บทที่ 7 เงาที่ไม่เคยหายไป

แสงอรุณเบาบางในฤดูเหมันต์สาดส่องผ่านหน้าต่างบานเก่าในเรือนพักของเซิ่งอี้เหวิน ไอเย็นยามเช้าคล้ายยังมีเศษหิมะจากคืนก่อนปะปนอยู่ในอากาศ ภายในห้องยังคงกลิ่นหมึกจาง ๆ จากจดหมายที่เขาอ่านซ้ำมาไม่รู้กี่ครั้ง

แต่คืนนี้ต่างออกไป ครั้งแรกในรอบหลายปี เขาฝัน ฝันนั้นชัดยิ่งกว่าทุกคืนที่ผ่าน

ในความฝัน เขายืนอยู่ท่ามกลางหมู่ตำหนักที่ลุกเป็นไฟ เสียงร้องไห้ของหญิงสาวคนหนึ่งก้องอยู่กลางเปลวเพลิง เงาในฝันเคลื่อนไหวตามเขา เงาของตนเองในชุดแม่ทัพ มีดาบในมือ เลือดเปรอะใบหน้า

เบื้องหน้าเขาคือร่างหนึ่งในชุดขาว หญิงสาวคุกเข่าท่ามกลางซากตำหนัก แม้โดนเปลวไฟล้อมรอบ ดวงหน้าก็ยังสงบนิ่งมือทั้งสองกอดพิณเก่าไว้แน่น และน้ำเสียงที่ดังขึ้นในฝันนั้น...

“หากเจ้าต้องเลือกระหว่างแผ่นดินกับข้า ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่เลือกข้า แต่ข้าอยากให้เจ้าจำไว้ ว่าข้าไม่เคยขอให้เจ้าเลือก ข้าแค่อยากให้เจ้ากล้าที่จะมองข้า แม้เพียงครั้งสุดท้าย”

มือในฝันของเขาสั่นเทา ดาบในมือนั้นไม่มั่นคง และในพริบตาต่อมา...

เขาฟาดลง! ฟาดดาบใส่หญิงที่ตนรักจนสิ้นใจ...

อี้เหวินสะดุ้งตื่น ลมหายใจขาดช่วง หยาดเหงื่อเย็นไหลซึมเต็มหลัง เขายกมือขึ้นแตะหน้าอก หัวใจเต้นรัวราวจะทะลุอก ดวงตาสั่นระริกเหมือนเด็กหนุ่มผู้เพิ่งได้พบความผิดอันใหญ่หลวงในตนเอง

“ข้า...ข้าเคยฆ่านาง”

“ข้าฆ่านาง...”

แม้เซี่ยอวี่จะไม่เคยกล่าวตรง ๆ แม้นางจะปรากฏตัวด้วยความอ่อนโยนเสมอ แต่ในเงาของนาง ในเพลงที่ไม่มีชื่อ ในคำพูดที่เต็มไปด้วยการให้อภัย มีความจริงหนึ่งซ่อนอยู่

นางคือผู้ถูกหักหลัง...

นางคือผู้ถูกฆ่าด้วยมือคนรัก...

และชายผู้นั้น ก็คือเขา ในอดีตชาติ!

วันต่อมา อี้เหวินไปยืนอยู่ที่ตำหนักใน ซึ่งใช้เป็นหอจารึกประวัติศาสตร์ราชสำนัก มือของเขาถือม้วนผ้าไหมฉบับหนึ่งไว้แน่น ภายในจารึกประวัติการก่อกบฏของรัชทายาทหลงจื้อ และสตรีที่ชื่อว่าหลี่เซวียนซึ่งถูกกล่าวว่าเป็นผู้ยุยง

หลี่เซวียน ชื่อที่ไม่เคยปรากฏในตำราหลวงฉบับทั่วไป แต่เขารู้แล้ว ชื่อที่ถูกเปลี่ยน คือชื่อของเซี่ยอวี่

หลินเซียนเคยกล่าวว่า “ผู้ใดถูกลบจากโลก จะถูกแทนที่ด้วยชื่ออื่นเสมอ”

เขาเปิดม้วนออกอีกครั้ง อ่านเนื้อความที่เคยละเลยไปด้วยหัวใจที่เย็นชา แต่ครานี้ทุกอักษรเหมือนแทงเข้าสู่ใจ

