“ได้!”ผู้เฒ่ากู่พยักหน้าอย่างเย็นชาและเดินออกไปทีละก้าว มองดูสมาชิกในตระกูลเว่ยด้วยสีหน้าน่าสงสาร: "น่าเสียดาย ที่พวกคุณทุกคนจะต้องตายที่นี่ในวันนี้!"“พูดจาไร้ยางอาย งั้นแกมาเจอกับฉันหน่อย!”เว่ยจวินหลินโกรธอย่างยิ่ง และเท้าขยับอย่างรวดเร็ว เป็นคนแรกที่ลงมือต่อยผู้เฒ่ากู่ด้วยหมัดนี้ของเขา ซึ่งต่อยออกไปด้วยพลังทั้งหมด และวรยุทธระดับชกตัดกระดูกขั้นสูงก็ระเบิดเสียงคำรามในอากาศทุกคนรีบถอยออกไปผู้เฒ่ากู่เพียงแค่ยิ้มอย่างเหยียดหยามและพูดว่า "เป็นเพียงแมลงหวี่ตัวหนึ่งแค่มีวรยุทธระดับชกตัดกระดูก ยังกล้าแสดงความสามารถต่อหน้าฉัน!"“ไสหัวไป”ด้วยการตบฉาดใหญ่ของเขา ใบหน้าของเว่ยจวินหลินก็เปลี่ยนไปทันที และไม่มีช่องว่างให้หลบ ทำให้ถูกตบและกระเด็นปลิวออกไป“จวินหลิน!”“พี่จวินหลิน!”ตอนนี้สีหน้าของสมาชิกตระกูลเว่ยทั้งหมดกลายเป็นสีขาวเผือกฮีโร่ของพวกเขา เว่ยจวินหลินพ่ายแพ้แล้ว!เป็นไปได้ยังไง?มีเพียงเจียงอวิ๋นเหอและเจียงอี้ฟาน สองพ่อลูกเท่านั้นที่หัวเราะอย่างสะใจเว่ยจวินหลินยืนขึ้นจากพื้น เอื้อมมือเช็ดเลือดที่มุมปาก และจ้องผู้เฒ่ากู่ด้วยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง: "กะ... แกเป็นผู้เช
ราชาอัคคีสวรรค์สะดุ้งเพราะเห็นฉู่เฉินในฝูงชน และเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้นนี่มันสวรรค์กลั่นแกล้งชัดๆ !ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?เขาจะไม่มีวันลืมประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ที่พวกเขาทั้งสี่คนถูกฉู่เฉินทุบตี จนแต่ละคนจมูกหักและหน้าบวมปูดในขณะที่ฉู่เฉินค่อยๆ เดินฝ่าฝูงชนออกมาเมื่อเห็นภาพนี้ ตระกูลเว่ยก็มองเขาด้วยสายตาที่พึงพอใจใบหน้าของเจียงอี้ฟานเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยจากมุมมองของเขา ราชาอัคคีสวรรค์มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเว่ยจวินหลินเพียงเท่านั้น แน่นอนว่าเขาจะช่วยปกป้องแค่ตระกูลเว่ยเขาคงไม่สนใจเกี่ยวกับความเป็นความตายของไอ้เด็กคนนี้ใช่ไหม?“เสี่ยวเฉิน…” ฉู่เมิ่งเหยาต้องการก้าวไปข้างหน้าและเผชิญหน้ากับฉู่เฉินไปด้วยกัน แต่ถูกตระกูลเว่ยรั้งไว้“หัวหน้า…..”ขณะที่ฉู่เฉินเดินออกมา ใบหน้าของราชาอัคคีสวรรค์ก็กระตุกและเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะตะโกนคำว่า "หัวหน้าผู้ฝึกสอน"แต่ทันทีก่อนที่คำพูดนั้นจะหลุดจากปาก เขาก็รีบกลืนมันกลับลงไปเพราะเขาจำได้ว่าซวนหวู่มีสัญญาในการรักษาความลับและไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดเผยตัวตนของหัวหน้าผู้ฝึกสอนต่อที่สาธารณะหลังจากที่ฉู่เมิ่งเหยาพยายามดิ้นรนจนหลุ
