บทที่ 4

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่รั่วซีเดินทางมาถึงคลับส่วนตัวอย่างเงียบงัน

ทันทีที่เธอผลักประตูห้องวีไอพีเข้าไป ก็เห็นเมิ่งหนิงนั่งอยู่ข้างกายซางเป่ยเฉิน

หญิงสาวสวมแว่นกันแดดและหมวก คลุมตัวมิดชิดราวกับไม่ต้องการให้ใครจำได้ มือยังถือผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาเบาๆ

แม้ว่าซางเป่ยเฉินจะพยายามเว้นระยะห่างกับเมิ่งหนิงอย่างเห็นได้ชัด แต่ลู่รั่วซีกลับมองเห็นแววห่วงใยในดวงตาเขาอย่างแจ่มชัด

แม้กระทั่งเขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าบนศีรษะของลู่รั่วซีมีผ้าพันแผลพันอยู่ หากเธอไม่เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน เขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเดินเข้ามาแล้ว

"เรียกฉันมามีเรื่องอะไรหรือ?" ลู่รั่วซีเอ่ยเสียงเย็น

ซางเป่ยเฉินหันหน้ากลับมา ในที่สุดก็ทอดสายตามาที่เธอ พลันขมวดคิ้วแน่น "นักข่าวที่มาวุ่นวายเมื่อเช้านั่น เธอเป็นคนเรียกมาหรือเปล่า?"

ลู่รั่วซีผงะเล็กน้อย เธอมองไปยังเมิ่งหนิงอย่างไม่รู้ตัว เมิ่งหนิงได้ถอดแว่นกันแดดออกแล้ว เผยให้เห็นดวงตาข้างซ้ายที่มีรอยฟกช้ำ

ซางเป่ยเฉินเห็นลู่รั่วซีไม่พูด ก็เอ่ยอย่างผิดหวังยิ่งกว่าเดิม "ฉันให้คนไปตรวจสอบหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรไปหานักข่าวพวกนั้นแล้ว เป็นเบอร์ของเธอไม่ผิดแน่ พวกเขาก็ยอมรับว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งบอกพวกเขาว่ามีข่าวใหญ่ พวกเขาถึงได้ไปดักรอที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลซาง เธอรู้ไหมว่าการทำเรื่องพวกนี้มันเกินไป? มีนักข่าวคนหนึ่งแย่งกันถ่ายรูปถึงกับพุ่งเข้ามา กล้องถ่ายรูปกระแทกเข้าที่ตาซ้ายของเธอ"

เมิ่งหนิงกล่าวขึ้น "พอเถอะ เป่ยเฉิน บางทีพวกเราอาจจะเข้าใจรั่วซีผิดก็ได้ เธอจะไปกล่าวหาความบริสุทธิ์ของฉันกับสื่อได้อย่างไรกัน?"

ซางเป่ยเฉินจ้องมองลู่รั่วซีอย่างเย็นชา "ตกลงว่าเป็นเธอใช่ไหม?"

เธอเพียงแต่บอกความจริงกับสื่อเท่านั้น ผิดด้วยหรือ?

ลู่รั่วซีหัวเราะเยาะอย่างเสียดสี เธอต้องทนอยู่ในโรงพยาบาลเพียงลำพังตลอดทั้งคืน บาดแผลบนศีรษะก็เป็นฝีมือของซางเป่ยเฉินเอง เขาเคยสนใจไยดีเธอบ้างไหม?

ในเมื่อตอนนี้ลู่รั่วซีนั่งอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็ยังคงไม่แยแส

แต่เมิ่งหนิงเพียงแค่หลั่งน้ำตาออกมาสองสามหยด เขาก็ถึงกับมาสอบสวนเธอเช่นนี้

หัวใจของลู่รั่วซีแตกร้าวอีกครั้ง เธอย้อนถามซางเป่ยเฉิน "ถ้าหากตอนนั้นคุณไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลซาง แล้วคุณจะรู้เรื่องได้ละเอียดขนาดนี้ได้อย่างไร?"

