บทที่ 6 จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน

มันเป็นช่วงเวลานึงที่แอเรียนเห็นเงาของวิลจากด้านหลังของทิฟฟานี่ ทั้งสามคนรู้กันกันเป็นอย่างดี ทิฟฟานี่ เลน จึงทำเสียงเหมือนเขาได้อย่างน่าประทับใจและไร้ที่ติ

ใจของแอเรียนเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เธออ้าปากค้างและไม่รู้จะตอบอย่างไร

ทิฟฟานี่โบกมือพร้อมกับยิ้ม

“เอาล่ะ ภารกิจของฉันเสร็จสิ้นแล้ว ไม่ว่าเธอจะตอบยังไง เธอควรบอกวิลด้วยตัวเอง กลับบ้านดีๆล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน!”

หลังจากนั้นทิฟฟานี่ก็เข้าไปในรถของเธอ แล้วทิ้งให้แอเรียนตกตะลึงกับคำพูดของทิฟฟานี่ซึ่งเธอได้ยินมันซ้ำไปซ้ำมาวนอยู่ในหัวของเธออยู่ชั่วขณะ

เมื่อแอเรียนกลับถึงคฤหาสน์เทรมอนต์ ซึ่งมันก็ล่วงเลยเวลา 2 ทุ่มมาแล้ว เธอเปิดกล่องของขวัญอย่างระมัดระวัง ทิฟฟานี่ซื้อสร้อยคอให้กับเธอและวิลซื้อสร้อยข้อมือไม่กับเธอ ในกล่องของขวัญของวิลยังมีโน้ตซึ่งเขียนว่า ‘จับมือแล้วก้าวไปด้วยกันนะ’

แอเรียนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ เธอเก็บของขวัญไว้ในกล่องกระดาษแข็งแล้วซ่อนมันเอาไว้ใต้เตียงของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ไม่เคยยินดีกับสิ่งต่างๆที่เธอได้รับ เธอจึงไม่กล้าที่จะใส่มันให้ใครเห็น

ทันใดนั้นเสียงขอแมรี่ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“แอริ กลับมาแล้วหรอ? ให้ฉันทำอาหารสำหรับวันเกิดให้เธอเถอะนะ”

แอเรียนเสนอตัวเองขึ้นมาทันที

“แม่นมแมรี่ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นนะคะ หนูกินมาแล้ว คืนนี้พักผ่อนเถอะนะคะ”

ท่าทางของแมรี่ลังเลที่จะพูด พร้อมกับลูบมือที่เย็นฉ่ำของเธอด้วยกัน

“แอริ ท่านน่ะ รีบที่จะกลับมาให้ทันวันเกิดของเธอทั้งๆที่ติดธุระกิจอยู่ ฉันเห็นท่านซื้อของขวัญมาด้วย แต่เขาดูไม่มีความสุขเลยเพราะเขาเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่บ้าน ทำไมเธอถึงกลับมาเวลานี้ล่ะ ท่านเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ...”

ลมหายใจของแอริถึงกับติดที่ลำคอของเธอ แสงแห่งความตื่นตระหนกส่องเข้าที่หน้าอันซีดเซียวของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ ห้ามไม่ให้เธอใช้เวลาว่างในการออกไปข้างนอก เธอตอบรับคำเชิญจากทิฟฟานี่เพราะไม่คิดเลยว่าเขาจะกลับมากระทันหันแบบนี้

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหวาดกลัว แมรี่จึงจับมือเธอไว้

“ไม่ต้องกลัวนะ ท่านไม่กัดเธอหรอก ฉันจะไปเตรียมอาหารให้ท่านนะ แล้วเธอก็เอาไปเสิร์ฟให้เขา วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ พูดจาให้เพราะๆ เขาจะไม่ทำอะไรให้มันยากสำหรับเธอ”

เธอพยักหน้า เมื่อแมรี่เตรียมอาหารเสร็จ เธอก็ยกขึ้นไปข้างบนอย่างระมัดระวัง แล้วใช้มือนึงเคาะที่ประตู

“อยู่ไหมคะ?”

