ตอนที่ 7 ใช้เป็นเหยื่อแก้แค้น

เมื่ออยู่กันสองคนภาคินที่มีสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกก็เดินเข้ามายืนตรงหน้าของหญิงสาวที่ก้มหน้าลง เธอก้าวถอยหลังเพราะตั้งรับกับสถานการณ์ตรงหน้าไม่ทัน ร่างเล็กตัวสั่นเหมือนลูกนกที่พลัดออกจากรัง

ชายหนุ่มใช้สองแขนคร่อมเหนือร่างเพื่อกันไม่ให้เจ้าตัวหนีไปไหน ก่อนจะโน้มหน้าลงไปกระซิบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ “เห็นพี่โง่เป็นควายขนาดนั้นเลยใช่ไหมถึงปั่นหัวกันแบบนี้ เจ้าจันทร์คนดีบอกให้พี่ชื่นใจหน่อยสิ”

เจ้าจันทร์ที่รู้ว่าภาคินกำลังโกรธจึงเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย “เจ้าขอโทษพี่คิน ฮือ..ขอโทษ แต่เจ้าไม่ผิด พี่เป็นชู้กับแฟนเจ้าจริงนี่ เจ้าเจ็บ เจ้าอยากแก้แค้นบ้างเจ้าผิดตรงไหน”

ภาคินได้ฟังสิ่งที่อีกคนพูดออกมาก็โมโหจนขบฟันกรามแน่น เขาก้าวถอยหลังและเดินไปปิดประห้องน้ำก่อนจะดันร่างของหญิงสาวจนติดผนังห้องน้ำ

“พะ พี่คิน” เจ้าจันทร์ดิ้นสุดแรงเกิดเพราะรู้ว่าตัวเองจะไม่รอด

“เก่งมากเลยนะ เก่งเหลือเกินทำร้ายหัวใจพี่ได้ตลอดเวลา ที่ผ่านมาพี่ยังอดทนกับเธอไม่พอหรือไง จะเหยียบพี่ให้จมดินเลยใช่ไหม”

“ไม่ใช่แบบนั้น เจ้าไม่ได้คิดแบบนั้น” เธอส่ายหน้าปฏิเสธจนไม่ได้จับใจความสำคัญ

“รู้ว่าพี่รัก รู้ว่าพี่ยอมก็เลยจะทำยังไงก็ได้ใช่ไหม” ภาคินเปรยความรู้สึกออกมาทุกอย่างจนลืมไปว่าตอนนี้น้องน้อยของเขากำลังกลัวตัวตนอีกด้านที่ไม่เคยแสดงมาก่อน

“ไม่! เจ้าไม่ได้ทำ เจ้าไม่เคยทำอะไรแบบนั้น”

“เรามาทวนความจำกันหน่อยเจ้าจันทร์ เจ้าอาจจะลืมไป ว่าเวลาพี่ลงโทษพี่ทำแบบไหนแล้วเจ้ายอมพี่ยังไง ถึงมันจะเคยเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวแต่อย่างน้อยมันก็เคยเกิดขึ้น”

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

ภาคินกระชากร่างบางให้หันหลังเอาหน้าเข้ากับผนังก่อนจะยกมือฟาดไปที่แก้มก้นสองข้างอย่างแรงไร้ซึ่งความทะนุถนอม

“โอ๊ย..เจ็บ ปล่อยนะ..ปล่อย เจ็บ..พี่คินเจ้าเจ็บ คินคิน เขาเจ็บ” ภาคินหยุดมือก่อนจะกระชากร่างบางให้หันกลับมาและระดมจูบไม่หยุด ยิ่งอีกคนหันหน้าหนีเขายิ่งซ้ำเหมือนคนบ้า

“จ๊วบ จุ๊บ จ๊วบ! จะหนีไปไหน อยากเจ็บตัวใช่ไหม”

“อื้อ! ปล่อยเขา ปล่อยเขาด้วยนี้ คิน อื้ม! แฮ่ก! แฮ่ก! ขอร้องอย่าจูบ อย่าทำแบบนี้” เธอเอ่ยขอร้องอย่างหวาดกลัว

“ใช่ว่าเราไม่เคยจูบกันนี่มากกว่านี้ก็ทำกันมาแล้ว ทำก่อนที่เธอจะเปลี่ยนใจไปชอบผู้หญิงอีก”

“ฮึก..เจ้าเกลียดพี่ พี่มันเลว พี่ก็รู้ว่าเจ้าชอบผู้หญิงพี่ทำแบบนี้ทำไม”

“งั้นฉันจะเปลี่ยนมันเอง เปลี่ยนให้เธอชอบแค่ฉัน”

