LOGINShare
ตอนที่35ภาพวาดแทนใจ
Last Updated:
2025-07-11 18:30:33
Latest chapter
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่35ภาพวาดแทนใจ
อินหลัวค่อยๆ คลี่ป้ายม้วนผ้าไหมออก ใช้มือทาบมุมหนึ่งของภาพก่อนจะค่อยๆ แปะลงบนผนังห้องในตำแหน่งเด่นที่สุด เหนือชั้นวางของเล็กๆ ซึ่งหากผู้ใดเดินเข้ามาเพียงก้าวเดียวก็จะเห็นได้ชัดเจนทันทีเสียงเปิดประตูดังเอี๊ยดเบาๆ ตามมาด้วยกลิ่นหอมของอาหารร้อนๆ และเสียงฝีเท้าเร่งรีบ"นายหญิง…อาหารเย็นของท่า…." อวิ๋นเอ่อร์ชะงัก แทบจะปล่อยถาดอาหารร่วงพื้นเสียงสั่นอย่างตกใจ ดวงตาเบิกกว้างมองภาพวาดที่แปะอยู่"นายหญิงท่านเอารูปนี้มาจากไหนเจ้าคะ" อินหลัวหันกลับมาอย่างสงบ มือเท้าสะเอวแล้วถอนหายใจยาวเมื่อการทำงานเพียงลำพังเสร็จสิ้นลง"ถามทำไม""นี่…นี่มันคือรูปที่ท่านอ๋องเหล่ยทรงวาดด้วยฝีมือของท่านอ๋องเองนะเจ้าคะ เพราะหลงใหลในตัวนายหญิงมาก ถึงกับลงมือวาดเองแล้วนำไปติดที่ผนังในจวนอ๋องเหนือ ท่านอ๋องเคยพูดว่าว่าอยากเห็นหน้าท่านทุกวันแม้ในวันที่ไม่ได้พบตัวจริงเพราะนายหญิงยังไม่แต่งเข้าจวน เรื่องนี่ร่ำลือไปทั่วแดนเหนือใครๆ ก็รู้ว่าท่านอ๋องเหล่ยมีฝีมือการวาดรูปแค่ไหน ยังใช้เวลาแรมเดือนในการวาดภาพนี้…รูปนี่…คือของรักสุดใจของท่านอ๋องเหล่ยเลยนะเจ้าคะ""เหรอ" อินหลัวเอ่ยสั้นๆ เสียงแหบต่ำคล้ายคนกำลังคิดหนัก ดวงตาสั่นไ
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่34การแย่งชิงที่ดีคือการไม่แย่งชิง
ภายในห้องหนังสือกว้างของคฤหาสน์ราชครู ราชครูจงหลินเหวิน วางพู่กันลงช้าๆ ก่อนจะหันไปมองบุตรสาวที่ยืนงดงามเงียบขรึมราวภาพวาด"อ๋องหลี่...เป็นคนปากแข็ง" ราชครูจงเอ่ยเสียงต่ำแต่หนักแน่น "เจ้าอย่าหวังว่าเขาจะเอ่ยคำขอโทษหรือยอมรับว่าตนทำผิดง่ายๆ สิ่งที่เจ้าควรทำ...คือทำให้เขารู้สึกว่าเขาผิดและจะต้องทำคุณไถ่โทษ"ม่อเฉวียนคลี่ยิ้มบางอย่างมีชั้นเชิง ม่านตาคู่งามสะท้อนความสงบแน่วแน่"เช่นนั้น ลูกคงต้องเลือกวิธีที่เหมาะสมกับอ๋องหลี่...คืออยู่เฉยๆ อย่างสวยๆ สง่างามอย่างที่เคยเป็น ไม่รบราหึงหวง ไม่ตีโพยตีพาย ไม่ใช้เล่ห์เหลี่ยม แม้จะไม่พอใจที่เขาพาหญิงงามแดนเหนือกลับมากักขังไว้" ม่อเฉวียนพูดช้าๆ คล้ายตั้งใจให้ทุกคำสลักแน่นในอากาศ "เพราะนั่นคือสิ่งที่ท่านอ๋องไม่ชอบที่สุด"ราชครูจงถอนหายใจยาว พยักหน้าช้าๆ ดวงตาชราฉายแววครุ่นคิด"หลี่เจินหรง...จะว่าดีก็ไม่มาก จะว่าร้ายก็ไม่ถึงขั้น เขาเอาแต่ใจ แต่มิใช่ไร้เหตุผล ทุกอย่างที่ทำล้วนมีหลักการ ล้วนใช้เหตุและผลตัดสิน...มิใช่อารมณ์อย่างคนอื่น แต่ถึงวันนี้....หลี่เจินหรงกลับปล่อยให้ความรู้สึกเคียดแค้น...ชี้นำการตัดสินใจ"ม่อเฉวียนนิ่งเงียบ สีหน้าเรียบแต่คิ้วเ
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่33มาหาย่าบ่อยๆนะ
