บทที่ 10

ที่แท้ตั้งแต่แรกเริ่ม ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เขาสามารถช่วยคุณปู่ได้จริง ๆ

แต่ที่ตลกก็คือ ตัวเธอเองกลับคิดว่าเขาเป็นคนโกหกเสียได้

มีสมาชิกชั้นสูงของตระกูลฉินคนหนึ่งถอนหายใจออกมา และพูดขึ้นมาอย่างจริงแท้ว่า “ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ทุกคนต้องออกไปหาตัวเขามาให้ฉัน ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหนานเจียงก็ต้องหาหมอวิเศษท่านนั้นมาให้ได้ ไม่เจอไม่ต้องกลับมา!”

เช้าวันรุ่งขึ้น ถังไห่ซานโทรมาอีกครั้ง “เสี่ยวฉู่ คุณอยู่ไหนน่ะ? วันนี้รั่วเวยจะพาคุณไปสัมภาษณ์ที่บริษัทของพวกเธอ คุณส่งโลเคชั่นมาสิ ผมจะให้เธอไปรับคุณ”

“โอเคครับ คุณอาถัง” ฉู่เฉินส่งโลเคชั่นของคฤหาสน์อวี้หลงวานหมายเลขหนึ่งไปให้

ล่างตึกตระกูลถัง

ข้าง ๆ รถเบนซ์คันสีขาวป้ายทะเบียน C260 หญิงสาวสวมชุดสูททำงานสีดำมองดูเวลา และพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหวว่า “รั่วเวย คู่หมั้นบ้านนอกคนนั้นของเธอเล่นตัวเยอะชะมัด ให้พวกเรามารออยู่ที่นี่ตั้งนานสองนานแล้วเนี่ย”

“เฉินย่า เธอรีบหยุดพูดเลย ฉันรำคาญจะตายอยู่แล้ว” ถังรั่วเวยบ่นอย่างหงุดหงิดมาหนึ่งประโยค ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

พ่อก็จริง ๆ เลย อยากจะให้ตัวเธอพาคนบ้านนอกคนนั้นเข้ามาในบริษัทซะเหลือเกิน เรื่องนี้ช่างมัน แต่นี่ยังจะให้พวกเรามารอเขาอีก

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น ถังไห่ซานก็โทรเข้ามา “รั่วเวย เสี่ยวฉู่อยู่ที่อวี้หลงวานหมายเลขหนึ่ง ลูกขับรถไปรับเขามาได้เลย”

เนื่องจากถังรั่วเวยเปิดสปีกเกอร์โฟนอยู่ จึงทำให้เฉินย่าที่อยู่ข้าง ๆ ก็ได้ยินไปด้วย เธออดที่จะเบิกตากว้างแล้วพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “ฉัน……ฉันไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม? เจ้าหนุ่มนั่นอาศัยอยู่อวี้หลงวานหมายเลขหนึ่งงั้นเหรอ?”

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” ถังรั่วเวยถามอย่างงุนงง

“อวี้หลงวานหมายเลขหนึ่งเป็นพื้นที่วิลล่าที่ไฮเอนด์ในหนานเจียง โดยเฉพาะคฤหาสน์อวี้หลงวานหมายเลขหนึ่ง ยิ่งเป็นบ้านหรูที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งในหนานเจียงเลยนะ ซึ่งมีมูลค่าถึงสองพันห้าร้อยล้าน”

เธอพูดด้วยความตกใจ “รั่วเวย ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เธอพูดว่า หนุ่มคนนั้นเป็นคนบ้านนอกคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงอาศัยอยู่ในคฤหาสน์อวี้หลงวานหมายเลขหนึ่งได้ล่ะ? อย่าบอกนะว่าหนุ่มคนนั้นกำลังคุยโวอยู่น่ะ?”

ถังรั่วเวยสะดุ้งด้วยความตกใจ

อะไรนะ?

