Share
บทที่ 860 แสงไฟในห้องของเธอ
Related chapter
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 861 มีบางอย่างเกี่ยวกับกลิ่นน้ำนมของทารก
มาร์ครู้สึกหงุดหงิด “โอ้ เธอปฏิบัติกับเราเหมือนเราเป็น Grab งั้นเหรอ? ได้เลย พระเจ้าช่วย ช่วยดูหน่อยได้ไหมว่าลูกทรมานแค่ไหน? เขาดูน่าสงสารอย่างยิ่ง! แหวะ นั่นน้ำมูกเหรอที่กำลังหยดลงในปากของเขาอ่ะ? ใครก็ได้ช่วยเช็ดมันออกเดี๋ยวนี้ โอ๊ยย... "เมื่อเห็นความรังเกียจบนใบหน้าของเขา แอเรียนก็หงุดหงิดอย่างแท้จริง “คุณ คุณรังเกียจลูกชายของตัวเองเหรอ! มาร์ค เทรมอนต์ คุณเพิ่งสั่งให้คนเช็ดน้ำมูกของเขาเพราะมันสกปรกเกินไปสำหรับมือของราชวงศ์อย่างคุณงั้นเหรอ?”ด้วยเหตุผลบางอย่างที่มีเพียงมาร์คเท่านั้นที่รู้ เขาเกลียดชังความคิดที่จะทำความสะอาดเสมหะของลูกชายตนเองราวกับว่าการกระทำนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยประสบในความโชคร้ายของเขาเมื่ออยู่ในรถ มาร์คก็ไปนั่งที่เบาะผู้โดยสารโดยอัตโนมัติและทิ้งเบาะหลังไว้ให้แอเรียนและแมรี่ ในขณะเดียวกัน แอเรียนก็ได้มอบหน้ากากให้กับแมรี่และไบรอัน เนื่องจากเธอต้องการลดจำนวนคนที่ลูกชายของเธอจะเอาเชื้อไปแพร่ได้ การที่ทุกคนในคฤหาสน์เทรมอนต์ต้องประสบกับโรคภัยไข้เจ็บแบบเดียวกันพร้อม ๆ กันจะเป็นความโกลาหลเกินไประหว่างทางไปโรงพยาบาล สมอร์ก็เริ่มดื่มนม ทว่าน่าเสียดายที
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 862 ผู้ชาย ผู้หญิง และแม่
สิ่งแรกที่มาร์คทำหลังการประชุมคือโทรหาแอเรียน “เป็นยังไงบ้าง? ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม? ไม่มีเหตุให้ต้องกังวลใช่ไหม?”แอเรียนเพิ่งจะจบธุระที่แผนกกุมารเวชศาสตร์ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกอยากกวน “หืม คุณถามถึงลูกหรือฉัน?”ริมฝีปากของมาร์คสั่น “ฉันถามถึงเธอทั้งคู่นั้นแหละ อย่าพยายามหลอกล่อฉันเลย”แอเรียนสอดแนมสมอร์ที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของแมรี่และตอบว่า “ไม่มีอะไรมาก ไม่มีไข้ เขาแค่ป่วยเป็นหวัดเล็กน้อย น้ำมูกไหลและไอ หมอบอกว่าเขายังเด็กเกินไปที่จะกินยา ดังนั้นจึงต้องทำให้แน่ใจว่าร่างกายเขาจะอบอุ่นพอและให้เขาดื่มน้ำอุ่นมาก ๆ นั่นเป็นคำสั่งเดียวกันสำหรับฉันด้วย ฉันต้องให้นมลูก ฉันเลยกินยาไม่ได้ ก็นั้นแหละ ได้โปรดให้ไบรอันไปส่งเรากลับบ้านด้วย”มาร์คเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ “ฉันจะไปเอง ฉันว่างพอดี”เขาขับรถและพาคนกลุ่มนี้กลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน แมรี่ก็พาเด็กไปที่ห้องเขาทันที ขณะที่มาร์คดึงแอเรียนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวออกมาและเข้าไปในห้องนอนของพวกเขา“เมื่อคืนเราไม่สนุกเลยใช่ไหม? ให้ฉันแก้มือให้นะ” เขาประกาศแก้มของแอเรียนเริ่มแดงก่ำ “ตอนกลางวันเนี่ยนะ?” เธออุทานเบา ๆ “นี่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 863 เจ็บ, แสบ และเจ็บแสบ