ไม่มีการตอบกลับใดๆ แอเรียนคุ้นเคยกับเหตุการณ์นี้ดี มาร์ค เทรมอนต์ ชายซึ่งพูดเพียงไม่กี่คำ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เขาจะเพิกเฉยกับคนอื่นในเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดี

แอเรียนกลั้นใจกัดฟันเปิดประตูเข้าไปแล้วตกใจเมื่อเห็นมาร์ค เทรมอนต์ กำลังนี่งสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส ห้องถูกปกคลุมไปด้วยควันของบุหรี่ ทำให้คนนึงถึงกับต้องสงสัยว่าเขาสูดเข้าไปมากขนาดไหน เธอจำได้ว่าเขาแทบจะไม่สูบบุหรี่เลย…

ห้อมล้อมไปด้วยควันบุหรี่ ดูไม่เหมือนเขาเลย เขายังไม่ได้เปลี่ยนแม้กระทั่งเสื้อผ้าและยังคงสวมใส่สูทที่สั่งตัดพิเศษกับผมของเขาที่ยังคงดูเนี๊ยบอยู่เหมือนเคย

แอเรียนตั้งสติและวางอาหารลง เธอเปิดหน้าต่างที่อยู่ข้างๆเพื่อให้อากาศถ่ายเทได้ดีขึ้น

“คุณไปไหนมา?” มาร์ค เทรมอนต์ ถามอย่างไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว

หนาวเหลือเกิน ลมหนาวพัดผ่านเข้ามายังหัวใจของแอเรียน

“เพื่อน...ชวนฉันออกไปข้างนอก ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมา”

น้ำเสียงที่นุ่มนวลของเธอถูกกลบไปด้วยลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง แอเรียนไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินชัดหรือเปล่า

เห็นได้ชัดเลยว่า ความสามารถในการฟังของเขายอดเยี่ยมไปเลย

“ไม่รู้ว่าผมกลับมาแล้ว? ดังนั้นคุณจะทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการในเวลาที่ผมไม่อยู่อย่างนั้นหรอ?”

แอเรียนรู้สึกเย็นยะเยือก หนาวจนเข้ากระดูกจนเธอต้องปิดหน้าต่าง

“ไม่ค่ะ… ฉันทำผิดเอง ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”

เธอไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มอีกและเธอก็ไม่ต้องการให้เขามาใส่ใจวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอด้วย ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เธอจะขอโทษที่เธอนั้นทำผิดตราบนานเท่านานเท่าที่เขายังไม่มีความสุข

มาร์ค เทรมอนต์ แสยะยิ้มและหัวเราะออกมาในขณะที่เขากำลังเขี่ยบุหรี่และรินเหล้าให้กับตัวเอง เขาที่เพิ่งจิบเหล้าเพียงเล็กน้อยและแอเรียนเตือนก็เขาอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “ทานก่อนแล้วค่อยดื่มสิคะ”

มาร์ค เทรมอนต์ มองไปที่แก้วเหล้าในมือเขาจากนั้นก็เดินเข้าไปหาแอเรียน

“วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ”

เธอมองไปที่แก้วเหล้าที่เขายื่นให้กับเธอ แต่เธอไม่กล้ารับมันไว้ เธอไม่รู้ว่าจะดื่มมันอย่างไรแล้วนั่นก็เป็นแก้วของเขา เขาเป็นคนประหลาดที่สะอาดคนนึง แต่เธอก็อยากจะกล้าที่จะสัมผัสแก้วนั้นโดยที่ไม่ต้องดื่มมัน

“ฉันดื่มไม่เป็น”

ด้วยความที่มาร์คไม่พอใจ เขาจึงจับคางเธอแล้วกรอกเหล้าเข้าปาก ในคอของเธอร้อนรุ่มไปด้วยฤทธิ์เหล้าจนทำให้เธอสำลักและไอออกมาอย่างรุนแรง

ก่อนที่เธอจะหายจากอาการสำลักเธอก็ถูกมาร์คดึงเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขา