Semua Bab เงารักนายมาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

ฉันคิดว่าเมื่อคืนนี้คือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเกิดขึ้นได้แล้วแต่ฉันคิดผิดเช้าวันรุ่งขึ้น โทรศัพท์ของฉันก็เต็มไปด้วยสายเรียกเข้าอย่างบ้าคลั่ง“เอลาร่า เธอเห็นข่าวรึยัง?” เสียงของซาร่าห์เพื่อนฉันฟังดูตื่นตระหนกฉันเปิดโทรศัพท์ เห็นรูปถ่ายความละเอียดสูงปรากฏอยู่ตรงหน้ารูปของฉัน ในชุดสีขาวเปื้อนไวน์ ยืนอย่างน่าสมเพชท่ามกลางสายฝนรวมกับพาดหัวข่าวน่าคลื่นไส้“เมียเก็บของคอสเตลโลถูกประจานในงานเลี้ยงฉลองการหมั้น”“จากสตูดิโอศิลปะไปถึงเตียง เบื้องหลังความสัมพันธ์ฉาวของหัวหน้าแก๊งมาเฟีย”ใบหน้าของฉันอยู่ทุกที่ ถูกขยาย ถูกวิเคราะห์ ถูกแชร์ออกไปโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง“คุณเอลาร่า แวนซ์ใช่ไหมคะ? นี่นักข่าวจากนิวยอร์ก เฮรัลด์ค่ะ ฉันอยากจะสอบถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณกับดันเต้ คอสเตลโล…”ฉันตัดสายสายเรียกเข้าอีกสาย“คุณกับนายท่านเริ่มคบกันเมื่อไหร่คะ?”ตัดสาย“คุณคิดว่าการกระทำของอิซาเบลล่า รอสซี่ มีเหตุอันสมควรไหมคะ?"ตัดสายฉันปิดโทรศัพท์และทรุดตัวลงบนโซฟาตลอดห้าปี เราระมัดระวังตัวกันมาก ไม่เคยมีการแตะเนื้อต้องตัวกันต่อหน้าสาธารณชนเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชั่วข้ามค

มันไม่ใช่การนำเสนอของฉันมันเป็นสไลด์โชว์ภาพถ่ายความละเอียดสูงภาพของฉันกับดันเต้ ขณะอยู่บนเตียงฉันอยู่บนตัวเขา หงายศีรษะไปด้านหลังอย่างพึงพอใจ มือของเขาจับที่เอวฉัน สีหน้าของเขาแสดงให้เห็นความสุขสมสุดขีดอีกภาพเป็นรูปฉัน คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขาริมฝีปากของฉันสัมผัสกับ...ของเขา“โอ้ พระเจ้า!”“นี่มันอะไรกันเนี่ย?”“น่าขยะแขยงชะมัด!”เสียงฮือฮาและเสียงซุบซิบดังขึ้นจากฝูงชนฉันยืนแข็งทื่ออยู่บนเวที รู้สึกราวกับว่าคนทั้งโลกกำลังเฝ้าดูช่วงเวลาที่เป็นส่วนตัวที่สุดของฉันภาพพวกนี้ถูกถ่ายเมื่อไหร่? ฉันไม่รู้เลย“ปิดมัน! ปิดมันเดี๋ยวนี้!” ฉันตะโกนไปที่ทีมเทคนิคแต่ภาพเหล่านั้นยังคงเปลี่ยนไปเรื่อย ๆแต่ละภาพโจ่งแจ้งกว่าภาพก่อนหน้าฉันเห็นอิซาเบลล่าในฝูงชน เอามือปิดปากตัวเองเพื่อซ่อนรอยยิ้มเยาะเป็นเธอแน่ ต้องเป็นเธอแน่ ๆฉันพุ่งตัวออกจากเวที ตรงไปหาเธอ“คุณทำเรื่องนี้!” ฉันคว้าข้อมือเธอ “คุณเอาภาพพวกนี้มาได้ยังไง?”“ฉันไม่รู้เลยว่าเธอพูดเรื่องอะไร” อิซาเบลล่าพูด แสร้งทำเป็นไร้เดียงสา “บางทีเธออาจถ่ายมันเองก็ได้? เพื่อแบล็กเมล์ไง?”“นังสารเลว!”ฉันยกมือขึ้นจะตบเธอ แต่มีมือท