“หญิงผู้ชื่อหลี่เซวียน มีถ้อยคำอ่อนหวาน สามารถครองใจองค์รัชทายาทได้ทั้งยามสงบและยามศึก นางกล่าวเพียงหนึ่งประโยคว่าอยากให้องค์รัชทายาทยอมสละตำแหน่ง และวันรุ่งขึ้น องค์รัชทายาทก็ประกาศถอนตนจากราชบัลลังก์”

“เป็นเพราะนาง แผ่นดินจึงไร้ทายาทสายตรง”

อี้เหวินยืนแน่นิ่ง มือที่เคยมั่นคงกลับสั่นไหว หัวใจเต้นช้าแต่หนักยิ่ง

“คำกล่าวหานั้น ไม่มีหลักฐาน ไม่มีบันทึกใดพิสูจน์ได้ว่าเป็นจริง แต่เพราะไม่มีผู้ใดลุกขึ้นค้าน นางจึงกลายเป็นผู้ผิดโดยสมบูรณ์”

เขาหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเปล่งเสียงช้า ๆ

“ข้าจะเป็นผู้ลบคำกล่าวหานั้น ด้วยมือของข้าเอง!”

ค่ำวันเดียวกัน เขากลับไปที่สวนอวิ๋น ใต้ต้นเหมยเดิมที่เริ่มมีตาดอกเบ่งตัวเป็นสีชมพู กลีบเหมยร่วงลงเพียงไม่กี่กลีบ ต่างจากก่อนหน้า นั่นคือสัญญาณว่าเงาทั้งสาม เริ่มคืนสู่เซี่ยอวี่แล้ว และในยามที่เงาจันทร์บาง ๆ เริ่มโผล่พ้นขอบเมฆ ร่างของนางก็ปรากฏ

เซี่ยอวี่ในชุดขาว บางราวกลีบดอกไม้ รอยยิ้มของนางยังคงอบอุ่น หากดวงตาในคืนนี้กลับแดงรื้นด้วยน้ำใสที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“เจ้าจำได้แล้ว...”

อี้เหวินพยักหน้า “ข้าจำได้ทั้งหมดแล้ว”

“ข้าฆ่าเจ้า ข้าปล่อยให้เจ้าถูกกล่าวหาว่าเป็นมาร และข้า ก็ไม่กล้าแม้แต่จะพูดคำว่า ‘รัก’ ออกไป”

เขาทรุดตัวลงบนพื้นหิมะ คุกเข่าหน้าร่างนาง

“ข้าไม่สมควรได้โอกาสอีกครั้ง แต่หากสวรรค์ยังอนุญาตให้ข้าอยู่ ข้าจะใช้ชีวิตทั้งหมดของข้า เพื่อให้เจ้าได้กลับมาเป็น ‘มนุษย์’ อีกครั้ง”

เซี่ยอวี่หลุบตาลง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าคำพูดนี้ต่างจากครั้งก่อนตรงไหน”

อี้เหวินเงยหน้าขึ้น “ครั้งก่อน ข้าเงียบ แต่ครั้งนี้ ข้าพูดออกมาแล้ว”

นางยิ้มอย่างอ่อนโยน และเงาของนาง ที่ไม่เคยมีเลยสักครั้งในค่ำคืนนี้ปรากฏอยู่ใต้เท้านาง แม้จะอ่อนจางแต่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เงาบางเบาที่ทอดอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเซี่ยอวี่ในค่ำคืนนั้น แม้เลือนราง ราวเงาพระจันทร์ต้องม่านหมอก แต่สำหรับเซิ่งอี้เหวิน มันชัดเจนยิ่งกว่าภาพใดในชีวิตของเขา เพราะมันคือสิ่งที่นางไม่เคยมีและเป็นสิ่งที่เขารอให้กลับมานานนับสามภพชาติ

“เจ้ามีเงาแล้ว...” เสียงเขาแผ่วเบา คล้ายกลัวจะทำลายความงามตรงหน้า

เซี่ยอวี่ยิ้มจาง “เพราะเจ้าจำได้ครบแล้ว”

“ชื่อของข้า เสียงของข้า หัวใจของข้า ไม่มีสิ่งใดขาดอีกต่อไป”