เมื่อพูดถึงคุณย่า ตัวแอเรียนก็เย็นเฉียบขึ้นมาทันที อย่างไรก็ตาม แอเรียนผงกหัวและตอบว่า "โอเค"ในขณะเดียวกัน การที่เธอตัวเปียกปอนจากฝนที่ตกหนักเมื่อวานจึงทำให้ธัญญ่ามีอาการเป็นหวัดอย่างเห็นได้ชัด วันนี้เธอไม่เพียงแค่จามอย่างหนักหน่วงเท่านั้นแต่เธอเริ่มมีอาการไข้อีกด้วยทิฟฟานี่ทนเห็นเพื่อนของเธอในสภาพนี้ไม่ได้ เธอจึงไปซื้อยามาให้ "เมื่อคืนไปไหนมาล่ะ? เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นเธอกลับบ้านดึกกว่าฉันอีก แถมกลับมาตัวก็เปียกปอนซะขนาดนั้น มันคงแย่มากเลยใช่ไหม? จริง ๆ นะธัญ ถ้ามันแย่ขนาดนั้นฉันว่าเธอหยุดงานแล้วพักอยู่ที่บ้านเถอะ”"หนูไม่เหมือนคุณหรอกนะ" ธัญญ่าบ่นพึมพำ "ถ้าไม่ทำงานหนูจะเอาตัวไม่รอดนะ"ทิฟฟานี่ทำปากบูดเบี้ยวเล็กน้อย "พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง? ฉันเองก็ต้องทำงานช่วยเหลือตัวเองเหมือนกันนะ แม่ไม่เคยให้เงินฉันซักนิด มีแต่ตัวฉันเองที่ต้องส่งเงินให้เขา เอาอย่างนี้นะ ตามใจเธอแล้วกัน ถ้าเธออยากไปทำงานก็แล้วแต่ที่เธอเห็นว่าสมควรเลย ถ้าไม่ไหวก็บอกฉันนะ"ธัญญ่าผงกหัวอย่างเงียบ ๆทันใดนั้นก็มีรูปร่างปรากฏขึ้นที่ประตู ทิฟฟานี่เอาข้อศอกสะกิดธัญญ่า "ดูสิว่าใครมา"แค่มองวิกกี้แค่ครั้งเดีย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 864 วิกกี้จอมเรื่องมาก
“อุ๊ย งั้นฉันว่าฉันเข้าใจผิดแล้วล่ะ แต่ถามจริง จะกล่าวหาฉันแบบนั้นน่ะเหรอ? คุณทำอะไรฉันไม่ได้เลย และฉันไม่เคยหาเรื่องด้วย คุณแค่หัวร้อนง่ายเกินไปเอง” ทิฟฟานี่พูดขึ้นพร้อมยักไหล่ “ยังไงก็เถอะ คุณไม่ได้มาที่นี่เพราะมาหาเอริกเหรอ? ทำไมไม่ไปล่ะ? ไปสิ เราไม่สามารถถูกจับได้ว่าทำเรื่องไร้สาระระหว่างทำงานนะ คุณรู้ไหม?”วิกกี้เดินไปที่ห้องทำงานของเอริกอย่างโกรธจัด รองเท้าส้นสูงของเธอแทงลงไปที่พื้นทุกย่างก้าวและเธอยังปิดประตูอย่างแรง เอริกสะดุ้งแล้วถามว่า “คุณเป็นอะไร? ใครทำให้คุณอารมณ์เสียขนาดนั้นเหรอ?”เธอกระทืบเท้า “ทิฟฟานี่ไง! เธอและธัญญ่า! พวกเขารวมตัวกันและตะโกนใส่ฉันด้วยคำตำหนิต่าง ๆ ! เพื่ออะไรกัน? ฉันไม่ได้ทำอะไรให้พวกเขาสักหน่อย โอ๊ยยยยยย! จริง ๆ นะที่รัก คุณเก็บพวกเขาไว้และให้งานพวกเขาในบริษัทของคุณและจ่ายค่าจ้างให้พวกเขา แล้วนี่เป็นวิธีที่พวกเขาตอบแทนคุณเหรอ? ปฏิบัติต่อแฟนสาวของคุณด้วยทัศนคติที่น่ารังเกียจแบบนั้นน่ะเหรอ? มันเหมือนกับว่าพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะเป็นเจ้านายพวกเขาในอนาคตหรืออะไรทำนองนั้น!”เอริกงงงวย “พวกเขาจะทำแบบนั้นกับคุณทำไมถ้าคุณไม่ได้ไปยั่วโมโหพวกเขาก่อน?
