บทที่ 3 สถานะใหม่

“เขาก็ดูน่ารักดี ไม่เห็นว่าจะทำตัวมีปัญหาตรงไหน ดูเชื่องๆ น่าจะเลี้ยงง่ายอยู่นะฉันว่า” กรวิทย์ที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมาบ้าง สายตาคมเข้มนั้นแทบไม่ได้ละไปจากภรรยาตัวน้อยของเพื่อนสนิทเลยแม้แต่น้อย ซึ่งก็ต้องขอยอมรับว่าเจ้าสาวของเพื่อนน่ารักทีเดียว

            สมแล้วที่คริมาจะหวง ชนิดที่ว่าไม่เคยพามาแนะนำให้ได้รู้จัก พอได้มาเห็นหน้าตาจังๆ ในวันนี้  มันก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไม!

            “ฉันก็ได้แต่หวัง ว่าจะเป็นอย่างที่แกว่า บอกตามตรงว่าฉันยังนึกภาพไม่ออกเลย ว่าจะอยู่กันอีท่าไหน!” เดิมทีแล้วปฏิพัทธ์เป็นคนประเภทโลกส่วนตัวสูงลิ่ว หากมันไม่เป็นเพราะคำขอร้องของอดีตคนรัก       ก็อย่าได้หวังเลยว่าเขาจะยอมเข้าพิธีหมั้นง่ายๆ

แม้ทุกคนรอบกายจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเจ้าสาวที่ถูกเปลี่ยนตัวนั้นแลดูจะหัวอ่อน ว่านอนสอนง่าย แต่กระนั้นเขาก็ยังมองไม่เห็นหนทางที่จะนำเขาและเธอไปสู่ชีวิตคู่ที่ยาวนานได้อยู่ดี แค่สามเดือนแรกก็ยังไม่รู้เลยว่าจะอยู่กันรอดรึเปล่า ซึ่งปัญหาก็น่าจะมาจากเขาเอง ที่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงลิ่ว อะไรก็ตามที่ได้มาโดยไม่ตั้งใจจะมี     ก็อย่าได้ฝันเลยว่าเขาจะดูแล เอาใจใส่ ไม่มีวัน!

            “เอาน่า แกก็อย่าเครียดไปนักเลย ว่าแต่แล้วนี่คุณหญิงแม่จะไม่มาร่วมงานจริงๆ เหรอวะ” คนถูกถามเพียงแต่พยักหน้ารับ ยอมรับว่านี่ก็เป็นอีกเรื่องวุ่นๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากเรื่องราวการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวเผยแพร่ออกไป แน่นอนว่าแม่ของเขารับไม่ได้ และพยายามอย่างถึงที่สุดแล้วที่จะล้มงานแต่งในวันนี้ไม่ให้เกิดขึ้น แต่เป็นเขาเองที่ดึงดันจะไปต่อ      ทุกๆ อย่างมันถึงได้ลงเอยแบบนี้

            ไม่ว่าจะเป็นท่านหรือใคร ก็ห้ามไม่ให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ทั้งนั้น!

หลังจบพิธีหมั้นหมาย ปฏิพัทธ์ก็พาคนพูดน้อยมาเก็บข้าวของของเธอตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ ที่อยากจะอุ้มหลานเต็มแก่ ต่างจากเขาที่ยังนึกไม่ออกเลยว่าชีวิตตัวเองกับอีกคน จากนี้จะไปด้วยกันอีท่าไหน ในส่วนของเรื่องทายาทยิ่งแล้วใหญ่ เขาไม่ใช่คนประเภทกินไม่เลือก      ออกจะเลือก ‘กิน’ แต่ของดีๆ เสียด้วยซ้ำไป!

            “รีบขึ้นไปเก็บของสิ ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้!” คนที่ปกติแล้วก็ไม่ค่อยกล้ามีปากมีเสียงกับใครเขาพยักหน้ารับ ก่อนจะทำท่าจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง   นั่นเลยทำให้ปฏิพัทธ์ต้องตวาดถามขึ้นอีกครั้ง

            “แล้วนั่นเธอจะเดินไปไหน!”

            “ก็…ไปเก็บของไงคะ” คำตอบที่ได้รับ สร้างความงุนงงแก่ชายหนุ่มจนต้องตัดสินใจลุกขึ้นเดินตาม ก่อนที่ความจริงบางอย่างที่เขาไม่เคยได้รับรู้มาก่อนเลย   จะค่อยๆ ถูกเฉลยออกมาให้ได้รับรู้

            เป็นถึงลูกสาวคนเล็กของเจ้าของบ้านแท้ๆ แต่ทำไมกลับได้มาอยู่ในห้องแคบๆ ที่ก็แทบไม่ต่างอะไรกับห้องของคนใช้แบบนี้!

            แม้จะรู้ถึงการมีอยู่ของคนตรงหน้ามาโดยตลอดจากคำบอกเล่าของคนรัก แต่กระนั้นเขากลับไม่ได้สนใจความเป็นมาของคนในบ้านนี้สักเท่าไหร่ กระทั่งเมื่อได้เห็นด้วยตาด้วยเองในวันนี้ ถึงได้เริ่มเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างมากขึ้น ก่อนที่มันจะเป็นเป็นความสงสาร

ตัวหล่อนรึก็เล็กเท่าลูกแมวแค่นี้ กะอีแค่แบ่งปันห้องนอนในบ้านหลังใหญ่   ให้เป็นที่ซุกหัวนอนสักห้อง จะไม่ได้เลยเชียวรึไงกัน

            เจ้าสาวป้ายแดงหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเองร่วมยี่สิบนาทีเห็นจะได้ ก่อนที่เธอจะกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเก่าใบหนึ่งในมือ

ภาพนั้นทำให้คนที่ยืนรออยู่ทำท่าจะขยับเข้าไปช่วยถือตามมารยาท     ติดแต่ว่าอีกคนดันเอ่ยสวนขึ้นมาขัดจังหวะเข้าเสียก่อน

            “มะ…ไม่เป็นไรค่ะ ปันถือเองได้ค่ะ” เมื่ออีกฝ่ายยืนยันมาแบบนั้น เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ นอกจากเดินนำเธอกลับเข้าไปลาพ่อกับแม่เลี้ยงในห้องรับแขกของบ้าน  จากนั้นถึงได้พากันเดินออกมาขึ้นรถ   เพื่อมุ่งหน้าไปยังเรือนหอที่เพิ่งสร้างเสร็จหมาดๆ ของตัวเอง

            “รีบเอาของขึ้นไปเก็บในห้องแล้วกลับลงมา เรามีเรื่องต้องตกลงกัน”เขาเอ่ยขึ้นหลังจากเดินนำคนที่เอาแต่เงียบมาตลอดการเดินทางเข้ามาในบ้าน ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับเพียงสั้นๆ ตามนิสัยของคนไม่ค่อยพูด    ก่อนจะพาตัวเองเดินหายขึ้นไปยังชั้นบนนานร่วมสิบนาที        ถึงได้กลับลงมาหากันอีกครั้งตามคำสั่งของสามีหน้าดุ