บทที่ 7

“ห๊ะ?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หนิงชิงเสวี่ยและพานอวิ๋นก็ตะลึงงันไปพักใหญ่ จากนั้นก็โพล่งเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกัน

“นี่นายฉู่ ฉันได้ยินไม่ผิดแน่นะ? นายบอกว่านายอยู่ที่นี่จริง ๆ งั้นเหรอ ? “

พานอวิ๋นหัวเราะอย่างเกินจริงและพูดขึ้นว่า “นายรู้ไหมว่าคฤหาสน์ที่นี่ราคาเท่าไร ? อาจมีราคาสูง 30 ถึง 40 ล้านเลยนะ คนบ้านนอกอย่างนายต่อให้ดิ้นรนนานกว่าสิบชั่วอายุคนก็ไม่มีปัญญาซื้อได้แม้กระทั่งห้องน้ำด้วยซ้ำ”

“โธ่ ๆ ไม่ไหวเลยจริงๆ นายทำให้ฉันหัวเราะจะตายอยู่แล้วนะ”

เธอพูดพร้อมกับกุมท้องและหัวเราะอย่างหนัก

และหนิงชิงเสวี่ยก็โกรธจัดจนหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นนายช่วยบอกฉันหน่อยสิว่า บ้านของนายอยู่ที่ไหน?”

“บนยอดเขาไง เหมือนจะเรียกว่าคฤหาสน์อวี้หลงวานหมายเลข 1อะไรสักอย่างนี่แหละ” ฉู่เฉินกล่าวอย่างสบาย ๆ

และคราวนี้หนิงชิงเสวี่ยก็หัวเราะเยาะจนท้องคัดท้องแข็ง

ถ้านายบอกว่า นายก็แค่พูดชื่อคฤหาสน์มาสักหลัง บางทีฉันอาจจะเชื่อก็ได้นะ

แต่คฤหาสน์อวี้หลงวานหมายเลข 1 เป็นที่อยู่ของหมอรักษาผู้ศักดิ์สิทธิ์กุ่ยเหมิน แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับคนบ้านนอกอย่างนาย?

เธอมองไปที่ฉู่เฉินด้วยความเห็นอกเห็นใจ “ฉู่เฉิน นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายดูเหมือนตัวตลกที่ทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจอยู่ ?”

“ก็แล้วแต่จะคิดเลย” ฉู่เฉินยักไหล่แล้วหันหลังกลับ ขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงกับทั้งสองคน

“นายควรรีบออกไปก่อนที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะมาเห็นนายเข้า ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาอาจจะร้ายแรงก็ได้นะ”

หนิงชิงเสวี่ยพูดทิ้งท้ายก่อนจะให้พานอวิ๋นสตาร์ทรถและเร่งมุ่งหน้าขึ้นไปบนยอดเขา

ทั้งสองมาถึงที่หน้าประตูคฤหาสน์ หนิงชิงเสวี่ยกดกริ่งประตูเบา ๆ “หมอรักษาผู้ศักดิ์สิทธิ์กุ่ยเหมินที่เคารพ ฉันคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลหนิงที่หนานเจียงค่ะ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อขอให้คุณช่วยรักษาคุณปู่ของฉัน …”

อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะพูดอะไร แต่ก็ยังไม่มีการตอบกลับจากภายในคฤหาสน์หลังนี้เลยแม้แต่น้อย

“ท่านประธานคะ ดูเหมือนว่าหมอรักษาผู้ศักดิ์สิทธิ์กุ่ยเหมินจะออกไปข้างนอกนะคะ หรือว่าพวกเรามาใหม่วันหลังดีไหมคะ “พานอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ” หนิงชิงเสวี่ยถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็กลับเข้าไปนั่งในรถเบนท์เล่เช่นเดิม

ระหว่างทางกลับ หนิงชิงเสวี่ยยังคงมองดูริมถนน แต่เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของฉู่เฉิน

เธอตะคอกขึ้นอย่างเย็นชาและพูดว่า “ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะแอบเข้ามาจริง ๆ เขากังวลว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของชุมชนจะมาเห็นเข้า เขาจึงออกไปเงียบ ๆ”

