บทที่ 869 ในที่สุดแม่คนหนึ่งก็ได้รับการให้อภัย

มาร์คกางร่มบังฝนให้แม่ลูก ทว่าเสื้อผ้าของเขากลับเปียกโชก เฮเลนที่สังเกตเห็นดังนั้นจึงพูดว่า “แอเรียน แม่คิดว่าเราได้เวลากลับกันแล้วแหละ ฝนกำลังจะตกหนักขึ้นและมาร์คก็เปียกโชกไปหมดแล้ว”

แอเรียนหันไปมองมาร์ค “โอเค งั้นกลับกันเถอะ”

เฮเลนได้ขับรถมาที่นี่เอง แอเรียนจึงหยุดก่อนที่จะขึ้นรถ “ถ้าคุณไม่ติดอะไร มาทานข้าวเย็นที่บ้านเราสิ คุณจะได้เจอหลานชายด้วย”

เฮเลนเกือบจะร้องไห้จากความดีใจ “โอ-โอเค!” เธอพูดตะกุกตะกักด้วยความลำบาก เธอรู้ว่าในที่สุดแอเรียนก็ได้ให้อภัยเธอและเห็นเธอเป็นแม่ของหล่อนเสียที

ระหว่างทางกลับบ้าน แอเรียนก็หันไปถามมาร์คว่า “คุณหนาวไหม? คุณเปียกโชกไปหมดเลย”

มาร์คส่ายหน้าด้วยร้อยยิ้ม “ไม่ ฉันไม่หนาว เธอโตขึ้นแล้วนะเนี่ย”

เธอยิ้มตอบ “คราวที่แล้วที่คุณพูดกับฉันแบบนี้… ไม่ใช่ลางที่ดีเลยนะ...”

เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร เขามีความทรงจำเกี่ยวกับเธอมากเกินไปจนเต็มสมองไปหมด เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดกับเธอแบบนั้นเมื่อไหร่ คงจะเป็นช่วงก่อนที่เธอจะกลายมาเป็นของเขา เธอถึงจำมันได้ "ด้วยความรัก"

ที่อายาเช่

แจ็คสัน ทิฟฟานี่ และธัญญ่าเดินทางไปถึงที่โรงแรมที่พวกเขาได้จองไว้แล้ว