LOGINShare
บทที่ 5
Latest chapter
เงารักนายมาเฟีย บทที่ 21
มุมมองของเอลาร่าหกเดือนต่อมา ที่ปารีส ในวันแต่งงานของฉันฉันสวมชุดที่จูเลียนช่วยออกแบบ ผ้าลูกไม้เรียบ ๆ ประดับด้วยไข่มุกเม็ดเล็ก ๆ ราวกับน้ำค้างยามเช้าก่อนพิธีจะเริ่ม มีพัสดุปริศนาอีกกล่องมาถึงข้างในเป็นเครื่องประดับที่ออกแบบโดยอัลฟองส์ มูชา ปรมาจารย์ศิลปะด้านอาร์ตนูโว เป็นชุดอัญมณีอเล็กซานไดรต์ ซึ่งมีค่าประเมินไม่ได้อเล็กซานไดรต์เปลี่ยนสีเมื่ออยู่ใต้แสงที่ต่างกัน “มรกตในเวลากลางวัน ทับทิมในเวลากลางคืน” เป็นสัญลักษณ์ของชีวิตคู่ที่ซับซ้อนและการคืนดีกันในที่สุดการ์ดใบเล็กมีข้อความเดียวที่เขียนด้วยลายมืออันเฉียบคมที่คุ้นเคยของเขา ‘แด่ผู้หญิงที่เธอควรจะเป็นมาตลอด’ฉันรู้ว่านี่คือการอำลาครั้งสุดท้ายของเขาฉันปิดกล่องและวางมันไว้อีกด้าน จากนั้นฉันก็สวมสร้อยคอรูปดอกทานตะวันเรียบง่ายที่จูเลียนแกะสลักให้ฉันสมบัติที่แท้จริงของฉัน ชนิดที่ไม่จำเป็นต้องอาศัยความมืดมิดในการเปล่งประกายภายในโบสถ์ ฉันเดินลงจากทางเดินกลางโดยมีแม่ของฉันควงแขนมา มุ่งหน้าไปหาจูเลียนที่แท่นพิธีเมื่อบาทหลวงถามว่าฉันจะรับเขาเป็นสามีหรือไม่ ฉันมองเข้าไปในดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความรัก และตอบด้วยความมั่นใจอ
เงารักนายมาเฟีย บทที่ 20
มุมมองของเอลาร่าสองเดือนต่อมา จูเลียนกับฉันอยู่ที่สนามบินเรากำลังจะย้ายไปปารีสเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยสมบูรณ์เมืองในออเรกอนสวยงาม แต่การปรากฏตัวของดันเต้เป็นเหมือนหยดหมึกที่เปื้อนมหาสมุทรทั้งหมดฉันต้องการการตัดขาดที่หมดจด ต้องการเริ่มต้นใหม่ที่แท้จริงดันเต้ไม่ปรากฏตัวอีกเลยหลังจากคืนนั้นแต่ “ของขวัญ” แห่งการไถ่บาปของเขาไม่เคยหยุดหย่อนภาพร่างงานออกแบบซึ่งฉันคิดว่าถูกทำลายไปนานแล้ว ได้รับการซ่อมแซมเอกสารสำหรับมูลนิธิศิลปะที่จัดตั้งขึ้นในนามของฉันแม้แต่โฉนดโรงแรมแกรนด์โคสตัลในชิคาโกของขวัญแต่ละชิ้นเป็นเหมือนโซ่ตรวนอีกเส้น ที่พยายามดึงฉันกลับไปสู่อดีตฉันส่งทุกอย่างคืนไป โดยไม่ได้เปิดดู พร้อมแนบข้อความเดียวไป【ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ ความผิดของคุณคือภาระที่คุณต้องแบกรับเอง ปล่อยฉันไปตามลำพัง】ก่อนขึ้นเครื่อง จูเลียนไปตรวจสอบกระเป๋าเดินทางของเรา ฉันนั่งคนเดียวในพื้นที่รอจากระยะไกล ฉันเห็นเขาเขายืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของจุดตรวจรักษาความปลอดภัย สวมเสื้อโค้ทสีดำเรียบ ๆไม่มีบอดี้การ์ด เขาดูผอมลงมาก ดูอ่อนล้าเขาดูเหมือนรูปปั้นที่ถูกทิ้งไว้กลางสายฝน ดูสึกกร่อน ถูกลืม แ
เงารักนายมาเฟีย บทที่ 19
