นีน่ายักไหล่ “ถ้าฉันไม่ได้ยินคำพูดของเขาก่อนหน้านี้และเห็นว่าเขาบ้าดีเดือดเพราะคุณในวันนี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาชอบคุณ ถ้าเขาไม่ทำฉันก็จะสู้เพื่อให้ได้โอกาส อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันต่างออกไป ฉันไม่เคยชอบที่จะแย่งคนรักของใครมาก่อน”“คุณเป็นคนที่น่าทึ่งมากที่สามารถเปลี่ยนผู้ชายที่อ่อนโยนและแสนดีให้กลายเป็นปีศาจได้ ฉันขอยกนิ้วให้เลย”ทันใดนั้นเอง แมรี่ก็ปรากฏตัวขึ้น “โอ้ สาว ๆ พูดคุยกับอยู่ที่นี่! มาทานผลไม้กันเถอะนะ” ตั้งแต่ที่เธอได้ยินคำพูดของนีน่า มันดูเหมือนว่าอคติที่เธอมีต่อนีน่าก็หายไปด้วยนีน่ารู้สึกได้ถึงพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของแมรี่เช่นกันและรับผลไม้ไปด้วยความยินดี “แน่นอน วางไว้ตรงนี้เลยแมรี่”แมรี่วางผลไม้ลงและมองไปที่แอเรียน “แอริ นายท่านโกรธมาก ทำไมคุณถึงไม่... ไม่เป็นไร มันเสียเวลาเปล่าที่จะพูดกับคุณ ทั้งคุณและนายท่านต่างดื้อรั้นเกินไป ในเรื่องนี้คุณทั้งคู่เหมือนกันมากจริง ๆ !”แอเรียนก้มศีรษะของเธอลงและเงียบเสียง เมื่อเธอถูกนีน่าป้อนลูกพีชให้หนึ่งชิ้น ไม่ค่อยคุ้นเคยที่ถูกป้อน การแสดงออกของเธอแข็งกระด้างเมื่อเธอกล่าวขอบคุณนีน่าด้วยรอยยิ้มนีน่ายิ้มกว้าง “แอเรียน ฉันน่า
แอเรียนแสร้งทำเป็นเหมือนว่าเธอไม่ได้ยินอะไรเลยและเดินเข้าไป “คุณนาธาเนียล เป็นอย่างไรบ้างคะ?”แม้ว่าเอริกจะยังสงบสติอารมณ์ของเขา แต่เขาก็ไม่ยิ้มและไม่สามารถปิดบังได้ว่าเขากำลังอารมณ์เสียมากแค่ไหน“เอ่อ... กรุณาไปที่ออฟฟิศของมาร์ค มีสัญญาหลายฉบับที่ต้องการให้เขาเซ็น พวกเราต้องการทำสัญญาอย่างเร่งด่วน เราจะต้องทำงานล่วงเวลาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อย่างไรก็ตาม เพราะสุขภาพของคุณไม่ดี คุณไม่ต้องทำงานล่วงเวลา การตัดสินใจนี้เกิดขึ้นอย่างฉุกเฉิน ใครจะไปรู้ว่าในเร็ว ๆ นี้ ผมจะไม่ได้ดูแลบริษัทนี้แล้ว ผมต้องทำทุกอย่างให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก่อนที่จะเกิดขึ้น”แอเรียนพยักหน้าและรับเอกสารก่อนที่เธอจะกลับไปที่โต๊ะทำงาน หลังจากเก็บของเสร็จเธอก็มุ่งหน้าลงไปที่ชั้นล่างและเรียกแท็กซี่ไปที่อาคารเทรมอนต์เมื่อเข้าไปในอาคารได้แล้วและขึ้นไปที่ชั้นสี่สิบหก เธอจึงถอดรองเท้าและเดินบนพื้นด้วยเท้าเปล่า แอลลี่เลขาของมาร์คให้เธอรอด้านนอก “กรุณารอก่อนค่ะ ฉันจะไปรายงานว่าคุณมา”หลังจากนั้นไม่นานแอลลี่ก็ได้รับอนุญาตจากมาร์ค “เชิญเข้าไปค่ะ”เมื่อแอเรียนเดินเข้าไป มาร์คกำลังก้มลงเขียนอะไรบางอย่าง การจดจ่อของเ