บ้านหรูที่มีมูลค่าถึงสองพันห้าร้อยล้านเลยงั้นเหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้นว่า “ไป ตอนนี้เราก็รีบไปกัน ไปดูว่าจริงหรือไม่จริง”

หลังจากที่ฉู่เฉินส่งโลเคชั่นไปเสร็จ เขาก็เดินไปรอบ ๆ วิลล่า เพื่อชื่นชมทิวทัศน์บนยอดเขา

แต่เมื่อสายตาของเขาจ้องมองไปเห็นบนพื้นหญ้าข้าง ๆ มีขวดกระทิงแดงเปล่า ๆ วางอยู่ เขาก็อดที่จะรู้สึกหมดคำพูดขึ้นมาไม่ได้ “ใครมันช่างไร้ศีลธรรมขนาดนี้ ทิ้งขยะไปทุกหนทุกแห่งเลย”

เขารีบก้าวไปเก็บขวดกระทิงแดงที่อยู่ข้างหน้ามาทันที และผลก็พบว่ามีขยะจำนวนไม่น้อยตามสนามหญ้า ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นขวดน้ำแร่

เพราะมีเยอะเกินไป เขาจึงกลับมาที่วิลล่าเพื่อหาถุงพลาสติกสีดำใบใหญ่มาหนึ่งใบ จากนั้นก็ไปเก็บรวบรวมขยะในทั้งหมดมาไว้ด้วยกัน จนเต็มถุงพลาสติกใบใหญ่

ในเวลานี้ ข้างหลังเขาก็มีเสียงเบรกอย่างรวดเร็วดังขึ้นมา

ทันใดนั้น หญิงสาวคนหนึ่งก็อุทานขึ้นมา “ว้าว สวยมากเลย นี่ก็คือคฤหาสน์อวี้หลงวานหมายเลขหนึ่งใช่ไหม? มันหรูหราเกินไปแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เป็นถึงบ้านหรูอันดับหนึ่งในหนานเจียงน่ะ”

“รั่วเวย ฉันบอกเธอเลยนะ หากฉันได้อยู่ที่นี่สักคืน ตายไปก็ไม่เสียดายแล้ว”

ฉู่เฉินมองย้อนกลับไป และพบว่าคนที่มาคือถังรั่วเวย โดยด้านหลังเธอยังมีสาวคนหนึ่งตามมาด้วย

ถังรั่วเวยก็เห็นเขาแล้วเช่นกัน แล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติว่า “พ่อฉันให้ฉันมารับนายน่ะ”

พอพูดจบ เธอก็ยังเหลือบมองไปที่วิลล่าหรูใกล้ ๆ อย่างไม่รู้ตัว และก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที

เป็นไปได้ไหมว่าก่อนหน้านี้ตัวเองมองผิดไป ชายหนุ่มคนนี้อยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอเนี่ย?

เฉินย่าที่สังเกตเห็นฉู่เฉิน ก็รีบยื่นมือออกไปด้วยใบหน้าที่กระตือรือร้น “สวัสดีค่ะ ฉันคือเพื่อนร่วมงานที่สนิทของรั่วเวยชื่อเฉินย่าค่ะ”

พอเห็นว่าฉู่เฉินสวมใส่เสื้อผ้าโทรม ๆ รวมทั้งรองเท้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นคู่นั้น เธอก็แอบขมวดคิ้วขึ้นมา

ฉู่เฉินก็ยื่นมือออกมาจับมือกับเธอ “สวัสดีครับ ผมฉู่เฉิน”

“คุณฉู่คะ ขอถามหน่อยว่าวิลล่าหลังนี้เป็นคุณซื้อไว้เหรอคะ?” เฉินย่าใช้มือแตะไปที่ฝ่ามือของฉู่เฉิน แล้วพูดด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ ส่วนถังรั่วเวยรีบมองไปที่ฉู่เฉินอย่างตั้งใจ