มุมมองของดันเต้เมืองชายฝั่งในรัฐออเรกอนเป็นเวลาสามวันที่ผมเป็นเหมือนผีในชีวิตใหม่ของเธอ เป็นนักแอบมองในเงามืด กระหายที่จะได้เห็นเธอเพียงสักแวบหนึ่งผมเห็นเธอ ผมของเธอสั้นและดูเฉียบคมขึ้น ตอนนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่ายแสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องไปทั่วใบหน้าที่กำลังจดจ่อของเธอ เคลือบคลุมเธอด้วยรัศมีสีทองเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดูประหม่าอยู่เสมอข้างกายผมแล้ว เธอเปล่งประกายผมเห็นผู้ชายใจดีคนหนึ่งมารับเธอจากที่ทำงานทุกเย็นเขาจะรับกระเป๋าเครื่องมือจากมือเธอ แล้วกอบกุมมือเธอไว้ในมือเขาเธอจะประสานนิ้วมือกับเขา ซึ่งเป็นไปอย่างธรรมชาติผมเห็นพวกเขาไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เถียงกันเล่น ๆ เรื่องยี่ห้อนมทุกรอยยิ้มที่เธอมอบให้เขาคือมีดร้อน ๆ ที่บิดคว้านอยู่ในท้องของผมความหึงหวงเป็นดั่งเถาวัลย์พิษ รัดหัวใจผมจนแทบหายใจไม่ออกแต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกพึงพอใจอันน่าสะพรึงกลัวก็ท่วมท้นเข้ามาเธอสบายดี เธอมีความสุข เธอมีชีวิตอยู่จนกระทั่งคืนที่มีหิมะตกคืนนั้นในวันเกิดของเธอผมมองดูเขาขอเธอแต่งงาน ผ่านหน้าต่างผมมองดูเขาจูบเธออย่างอ่อนโยนและผมมองดูเธอยกปลายเท้าขึ้นเพื่อรับจู
เงารักนายมาเฟีย บทที่ 18
มุมมองของดันเต้มือของผมคลายออกปืนลูกโม่ชุบทองที่กำลังจะตัดสินชะตากรรมของอิซาเบลล่าตกลงกระทบพื้นอิซาเบลล่ารีบคว้ามันไว้ราวกับเป็นสายใยสุดท้ายของชีวิตเธอคลานเข้ามากอดขาผม ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก “ดันเต้! ดันเต้ ฟังฉันนะ! ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน! ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน!”ผมค่อย ๆ ก้มลงมองผู้หญิงที่น่าสมเพชที่เท้าผม ดวงตาของผมเย็นชาจนกลายเป็นน้ำแข็ง“พูดอีกทีสิ”“ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน!” อิซาเบลล่าคิดว่าเธอเจอข้อต่อรองแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นอย่างกระตือรือร้น “คนของฉันพบเธอก่อนคนของคุณอีก! ที่เมืองเล็ก ๆ ริมชายฝั่งในออเรกอน เธอเปลี่ยนชื่อเป็นเอเลน่า มอร์ริสัน และเปิดสตูดิโอออกแบบ! ดันเต้ ฉันรู้ทุกอย่าง!”มือที่มองไม่เห็นบีบรัดหัวใจของผม บีบจนมันแทบจะหยุดเต้นเธอไม่ได้แค่เจอเอลาร่าจากสีหน้าของเธอ มันมีอะไรมากกว่านั้นมาก“เธอ ทำ อะไร กับ หล่อน?” เสียงของผมคำรามต่ำ แต่ละคำราวกับเป็นก้อนหินหนัก ๆ ที่สัญญาว่าจะบดขยี้เธอดวงตาของอิซาเบลล่าเหลียวมองอย่างประหม่า เธอเห็นแววสังหารในสายตาของผมเธอไม่กล้าซ่อนอะไรอีกแล้ว เธอสารภาพทุกอย่าง “ฉัน... ฉันแค่ให้คนโพสต์ภาพเก่า ๆ และข่าวของเ