แอเรียนโทรกลับไปที่บ้านและแจ้งให้แมรี่ทราบว่าเธอจะไม่กลับบ้านเพื่อรับประทานอาหารเย็นเนื่องจากเธอทำงานล่วงเวลา แมรี่บ่นเธอ เป็นห่วงว่าร่างกายของเธอจะไม่สามารถทนต่อการทำงานหนักได้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อเอริกออกมาจากห้องเพื่อมาชงชาให้กับตัวเองราว ๆ สองทุ่ม เขาก็ต้องผงะเมื่อเห็นว่าแอเรียนยังอยู่ “ทำไมคุณยังไม่กลับบ้าน?”แอเรียนตอบอย่างเฉยเมย “ฉันนั่งอยู่ที่นี่ทั้งวัน มันไม่ใช่งานของฉันที่ทำให้ฉันลำบากกาย มันไม่เหนื่อยเลย ฉันสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ถ้าฉันรู้สึกไม่สบายฉันจะกลับไปเอง ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”เอริกยังคงกังวล “ตอนนี้สองทุ่มแล้วนะ เราจะอยู่จนถึงสามทุ่มครึ่ง ดังนั้นคุณควรกลับไปได้แล้ว มันไม่เป็นไร”แอเรียนเหลือบมองไปที่เขาก่อนที่เธอจะปิดคอมพิวเตอร์และเก็บข้าวของของเธอโดยไม่พูดอะไร ด้วยความเป็นผู้ชาย เอริกมีทิฐิมาก แม้ว่าเธอจะได้ยินบทสนทนาของเขาก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ไม่สามารถปลอบเขาได้ตรง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นปัญหาครอบครัวของเขา ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะไปยุ่งเกือบสามทุ่มแล้วเมื่อแอเรียนกลับมาถึง คฤหาสน์เทรมอนต์สว่างไสว มาร์คต้องอยู่บ้าน ขณะที่เธอเข้าไปในบ้านเจ้าข้าวปั้
ทิฟฟานี่ดูประหม่าเล็กน้อยขณะที่เธอแตะแก้มด้วยความงุนงง “จริงเหรอ? ก็ช่วยไม่ได้... ถ้าฉันไม่ทำงานพาร์ทไทม์ ฉันจะไม่สามารถเลี้ยงดูแม่ของฉันด้วยเงินเดือนที่ไม่มากนัก เอาล่ะ อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย มันทำให้ฉันรู้สึกแย่”เมื่อเวลาแปดโมง เอริกเข้ามาในออฟฟิศ ทิฟฟานี่รีบทักทายเขาพร้อมกับสัญญาในมือ “ช่วยเซ็นมันให้ฉันทีค่ะ! ฉันต้องนำมันกลับไปส่งให้แจ็คสันที่ออฟฟิศก่อนเก้าโมง!”เอริกตกใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อทิฟฟานี่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เขาล้วงกระเป๋าของเขาแต่ก็ไม่พบปากกาเมื่อเห็นเช่นนั้น ทิฟฟานี่ก็ยื่นปากกาให้เขาอย่างรวดเร็วจากโต๊ะทำงานของแอเรียน “เร็วเข้า เร็ว!”ทันทีที่เซ็นสัญญาเสร็จทิฟฟานี่ก็หายไปราวกับสายลมเอริกยังคงงุนงง “แอเรียน... เธอให้ผมเซ็นสัญญาอะไร? ผมไม่มีเวลาอ่านด้วยซ้ำ ผมหวังว่ามันจะไม่ย้อนกลับมาแว้งกัดผม..."แอเรียนหัวเราะออกมา “เอาล่ะ เป็นไปได้เหรอ? นั่นจากแจ็คสัน เวสต์ค่ะ คุณสามารถพบเขาได้ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ฉันจะไปทำงานแล้ว คุณก็ควรจะไปทำงานด้วย”...ที่ออฟฟิศสำนักงานใหญ่ของตระกูลเวสต์ ไบรท์ อินคอร์ปอเรท ทิฟฟานี่หอบอย่างหนักขณะที่ส่งสัญญาให้แจ็คสัน เธอเกือบจะตา
