ตอนที่ 7 ใครมาส่ง

ทุก ๆ เช้าหากฉัตรนลินทร์กลับมานอนที่บ้าน ก่อนออกไปมหาวิทยาลัยฉัตรนลินทร์ก็ไม่ลืมสั่งกิ่งกาญจน์ให้ขึ้นไปปลุกศิวัฒน์เพื่อไปทำงาน เพราะตั้งแต่เกวลินย้ายเข้ามาพวกเขาก็มักจะพากันออกไปเที่ยวแล้วกลับมาดึก ๆ เกือบทุกคืนทำให้ศิวัฒน์ตื่นสาย

ที่เธอต้องทำแบบนี้เพื่อไม่ให้ศศิณีทราบว่าเธอกับศิวัฒน์ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะศศิณีจะสั่งให้เลขาของศิวัฒน์ส่งตารางงานและการประชุมของศิวัฒน์ให้เธอ เพื่อให้เธอช่วยเตือนเขา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“คุณไตร คุณไตรคะ” กิ่งกาญจน์เรียกอยู่หลายรอบแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบรับ “คุณไตรคะ”

แกร็ก!!

“เรียกทำไมแต่เช้าครับ”

“วันนี้คุณไตรมีประชุมตอนเก้าโมงนะคะ คุณฉัตรเลยฝากให้ป้าปลุกคุณ”

ศิวัฒน์ขมวดคิ้ว เกิดคำถามขึ้นในหัวเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แสดงว่าทุกครั้งที่กิ่งกาญจน์มาปลุกเพราะฉัตรนลินทร์สั่งไว้อย่างนั้นเหรอ แล้วเธอจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร

“ป้าเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้วนะคะ พอดีคุณฉัตรตื่นมาช่วยทำเลยเสร็จไว วันนี้ป้าไม่ค่อยสบายค่ะ”

“ครับเดี๋ยวผมลงไป”

ศิวัฒน์เดินกลับไปยืนอยู่ข้างเตียง มองร่างของหญิงสาวที่กำลังหลับสนิท ย้อนคิดไปหากเธอคนนี้ตื่นเช้ามาปลุกเขาไปทำงานทุก ๆ เช้าก็คงดี แต่แล้วก็ต้องสะบัดหน้าเพื่อไล่ความคิด เขากำลังคิดอะไร? ปกติเกวลินก็ไม่เคยทำ และเขาก็ไม่เคยว่าอะไร เธอก็เป็นของเธอแบบนี้ แล้วตอนนี้จะมาอยากให้เธอเป็นแบบที่เขาคิดเพื่ออะไร?

เพียงแวบหนึ่งที่ภาพของหญิงสาวอีกคนมาทับซ้อน ความเป็นเอกลักษณ์ของเธอ การแต่งกาย คำพูด และท่าทางต่าง ๆ รวมไปถึงทัศนคติ เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเป็นแบบนี้

20.15 น.

รถเก๋งเข้ามาจอดตรงหน้าบ้าน แต่กลับไม่ใช่รถของคนในบ้าน ชายหนุ่มรีบวิ่งลงมาเปิดประตูให้ผู้โดยสาร ก่อนจะเปิดประตูฝั่งด้านหลังเพื่อหยิบของแล้วส่งให้เธอ

ภาพทั้งหมดตกอยู่ในสายตาเจ้าของบ้านอีกคนที่เขากลับมาถึงตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว เพราะไม่เคยสนใจ หากเขาไม่ลองถามกิ่งกาญจน์เขาก็ไม่รู้ว่าปกติเธอกลับบ้านดึกแบบนี้ และบางคืนเธอก็ไม่กลับ

“มองอะไรคะ” หญิงสาวนั่งมองคนรักที่กำลังยืนมองออกไปทางหน้าต่างสักพักแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปโอบเอวของเขา

“เปล่า” เขาแกะมือของเธอออก “เดี๋ยวพี่มานะ”

“จะไปไหนคะ”

“ไปคุยกับป้ากิ่งหน่อย พอดีเมื่อตอนเช้าแกบอกมีเรื่องจะคุยกับพี่แต่พี่รีบไปประชุมเลยไม่ได้คุย”

“อ๋อ ค่ะ”

พูดจบศิวัฒน์ก็เดินออกจากห้องไป เขาตั้งใจออกมาดักรอหญิงสาวที่เขายืนมองก่อนหน้านี้ และเป็นจังหวะเดียวกับกับที่เธอกำลังเดินผ่านหน้าห้องของเขาพอดี เขาเลยรีบปิดประตูห้องแล้วคว้าแขนของเธอไว้

“ปล่อยนะ” ฉัตรนลินทร์สะบัดแขนทันที

“ผัวจับไม่ได้เลยนะ”

“คุณอย่ามาพูดบ้า ๆ แบบนี้นะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ต้องเป็นใช่มั้ยถึงจะพูดได้”

“ฉันไม่อยากเถียงกับคุณ” เธอเดินไปไขกุญแจห้องโดยไม่สนใจว่าเขาจะเดินตามมาหรือเปล่า

แกร็ก!!

ปัง!!