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 865 ไม่ช้าก็เร็ว มนุษย์ทุกคนจะเรียนรู้วิธีการหลอกลวง
วิกกี้รู้สึกถึงความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตัวเธอเองก็รู้ด้วยว่าถ้าเธอยังโมโหต่อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น เมื่อถึงจุดนึงเธอคงต้องลดราวาศอกลง“เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว งั้นฉันไปล่ะ อย่าเครียดมากเกินไปแล้วกันนะ” เธอเริ่มแผ่วลงขณะกำลังเดินทาง เธอก็ผ่านพื้นที่ออฟฟิศรวมและจ้องเขม็งไปที่ธัญญ่า ถึงแม้จะสามารถปล่อยวางความโกรธให้ทิฟฟานี่ได้อย่างน่าประหลาด แต่ความจริงแล้วเหตุผลนั้นเรียบง่ายมาก ในความคิดของวิกกี้นั้น ธัญญ่าน่ารำคาญและน่าสงสัยที่สุดเพราะเธอเคยอยู่ภายใต้ความดูแลของแฟนเธอ ธัญญ่าเคยอยู่กับแฟนของเธอเมื่อครั้งยังไม่ได้เจอหน้าคร่าตากับเขาในชีวิตจริงด้วยซ้ำ มันเป็นเรื่องที่ไม่ว่าใครที่เจอก็คงต้องรู้สึกเคียดแค้นทั้งนั้น อย่างไรก็ตามวิกกี้ก็ต้องกลั้นใจทำตัวไม่รู้สึกอะไรถึงแม้จะมีความรู้สึกในใจที่ไม่เป็นเช่นนั้นก็ตามธัญญ่ารอจนวิกกี้ออกไปจากบริษัทก่อนจะเข้าไปหาเอริกในออฟฟิศ “คุณนาธาเนียล เอ่อ ก่อนหน้านี้พี่ทิฟฟานี่เหมือนจะมีปัญหากับแฟนคุณเล็กน้อย ฉันเลยเดาว่าเธอน่าจะมาบอกคุณแล้วใช่ไหม?” เธอกล่าว “ได้โปรดอย่าโกรธพี่ทิฟฟานี่เลย บางทีเธอก็พูดสิ่งเธอคิดโดยไม่ได้กลั่นกรอง มันเป็นธรรมชาติของเ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 866 ฉันชอบแจ็คสัน เวสต์ (ล้อเล่น!)
”เมื่อเธอมีความรัก หัวใจเธอจะเต้นแรงทุกครั้งที่เธอเห็นเขา เธอจะรู้สึกตื่นเต้นทันที” ทิฟฟานี่ตอบหลังจากที่คิดดูแล้ว “ไม่ว่าจะยังไง เธอจะต้องกล้าพอที่จะเริ่มเข้าหาเขาก่อน ถ้าเธอจะชอบใครสักคน เธอจะต้องกล้าหาญมากพอที่จะจีบเขาก่อน อาจจะใช้กลวิธีบ้างก็ได้ ถ้าเธอไม่ทำอะไรข้ามเส้นเกินไป เธอก็จะไม่มีอะไรให้ต้องอายทีหลัง ไม่ต้องห่วง ฉันจะสนับสนุนเธอไม่ว่าเธอจะทำอะไร ถ้าเธอเจอเป้าหมายเธอแล้วจริง ๆ ก็เลิกคิดมากและลงมือเถอะ” “แล้วถ้าฉันบอกพี่ว่าเป้าหมายฉันคือ… พี่แจ็คสันล่ะ? คุณจะยังสนับสนุนฉันอยู่ไหม?”คำถามของธัญญ่าทำให้ทิฟฟานี่ผงะ เธอถึงกับไม่แน่ใจว่าจะต้องตอบธัญญ่าอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง แต่แล้วจู่ ๆ ธัญญ่าก็หัวเราะคิกคัก “ฉันแค่ล้อเล่น คุณคิดว่าฉันพูดจริงจริง ๆ เหรอ? แต่เอาจริง ๆ นะ ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจะทำยังไง?” ทิฟฟานี่แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเชื่อว่ามันเป็นแค่เรื่องขำขัน “ฮ่า ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอก็ลุยเลย เธอจะน่าเกรงขามมากถ้าเธอทำอย่างนั้นได้ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก… เราเลิกกันแล้ว เขาโสดแล้ว และเธอก็โสด…” ธัญญ่าแลบลิ้น “คุณพูดเองนะ… อีกอย่าง เราไม่ได้กินข้าวนอกบ้านด้วยกั