"ขอบคุณท่านค่ะ" แน่นอนว่าฉู่เมิ่งเหยารู้สึกพึงพอใจและขอบคุณอย่างตื้นตันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเธอไม่ได้คาดคิดว่าราชาอัคคีสวรรค์ที่ได้รับการยกย่องอย่างสูงจะเข้าหาตัวเองแบบนี้ราชาอัคคีสวรรค์เหลือบมองฉู่เฉินอีกครั้งและเห็นว่าเขาไม่มีสีหน้าใดๆ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหันหน้าไปทางเว่ยจวินหลิน แล้วพูด: "ฉันควรจะไปแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องออกไปส่งฉัน"จากนั้นเขาก็หันกลับไปและหวังว่าเขาจะมีเท้าลมกรดจะได้รีบวิ่งหนีไปแม้ว่าหัวหน้าผู้ฝึกสอนจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็ไม่ได้มีความสุขอยู่ในใจ แต่ถ้าเขาฝืนอยู่ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นถ้าตัวเองโดนทุบตีอีกครั้ง?เว่ยจวินหลิน รีบตามเขาออกไปและพาเขาไปที่ทางเข้าวิลล่าเป็นการส่วนตัว“พี่ใหญ่ฮั่ว ขอบคุณมากสำหรับเรื่องในวันนี้ ตระกูลเว่ยเป็นหนี้บุญคุณพี่แล้ว” เว่ยจวินหลินขอบคุณอย่างสุภาพจากมุมมองของเขา ราชาอัคคีสวรรค์จัดการกับตระกูลเจียง เพราะเห็นแก่มิตรภาพ"ไม่จำเป็นๆ"ราชาอัคคีสวรรค์โบกมืออย่างรวดเร็วและถามทันทีว่า "ยังไงก็ตาม ผู้หญิงที่ฉันกำลังคุยด้วยเป็นคนของตระกูลเว่ยรึเปล่า?"“ใช่แล้ว เธอเป็นน้องสามของผม…” เว่ยจุนหลินพยักหน้าและพูดเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ราชา
“ข่าวดีอะไรล่ะ?” เว่ยเหล่าไท่ไท่รีบพูดอย่างกระตือรือร้นเว่ยจวินหลินสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "เมื่อกี้นี้ตอนที่อยู่ข้างนอกราชาอัคคีสวรรค์บอกฉันว่า เมื่อกลับถึงบ้านแล้วให้แจ้งข่าว เขาจะช่วยให้ไห่หลงเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของซวนหวู่ "เมื่อคำพูดของเขาจบลง ทั้งห้องโถงก็ระเบิด“ฉันได้ยินถูกหรือเปล่า? ไห่หลงได้กลายมาเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของซวนหวู่แล้ว?”“คุณพระ ตระกูลเว่ยจะผงาดแล้วเหรอ?”“……”“……”ทุกคนหันศีรษะไปมองเว่ยไห่หลงที่อยู่ด้านข้างอย่างอิจฉาแม้แต่ตัวเว่ยไห่หลงเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กันรู้สึกเหมือนมีสากตกลงมาจากท้องฟ้า กระทบหัวและทำให้เขามึนงงแม้แต่สายตาของฉู่เมิ่งเหยาที่มองเว่ยไห่หลงก็เต็มไปด้วยความอิจฉาสิ่งที่ทุกคนไม่ได้สังเกตก็คือฉู่เฉินขมวดคิ้วท่าทางของเว่ยไห่หลงทำให้เขาไม่ชอบราชาอัคคีสวรรค์คิดอะไร ถึงอนุมัติให้เขาเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของซวนหวู่?ดูเหมือนว่าเมื่อเขากลับไป จะต้องทุบเรียกสติชายคนนี้อีกสักครั้ง เขาจะใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวได้อย่างไร!ร่างของเว่ยเหล่าไท่ไท่สั่นเทาด้วยความไม่เชื่อ ในขณะที่เธอเอ่ยปากถาม "จวินหลิน กะ.
