ตอนที่ 8 ความห่วงใย

เจ้าจันทร์เดินตามชายหนุ่มออกไปอย่างว่าง่าย ก่อนจะยิ้มแห้งให้เลขาหน้าห้องด้วยความจนใจ ตอนโดนลากก็ไม่ได้สังเกตด้วยสิว่ามีใครเห็นบ้าง ช่างเถอะ ไหน ๆ ก็เกิดขึ้นไปแล้วอายไปก็เท่านั้น เธอเดินตามภาคินจนเข้าไปในลิฟต์ แต่ใบหน้าก็ยังเห่อร้อนไม่หาย สัมผัสจากหลังมือยังอุ่นอยู่เลยและมันยังซึมลึกเข้าไปในความรู้สึกของเธอด้วย

“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่าลุกลี้ลุกลนแบบนั้น” ภาคินถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” เจ้าจันทร์สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเชิดหน้าขึ้น แต่ก็ไหล่ตกเหมือนเดิม จึงหันไปทุบตีภาคินจนอีกคนหัวเราะลั่น

“เป็นอะไรครับ หน้าแดงใหญ่แล้ว”

“ไม่ได้เป็น” เสียงอู้อี้ที่ตอบรับอยู่บนอกแกร่งทำให้ภาคินกอดรัดแน่นกว่าเดิม

จนลิฟต์เปิดออกทั้งสองจึงผละออกจากกัน เจ้าจันทร์รีบสาวเท้าออกไปด้วยความเขินอาย ต่างจากภาคินที่ทำหน้าเสียดายขึ้นมา

ห้างสรรพสินค้า

เมื่อเข้ามาในห้างเจ้าจันทร์ก็เดินไปแผนกของสดเลือกนั่นดลือกนี่ไม่หยุด แต่พอได้กลิ่นอาหารลมก็ตีตื้นขึ้นมาทันที แต่ยิ่งฝืนอาการก็ยิ่งแย่จนภาคินจับสังเกตได้เลลยพามายืนตรงโซนขนมเพื่อให้หายใจสะดวกขึ้น

“ยืนตรงนี้นะ ไมเกรนกำเ