บทที่ 5

ภายในคลับโกลาหลอลหม่านไปหมด เพลิงที่ลุกจากปัญหาของสายไฟนั้นร้ายแรงอย่างยิ่ง ควันหนาทึบพวยพุ่ง ซางเป่ยเฉินมัวแต่พยายามตามหาเมิ่งหนิงเพียงผู้เดียว

ส่วนลู่รั่วซีที่เพิ่งก้าวออกจากห้องส่วนตัวกลับถูกฝูงชนที่กำลังแตกตื่นหนีไฟชนจนล้มกลับเข้าไปในห้อง และประตูยังถูกล็อกเอาไว้

ลู่รั่วซีเคาะประตูอย่างตื่นตระหนก "ช่วยด้วย เปิดประตู! มีใครอยู่ไหม!"

ทุกคนต่างรีบเร่งหนีออกจากคลับ ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอเลย

ควันไฟลอดเข้ามาตามรอยแยกของประตู ทำให้ลู่รั่วซีไออย่างรุนแรงไม่หยุด

เธอรีบถอดเสื้อโค้ตมาปิดปากและจมูก แล้วหันหลังวิ่งไปที่หน้าต่างกระจก ในจังหวะที่เปลวไฟกำลังจะลามเข้ามาในห้อง เธอรวบรวมความกล้า ใช้ร่างกายพุ่งชนหน้าต่างจนแตกและกระโดดลงไป

คลับมีความสูงสามชั้น เมื่อเธอตกลงถึงพื้นก็เจ็บปวดแทบขาดใจ ลุกไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย รู้สึกเหมือนขาหัก

เมื่อมองไปยังฝูงชนที่หนีออกมา เมิ่งหนิงที่ได้รับการช่วยเหลือก็กำลังอยู่ข้างๆ ซางเป่ยเฉิน เขาถูกวางอยู่บนเปลหาม และดูเหมือนว่าจะหมดสติไป

ลู่รั่วซีกังวลอย่างยิ่ง เธอพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อเจ้าหน้าที่กู้ภัยมาถึงพอดีและพาเธอขึ้นรถพยาบาลไป

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ลู่รั่วซีไม่สนใจว่าตัวเองก็ต้องการการรักษา เธอกลับรีบร้อนไปดูอาการของซางเป่ยเฉิน เขากำลังถูกนำส่งห้องฉุกเฉิน ขาของเขามีเลือดไหลอาบเต็มไปหมด นั่นคือบาดแผลจากไฟไหม้

"เป่ยเฉิน!" ลู่รั่วซีโซซัดโซเซตามเปลหามไป มองเขาด้วยความเป็นห่วง

ทว่าซางเป่ยเฉินลืมตาขึ้นมาอย่างเลือนราง และคำแรกที่เอ่ยออกมาก็คือ "เมิ่งหนิงล่ะ... เธออยู่ที่ไหน? เขาปลอดภัยไหม?"

ลู่รั่วซีถึงกับตะลึงงันไปในทันที

ซางเป่ยเฉินยังคงพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ให้ฉันได้เห็นหน้าเขาหน่อย ฉันอยากแน่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไร..."

คณะแพทย์รีบนำซางเป่ยเฉินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน แต่เขากลับเรียกชื่อเมิ่งหนิงไม่หยุด และยืนกรานว่าจะต้องได้เจอเขาสักครั้งถึงจะยอม

ลู่รั่วซีกล่าวอย่างจนปัญญา "เป่ยเฉิน ฟังฉันนะ รักษาอาการบาดเจ็บก่อน คุณถูกไฟไหม้หนักมาก จะชักช้าไม่ได้!"

แต่ซางเป่ยเฉินสนใจเพียงว่าเมิ่งหนิงปลอดภัยหรือไม่ ไม่ยอมฟังคำแนะนำของลู่รั่วซีเลยแม้แต่น้อย

"เมิ่งหนิง... ให้ฉันเจอเมิ่งหนิง..."