เงาของนางไม่ใช่เพียงสิ่งที่สะท้อนจากแสงจันทร์ หากคือ ร่องรอยของการมีอยู่ คือสิ่งที่วิญญาณต้องมี หากต้องการกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง

อี้เหวินเอื้อมมือไป ปลายนิ้วเขาแตะลงบนเงานางเบา ๆ ราวกับสัมผัสผิวน้ำในคืนเงียบสงัด เงานั้นสั่นสะท้านเล็กน้อย ก่อนจะแน่นิ่งอย่างมั่นคง

“จากนี้ไป เจ้าจะค่อย ๆ กลับมา เลือดจะกลับคืนสู่วิญญาณ เงาจะกลับคืนสู่ร่าง เจ้าจะไม่เป็นเพียงเสียงในหิมะอีกต่อไป”

เซี่ยอวี่ก้าวเข้ามาใกล้ มือบางของนางวางบนมือเขาอย่างแผ่วเบา

“แต่ข้าจะอยู่ได้นานแค่ไหน หากฟ้ากำหนดให้ข้าตายไปแล้ว”

คำถามนั้นแผ่วเบาแต่หนักในใจ แม้จะมีเงา แม้จะมีร่าง แม้จะมีเสียง แต่ชะตาของนางนั้นขาดลงไปตั้งแต่วันตายแล้ว

อี้เหวินยืนนิ่ง แล้วเอ่ยด้วยเสียงแน่วแน่ยิ่งกว่าเก่า

          “ก็ให้ข้าย้อนชะตานั้นเสีย”

นางตาโตขึ้นเล็กน้อย “เจ้าจะย้อนอดีตหรือ?”

“ใช่ ในตำราของหอจารึกมีพิธีเก่าแก่ว่าด้วยการคืนเงาให้วิญญาณ เป็นพิธีที่ครั้งหนึ่ง อดีตฮ่องเต้เคยใช้เพื่อฟื้นคืนชีวิตของฮองเฮา หากสามารถหาสามสิ่งได้ครบ เสียง เลือด และเงา พิธีจะสามารถถักทอชะตากรรมใหม่ขึ้นมาให้ผู้ตายได้”

เซี่ยอวี่สั่นสะท้าน “เจ้าจะใช้เลือดของเจ้า?”

อี้เหวินยิ้ม “เลือดของข้าผูกพันกับเจ้ามานานกว่าหนึ่งชาติหากต้องจ่ายให้เจ้าได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง ข้าก็ยินดี...”

นางก้มหน้าลง หลุบตา “แล้วเจ้าล่ะ หากพิธีสำเร็จจริง เจ้าจะยังจำข้าได้หรือไม่?”

เขาชะงักไป

ใช่...ในบทท้ายของตำรา มีข้อแลกเปลี่ยนหนึ่ง หากผู้ขอคืนเงาวิญญาณ ไม่ยอมจ่ายค่าตอบแทนด้วยชีวิต สิ่งที่ต้องแลกก็คือ ความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับผู้นั้น

ข้าจะทำให้เจ้ากลับมาได้ แต่ข้าอาจต้องลืมเจ้าไปตลอดกาล...

เซี่ยอวี่เงยหน้าขึ้น รอยยิ้มเศร้าปรากฏอีกครั้ง

“เจ้ากล้าหรือไม่ ที่จะจำข้าไว้เพียงในฝัน? เจ้ากล้าหรือไม่ ที่จะปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่ แม้เจ้าจะไม่มีวันจดจำข้าได้อีก?”

อี้เหวินหลับตาลง หัวใจเขาสั่นไหว ในมือเขาคือชะตาชีวิตของหญิงผู้รอคอย ในใจเขาคือความรักที่ร้อยชาติพันชาติยังไม่อาจกลบลบ

เขาเงยหน้าขึ้น สบตานาง แล้วเอ่ยเพียงประโยคเดียว

“หากต้องเลือกระหว่างรักเจ้ากับจำเจ้า ข้าจะเลือกรักเจ้า แม้ไม่มีโอกาสจำอีกเลย”

เซี่ยอวี่น้ำตาร่วง เงานางใต้ฝ่าเท้าชัดเจนยิ่งขึ้น และในขณะนั้นดอกเหมยบนต้นก็ผลิบานเต็มทุกกิ่ง หิมะยังคงตก แต่โลกกลับอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...