ตอนที่ 80.ชายหนุ่มแสร้งทำหน้าเศร้า ความจริงไม่ได้อยากจะบีบคั้นเพื่อนนัก แต่หากเขาไม่ทำอย่างนี้ ชีวิตของเขาก็หมดทางออกเหมือนกัน“ไม่เป็นไรมีน... เทพคงต้องไปสารภาพกับพ่อตรงๆ ว่าเป็นเกย์ เพราะไม่มีผู้หญิงควงไปให้พ่อดูหน้า...”“อย่าพูดอย่างนี้สิเทพ... มีนช่วยเทพก็ได้...” ยังจำได้ว่าเคยรับปากจะช่วยอดิเทพเอาไว้ หญิงสาวจึงตอบตกลงออกไปอดิเทพระบายยิ้มสมใจออกมา “ขอบคุณมีนมาก งั้นอีกชั่วโมงหนึ่งเทพมารับนะ ไปล่ะ”หญิงสาวฝืนยิ้มให้เพื่อน “จ้ะเทพ...”ร่างสูงของอดิเทพเดินออกไปจากห้องแล้ว สาวน้อยก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้งด้วยความหมองเศร้า สมองไร้หนทาง ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตของตนเองดีรู้ดีว่าอดิเทพมีบุญคุณ... แต่หากจะให้หล่อนต้องตอบแทนด้วยการโกหก หลอกลวงอีกล่ะก็ หล่อนไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่นอนอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ร่างที่คล้ายกับคนไร้วิญญาณของนทิชาก็ถูกพามาถึงภัตตาคารหรูภายในโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง และหล่อนก็จำได้ดีว่าโรงแรมนี้มันคือโรงแรมในเครือวนิชกรุ๊ปหญิงสาวรีบละล่ำละลักหันไปถามอดิเทพที่มีสีหน้าไม่ต่างจากหล่อนนัก “เทพ... โรงแรมนี้ ทำไม...”“เทพก็บอกพ่อแล้วว่าจะไปกินที่อื่น แต่พ่ออยู่ในโรงแร
ตอนที่ 79.แม้สมองจะบอกว่าให้หล่อนไปเถอะ ปล่อยหล่อนไป... แต่ทำไมนะ ทำไมหัวใจถึงดื้อรั้นนัก ทำไมถึงได้คิดถึงแม่สาวน้อยตลอดเวลา คิดถึงจนแทบจะขาดใจ และคงทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยให้หล่อนห่างกายไปไหนแค่หนึ่งเดือนนี้ก็มากเกินพอ... สำหรับบทลงโทษที่เขาสมควรจะได้รับ จากการที่ตนเองตัดสินใจและมองอะไรผิดพลาดเป็นครั้งแรกในชีวิตแล้วเสียงสั่นเบาๆ ของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขายาวเนื้อดีสีดำสนิท ช่วยดึงรัชชานนท์ให้กระโจนออกมาจากห้วงอดีตได้สำเร็จ มือหนารีบล้วงเข้าไปหยิบมือถือขึ้นมา และมุมปากหยักสวยสีสดได้รูปก็หยักโค้งขึ้นมาในทันที เมื่อเห็นเบอร์ที่หน้าจอ“ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม... ดีมาก”น้ำเสียงราบเรียบที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจหลุดออกมาจากริมฝีปากหยัก ขณะที่ดวงตาคมกริบราวกับใบมีดโกนประกายเจิดจ้า ก่อนจะตัดสายจากคนสนิทที่โทรมาแจ้งเรื่องนทิชา และโทรออกไปหารัชนกทันที“ผมอยากได้คลิปนั่น... ส่งเข้ามือถือของผมภายในสิบนาทีนี้ ส่วนเรื่องเงินมารับไปได้เลย...”รัชชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงราบรื่นไม่มีสะดุดหูแม้แต่น้อย เมื่อก่อนนี้รัชนกบอกจะส่งคลิปที่ถ่ายอดิเทพเอาไว้มาให้แต่เขาไม่เอา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจำเป็นจะต้อ
ตอนที่ 78.หรือว่า....“คุณนนท์อาจจะโกรธที่มีนไปกับเทพหรือเปล่า... เพราะตอนนั้นเขาหึงจนเลือดขึ้นหน้า...”นทิชาส่ายหน้า “ไม่หรอก คุณนนท์เขาไม่ได้รักมีน เขาไม่มีทางรู้สึกอย่างนั้นแน่... และอีกอย่างเขา... เขาก็ให้บทเรียนกับมีนไปแล้ว...” ยิ่งพูดก็ยิ่งสะอื้น“อ้าว... แล้วที่ต่อยหน้าเทพเสียจนยับแบบนี้ล่ะ เพราะอะไร ไม่ใช่หึงหรอกเหรอ เทพว่าตัวเองมองไม่ผิดนะ” อดิเทพยังยืนยันคำพูดเดิมของตน พลางเปิดประตูและก้าวลงจากรถหญิงสาวเปิดประตูรถตามลงไป และพูดขึ้นเมื่ออดิเทพเดินมาหยุดใกล้ๆ “คุณนนท์เขาต้องการแก้แค้นให้กับน้องสาวเขาไงล่ะ เทพจำไม่ได้หรือ... แต่มีนก็สมควรได้รับกรรมแล้วล่ะ”อดิเทพถอนใจออกมา “เลิกพูดถึงเขาเถอะ เราเข้าบ้านกันดีกว่า”หญิงสาวก้าวตามเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ของอดิเทพ มือบางกระชับกระเป๋าในมือแน่น ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตามองไปรอบๆ บ้านด้วยความชื่นชมกับการตกแต่งที่งดงามยิ่งนัก“ติดต่อภาคได้เมื่อไหร่มีนจะรีบไป...”อดิเทพส่ายหน้าทันที เพราะรู้ดีว่านทิชาเกรงใจ “มีนจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้เลยนะ เทพไม่ว่าเลย เพราะยิ่งอยู่นานก็ยิ่งดีกับเทพ คุณพ่อจะได้ไม่สงสัยเรื่องของนพพร...”นทิชาระบายยิ้มเ
ตอนที่ 77.ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกจากที่ติดไฟแดงด้วยความเร็วปานเหาะ หัวใจแกร่งสะท้านสะเทือนด้วยความรู้สึกผิดเต็มประตู และต่อจากนี้สาบานว่าจะไม่ขออะไรจากฟากฟ้าอีกแล้ว... หากช่วยให้นทิชายังรอเขาอยู่ที่บ้าน ไม่จากไปไหน...“อย่าพึ่งไปนะ มีน... ฉันขอร้อง อย่าพึ่งไป...”เจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และยิ่งเจ็บช้ำมากขึ้นอีกทวีคูณ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาสั่งให้ส้มโอนำไปให้ภรรยาของตนเองเขาข่มเหงหล่อน... แถมยังขับไล่ไสส่งให้หล่อนออกไปจากชีวิตด้วยตัวเองเสียอีก“ฉันขอโทษ... มีน... ได้โปรดรอฉัน...มีน...”คำพูดที่พึมพำออกมาจากริมฝีปากหยักสวยได้รูปสีสดของรัชชานนท์ที่มักจะสาดวาจาเหี้ยมโหดใส่นทิชาดังออกมาไม่ขาดสาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับต้องการให้ผู้หญิงที่รักได้ยินมันและให้อภัยในความผิดพลาดมหาศาลในครั้งนี้...“คุณนนท์กลับซะดึกเลยนะคะ...”ส้มโอที่คอยเปิดประตู ร้องทักเมื่อเห็นร่างสูงตระหง่านในชุดที่ค่อนข้างยับยู่ยี่ของเจ้านายหนุ่มเดินดุ่มๆ เข้ามาด้วยความรีบร้อนรัชชานนท์ไม่ตอบแต่ถามสิ่งที่หัวใจอยากรู้ที่สุดออกไป“มีนล่ะ มีนอยู่ไหน อยู่ข้างบนหรือเปล่า...”เท้าหนากำลังจะวิ่งขึ้นบันไดบ้าน เพื่