หลังจากนั้นภาคินก็ลากเจ้าจันทร์ออกมาจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเลและพาเข้าห้องทำงานจนเลขาหน้าห้องตกใจไปหมด

“ปล่อยเจ้านะพี่คิน ปล่อยเจ้าเดี๋ยวนี้” เจ้าจันทร์ที่พยายามทุบตีชายหนุ่มที่เอาแต่ลากเธอไม่หยุด พอเข้ามาได้ก็ล็อกประตูและลากเธอเข้าห้องนอนทันทีก่อนจะเหวี่ยงไปบนเตียง

พลั่กกก

เจ้าจันทร์โดนเหวี่ยงเต็มแรงไปบนที่นอนหนา ทำให้เธอจุกท้องเป็นอย่างมาก ได้แต่ร้องโอดโอยและพยายามดิ้นหนีแต่ก็ถูกภาคินจับเหวี่ยงอีกครั้ง หญิงสาวเจ็บท้องมากไม่มีแรงดิ้นหนีเขาอีกแล้วพลิกตัวเพื่อที่จะสงบศึก

แต่กลับต้องตกใจเมื่อภาคินคร่อมร่างไว้ไม่ให้หนีไปไหน ยิ่งตอนที่เขาก้มหน้ามาใกล้ทำให้เธอหันหน้าหนีทันที ทำให้เห็นภาพที่ไม่ควรเห็นแต่มันเต็มไปทุกมุมของห้อง

สายตามองซ้ายทีขวาที แม้กระทั่งหัวเตียง ผนังกำแพงกลับเต็มไปด้วยภาพถ่ายของเธอในแต่ละช่วงวัย

คนที่พี่คินปักใจคือฉันเหรอ!

ไม่ใช่หรอก แต่รูปพวกนี้เป็นหลักฐานที่ทำให้ปฏิเสธไม่ออก

“เป็นเจ้าจันทร์ เป็นน้องมาโดยตลอด”

ภาคินก้มหัวลงกระซิบชิดใบหูของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “พี่รักเจ้าจันทร์ รักมาตลอด พยายามทุกครั้งที่จะไม่ล้ำเส้น แต่ความอดทนของพี่ก็มีจำกัดแต่วันนี้พี่ไม่ขออดทนอีกแล้ว”

เจ้าจันทร์ที่อดทนฟังความในใจของภาคินได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำเดียว เพราะน้ำเสียงของภาคินมีแต่ความเจ็บปวดและอดกลั้น

รักหรือ! ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่เห็นรู้ตัวเลยสักนิด

นี่สินะที่พี่จอมเตือนมาตลอด ว่าอย่าเล่นกับไฟยังไม่ทันจะทำอะไรเลย ไฟก็เล่นงานเธอแล้ว

“พี่..คิน” แต่ละคำที่เอ่ยออกมาช่างยากลำบากเหลือเกิน จะทำยังไงถึงจะรักษาความสัมพันธ์นี้เอาไว้ได้

สองมือที่ภาคินตรึงเธอไว้กับที่นอนแม้แต่จะขยับยังแทบไม่มีแรง ทุกส่วนถูกทาบทับไปด้วยร่างแกร่งที่มวลไปด้วยกล้ามเนื้อ แค่คิดที่จะต่อต้านก็เจ็บไปแทบทุกส่วน

“เจ้าชอบผู้หญิงนะพี่คินเผื่อพี่อาจจะลืมไป เจ้าขอโทษด้วยที่ตอบรับความรู้สึกพี่ไม่ได้”

ภาคินปล่อยมือจากเจ้าจันทร์และลุกขึ้นมานั่งข้างเตียง สายตาเหม่อมองไปข้างหน้า และเอ่ยคำพูดบางคำที่ทำให้เจ้าจันทร์ไม่เข้าใจ “ต่อให้เจ้าไม่ชอบพี่หรือเจ้าชอบผู้หญิง แต่เจ้าก็เห็นแล้วผู้หญิงคนนั้นพร้อมจะทิ้งเจ้าไป และพี่พูดได้เลยผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาหาเจ้า มาขอโอกาสจากเจ้า จริงอยู่ที่เรื่องนี้พี่ก็มีส่วนผิดแต่พี่ไม่รู้นะเจ้า พี่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของเจ้า ถ้าพี่รู้พี่จะไม่ยุ่งเกี่ยว พี่ไม่มีทางทำให้เจ้าเจ็บปวดหรือเสียใจเด็ดขาด พี่รู้จักผู้หญิงคนนั้นเพราะพ่อของเธอเป็นลูกค้าของพี่เราทำธุรกิจร่วมกัน พองานสำเร็จเราก็ไปฉลองกัน และวันนั้นเธอก็มาด้วย และเธอไม่เคยพูดเลยว่ามีคนรักอยู่แล้ว พี่เป็นผู้ชายเธอเสนอพี่ก็สนองและวันนั้นดื่มหนักด้วย ก็เลยได้เสียกันและเป็นเธอเองที่เสนอตัวเป็นคู่นอนพี่ แต่เธอกลับบอกเจ้าว่าเธอพลาด พี่ขอโทษเจ้าจริง ๆ เรื่องนี้ ถ้ารู้เร็วกว่านี้พี่จะรีบแก้ไขทันทีแต่มันก็ไม่ทันแล้ว ช่วงนี้ที่เจ้าเรียกให้พี่ไปหาบ่อยครั้งเป็นแผนเจ้าใช่ไหม"