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 867 รวมเหตุการณ์ที่ไร้หัวใจ
ทิฟฟานี่ลงจากรถเพื่อเอาน้ำให้ธัญญ่า “รู้สึกดีขึ้นไหม? ยังรู้สึกเวียนหัวอยู่รึเปล่า? บางทีเธอควรจะไปนั่งข้างหน้าดีกว่า เธอจะได้รู้สึกดีขึ้น”“มันจะดีเหรอ?” ธัญญ่าถาม “ฉันได้ยินมาว่าหลายคนเชื่อว่าเบาะหน้าของรถผู้ชายควรจะเป็นที่สำหรับแฟนเขาเท่านั้น… คุณกับพี่แจ็คสันจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”ทิฟฟานี่ที่ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยอยู่แล้วไม่เคยคิดแบบนั้นเลย “เธอพูดบ้าอะไร? เราเป็นอะไรกัน? เราต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ? จะให้ฉันปล่อยให้เธอนั่งเวียนหัวอยู่เบาะหลังต่องั้นเหรอ? ฉันทำไม่ได้หรอก เลิกพล่ามและขึ้นรถแล้วไปนั่งข้างหน้าเลย” แจ็คสันขมวดคิ้วเมื่ออยู่ ๆ ก็มีคนอื่นที่ไม่ใช่ทิฟฟานี่เปิดประตูมานั่งเบาะหน้า “เกิดอะไรขึ้น? พวกเธอเปลี่ยนที่นั่งกันทำไม?”“ธัญเป็นหวัดและรู้สึกไม่ค่อยดี เธอเมารถน่ะ” ทิฟฟานี่อธิบาย “ให้เธอนั่งข้างหน้านั่นแหละ มันไม่สำคัญว่าใครจะนั่งไหนอยู่แล้ว ฉันว่าเบาะหลังก็กว้างดีออก ขับต่อเลย พักหลัง ๆ นี้ฝนตกบ่อยจนเกือบทุกวันเลย น่ารำคาญชะมัด ทำไมไม่ตกหนัก ๆ ทีเดียวแทนทีจะตกกะปริบกะปรอยแบบนี้? ฉันแค่ลงจากรถไปแปบเดียวผมฉันก็เปียกหมดแล้ว…” แจ็คสันไม่อยากจะพูดอะ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 868 เยี่ยมสุสานคุณย่า
แจ็คสันถึงกับพูดไม่ออก ทำไมไม่มีใครถามความเห็นของเขาเลย? เขาไม่มีตัวตนหรอกเหรอ?หลังจากที่ทานอาหารค่ำเสร็จ แจ็คสันก็ขับไปส่งทิฟฟานี่และธัญญ่า ทั้งสามคนตกลงกันว่าจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้พร้อมกัน…เช้าวันรุ่งขึ้น ณ คฤหาสน์เทรมอนต์แอเรียนได้เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าสีดำ พร้อมที่จะไปที่สุสานแอริสโตเติลยังเล็กเกินไปและเขาก็เป็นไข้หวัดใหญ่ด้วย มิหนำซ้ำข้างนอกยังฝนตกอีกด้วย เพราะฉะนั้นมาร์คและแอเรียนจึงตัดสินใจว่าจะไม่เอาลูกไปด้วยดีกว่า พวกเขาจึงปล่อยแอริสโตเติลไว้ในความดูแลขอแมรี่มาร์คเองก็ใส่ชุดสูทสีดำเหมือนกัน ซึ่งทำให้เขาดูโอ่อ่ามาก ทั้งคู่นำช่อดอกไม้ติดตัวไปหนึ่งช่อแล้วออกจากบ้านไป พวกเขาต้องขับรถเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าจะถึงที่สุสาน เมฆดำบนท้องฟ้าก่อให้เกิดแสงที่น่าขนลุกปกคลุมสุสาน มันแทบจะร้างเปล่า ยกเว้นแต่คนดูแลสุสานที่แก่เฒ่าและใส่แว่นซึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ของวันนี้ในกระท่อมเล็ก ๆแอเรียนรู้สึกหดหู่มาก คุณย่าของเธอเสียชีวิตมานานแล้วแต่เธอเพิ่งจะมาเยี่ยมเขา เธอรู้สึกขุ่นเคืองและสิ้นหวังเมื่อนึกถึงการกระทำของโซอี้และสามีของเธอ ชีวิตนั้นแสนสั้นและไม่มีใครได้เพลิดเพลินกับมันอย่
Latest chapter
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