“พี่หก ผมขอถามหน่อย พี่อยากเข้าร่วมซวนหวู่ไหม?” ฉู่เฉินมองเธอแล้วพูดขึ้นมาฉู่เมิ่งเหยาผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดโดยไม่ได้คิดว่า "แน่นอนว่าฉันอยาก นั่นคือซวนหวู่นะ แต่ฉันรู้ว่าตัวฉันเองไม่คู่ควรหรอก"เธอมีสีหน้าเยาะเย้ยตัวเองบนใบหน้า“อย่างน้อยแกก็ยังรู้ตัวอยู่บ้าง รู้ว่าตัวเองไม่คู่ควร” เว่ยซือยวี่หัวเราะเบา ๆ“เอาล่ะ ตราบใดที่พี่ต้องการเข้าร่วม ผมจะทำให้ความปรารถนาของพี่เป็นจริงอย่างแน่นอน” ฉู่เฉินสัญญาเมื่อได้ยินคำพูดไร้ยางอายของเขา เว่ยไห่หลงก็ดีใจมาก "เจ้าหนู แกคิดว่าแกเป็นใคร? เป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของซวนหวู่? พูดว่าใครจะเข้าร่วม ก็เข้าสามารถร่วมได้เลย?""ไห่หลง หยุดยุ่งกับเขาได้แล้ว ผู้ชายคนนี้ต้องคิดว่าเพียงเพราะราชาอัคคีสวรรค์ช่วยชีวิตเขาไว้ก่อนหน้านี้ เขาคงคิดว่าตัวเองคงได้เป็นเพื่อนกับราชาอัคคีสวรรค์ไปแล้วมั้ง" เว่ยซือยวี่เอามือกุมท้องแล้วหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เฉิน ฉู่เมิ่งเหยาก็รู้สึกไม่ค่อยอยากเชื่อเช่นกัน เมื่อรวมกับเสียงเยาะเย้ยจากฝูงชน ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าว"พอแล้ว!"เว่ยจวินหลินยุติการโต้เถียงและเงยหน้าขึ้นมองฉู่เฉิน “แกชื่อฉู่เฉินใช่ไหม?”“แม้ว่า
ตกดึกภายในคฤหาสน์ที่ตระกูลเว่ยจัดให้ฉู่เฉิน ตอนนี้โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารอันหรูหราอย่างไม่น่าเชื่อ รวมถึงไวน์แดงสองขวดฉู่เฉินมองไปที่ฉู่เมิ่งเหยาซึ่งกำลังวุ่นไปทั่ว จากนั้นมองไปที่อาหารที่มีกลิ่นหอมวางอยู่บนโต๊ะ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา "พี่หก แค่นี้ก็พอแล้ว มันเกินพอสำหรับพวกเราสองคนแล้ว พี่ไม่ต้องทำอาหารเพิ่มแล้วล่ะ"“เดี๋ยวก่อน ยังเหลือจานสุดท้ายอีกจาน” ฉู่เมิ่งเหยาเหงื่อออกมากจากความเหนื่อยล้าในครัวไม่นานหลังจากนั้น เธอก็นำหัวปลาหม้อสุดท้ายและซุปเต้าหู้มาเสิร์ฟที่โต๊ะเมื่อเห็นเธอเหงื่อท่วมตัว ฉู่เฉินก็พูดด้วยความเสียใจ "พี่หก พวกเรามีกันแค่สองคน พี่ไม่จำเป็นต้องทำอาหารมาก ขนาดนี้ พวกเรากินกันไม่หมดหรอก"“ถ้ากินไม่หมดก็เอาแช่ตู้เย็นไว้กินวันรุ่งขึ้น ตั้งแต่กลับมาจากงานเลี้ยง พวกเราพี่น้องก็ยังไม่ได้นั่งกินอะไรอร่อยๆ กันเลยนะ”ฉู่เมิ่งเหยาปาดเหงื่อและเร่งเร้าอย่างกระตือรือร้น "เสี่ยวเฉิน ลองชิมฝีมือของพี่เร็วๆ เข้า"ฉู่เฉินหยิบตะเกียบขึ้นมา หยิบซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานขึ้นมาหนึ่งชิ้นลิ้มรส แล้วเอ่ยปากชม "อร่อย! มันอร่อยมาก""จริงเหรอ?" ดวงตาที่งดงามของฉู่เมิ่งเหยาเป็นประกาย
