งานวิวาห์ที่ไม่มีวันมาถึง

หนึ่งเดือนก่อนที่ฉันจะแต่งงานกับดันเต้ คู่หมั้นของฉัน เขาก็ยืนกรานว่าจะต้องมีลูกกับเพื่อนรักในวัยเด็กของเขาให้ได้

ฉันไม่เห็นด้วย แต่เขาก็เอาแต่พูดเรื่องนี้ทุกวัน คอยกดดันฉันไม่หยุด ราวกับว่านี่คือการเจรจาธุรกิจที่ต้องปิดดีลให้ได้สถานเดียว

จนกระทั่งครึ่งเดือนก่อนวันแต่งงาน ฉันได้รับพัสดุนิรนามชิ้นหนึ่ง

มันคือรายงานผลการตรวจครรภ์จากคลินิกเอกชนย่านอัปเปอร์อีสต์ไซด์ในแมนฮัตตัน

บนนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า:

อิซาเบล เดอ ลูกา ตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์กับอีกสามวัน

ในวินาทีนั้น ฉันก็เข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่าเขาไม่เคยคิดที่จะขอความเห็นจากฉันเลย

เขาตัดสินใจไปแล้ว และแค่มาแจ้งให้ “คู่หมั้นตัวจริง” อย่างฉันทราบเท่านั้น

ฉันนั่งนิ่งอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ของอพาร์ตเมนต์ มองภาพความวุ่นวายของเมืองเบื้องล่าง ขณะที่ความเยียบเย็นค่อย ๆ กัดกินไปทั่วทั้งร่าง

วันต่อมา ฉันยกเลิกสถานที่จัดงานแต่ง ฉีกการ์ดเชิญทิ้ง และเผาของขวัญทุกชิ้นที่เขาเคยให้ ตั้งแต่แหวนหมั้นไปจนถึงคำสาบานขอแต่งงานที่เขาเขียนด้วยลายมือ

ในวันแต่งงาน ฉันไม่ได้ไปตามนัด แต่กลับขึ้นเครื่องบินไปมิลาน ประเทศอิตาลีเพียงลำพัง เพื่อเริ่มต้นอาชีพนักวิจัยทางการแพทย์คลินิกที่ “ศูนย์การแพทย์นานาชาติ” อย่างเป็นทางการ

นับตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา ฉันกับดานเต้ เด รอสซี่ ก็ตัดขาดความสัมพันธ์กันโดยสิ้นเชิง

“ผมอธิบายให้คุณฟังนับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่าอิซาเบลจะทนไม่ไหวแล้ว มะเร็งไขกระดูกของเธออยู่ในระยะสุดท้าย”

“หมอบอกว่าเธอมีเวลาเหลืออย่างมากที่สุดก็แค่ปีเดียว”

“ความปรารถนาสุดท้ายของเธอ คือการมีลูกเพื่อสืบทอดสายเลือดของตระกูลต่อไป”

“ผมติดหนี้ชีวิตเธอ... นี่ไม่ใช่แค่การตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต แต่มันคือการสืบสานพันธะสัญญาที่มีต่อกันระหว่างสองตระกูลมาเฟีย”

ดานเต้ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา แต่ทุกถ้อยคำกลับทิ่มแทงเข้ามาในใจฉันราวกับคมมีด

ห้าปีก่อนบนถนนในชิคาโก ตระกูลเดอ ลูกา ปะทะกับแก๊งค้ายาจากบอสตัน เขาถูกยิง และอิซาเบลก็รับกระสุนนัดนั้นแทนเขา ตั้งแต่นั้นมา เธอก็กลายเป็นดั่ง “เจ้าแม่กวนอิม” ในใจของเขา

แต่ฉันไม่เข้าใจ—

การเสียสละฉันให้กลายเป็นเครื่องมือในการตอบแทนบุญคุณของคุณ นี่เรียกว่าความรักเหรอ?

“ก็แค่การผสมเทียม” เขาพยายามเกลี้ยกล่อมฉันต่อ “ผมกับเธอจะไม่มีอะไรกัน... ก็แค่เพื่อให้มีลูกเท่านั้น”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาฉายความซับซ้อน: “คุณรักผมไม่ใช่เหรอ? ถ้ารักผม ก็ควรจะเข้าใจและทำให้ผมสมหวัง

ฉันลุกพรวดขึ้นยืน เสียงสั่นเทาด้วยความโกรธ: “ดานเต้ เรากำลังจะแต่งงานกันเดือนหน้านะ แต่คุณกลับแอบไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง แล้วฉันเป็นตัวอะไร?”

เขาเงียบไป

ในจังหวะที่เขาก้มหน้าลง ฉันเห็นความลังเลวูบผ่านแววตาของเขา ดูเหมือนจะรู้สึกผิด แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นความเคยชินกับการวางแผน

วินาทีต่อมา สีหน้าของเขากลับมาเรียบเฉยดังเดิม น้ำเสียงหนักแน่นและเด็ดขาด “นีน่า นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของผมกับอิซาเบล—แต่มันคือการตัดสินใจของสองตระกูล”

“ตอนที่ตระกูลเด รอสซี่ และเดอ ลูกาเจรจากัน ก็ได้ข้อสรุปร่วมกันแล้ว—แค่เราสองคนมีลูกด้วยกัน ก็จะสามารถยุติความบาดหมางตลอดสิบปีที่ผ่านมาของสองตระกูลได้”

“ผมไม่สามารถล้มล้างการตัดสินใจของทั้งตระกูลได้”

ฉันมองเขา และรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าอย่างที่สุด

ทั้ง ๆ ที่ฉันกับเขาโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก จากสลัมในบรูคลินสู่โรงเรียนแพทย์ในแมนฮัตตัน

ฉันอยู่เคียงข้างเขาในทุกช่วงชีวิต

เรามีความรักที่บริสุทธิ์ เป็นความรักที่เป็นของเราสองคนเท่านั้น

แต่ความจริงก็คือ เขาไม่เคยยืนอยู่ข้างฉันอย่างแท้จริง เขาแค่เห็นฉันเป็นคู่หมั้นที่ “เหมาะสม” คนหนึ่ง ที่ดูอ่อนโยน สง่างาม ไม่สร้างปัญหา ฉลาดพอ และรู้จักวางตัว เหมาะสมพอที่จะเป็นหน้าเป็นตาให้กับทายาทตระกูลเด รอสซี่

เพื่อนรักในวัยเด็กตัวจริงในใจของเขาไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเด็กผู้หญิงคนที่แอบเล่นปืนฉีดน้ำกับเขาตั้งแต่อายุห้าขวบ เป็นลูกสาวของศัตรูคู่อาฆาตของตระกูลเขา เป็นเด็กผู้หญิงที่แม้จะยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่เขาก็ยังแอบเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

เขารักฉันไหม? ก็อาจจะ

แต่ทันทีที่ตระกูล อำนาจ บุญคุณ และเพื่อนรักในวัยเด็กคนนั้นมาอยู่บนตาชั่งอีกข้าง ฉันก็จะเป็นคนแรกที่ถูกเสียสละเสมอ

เขาทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์

เขารีบเดินไปที่ระเบียงเพื่อรับโทรศัพท์ น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและทุ้มต่ำลง

ฉันไม่ได้ยินว่าคนปลายสายพูดอะไร เห็นเพียงรอยยิ้มอันนุ่มนวลที่ปรากฏขึ้นบนมุมปากของเขา

รอยยิ้มแบบนั้น ที่ฉันไม่ได้เห็นบนใบหน้าของเขาเวลาที่อยู่กับฉันมานานมากแล้ว