เงารักนายมาเฟีย บทที่ 17
มุมมองของดันเต้ผมใช้เวลาสองปีในการสานแหขนาดมหึมา เพื่อดักตระกูลรอสซี่ไว้ผมตัดเส้นทางธุรกิจของพวกเขา หนุนหลังศัตรูของพวกเขา และปล่อยให้พวกเขาตายอย่างช้า ๆ อย่างทรมานผมคิดว่าผมกำลังทำเพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง เพื่อชื่อเสียงของตระกูลคอสเตลโลจนกระทั่งลูก้าวางรายงานการสืบสวนที่มีอายุสองปีที่เต็มไปด้วยฝุ่นไว้ตรงหน้าผม“นายท่านครับ ตามผลการค้นพบล่าสุดของเรา... ภาพหลุดในงานพิธีที่โรงแรม และเกมรัสเซียนรูเล็ตต์... พวกมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”ผมเงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความสับสนลูก้ากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เสียงของเขาเคร่งเครียด “ทุกอย่างเป็นฝีมือของอิซาเบลล่าครับ นายท่าน เธอติดสินบนทีมงานฝ่ายเทคนิคเพื่อประจานคุณแวนซ์ต่อสาธารณะ เธอยังสมคบคิดกับคุณวาเลนติเพื่อจัดฉากเกมนั้นขึ้นมา เธอปั่นหัวคุณ ใช้คุณเป็นอาวุธเพื่อทรมาน… และอาจถึงขั้นฆ่า… เอลาร่า”เพล้งแก้ววิสกี้ในมือผมแตกละเอียดเศษแก้วบาดลึกเข้าไปในฝ่ามือ เลือดผสมกับเหล้าหยดลงบนพรมราคาแพง แต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยจิตใจของผมว่างเปล่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมคิดว่าผมเป็นคนควบคุมทุกอย่าง แต่ผมเป็นเพียงเบี้ยในเกมฆาตกรรมของอิซาเบลล่าเท่านั้น
เงารักนายมาเฟีย บทที่ 16
มุมมองของดันเต้สองเดือนก่อน สายโทรศัพท์ภายในในห้องทำงานของผมดังขึ้น“นายท่านครับ” เสียงของลูก้าฟังดูลังเล “เราเจอใครบางคนในโรมครับ... ใครบางคนที่ควรจะตายไปแล้วเหมือนมีมือมาบีบรัดรอบหัวใจของผม มันบีบแน่น จนเลือดในกายของผมกลายเป็นน้ำแข็ง"ใคร?” ผมได้ยินเสียงของตัวเองที่อยู่ไกลออกไป ราวกับว่าเป็นเสียงของคนอื่น“อันโตนิโอ ริชชี่”สามวันต่อมา ในเซฟเฮาส์ที่ไม่มีหน้าต่างนอกนิวยอร์ก ผมได้พบกับอันโตนิโอการ์ดสองคนลากเขาเข้ามา เขาเป็นเพียงโครงกระดูกในเสื้อเชิ้ตหลวม ๆ... แต่ดวงตาของเขายังคงลุกโชนด้วยแววท้าทาย เขาดูเหมือนคนที่ยอมรับชะตากรรมวาระสุดท้ายของตัวเองแล้วผมโบกมือให้การ์ดออกไป เราอยู่กันตามลำพังในห้องคอนกรีตขนาดใหญ่ผมไม่พูดอะไร ผมแค่เดินวนรอบตัวเขา เหมือนนักล่าที่กำลังประเมินเหยื่อ อากาศหนักอึ้งพอที่จะระเบิดได้ปืนของผมวางอยู่บนโต๊ะ โลหะเย็น ๆ สะท้อนแสงสีขาวนวลจากหลอดไฟดวงเดียวที่อยู่เหนือศีรษะ“บนเครื่องบิน...” ในที่สุดผมก็พูด เสียงของผมแหบพร่า “เธอกลัวไหม?”อันโตนิโอเงยหน้าขึ้น แววตาประหลาดใจวูบหนึ่ง ก่อนถูกแทนที่ด้วยความเกลียดชังที่รุนแรงและบาดลึกอย่างรวดเร็ว“กลัวเหรอ?