สีหน้าของซางเป่ยเฉินเคร่งขรึม

ลู่รั่วซียังคงกล่าวต่อ "ในเมื่อคุณก็บอกว่าเป็นเรื่องใส่ร้าย ก็แสดงว่าแม่เลี้ยงบริสุทธิ์ หรือว่าในใจคุณก็คิดว่าคุณน้ามีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นในช่วงไว้ทุกข์?"

แววตาของซางเป่ยเฉินเศร้าลง "อย่าพูดจาเหลวไหล เธอไม่มีทางทำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้ในช่วงไว้ทุกข์หรอก"

เมิ่งหนิงก็รีบกล่าว "รั่วซี เธออย่าเข้าใจผิดนะ นักข่าวสมัยนี้พูดจาเลอะเทอะไปหมด เป่ยเฉินก็แค่กังวลเรื่องชื่อเสียงของตระกูลซาง เขาใช้เงินจำนวนมากจัดการนักข่าวเหล่านั้นแล้ว จะไม่มีข่าวเชิงลบปรากฏออกมาหรอก"

ลู่รั่วซีเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไร

เมิ่งหนิงชนะการเดิมพันแล้ว แต่ยังคงอยากมาอวดอ้างที่ซางเป่ยเฉินโปรดปรานเธอต่อหน้าลู่รั่วซีในช่วงเวลา 10 วันที่เหลือนี้

ลู่รั่วซีรู้สึกโชคดีจริงๆ ที่ได้เซ็นสัญญาหย่าไปแล้ว ไม่อย่างนั้น เธอคงต้องถูกทรมานแบบนี้ทุกวันในอนาคต

"เอาล่ะ เรื่องวันนี้ก็ถือว่าจบไป" เมิ่งหนิงกล่าวจบ ก็พลันถามขึ้น "รั่วซี หัวของเธอเป็นอะไร?"

ลู่รั่วซีเงียบ ซางเป่ยเฉินเหลือบมองเธอ "ไปชนอะไรมาหรือ?"

ทว่าเมิ่งหนิงกลับกล่าวว่า "มีเลือดซึมออกมาแล้ว ฉันจะไปให้คนเอาผ้าก๊อซมาให้"

พูดจบก็เดินออกจากห้องส่วนตัวไปก่อน

เมื่อเหลือเพียงลู่รั่วซีและซางเป่ยเฉินสองคน เขาก็ถอนหายใจ "ไม่ว่าคนที่โทรศัพท์ไปหาสื่อจะเป็นเธอหรือไม่ ฉันก็หวังว่าเธอจะไม่จ้องเล่นงานเมิ่งหนิงอีก และอย่าสงสัยในตัวเขาอีกเลย ตอนนี้เขาไม่มีสามีคอยปกป้อง ก็น่าสงสารมากพออยู่แล้ว"

ลู่รั่วซีกำมือแน่น สามีของเธอเองล่ะ? กำลังปกป้องใครอยู่?

"ไม่ว่าจะอย่างไร นางก็เป็นแม่เลี้ยงของฉัน เธอทำดีกับเขาหน่อย ฉันก็จะขอบคุณเธอ" ซางเป่ยเฉินจับมือของลู่รั่วซีเบาๆ "รั่วซี เธอดีกับเขา ฉันก็จะดีกับเธอมากยิ่งขึ้น"

ลู่รั่วซีเยาะเย้ยในใจ แล้วถามออกไปทันที "ซางเป่ยเฉิน คุณเคยมองฉันเป็นภรรยาของคุณบ้างไหม?"

"แน่นอนสิ เธอคือภรรยาของฉันอยู่แล้ว"

"แต่คุณปล่อยให้ภรรยาของคุณต้องทนรับความคับข้องใจแบบนี้หรอ?"

ยังไม่ทันที่ซางเป่ยเฉินจะตอบ ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนดังมาจากนอกห้องส่วนตัว: "แย่แล้ว ไฟไหม้!"

ซางเป่ยเฉินตกใจ ปล่อยมือลู่รั่วซีแล้วรีบวิ่งออกไปทันที