7

“เกิดมาในชีวิต...ลูกไม่เคยขออะไรเลย ครั้งนี้ลูกอยากขอ...ขอให้ลูกได้เจอพี่ชาย คนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ของลูก อย่าให้ใครหรืออะไรพรากเราสองคนพี่น้องจากกันเลย หากลูกเกิดมามีกรรม การที่ลูกกลายเป็นเด็กกำพร้าต้องเสียทั้งพ่อและแม่ไปพร้อมกัน ขอให้มันคือผลกรรมที่ลูกควรได้รับอย่าได้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับชีวิตของลูกอีกเลย ลูกขอร้อง”

เสียงสะอื้นไห้ดังก้องภายในโบสถ์สายตาฉ่ำน้ำมองภาพขนาดใหญ่ตรงหน้าอย่างเว้าวอน เธอเชื่อมาตลอด เชื่อว่าพระผู้เป็นเจ้าคอยปกป้องคุ้มครองเธอถ้าหากเธอหมั่นทำแต่ความดี ตั้งแต่เด็กจนโตเธอเป็นคนดี เป็นเด็กดี เป็นผู้ใหญ่ที่ดี และความดีเหล่านี้มันคงจะช่วยให้เธอได้สมดั่งปรารถนา...เธอขอเพียงแค่นั้น

อนรรฆนั่งมองบิดาที่นอนนิ่งบนเตียงของโรงพยาบาลเอกชนอันดับหนึ่งของเชียงใหม่ ตอนแรกเขาจะย้ายบิดาไปยังโรงพยาบาลในกรุงเทพฯ แต่คุณหมอที่รักษาบิดาขอร้องว่าอย่าเพิ่งเคลื่อนย้ายคนไข้ในเวลานี้ เขาจึงยอมเพราะคิดว่านั่นคือความปลอดภัยของผู้เป็นบิดา อนรรฆถอนหายใจออกมายาวเหยียด ตอนนี้กันต์สามารถออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว เหลือแต่บิดาของเขาเพียงคนเดียวที่ต้องพักอีกสองวัน คิ้วหนาได้รูปราวกับปีกนกขมวดเข้าหากันอีกครั้งเมื่อคิดถึงใครบางคนที่บิดาละเมอเรียกออกมาเมื่อคราฟื้นคืนสติใหม่ ๆ เธอเป็นใครกัน...จะได้ให้ค่าตอบแทนเป็นสินน้ำใจ บิดาของเขาจะได้เลิกเรียกหาผู้หญิงคนนั้นด้วยสำนึกในบุญคุณเสียที

“เอียน...”

เสียงแหบพร่าของคนเป็นบิดาทำให้อนรรฆหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ร่างสูงเดินเข้าไปหาบิดาจนชิดขอบเตียง

“ครับพ่อ”

“แม่หนูคนนั้นที่พ่อให้ตามหา...เจอหรือยัง”

อนรรฆถอนหายใจออกมายาวเหยียด ไม่รู้เหมือนกันว่าบิดาจะถามหาผู้หญิงคนนั้นอีกทำไม ถ้าบิดากังวลเรื่องที่จะเป็นหนี้บุญคุณต่อกันเขาจะจัดการทดแทนบุญคุณผู้หญิงคนนั้นให้เต็มที่

“เรื่องนั้นพ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ...ถ้าผมเจอผู้หญิงคนนั้นผมจะตอบแทนน้ำใจของเธอให้คุ้ม พ่อจะได้เลิกกังวลเสียที”

คิ้วหนาของคริสขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ ปกติลูกชายของเขาไม่ใช่คนที่ชอบดูถูกคนอื่นแบบนี้ แต่ทำไมยามเมื่อเอ่ยถึงเด็กสาวคนนั้นน้ำเสียงของอนรรฆจึงฟังดูเยาะหยันอย่างไรก็ไม่รู้

“พ่อไม่เคยสอนให้แกดูถูกน้ำใจคนอื่นแบบนี้นะอนรรฆ”

อนรรฆเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองหงุดหงิดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นมากเกินไปจนแสดงออกกับบิดา เพราะปกติบิดาจะไม่เคยเรียกชื่อไทยของเขา และถ้าเรียกเมื่อไรแสดงว่าเริ่มไม่พอใจ

“ขอโทษครับพ่อ”

“พ่ออยากขอบคุณแม่หนูคนนั้นด้วยตัวพ่อเอง...ถ้าไม่ได้เธอ ป่านนี้พ่อคงตายไปแล้ว”

“เราก็จ่ายค่าตอบแทนเธอเป็นเงินสิครับ...ดีไม่ดีผู้หญิงคนนั้นอาจจะรู้ว่ากำลังช่วยเหลือเจ้าของบริษัทนำเข้าและส่งออกซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ทำรายได้ปีละหลายพันล้านเลยจงใจช่วยพ่อก็เป็นได้ เพราะรู้ดีว่าจะได้รับค่าตอบแทนมากขนาดไหน คนสมัยนี้เชื่อถือไม่ค่อยได้นะครับพ่อ ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย”

