสองฉบับ จดหมายรักของเซี่ยอวี่ และคำสารภาพของหลงจื้อเคียงกัน สองจดหมาย หนึ่งมอบหัวใจ หนึ่งยอมจำนนต่อความกลัว หากเมื่อถูกวางไว้ข้างกัน มันคือเรื่องราวเดียวกันของวิญญาณที่เคยรักกันอย่างสุดหัวใจ

แต่ยังขาดสิ่งหนึ่ง...

คำว่ารัก ที่ไม่เคยถูกเอ่ยจากปาก...

“เงาสุดท้าย...” เขากระซิบ “คือความรักที่ไม่เคยถูกกล่าวออกมา”

ใครกันคือผู้ที่รักนาง แต่ไม่เคยเอ่ย เขาเริ่มไล่เรียงความทรงจำอีกครั้ง

เซี่ยอวี่...รักหลงจื้อ

หลงจื้อ...รักนางแต่ไม่กล้าพอ

แต่ในชาตินี้...

ผู้ใดเล่า...ที่เฝ้ามองนางในความเงียบ

ผู้ใดกันที่ไม่เอ่ยคำรัก แม้จะเห็นนางทุกคืน

อี้เหวินสะดุ้งวาบ เสียงกระซิบหนึ่งย้อนกลับมาทันทีในใจเขา

“เจ้ากำลังจะแลกหัวของตน กับความทรงจำของสตรีที่ตายไปแล้ว”

          ...หลินเซียน...

เขารีบออกจากเรือนทันที มุ่งตรงไปยังเรือนขุนนางกรมพิธีการ ยามค่ำแล้วแต่แสงในห้องของหลินเซียนยังคงสว่าง อี้เหวินเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะ

ภายใน หลินเซียนนั่งอยู่ลำพัง ท่ามกลางตำราที่เรียงรายบนโต๊ะ มีพิณโบราณตัวหนึ่ง วางสงบนิ่ง มือเขาวางอยู่บนสายพิณคล้ายเพิ่งดีดจบ

อี้เหวินสบตาเขา “เจ้า...เคยรักนาง”

หลินเซียนเงียบ นัยน์ตาคู่นั้นไม่หลบหลีก ไม่ปฏิเสธ

อี้เหวินกล่าวช้า ๆ “เจ้าเฝ้ามองนางในความเงียบ เจ้าไม่เคยเอ่ยคำใด แม้แต่เมื่อเห็นข้าตามหาเงาทั้งสาม เจ้าdHยังไม่ยอมรับ”

หลินเซียนหลุบตาลง เสียงของเขาเบาแต่มั่นคง

“ข้าเคยรักนางในชาติหนึ่ง ในครานั้น ข้าคือนักดนตรีหลวงข้าคือผู้สอนนางดีดพิณ และข้าคือผู้ได้ยินบทเพลงแรกของนาง ข้าเคยคิดว่า นางจะหันกลับมาหาข้า แต่สุดท้าย นางก็เลือกเขา เลือกหลงจื้อ”

“ข้าไม่โกรธ ข้าไม่อิจฉา ข้าแค่เก็บความรักนั้นไว้ในเพลงที่ไม่มีใครได้ฟังอีกเลย”

อี้เหวินก้าวเข้าไป “เจ้ารู้ไหมว่าเงาสุดท้ายของนาง คือความรักที่ไม่เคยเอ่ย และข้าเชื่อว่า เจ้าคือเงานั้น...”

หลินเซียนยิ้มบาง “เจ้าต้องการให้ข้าทำสิ่งใด?”

“เพียงดีดเพลงนั้นต่อหน้านางอีกครั้ง ครานี้ไม่ใช่เพราะนางรักเจ้า แต่เพราะเจ้ารักนาง”

คืนแรมถัดมา ใต้ต้นเหมยกลางสวนอวิ๋น ชายสองคนยืนเงียบอยู่หน้าพิณหนึ่งตัว หลินเซียนวางมือบนสายพิณ อี้เหวินยืนนิ่งอยู่ข้างต้นไม้ ขณะที่เสียงพิณดังขึ้น ร่างของเซี่ยอวี่ปรากฏอีกครั้งนางยืนนิ่ง ภายใต้แสงดาว ริมฝีปากเม้มแน่น ราวกับจดจำเสียงนั้นได้ดี

“เสียงนี้ ขะ...ข้าจำได้”

หลินเซียนหลับตาและดีดสายสุดท้าย

“ข้ารักเจ้า แม้ในชาติที่ไม่มีข้า”

หยาดน้ำตาหยดหนึ่งของนางไหลริน ก่อนร่างของนางจะเปล่งแสงจาง ๆ และแล้วต้นเหมยเหนือศีรษะก็ผลิบาน ดอกเหมยดอกแรกในรอบสามสิบปี บานขึ้นกลางหิมะ ในคืนที่ไม่มีจันทร์ แต่เต็มไปด้วยรัก...