8

อนรรฆเอ่ยถามลูกน้องด้วยน้ำเสียงยียวนเล็กน้อยเพราะรู้ดีทีเดียวว่าแดนไทยไม่พอใจเรื่องอะไร

“ก็จะอะไรล่ะฮะ...คุณคริสเรียกแดนนี่ว่าไอ้แดน...แดนนี่รับไม่ได้อ่ะ”

น้ำเสียงสะดีดสะดิ้งของบอดี้การ์ดหนุ่มหัวใจสาวกลับทำให้คุณคริสหัวเราะออกมาเสียงดังในขณะที่คุณอรรดายิ้มออกมาอย่างขำ ๆ เช่นเดียวกัน ส่วนอนรรฆมองแดนไทยอย่างหมั่นไส้ที่มันออกอาการมากเกิน

“เออ ๆ...sorry...ฉันลืมทุกที”

คุณคริสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะกับบอดี้การ์ดของผู้เป็นลูกชาย ถึงแม้แดนไทยจะเป็นแบบนี้แต่ก็ดูถูกฝีมือของบอดี้การ์ดผู้นี้ไม่ได้เลย

“ช่วยหาทีว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแถวนี้มีกี่ที่...และมีผู้หญิงที่ชื่อแก้มอยู่หรือเปล่า...ถ้าเจอให้นายพาผู้หญิงคนนั้นมาหาฉันที”

ถึงแม้จะสงสัยว่าคริสให้ตามหาหญิงสาวคนนั้นไปทำไมแต่แดนไทยก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้พร้อมกับพยักหน้าตอบรับคำสั่งของคริสทันที

“โธ่...พ่อครับ...เรื่องแค่นี้เองผมตามให้ก็ได้”

“ไม่หรอก...รอแกคงได้เจอยัยหนูแก้มปีหน้าโน่น”

คริสอดเหน็บลูกชายเสียไม่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอนรรฆถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาเป็นอริกับคนที่ช่วยชีวิตเขาอย่างนี้ หรือว่าโลกแห่งวงการธุรกิจที่มีแต่ชิงดีชิงเด่นเอาแต่ได้มันกำลังทำร้ายความคิดของอนรรฆจนกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป และถ้าเป็นแบบนั้นมันก็คงไม่เป็นผลดีกับอนรรฆ อาจจะต้องมองหาใครสักคนที่เปลี่ยนทัศนคติด้านลบของเจ้าลูกชายใหม่ ความคิดบางอย่างฉายชัดในหัวสมองของคริสทันที จริงสิ...สายตาหมายมั่นของคนเป็นพ่อมองหน้าลูกชายด้วยประกายตาวาววับ อนรรฆไม่เคยขัดใจหรือกล้าปฏิเสธเขากับภรรยาสักครั้ง นี่คือสิ่งที่ดีในตัวอนรรฆที่รักและเทิดทูนคนเป็นพ่อกับแม่อย่างมาก ถ้าเขาคิดจะขอให้ อนรรฆตามใจเขาอีกสักครั้งมันคงไม่หนักหนาหรือบังคับจิตใจลูกชายจนเกินไปหรอก

“ดี...แม่ก็อยากเจออยากขอบใจอีกสักครั้งสำหรับความมีน้ำใจของยัยหนูแก้ม”

อนรรฆส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยเมื่อเห็นมารดากับบิดาเออออห่อหมกกันเอง คอยดูนะ...ถ้าเจอยัยหนูแก้มหนูกุ้งอะไรนี่เขาพิสูจน์ให้ทั้งบิดาและมารดาเห็นเลยว่าคนเราไม่ได้คิดหวังช่วยใครโดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทนหรอก...ขึ้นชื่อว่าเงินมันสามารถทำให้คนดีกลายเป็นคนเลวมานักต่อนักแล้ว นับประสาอะไรกับคนอย่างผู้หญิงคนนั้น อนรรฆคิดอย่างเยาะหยันนึกอยากเห็นหน้ายัยหนูแก้มของมารดาขึ้นมาตงิดๆ

ร่างบอบบางของกมิตตรากำลังรดน้ำแปลงผักที่เธอกับน้อง ๆ ช่วยกันปลูกด้วยสีหน้าที่ปลาบปลื้มเมื่อเห็นแปลงผักของเธอเจริญงอกงาม ทั้งคะน้า ผักบุ้งจีน กวางตุ้ง และมะเขือเทศที่ปลูกใส่กระถางเรียงกันนับสิบแข่งกันออกลูกจนเก็บกินแทบไม่ทัน ยังไม่นับต้นพริก ต้นมะเขือเปราะที่แข่งกันออกลูกเช่นเดียวกัน

“พี่แก้มทำไร”

คำถามของเด็กน้อยที่เปล่งออกมาไม่ชัดที่เดินเข้ามาทำให้กมิตตรายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แก้วเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่นำมาทิ้งไว้ที่หน้าโบสถ์เพียงเพราะเขาพิการ แก้วมีความผิดปกติทางด้านสมอง เขาเป็นเด็กพิเศษหรือที่ใคร ๆ เรียกว่าเด็กออทิสติก เด็กพวกนี้ถ้าได้รับการสอนที่ถูกวิธีก็สามารถดำเนินชีวิตได้เหมือนคนปกติ แต่แก้วหนักกว่าเด็กพิเศษคนอื่น ๆ ตรงที่ว่าระดับสติปัญหาของแก้วต่ำกว่าเด็กพิเศษพวกนั้น แต่แก้วก็สามารถสื่อสารหรือพูดจาคุยกับคนอื่นได้รู้เรื่อง ถึงแม้จะเป็นเฉพาะกับคนสนิทเท่านั้น เพราะถ้าเป็นคนอื่นแก้วจะไม่พูดด้วยเลย