เจ้าจันทร์ที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากปากภาคินก็พยักหน้ายอมรับกับความผิดที่ตัวเองก่อ เธอไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาวที่ก่อเรื่องและโยนความผิดให้คนอื่น แต่ก็จริงอย่างที่ภาคินพูดทุกอย่าง เขาไม่รู้และผู้หญิงคนนั้นก็เข้าหาเขาขนาดนั้น เรื่องนี้ภาคินไม่ผิด ภาคินคือเหยื่อความโกรธของเธอ

ผู้ชายคนนี้ไม่มีวันทำร้ายเธอ เธอรู้จักกับภาคินมาตั้งแต่อายุสิบสามจนตอนนี้ยี่สิบห้าแล้ว ส่วนภาคินสามสิบปีแล้ว กาลเวลาทำให้เราสองคนเติบโตกันคนละแบบ แต่สิ่งหนึ่งที่ภาคินไม่เคยทิ้งคือการดูแลเธอและทำตามใจเธอทุกอย่าง แล้วจะเอาอะไรมาบอกว่าคนนี้จะทำร้ายเธอ ไม่เชื่อเด็ดขาด ต่อให้เขาเล็งปืนใส่เธอ เธอก็จะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ทำไปเพราะมีเหตุผล 

“ถ้าเธอกลับมาเจ้าจะให้อภัยผู้หญิงคนนั้นไหม? เจ้าจะกลับไปหรือเปล่า”

“และถ้าสมมติว่าเจ้ากลับไปล่ะคะ พี่คินจะทำยังไง”

ภาคินหันหน้ามามองเจ้าจันทร์และจับมือหญิงสาวลูบไล้ไปมา ก่อนจะก้มหัวลงประทับจูบที่หลังฝ่ามือ ริมฝีปากอุ่นร้อนแตะลงบนหลังมือทำให้เจ้าจันทร์รู้สึกแปลกประหลาด ก่อนจะดึงมือออกด้วยความไม่ชอบใจ

“อย่าทำแบบนี้อีกนะคะพี่คิน เจ้าไม่ชอบ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่ยุ่งกับพี่อีก”

ภาคินที่ได้ฟังถ้อยคำตัดรอนก็เริ่มจะยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ไหว ได้แต่กลั้นใจอดทนไม่ให้วู่วาม เขาต้องใจเย็นไม่งั้นจะเอาเจ้าจันทร์ไม่อยู่

“พี่ขอโทษครับเจ้าจันทร์” ภาคินสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา “ถ้าเจ้าจะให้โอกาสผู้หญิงคนนั้น เจ้าให้โอกาสพี่บ้างได้ไหม พี่สัญญาพี่จะทำทุกอย่างให้เจ้ามีความสุข จะไม่ให้ใครหรืออะไรมาทำให้เจ้าทุกข์ใจหรือเสียน้ำตาเด็ดขาด พี่ขอโอกาสนั้นได้ไหมครับ เจ้าอยากแก้แค้นไม่ใช่หรือไง ใช้พี่เป็นเหยื่อก็ได้ พี่พร้อมทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ”

“แน่ใจเหรอว่าจะทำทุกอย่าง” เจ้าจันทร์ต่อรองอย่างสนใจ เพราะอยากให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บมากกว่านี้อีก

“แน่ใจครับ”

“ตกลง”

ภาคินยิ้มกว้างที่ทุกอย่างง่ายดายขนาดนี้ ต่อไปนี้เจ้าจันทร์จะเป็นของภาคินคนเดียวเท่านั้น ไม่มีทางที่เจ้าจันทร์จะออกจากวังวนนี้ไปได้

“ลุกขึ้นเถอะ ไปซื้อของเข้าห้องกัน เดี๋ยวจะมืดซะก่อน”​