อากาศในห้องส่วนตัวของคลับบลูมูนราวกับไร้ชีวิตฉันเดินตามดันเต้เข้าไปข้างในและรู้สึกได้ถึงมันทันทีอิซาเบลล่านั่งอยู่ที่โต๊ะเล่นไพ่ ใบหน้าเธอซีดขาวราวกับกระดาษ มือสั่นระริกบนโต๊ะมีปืนลูกโม่ชุบเงินวางอยู่กระบอกหนึ่ง“ดันเต้!” เธอเห็นเรา ก่อนโผเข้าหาอ้อมแขนเขา “ช่วยฉันด้วย! ฉันกลัวมากเลย!”ฝั่งตรงข้ามกับที่เธอนั่งอยู่คือมาร์โก้ วาเลนติ บนหน้าชายวัยเจ็ดสิบมีรอยยิ้มโหดเหี้ยมปรากฏอยู่“มาตรงเวลาเลยนะ” เขาพูดกับดันเต้ “คู่หมั้นของนายติดหนี้ฉันห้าสิบล้าน ยังไม่รวมดอกเบี้ย”“ฉันจ่ายให้ได้” ดันเต้พูด พลางกอดอิซาเบลล่าไว้แน่น “เดี๋ยวนี้เลย”“ไม่ ๆ ๆ” มาร์โก้ส่ายหน้า “เงินมันน่าเบื่อออก ฉันอยากให้เธอเล่นเกมที่น่าสนใจกว่านั้น”เขาชี้ไปที่ปืนบนโต๊ะ“รัสเซียนรูเล็ตต์ หนึ่งกระสุนต่อหกรังเพลิง ถ้าเธอโชคดี เธอก็จะเดินออกไปจากที่นี่อย่างมีลมหายใจ”อิซาเบลล่าร้องไห้สะอึกสะอื้น “ฉันไม่เล่นนะ! ดันเต้ ฉันไม่อยากตาย!”“เธอรู้ถึงความเสี่ยงตั้งแต่ตอนนั่งลงแล้ว” มาร์โก้เยาะเย้ย “บทลงโทษคือความตายไงล่ะ”ดันเต้กันอิซาเบลล่าไว้ด้านหลัง ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า“ให้ฉันทำแทนเธอ”“ไม่ได้” มาร์โก้ส่ายหน้

“คนต่ำต้อยอย่างฉันเหรอ?” ฉันพูดทวนคำซ้ำ ด้วยเสียงที่แผ่วเบาแขกที่อยู่รอบตัวเรากำลังมองมาและซุบซิบกัน“อิซาเบลล่า พรุ่งนี้ฉันจะไปแล้ว” ฉันพยายามอธิบาย “สัญญาจ้างก็…”“ไปเหรอ?” อิซาเบลล่าตัดบทฉัน เสียงของเธอแหลมคม “เธอคิดว่าจะได้เดินจากไปเฉย ๆ งั้นเหรอ?"เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนกำลังฟังเธออยู่“ทุกคนทราบไหมคะ? คุณเอลาร่าคนนี้คิดจริง ๆ ว่าเธอจะสามารถแข่งขันกับฉันซึ่งเป็นคู่หมั้นตัวจริงได้” เธอหัวเราะเยาะ “ช่างบูรณะงานศิลปะที่ใช้เต้าไต่ขึ้นมา คิดจริง ๆ เหรอว่าจะได้เป็นภรรยาของนายท่านได้?”แขกเริ่มซุบซิบ บางคนมองฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม“ที่ตลกกว่านั้นคือ” อิซาเบลล่าพูดต่อ “เธอคิดว่าดันเต้จะยอมละทิ้งการเป็นพันธมิตรระหว่างสองตระกูลของเราเพื่อเธอ ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี!”ฉันรู้สึกถึงสายตาที่ดูถูกของพวกเขา แต่ฉันชาชินเสียแล้ว“คุณพูดจบหรือยัง?” ฉันถามอย่างใจเย็น“ยังไม่ใกล้เคียงเลย” ดวงตาของอิซาเบลล่าฉายแววอาฆาต “ฉันต้องการให้ทุกคนรู้ว่าตำแหน่งที่แท้จริงของเธอในใจดันเต้คืออะไร เธอมีค่าน้อยกว่าหมาซะอีก"ฉันหันหลังและเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปไม่มีใครหยุดฉันไม่แม้แต่ดันเ

มุมมองของดันเต้ผมยืนอยู่หน้าอะพาร์ตเมนต์ของเอลาร่า มือของผมสั่นขณะที่สอดกุญแจเข้าไปในรูกุญแจประตูเปิดออก กลิ่นของเธอ กลิ่นลาเวนเดอร์และน้ำมันสน ปะทะเข้าใส่ผมเหมือนหมัดหนัก ๆราวกับมือของปิศาจที่กุมคอผมและบีบแน่นผมล็อกประตูด้านหลัง ขังตัวเองไว้ในพื้นที่ของเธอโลกภายนอกถูกปิดตาย เหลือเพียงผมและวิญญาณของเธอทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมราวกับเธอเพิ่งจากไปเบาะโซฟายุบลง ราวกับเธอเพิ่งลุกขึ้นยืนบนโต๊ะกาแฟ มีถ้วยกาแฟที่ดื่มไปครึ่งเดียวเชื้อราสีเขียวน่าเกลียดได้ผลิบานอยู่ข้างในบนขาตั้ง มีภาพวาดทิวทัศน์ที่ยังวาดไม่เสร็จตั้งอยู่อย่างเงียบงันสีของภาพตรงที่เธอลงฝีแปรงครั้งสุดท้ายยังเปียกอยู่แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างที่เต็มไปด้วยฝุ่น ละอองฝุ่นเต้นระบำในลำแสงความเงียบคือสุสานสุสานของผมผมเดินเข้าไปในห้องนอนผมนอนลงบนเตียงฝั่งของเธอ และซบใบหน้าลงบนหมอนของเธอกลิ่นหอมของเธอโอบล้อมผม ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน แต่ก็ห่างไกลอย่างเหลือเชื่อผมหลับตาลง และเป็นครั้งแรกที่ผมปล่อยให้ตัวเองได้คิดไม่ใช่ร่างกายของเธอที่ผมคิดถึง ร่างกายที่ผมคิดว่าเป็นเจ้าของ แต่เป็นตัวตนของเธอ แสงสว่างของเธอวิธีท