“ตายแล้ว...ทำไมพูดแบบนั้นล่ะเอียน ไม่น่ารักเลย”

เสียงที่ร้องอุทานออกมาอย่างตกใจไม่ใช่ของคุณคริสแต่เป็นของมารดาเขาที่เข้ามาได้ยินพอดี คุณอรรดาทำสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาพร้อมกับตีที่ต้นแขนของอนรรฆตั้งใจลงโทษกับคำพูดที่ฟังดูไร้น้ำใจของอนรรฆ

“แม่หนูคนนั้นน่ารักมากนะ อยู่เป็นเพื่อนแม่ คอยปลอบแม่ เอียนอย่ามาพูดจาดูถูกน้ำใจยัยหนูแก้มของแม่เด็ดขาด”

คิ้วหนาได้รูปของอนรรฆขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินชื่อที่เขาไม่รู้จักหลุดออกมาจากปากมารดา แก้มคือใครและใครคือแก้ม

“ยัยหนูแก้ม...คือใครครับแม่”

เรียวปากบางของคุณอรรดาแย้มออกมาเป็นรอยยิ้มอย่างยินดีเมื่อได้ยินคำถามนั้นของลูกชาย

“ก็คนที่ช่วยชีวิตพ่อไว้ไง เธอชื่อ แก้ม...แม่รู้แค่นี้แหละ”

มุมปากหนาของอนรรฆยกสูงขึ้นเล็กน้อยเยาะหยัน ก็เพราะเธอรู้ล่ะสิว่ามารดาของเขาเป็นใคร ร่ำรวยมากแค่ไหน ใครเลยจะช่วยกันได้ง่าย ๆ แบบนี้ถ้าไม่ได้หวังผลประโยชน์ เขาคิดแบบนี้เพราะเจอมาเยอะแล้ว...ของฟรีไม่มีในโลกใบนี้

“ยัยหนูแก้มน่ารักใช่ไหมแม่”

คุณคริสถามภรรยาสุดที่รักออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูตื่นเต้น เขามักเรียกภรรยาตามลูกชาย และภรรยามักเรียกเขาว่าพ่อตามลูกชายด้วยเช่นเดียวกัน

“น่ารักมาก...ถึงแม้จะรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง แต่เธอก็มีน้ำใจ อยู่เป็นเพื่อนแม่ตอนที่พ่ออยู่ในห้องผ่าตัดแถมยังลงไปซื้อของใช้ส่วนตัวให้แม่อีก...แต่ก็น่าสงสาร”

สีหน้าของคุณอรรดาหม่นลงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงกมิตตราเด็กสาวผู้น่าสงสาร ที่ต้องอยู่บนโลกนี้เพียงลำพังไร้คนในครอบครัว มีเพียงคุณพ่อบาทหลวงและคุณแม่อธิการสองท่านดูแลจนเติบใหญ่

“น่าสงสารอะไรแม่”

“เธอเป็นเด็กกำพร้า อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...แม่เห็นแล้วถูกชะตาอยากได้มาเป็นลูกสาวเราเหลือเกิน”

“ไม่ครับแม่...ไม่อย่างแน่นอน...ผมไม่อยากมีน้องสาวตอนโต”

อนรรฆทนฟังอีกต่อไปไม่ได้ ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งมีความรู้สึกด้านลบกับผู้หญิงคนนั้น อะไรกัน...เจอกับมารดาเขาแค่ไม่กี่ชั่วโมง มารดาของเขากลับปลาบปลื้ม เอ็นดู จนเอ่ยปากอยากขอมาเป็นลูกเสียอย่างนั้น คุณอรรดาได้ฟังคำพูดของลูกชายนางถึงกับค้อนคมใส่ลูกชายอย่างหมั่นไส้

“ผมไม่เคยเชื่อเรื่องไสยศาสตร์มาก่อนเลย แต่วันนี้ผมชักจะเชื่อแล้วสิ ยัยแม่หนูแก้มอะไรของแม่ดีดยาเสน่ห์ใส่พ่อกับแม่หรือเปล่าถึงได้พูดถึงไม่ขาดปากแบบนี้”

สิ้นคำพูดของลูกชายนิ้วเรียวของผู้เป็นมารดาก็หยิกหมับเข้าที่ต้นแขนคนเป็นลูกทันที หมั่นไส้กับคำพูดของลูกชายเหลือเกิน

“เดี๋ยวนะ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเรอะ...แดน...แดน...ไอ้แดนมานี่หน่อย”

เสียงคริสตะโกนเรียกบอดี้การ์ดส่วนตัวของคนเป็นลูกเสียงดังแต่แดนไทยกลับเดินเข้ามาด้วยสีหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ

“มาแล้วฮ่ะ”

“เป็นอะไรของแกไอ้แดน ทำหน้าอย่างกับปวดอึ”

อนรรฆเอ่ยถามลูกน้องด้วยน้ำเสียงยียวนเล็กน้อยเพราะรู้ดีทีเดียวว่าแดนไทยไม่พอใจเรื่องอะไร