ทิฟฟานี่ก้มหน้าลงเพราะกลัวว่าจะมีใครสังเกตเห็น “ไม่ต้อง ฉันกำลังจะไปที่อื่นเพราะฉันยังมีอย่างอื่นต้องทำ คุณไปก่อนได้เลย”แจ็คสันไม่ได้ตาบอดหรือเป็นคนโง่ ผู้หญิงโดยปกติแล้วจะถือเพียงกระเป๋าถือที่ใหญ่พอจะใส่โทรศัพท์และเครื่องสำอางบางอย่าง อย่างไรก็ตามทิฟฟานี่ได้นำกระเป๋าเสื้อผ้าสีดำมาทำงานเมื่อไม่นานมานี้ และเห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่ของที่เธอเพิ่งซื้อมา เขาค่อนข้างสงสัยว่าเธอไปไหนต่อหลังจากที่เลิกงาน เขาปฏิบัติตาม แต่ขอให้คนขับหยุดที่สี่แยก เขาเฝ้าดูขณะที่ทิฟฟานี่ขึ้นรถแท็กซี่ และสั่งให้คนขับขับตามพวกเขา คนขับงงนิดหน่อย “คุณผู้ชายครับ วันนี้คุณจะไม่กลับไปทานอาหารกับมาดามเหรอครับ? คุณจะไปไหน? เรากำลังไปช้า...”แจ็คสันขมวดคิ้ว “แจ้งคุณแม่ของผมว่าวันนี้ผมจะไม่กลับไปทานอาหารเย็น ผมมีอย่างอื่นต้องทำ” เขาติดตามทิฟฟานี่ไปตลอดทางจนกระทั่งเห็นรถแท็กซี่จอดอยู่หน้าไนต์คลับแห่งหนึ่งหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาจึงขอให้คนขับหยุดรถและเข้าไปในไนต์คลับคนเดียว ไนต์คลับแห่งนี้เปิดทำการเร็วกว่าที่อื่น ๆ และมีแขกไม่มากนักในชั่วโมงนี้ เป็นพนักงานที่เดินไปมาเสียส่วนใหญ่ นอกเหนือจากพนักงานและผู้จัดการฝ่ายป
ชายคนนั้นเงียบ ทิฟฟานี่ก่นด่าภายในใจ ทำไมเขาถึงทำตัวห่างเหินเมื่อมาสถานที่แบบนี้เพื่อหาความสนุกสนาน? เธอยังใหม่สำหรับงานนี้ ตอนนี้บรรยากาศเริ่มอึดอัดเธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไรเธอนึกถึงคำสอนของมาดามในสถานที่แห่งนี้และเดาว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอคงจะชอบคนที่น่าหลงใหลและขี้เล่น เมื่อนึกถึงกระเป๋าสตางค์ที่ว่างเปล่าของเธอและเงิน1,200 ดอลล่าร์ที่ลิเลียนเพิ่งใช้ไปเมื่อเช้านี้ เธอกัดฟันและบังคับตัวเองให้เข้าไปจับแขนของชายคนนั้น “ทำไมถึงเงียบจังเลยคะ? ฉันขอโทษ ฉันเพิ่งเริ่มงานที่นี่ ฉันยังเอาใจแขกไม่เก่งนัก คุณอยากเรียกสาว ๆ อีกสองสามคนมาที่นี่เพื่อมาสนุกด้วยกันไหมคะ?”อย่างไรก็ตามทิฟฟานี่ตื่นตระหนกเมื่อชายคนนั้นคว้ามือที่เธอวางไว้ที่แผ่นอกของเขา เธอทำอะไรออกนอกลู่นอกทางหรือ? อย่างไรก็ตามในพริบตา ชายคนนั้นก็ปล่อยมือของเธอและพูดว่า “คุณเงินไม่พอใช้จริง ๆ หรือ?”ทิฟฟานี่เริ่มคิด เธอไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นแจ็คสัน เวสต์ เขาตามเธอมาที่นี่เหรอ? หรือเขาบังเอิญมาที่นี่เพื่อผ่อยคลาย? เธออยากจะเปิดไฟจริง ๆ ทว่ามันจะมีแต่ทำให้สิ่งต่าง ๆ น่าอึดอัดมากขึ้น ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะลืมมั
เสียงของทิฟฟานี่แผ่วเบาในตอนท้ายเพื่อที่จะกลั้นน้ำตาของเธอ เธอจึงรินไวน์ให้ตัวเองหนึ่งแก้วและดื่มมันทั้งหมดในคราวเดียว โชคดีที่เธอไม่ใช่คนที่ไม่เคยดื่มไวน์และแอลกอฮอล์มาก่อน ความสามารถในการดื่มเหล้าของเธอ อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้ทำงานในสถานที่แบบนี้แจ็คสันรู้สึกว่าคืนนี้เขาอารมณ์อ่อนไหวเล็กน้อย เขาหายใจเข้าลึก ๆ และเปล่งเสียงเบา ๆ “คุณสามารถทำเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้าและบอกอะไรก็ตามที่คุณต้องการทิฟฟานี่ดื่มไวน์ที่แจ็คสันจ่ายเงินให้ในขณะที่เธอพึมพำ “เอาล่ะ ฉันจะบอกคุณถ้าคุณต้องการฟังมัน เป็นความจริงที่ว่าตอนนี้ครอบครัวของฉันไม่จำเป็นต่องจ่ายหนี้อีกต่อไป แต่ฉันก็ยังยากจนมากอยู่ หลังจากแฟนเก่าของฉันเลิกกับฉัน เขาก็คืนเงินทั้งหมดที่ฉันใช้ไปกับเขาตอนที่เราคบกัน มันเกือบ 300,000 ดอลล่าร์ นั่นเป็นเงินจำนวนมากสำหรับฉัน ฉันหวังว่าจะเก็บเงินให้เพียงพอสักวันหนึ่งและซื้อบ้านในทำเลที่ดี แต่แม่ของฉันใช้เงินนั้นหมดในชั่วพริบตา”“แม่ของฉันไม่เคยเจอกับความยากลำบากใด ๆ ในชีวิตของเธอ และเธอเคยใช้ชีวิตที่ฟุ่มเฟือย ฉันเหนื่อยมากกับการทำงานทุกวันและฉันยังต้องทำอาหารให้เธอ ซักผ้าและทำความสะอาดบ้าน ฉันเหนื่อย
ทิฟฟานี่เอาแต่คิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงช่วยเธอ? เธอลุกขึ้นยืนและรู้สึกว่าโลกหมุนรอบตัวเธอทันที เธอต้องดื่มมากเกินไปและมีอาการเวียนหัว แจ็คสันรับเธอเอาไว้ได้ทันเวลา ทิฟฟานี่รู้สึกถึงฝ่ามือนุ่ม ๆ ของเขา และพิงเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ แจ็คสันรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กดลงบนแผ่นอกของเขาเบา ๆ กลิ่นหอมโชยเข้าจมูกของเขาเขาถอดเสื้อโค้ทของเขาออกในทันทีและใช้คลุมรอบตัวของทิฟฟานี่เอาไว้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าสีดำที่เธอนำไปทำงานทุกวัน มันเป็นชุดที่เธอใส่ตอนนี้ มันออกแบบค่อนข้างโดดเด่นและเปิดเผยมากพวกเขาออกไปข้างนอกและเมื่อลมหนาวพัดมา ทิฟฟานี่เดินโซซัดโซเซไปตามข้างถนนและถอยหลัง แจ็คสันส่งทิชชู่ให้กับเธอ “คุณสบายดีหรือเปล่า? ผมเห็นคุณจัดการกับวอดก้าเพียว ๆ ขวดใหญ่ คุณต้องรู้สึกแย่จริง ๆ ตอนนี้...”แม้ว่าทิฟฟานี่จะเวียนหัว แต่เธอก็ไม่ได้หูหนวก “ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่ะ? ฉันไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์แบบเพียว ๆ!“แจ็คสันรู้สึกถูกกล่าวหาแบบผิด ๆ ในตอนนั้นเขารีบไปหาเธอ เขาจึงสั่งแต่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แบบสุ่มไป ใครจะไปคิดว่าทิฟฟานี่จะดื่มไปมากขนาดนั้น? เมื่อพวกเขาเข้าไปในรถ