“เอาไปเยี่ยมคนป่วยครับแก้ว ม่ะ...มาช่วยพี่เก็บมะเขือเทศพวกนี้หน่อย”

แก้วยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าเร็ว ๆ รีบช่วยเหลือกมิตตราอย่างเต็มใจ ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าพี่แก้มใจดีมากแค่ไหน ในความรู้สึกของเด็กน้อยพี่แก้มสวยที่สุด ใจดีที่สุด

สาวน้อยร่างบางในชุดกระโปรงกับเสื้อติดกันจั๊มเอวด้วยเข็มขัดผ้าสีเดียวกับชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้มลายจุดมันกลับทำให้กมิตตราดูน่ารักสด ในมือของสาวน้อยถือกระเช้าตะกร้ามะเขือเทศสีแดงสดน่ากินที่เรียงไว้อย่างสวยงามด้วยใบหน้าที่สดใส

“ขอโทษนะคะ คุณคริสที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่ออาทิตย์ก่อนพักอยู่ห้องไหนคะ”

เสียงหวานของกมิตตราสอบถามหน้าเคาน์เตอร์พยาบาลทันที เพียงครู่เดียวเธอก็ได้รับคำตอบ กมิตตราจึงเดินไปยังห้องพักผู้ป่วยด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม แต่พอใกล้จะถึงหน้าห้องพักของคนป่วยคิ้วเรียวของหญิงสาวก็ต้องขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นบุรุษสามคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องพักของคริส ดูอย่างนี้แล้วคริสคงไม่ใช่คนธรรมดาเสียแล้ว เธอเองก็สงสัยตั้งแต่วันที่เธอคุณอรรดาวันแรก คุณอรรดาก็มีคนตามมาด้วยสองคน เท้าเล็กของกมิตตราชะลอการเดิน สีหน้าเต็มไปด้วยความสบสนว่าจะเข้าไปดีหรือไม่

“ขอโทษครับ...มาหาใครหรือครับ”

ร่างบางหันขวับไปมองด้านหลังของตัวเองทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังลอยมา ดวงตากลมโตของกมิตตราเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนด้วยไม้ค้ำยันรักแร้ ส่วนขาอีกข้างหนึ่งใส่เฝือกสีขาวเอาไว้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ...รอยยิ้มของกมิตตราแย้มออกมาทันทีเมื่อคิดได้ว่าเธอเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหน ก็เมื่ออุบัติเหตุวันนั้นนั่นแหละ เช่นเดียวกับกันต์ที่เบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างยินดีเพราะจำได้แล้วว่าหญิงสาวคนนี้คือใคร

“สวัสดีครับ...วันนั้นยังไม่ได้ขอบคุณ...เอ่อ...คุณ...”

“แก้มค่ะ...แล้วคุณ...”

“กันต์ครับ...เรียกพี่กันต์ก็ได้ ผมอายุมากกว่าคุณอยู่แล้ว”

ใบหน้าหวานย่นปลายจมูกเล็กน้อยเพราะไม่คุ้นกับคำเรียกอย่างเป็นทางการแบบนี้

“อย่าเรียกว่าคุณเลยค่ะ...ฟังดูเป็นทางการยังไงก็ไม่รู้...พี่กันต์ดีขึ้นแล้วหรือคะ”

กันต์ยิ้มออกมาอย่างยินดีเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกเขาอย่างเป็นกันเอง แสดงว่าเธอรับไมตรีและมิตรภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ดีขึ้นแล้วครับ...นี่ของเยี่ยมคุณคริสหรือเปล่าครับ มา...พี่ถือให้”

กระเช้าตะกร้ามะเขือเทศถูกดึงให้พ้นมือของกันต์ทันที ก่อนที่กมิตตราจะพูดออกมา

“ไม่เป็นไรค่ะ...แก้มถือเองได้ ถ้าให้พี่กันต์ถือเดี๋ยวคนอื่นจะมองว่าแก้มรังแกคนป่วย”

แปลก...ปกติเขาไม่เคยให้ความสนิทชิดเชื้อกับใครคนไหน แต่...เพียงได้เห็นหน้ากมิตตรา ความคุ้นเคย เหมือนเคยรู้จักกันก่อนเกิดอุบัติเหตุมานานก็เกิดขึ้น ความอุ่นวาบไหลรินเข้าสู่หัวใจเหมือน... กันต์เองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันแต่มันอบอุ่นเหมือนได้กลับบ้าน

“งั้น...เราไปกันเถอะ”

กันต์ผายมือให้กมิตตราเดินนำหน้าไปก่อน เมื่อเห็นป้ายชื่อหน้าห้องกมิตตราก็หยุดมอง คริส แบรนดอน นี่คือชื่อนามสกุลของคนที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้หรือ เรียวปากบางของหญิงสาวยกสูงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูสองครั้งและผลักเข้าไป