ตอนที่ 76.“เมื่อก่อนอยากจะได้นัก แต่พอถ่ายให้กับทำเป็นไม่สนใจ นนท์นะนนท์ ยังไงนกก็ต้องเอาค่าจ้างให้ได้ อุตส่าห์สืบมาแทบตาย แถมยังต้องจ่ายค่าเข้าผับเกย์นี่อีกตั้งเยอะ”หญิงสาวพึมพำอย่างหัวเสีย นึกถึงเงินที่เสียไปเพื่อแลกกับการเข้ามาในผับส่วนตัวนี้ ที่ปกติจะมีเฉพาะเพศที่สามเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาเดินเฉิดฉายได้ แต่ยังไงหล่อนก็ต้องเอาค่าจ้างจากรัชชานนท์ให้ได้ ถึงแม้เขาจะใช้ไอ้คลิปนี้หรือไม่ก็ตามแสงสีในยามค่ำคืนของเมืองหลวงช่างวิจิตรงดงามนัก หากเป็นในยามอื่นหัวใจของหล่อนคงจะร่าเริงไม่น้อย แต่หากเป็นตอนนี้ เวลานี้ ทุกอย่างมันไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว เมื่อถูกผู้ชายที่รักขับไล่อย่างไร้เมตตามือบางที่กระชับกระเป๋าถือใบเล็กแน่นจนข้อนิ้วเป็นสีขาวยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งไหลไม่ขาดสายด้วยความชอกช้ำ ความโศกาอาดูรถล่มยับอยู่ในอก ก้อนสะอื้นลูกใหญ่ทะลักทลายออกมาจากกลีบปากสวยที่สั่นระริกไม่หยุดหย่อน“หนูเป็นอะไรหรือเปล่า...”ลุงคนขับรถแท็กซี่ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เมื่อมองกระจกหลังแล้วเห็นผู้โดยสารสาวนั่งร้องไห้ราวกับจะขาดใจ“ปะ เปล่าค่ะ หนูไม่เป็น...ไร”พยายามบังคับเสียงให้สั่นน้อยที่สุด แต่มันก็ไม่อา
ตอนที่ 75.“คนใจร้าย... มีนไม่เคยเกลียดคุณ แต่คุณกลับไสส่งมีนตลอดเวลา...”มือบางรีบคว้ากระบอกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ขณะต่อสายถึงรัชชานนท์ น้ำตาไหลพราก ความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกกำลังคุกคามอย่างหนัก รู้แต่ว่าปวดร้าว ชอกช้ำ จนแทบจะทนหายใจต่อไปอีกไม่ได้ หากไม่ได้ฟังเหตุผลของการขับไล่หล่อนในวันนี้ยัยบ้า... ทำไมไม่ดีใจล่ะที่จะเป็นอิสระ ทำไมถึงยังต้องขวนขวายจะฟังคำพูดที่เลือดเย็นจากปากผู้ชายที่ไม่เคยรักตัวเองอีก อย่าไร้สมองไปหน่อยเลยสมองที่มีหัวคิดร้องตะโกนด่าทอออกมา แต่หัวใจกลับไม่สนใจจะฟัง มันคงรอสัญญาณที่ฝ่ายนั้นจะรับสาย แต่ดูเหมือนจะเลือนรางเต็มทน เพราะนี่หล่อนกดเบอร์ของรัชชานนท์เป็นครั้งที่ห้าแล้ว เขาก็ยังไม่คิดจะรับสายหรือทุกอย่างมันควรจะจบแล้วจริงๆ...“ส้มโอ... ช่วยเรียกแท็กซี่ให้มีนหน่อย มีนมีธุระด่วน...”นี่คือคำพูดที่นทิชาพูดกับส้มโอตอนที่ส้มโอถือชามข้าวต้มเข้ามาให้ในห้องนอน และแม้ส้มโอจะถามกลับมาด้วยความสงสัยมากมายเพียงใด หญิงสาวก็ใช้ความเงียบแทนคำตอบในเมื่อรัชชานนท์ไม่ต้องการจะเห็นหน้าของหล่อนอีก... หล่อนก็ควรจะจากไปให้เร็วที่สุด จากไปพร้อมๆ กับหัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดีร่างสูง