“ฉันจะต้องเจอหมอรักษาผู้ศักดิ์สิทธิ์กุ่ยเหมินโดยเร็วที่สุดและขอให้เขารักษาคุณปู่ให้ได้ และด้วยวิธีการแบบนี้ฉันถึงจะสามารถกำจัดฉู่เฉินนั่นได้โดยเร็วที่สุด”

ในพื้นที่บนภูเขา ฉู่เฉินเดินขึ้นมาตามเส้นทางป่า

มองไปยังคฤหาสน์หรูที่อยู่ตรงหน้า เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “คุณปู่ก็ยังมีน้ำใจอยู่บ้าง ที่ทิ้งบ้านหรูไว้ให้ฉัน”

ในขณะเดียวกัน ก็มีสายโทรศัพท์เรียกเข้าจากถังไห่ซาน “เสี่ยวฉู่ ถ้าคุณมีเวลา อย่าลืมไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลด้วย แล้วก็สัมภาษณ์งานที่บริษัทของรั่วเวยวันพรุ่งนี้ด้วยนะ”

“ครับ” หลังจากที่ฉู่เฉินวางสาย เขาก็มุ่งหน้าเดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายทันที

เนื่องจากรายงานผลการตรวจร่างกายอย่างเร็วที่สุดก็หนึ่งชั่วโมง เขารู้สึกเบื่อ ก็เลยเดินเล่นรอบ ๆ โรงพยาบาล

เมื่อเขาเดินผ่านวอร์ด เขาได้ยินเสียงร้องไห้อันแสนเศร้าโศกดังลอดออกมาจากข้างใน

ในวอร์ด มีชายชราคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างไร้ลมหายใจ

ที่หน้าเตียงมีชายและหญิงในชุดที่ไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไปล้อมรอบตัวเขา พวกเขาทั้งหมดมองดูชายชราด้วยสีหน้าที่โศกเศร้า

“หมอศักดิ์สิทธิ์ซุนคะ ปู่ของฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ เหรอคะ?”

หญิงสาวในวัยยี่สิบพูดด้วยนัยน์ตาสีแดงก่ำ “คุณหมอช่วยยื้อชีวิตให้เขาอีกสามชั่วโมงก็ยังดีนะคะ”

ชายชราคือเข็มวิเศษของตระกูลฉิน เมื่อเขาล้มป่วยลง ทำให้เกิดความตื่นตระหนกกันไปทั่ว โดยที่จะส่งผลกระทบต่อตระกูลฉินทั้งหมด หากชายชราคนนั้นสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกสามชั่วโมง ชายชราคนนั้นก็จะมีเวลาจัดการกับเรื่องราวต่าง ๆได้นั่นเอง

ชายชราในชุดถังที่ชื่อหมอศักดิ์สิทธิ์ซุนถอนหายใจเบา ๆ “โชคชะตาถูกกำหนดไว้แล้วและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ด้วยพลังของมนุษย์นะครับ”

“ท่านฉินต่อสู้เพื่อประเทศในช่วงเริ่มต้น และทิ้งบาดแผลที่ซ่อนอยู่ในการสู้รบอันนองเลือดมากมาย ตอนนี้โรคเก่ากำเริบขึ้น ทำให้อวัยวะของเขาล้มเหลว และบั้นปลายชีวิตของเขาก็มาถึงแล้ว แม้หมอรักษาผู้ศักดิ์สิทธิ์กุ่ยเหมินก็ต้องไร้ซึ่งหนทาง ยิ่งตัวผมก็ไม่ต้องพูดถึง”

เมื่อทุกคนได้ยินก็ต่างโศกเศร้าน้ำตาไหล

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราเยาะดังมาจากประตู “คุณทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นทำไม่ได้สักหน่อย คุณมีสิทธิ์อะไรมาตั้งคำถามถึงความสามารถของหมอรักษาผู้ศักดิ์สิทธิ์กุ่ยเหมิน ?”