เสียงเรียกของเขาแต่ละครั้งทำให้ลู่รั่วซีต้องถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความปวดร้าว ในดวงตาเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ

ซางเป่ยเฉินไม่สนใจแม้กระทั่งความเป็นความตาย ทิ้งเธอไว้ในกองเพลิง แล้ววิ่งเข้าไปในกองไฟเพื่อช่วยเมิ่งหนิง ตอนนี้ยังเพิกเฉยต่อชีวิตตัวเองเพียงเพื่อให้แน่ใจว่าเมิ่งหนิงปลอดภัย

เขาไม่รู้จริงๆ หรอว่าการกระทำเช่นนี้มันทำให้ลู่รั่วซีเจ็บปวดยิ่งกว่าการฆ่าเธอเสียอีก?

ในเวลานั้นเอง เมิ่งหนิงก็วิ่งมาถึง เขาจับมือของซางเป่ยเฉินแน่นข้างเปลหาม

"เป่ยเฉิน คุณไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่เป็นอะไร! ตอนนี้คุณต้องรีบไปรักษาก่อน ฉันจะรอคุณนะ!" เมิ่งหนิงเพียงแต่ปลอบโยนไม่กี่คำ ซางเป่ยเฉินก็ยอมเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างว่าง่าย

ในเวลานั้นเอง แพทย์ได้นำเอกสารเซ็นยินยอมการผ่าตัดมา "ใครคือญาติผู้ป่วยคะ?"

ลู่รั่วซีลุกขึ้นยืนตามสัญชาตญาณ ทว่าเมิ่งหนิงกลับคว้าเอกสารนั้นไปอย่างรวดเร็ว

เธอพูดกับแพทย์ว่า "ฉันเป็นแม่ตามนิตินัยของผู้ป่วย ฉันมีสิทธิ์เซ็นยินยอมค่ะ" พูดจบ เธอก็มองลู่รั่วซีอย่างผู้มีชัย

ใช่แล้ว ลู่รั่วซีกับซางเป่ยเฉินแต่งงานกันแบบลับๆ

เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเปิดเผยตัวว่าเป็นญาติ

ในขณะที่เมิ่งหนิงกลับสามารถอยู่เคียงข้างซางเป่ยเฉินได้อย่างชอบธรรม เพราะเธอเป็นแม่เลี้ยงของเขา อาศัยความสัมพันธ์แบบนี้ จึงสามารถช่วงชิงตำแหน่งข้างกายซางเป่ยเฉินได้

ไม่มีใครรู้ว่าลู่รั่วซีคือภรรยาของซางเป่ยเฉิน แม้แต่ตัวซางเป่ยเฉินเองก็ยังลืมอยู่บ่อยครั้ง

ลู่รั่วซีทอดสายตาลงอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอนั่งบนเก้าอี้ยาว หัวใจเจ็บปวดทรมาน

เวลานั้นเอง เมิ่งหนิงก็เดินเข้ามาหา แล้วพูดกับลู่รั่วซีว่า "เธอเห็นชัดแล้วใช่ไหม ตำแหน่งของฉันในใจเป่ยเฉินไม่มีใครสามารถแทนที่ได้ เขาถึงกับยอมสละชีวิตเพื่อฉัน การแต่งงานกับเธอก็เป็นเพียงการปิดบังความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาเท่านั้น ฉันทำให้เธอได้เห็นสิ่งเหล่านี้ก็เพื่อประโยชน์ของเธอ เธอจะได้ตัดใจ จะได้ไม่ต้องมีความหวังกับเขาอีก"

ลู่รั่วซีหลับตาลง อดกลั้นน้ำตาไว้ แล้วถามอย่างเจ็บปวด "เธอชอบมากหรอที่เห็นเขายอมตายเพื่อเธอ?"

"ฉันแค่ต้องการให้เขาพิสูจน์ความรักที่มีต่อฉัน เหมือนที่ฉันก็รักเขาด้วยชีวิตเช่นกัน"

"ในเมื่อรักเขา แล้วทำไมตอนนั้นถึงทิ้งเขาไปแต่งงานกับพ่อของเขาล่ะ?"