ไทฮองไทเฮาพยักหน้ายิ้ม“ยังถามอีกหรือเจ้าเสี่ยวหม่ายังรู้ว่าคนพูดถึงเจ้าว่าอย่างไร” ยื่นมือเหี่ยวย่นไปตบหลังมืออินหลัวเบาๆ อย่างเมตตา"มามะ มาหาย่าเสียเถอะ ย่าเองก็ผิด ที่ไม่เคยสั่งสอนเจ้า หรงเอ่อร์ ให้รู้จักอ่อนโยนกับสตรี"เจินหรงกลอกตาไปมา"เสด็จย่า ท่านเคยสอนข้าว่า อย่าอ่อนแอเพราะข้าคือบุรุษที่องอาจมิใช่หรือ"ฮึ นั่นก็เพราะข้าไม่คิดว่าเจ้าจะไปเป็นอ๋องเจ้าสำอาง ไม่ใช่อ๋องพิฆาต อย่างทุกวันนี้"อินหลัวหลุดขำออกมาเบาๆ จนต้องยกมือปิดปากนึกภาพอ๋องเจ้าสำราญ ขณะที่เจินหรงกัดฟันแน่นจนกรามขึ้นรูปไทฮองไทเฮาทอดพระเนตรไปทางสตรีตัวน้อยที่แม้จะยืนตัวเล็กอยู่ข้างๆ อ๋องเจินหรง แต่กลับดูไม่ขลาดกลัวแม้แต่น้อยมีใครบ้างที่ไม่กลัวหลี่เจินหรง ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"หญิงใดที่ทำให้เจ้าเจ็บตัว บงการสุนัขเจ้าได้ ขัดคำสั่งเจ้า แล้วกล้าหัวเราะใส่หน้าเจ้าได้…หญิงนั่นแหละที่คู่ควร"เจินหรงหันควับไปมองอินหลัว แต่อินหลัวกลับยิ้มสดใส"ข้าขัดคำสั่ง หืม ไม่จริงหรอกเจ้าค่ะ ข้าปีนหน้าต่างเพราะท่านอ๋องสั่งไว้แล้วว่า ห้ามออกประตู อินหลัวไม่กล้าขัดคำสั่งท่านอ๋องหรอกเจ้าค่ะ"ไทฮองไทเฮาถึงกับหัวเราะคิก"ถู
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่32ผู้รอบรู้ระยะพันลี้
หลี่เจินหรงสาวเท้าออกจากตำหนักด้วยจังหวะเร่งเร้า ฝีเท้าไม่ต่างจากใจที่ปั่นป่วนอยู่ภายใน พอไปถึงเรือนพักของจ้าวอินหลัว ที่หน้าห้องของจ้าวอินหลัว กลิ่นหอมของยาต้มอ่อนจางลอยคลุ้งมาแต่ไกล เขาก็ผลักบานประตูเข้าไปโดยไม่ทันเคาะ ภาพที่เห็นคือจ้าวอินหลัวนั่งอยู่ที่โต๊ะกลมตัวเตี้ยในห้อง ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ส่องลงมาเสมือนฉากละคร ท่านหมอไป๋อี้เซิงยืนอยู่ข้างๆ กำลังยื่นห่อยาให้หญิงสาวเจินหรงขมวดคิ้วแน่น ดวงตาทิ่มแทงคล้ายจะเฉือนห่อยานั้นให้แหลก เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่เจือความโกรธ"นี่คือยาอะไร นางต้องกินยาอะไรทำไมข้าไม่ได้รับยาบ้าง"ไป๋อี้เซิงเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ ด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมตามสไตล์หมอที่เข้าใจเจ้านายขี้หงุดหงิดเป็นอย่างดี "ยาบำรุงปราณขอรับ ตอนนี้ปราณของท่านอ๋องกับนางเชื่อมกันสนิทนัก ข้าเคยเสนอให้ท่านอ๋องดื่ม แต่ท่านอ๋องเคยปฏิเสธไปแล้ว ข้าจึงนำมาให้จ้าวอินหลัวแทน หากนางแข็งแรง ท่านอ๋องก็จะได้รับผลเช่นกัน…""พอ" เสียงทุ้มแทรกขึ้นกลางคำ หมดอารมณ์ฟังต่อ เจินหรงหันไปทางจ้าวอินหลัวจ้าวอินหลัวที่ยืนพิงเสาอยู่ ปากแดงระเรื่อเพราะดื่มยาต้มไปเล็กน้อยเหลือบตาขึ้นอย่างขี้เกียจ “นี่เจ้า”พูดขึ้นดังๆอิ
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่31หวาดระแวง
เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังสะท้อนอยู่ในโถงหน้าตำหนักใหญ่ของเมืองหลี่ ราชครูจงหลินเหวิน ผู้มากด้วยวัยวุฒิและอำนาจที่ไม่มีใครในราชสำนักกล้าหือ เดินตรงเข้ามาพบหลี่เจินหรงในตำหนักว่าราชการโดยไร้พิธีรีตอง ดวงหน้าเคร่งขรึมราวพายุที่ตั้งเค้าหนัก ฝีเท้าก้าวแกร่งไม่ไยดีต่อนายทหารสองข้างทางที่ก้มหน้ายกมือทำความเคารพ เจินหรงอ๋องที่นั่งอ่านฎีกาอยู่เงยหน้าขึ้น ดวงตาคมดุสบมองคู่สนทนาอย่างรู้ทัน"ท่านราชครูมาด้วยสีหน้าเยี่ยงนี้ คงไม่ใช่เรื่องมงคลกระมัง"หลี่เจินหรงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนอบน้อม"เรื่องของจ้าวจินเทา...ต้าหวางแห่งแคว้นเหนือ ได้ถวายฎีกาสู่ฝ่าบาท ขอให้พระองค์ทรงไต่สวนเหตุการณ์ที่ท่านอ๋องหลี่ชิงตัวบุตรีเขา พร้อมทั้งประณามการประหารอ๋องเหล่ยอย่างไม่เป็นธรรม"ราชครูจงหลินเหวินหยุดยืนเบื้องหน้า แล้วเอ่ยเสียงต่ำแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำดวงตาของเจินหรงหรี่ลงเพียงนิด มือที่ถือฎีกากระดาษหนาในมือขยับแน่นขึ้น ราชครูพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงแววเคร่งเครียดและตำหนิ"ฝ่าบาทเดิมที…ก็มีความลังเลใจในตัวท่านอ๋องอยู่ไม่น้อย ทว่าครั้งนี้...ข้าเกรงว่าอาจจะมิใช่เพียงแค่ตำหนิ แต่จะเป็นการลงโทษขั้นรุนแรงด้วยซ้ำ เพราะเหตุใดเล่า
เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย ตอนที่30หนีไปไหน
"สุนัขพวกนี้..." เขาพึมพำเสียงกร้าว "ฝึกมากับมือ ยังจะมา... หัวเราะคิกคักกันอีก"“จริงด้วยขอรับไม่ได้เรื่องเลยบังอาจไปสวามิภักดิ์คนที่ท่านอ๋องเกลียดชังได้เช่นไรเจ้าหมาโง่” เสี่ยวหม่านายว่าขี้ข้าพลอย อวิ๋นเอ่อร์ที่บยืนตัวสั่นยิ้มแห้งๆไม่รอให้เจ้าหมาขนฟูแสดงความรักต่อไป หลี่เจินหรงพุ่งเข้าไปแล้ว กระชากร่างเล็กของจ้าวอินหลัวขึ้นจากพื้นแบบไม่ให้ตั้งตัว เสื้อคลุมของนางปลิวสะบัดตามแรงดึง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อสบกับสายตาคมดุของอ๋องคลั่ง"อ๊ากกก ท่านจะทำอะไรเล่า" อินหลัวร้องเสียงหลง"ทำอะไรน่ะรึ ถามเจ้าหมาโง่ของข้าก่อนดีไหม ว่าทำไมมันไม่กัดเจ้า" เสียงของเขาเค้นลอดไรฟันอย่างคนโกรธที่สุดถึงที่สุดเจ้าหมาทั้งหมดที่ล้อมอยู่รอบๆ ยังคงนั่งมองทั้งสองอยู่เงียบๆ กระดิกหางสะบัดไปมาเหมือนดีใจที่เจ้านายใหญ่ก็มาร่วมวงเล่นสนุกด้วย"ข้าฝึกพวกมันเพื่อป้องกันโจรลอบเร้น ไม่ใช่ให้มาเป็นเพื่อนเล่นกับคนนอกแบบนี้" หลี่เจินหรงตะโกนใส่พวกมันด้วยความโมโห เจ้าตัวใหญ่ตัวหนึ่งเห่าตอบกลับเบาๆ แล้วเดินวนไปนั่งข้างอินหลัว ราวกับประกาศความจงรักภักดีแบบไม่ลืมตัว หลี่เจินหรงมองภาพนั้นแล้วสูดหายใจแรง กัดฟันกรอด“ใช่ใช่ใช่
You may also like
ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น15.9K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา12.8K viewsแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.7M viewsทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ
ฤดูหนาวที่เงียบเหงา10.9K viewsวสันต์ค่อยๆเลือนหายไป
moonlight -mini1.0K viewsข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย
ต้าซินซิน36.6K viewsชายาตัวร้ายของท่านอ๋องใบ้
องค์หญิงโนเนม4.3K viewsเมื่อฉันกลายเป็นภรรยาขี้โรคในยุค 80
หลี่จินผิง3.8K views