“แก้วนี้ ดื่มให้พี่หก”ฉู่เมิ่งเหยาเทไวน์อีกแก้วแล้วมองที่ฉู่เฉินด้วยสายตาอ่อนโยนแล้วพูดว่า "แม้ว่านายจะไม่ได้บอกพี่หกเกี่ยวกับสิ่งที่นายเจอมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่พี่หกก็รู้ว่านายมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก"“พี่หกขอโทษที่ไม่ได้ตามหานายให้เร็วกว่านี้ และดูแลเธอให้ดี” ขณะที่เธอพูด จู่ๆ ก็ปิดปากและร้องไห้ น้ำตาไหลลงมาเหมือนเขื่อนแตกฉู่เฉินเดินไปและตบไหล่เธอเบาๆ แล้วพูดว่า "พี่ ทำไมพี่ถึงตำหนิตัวเองเรื่องนี้ด้วย? เหตุผลที่พวกเราแยกจากกันนั้นเป็นเพราะโชคชะตา"ฉู่เมิ่งเหยากอดเขาแน่น และสะอึกสะอื้นพูดว่า "แต่พี่เสียใจมาก เพราะตอนนั้นนายอายุเพียงแปดขวบเท่านั้น..."“อย่าเศร้าไปเลย ตอนนี้ผมสบายดี” ฉู่เฉินเอื้อมมือออกไปและตบหลังเธอเพื่อปลอบใจอย่างไรก็ตามดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยฉู่เมิ่งเหยาพยักหน้าและยังคงกอดเขาไว้ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาก็ถามเบา ๆ ว่า "เสี่ยวเฉิน นายรู้ไหมว่าทำไมพี่หกถึงอยากเข้าร่วมซวนหวู่"“เพราะพี่หกต้องการปกป้องนาย”“แม้ว่านายจะมีการฝึกฝนวิทยายุทธในระดับสูง แต่สังคมนี้ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไป”“ไม่ว่าวรยุทธจะสูงส่งแค่ไหน ไม่สามารถต้านทา
ขณะนี้เอง ทุกคน ณ บริเวณนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่ฉู่เฉินและฉู่เมิ่งเหยาสีหน้าของคนจากตระกูลเว่ยและตระกูลเจียงมืดลงทันทีเว่ยซือยวี่หัวเราะเยาะ “พวกแกมาทำอะไรที่นี่ ไอ้พวกคนแซ่ฉู่?”ฉู่เฉินพูดเบา ๆ “แน่นอน ฉันพาพี่หกมาเข้าร่วมซวนหวู่”ฉู่เมิ่งเหยาก้มศีรษะลง ไม่กล้าสู้หน้าคนจากตระกูลเว่ย กลัวที่จะถูกพวกเขาเยาะเย้ยในที่สาธารณะเดิมทีเธอไม่ได้ตั้งใจจะมา แต่เธอไม่สามารถต้านทานการฉุดกระชากลากจูงของฉู่เฉินได้“แกคิดว่าซวนหวู่เป็นตลาดสดหรือไง? ถ้าแกต้องการเข้าร่วมก็สามารถเข้าร่วมได้?” เว่ยซือยวี่เย้ยหยันฉู่เฉินพยักหน้าอย่างมั่นใจและพูดว่า “ไม่เลว ใครก็ตามที่ฉันต้องการให้เข้าร่วมก็สามารถเข้าร่วมได้”“อุ๊บ!”คนที่อยู่รอบๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเขาใครก็ตามที่แกต้องการให้เข้าร่วมสามารถเข้าร่วมได้?แกคิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนของซวนหวู่งั้นเหรอ?ทุกคนที่นี่มีใครไหนบ้างที่ไม่ได้เป็นคนใหญ่คนโต? พวกเขาต้องจ่ายเงินจำนวนมหาศาล เพื่อพาคนหนุ่มคนสาวเข้าร่วมซวนหวู่แต่แกแค่ไอ้เด็กสารเลว กล้าพูดจาไร้ยางอายขนาดนี้ได้ยังไง“ เว่ยเหล่าไท่ไท่ เด็กคนนี้มาจากตระกูลเว่ยข