ร่างบางถูกดันขึ้นเข้าไปในห้องโดยมีร่างหนาตามเข้าไปด้วยแล้วประตูก็ถูกปิดลงทันที

“ออกไปนะ!” เธอหันมาไล่เขา

“ไม่ออก” เขาไม่สนใจแต่กลับเดินเข้าหาเธอ “ใครมาส่ง”

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

“ฉันถามว่าใครมาส่ง!” เขาถามย้ำ

“ใครจะมาส่ง ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคุณ” เธอเชิดหน้าใส่เขาโดยไม่มีทีท่าว่าจะกลัว

“ฉันถามเธออีกครั้ง” เขาเอามือบีบคางของเธอ

“ปล่อยฉัน แล้วออกไป...อื้อ” คำโวยวายมากมายที่คิดไว้ถูกกลืนลงไปเมื่อเธอโดนปากหนาของเขาบดจูบอย่างหนักหน่วง เธอปล่อยให้ของในมือหล่นกระจัดกระจาย แล้วใช้มือสองข้างผลักเขาออกห่างจากตัว แต่ไม่เป็นผล ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่ เขายิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้น

“อื้อ...”

เขายังไม่ปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระ จนในที่สุดเธอหมดแรงจะดิ้น และกำลังคล้อยตามรสจูบที่เขามอบให้ ลิ้นสากที่ถูกส่งเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานจากปากสีกุหลาบกำลังชักนำเธอ สองแขนเรียวยกขึ้นคล้องคอของเขาไว้อย่างลืมตัวจนเจ้าของร่างหนาแอบยิ้มมุมปาก เขาหรี่ตามองใบหน้านวลที่กำลังหลับตาพริ้มและเคลิบเคลิ้มไปกับเขา

“พี่ไตร”

เสียงใครคนหนึ่งทำให้ฉัตรนลินทร์ได้สติ เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่ดูดปากของเธอโดยไม่สนใจเสียงเรียกนั้น

“อื้อ...” เธอพยายามผลักเขาอีกครั้ง

“พี่ไตรอยู่ไหนคะ” หญิงสาวที่อยู่ด้านนอกยังร้องเรียก เพราะเธอเห็นว่าศิวัฒน์ออกมาจากห้องสักพักใหญ่แล้วแต่ยังไม่กลับเข้าห้องไป

“อ๊ะ...” ตาคู่สวยสองข้างเบิกกว้างอีกครั้ง เมื่อรับรู้ได้ว่านิ้วเรียวยาวที่ลูบไล้อยู่ตรงแผ่นหลังของเธอได้ปลดตะขอบลาออกไปแล้ว

“พี่ไตรอยู่ในห้องนั้นหรือเปล่าคะ”

คราวนี้ฉัตรนลินทร์รีบเอามือตีไปที่ไหล่ของศิวัฒน์ เพื่อให้เขารีบปล่อยเธอ เพราะเธอไม่มีโอกาสได้พูดมือหนาของเขาจับท้ายทอยของเธอไว้จนเธอไม่สามารถหันหน้าหนีเขาได้

แกร็ก!

สิ่งที่เธอกลัวก็เกิดขึ้น เมื่อคนด้านนอกเปิดประตูเข้ามา แต่ยังโชคดีที่เธอยังไม่ได้เปิดไฟในห้อง ทำให้ห้องนอนของเธอมืดสนิท และตอนนี้เธอถูกศิวัฒน์กอดไว้แนบอกของเขาหลังจากที่เขาลากเธอมาในห้องแต่งตัว

“พี่ไตร...ไปไหนนะ”

เมื่อเห็นว่าห้องมืดเธอก็หยุดยืนอยู่แค่ประตูห้อง โดยใช้สายตาสำรวจไปทั่ว จนสายตาไปหยุดอยู่ตรงพื้นห้องที่เหมือนมีอะไรตกอยู่เต็มไปหมด แต่เมื่อเห็นว่าห้องเงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่เธอเลยไม่สนใจของพวกนั้น เพียงไม่นานเธอก็ออกจากห้องไป

“ออกไปเลยนะ” ฉัตรนลินทร์ผละจากอกของศิวัฒน์ทันที แต่เธอไม่ได้พูดเสียงดัง

“ทำไม กลัวอะไร”

“ทำอย่างกับคุณไม่กลัว” เธอย้อนเขา “ทำไมไม่จูบฉันโชว์เธอไปเลยล่ะ”

“ได้เหรอ”

“คุณมันบ้าไปแล้ว” เธอผลักหน้าเขาออกไป

“ตอบฉันมาใครมาส่ง แล้วรถของเธอไปไหน”

“ฉันว่าคุณอย่ามาใส่ใจเรื่องฉันเลย กลับไปดูแฟนคุณโน่น”

“...”  เขาไม่ได้พูดอะไรแต่กลับเดินเข้าหาเธอเรื่อย ๆ

“อย่าเข้ามานะ” ฉัตรนลินทร์ก้าวถอยหลัง “รถฉันเสีย เลยให้รุ่นพี่ที่มหาลัยมาส่ง”

“รุ่นพี่ผู้ชาย”

“ก็ใช่ไง ผู้ชาย”

“หึ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอว่าเป็นแค่ผู้ชาย ดึกดื่นแบบนี้เพิ่งมาส่งกัน”

“ก็แล้วแต่คุณจะคิดนะ ฉันไม่ได้ซีเรียส” เธอไม่สนใจคำพูดของเขา แค่รู้สึกแปลก ๆ เพราะอาการของคนตรงหน้าเหมือนกำลังหึงเธอ

หมับ!!

ขณะที่ฉัตรนลินทร์หมุนตัวเพื่อจะไปเปิดไฟ เธอก็โดนศิวัฒน์รวบตัวไว้จากด้านหลังอีกครั้ง

“ปล่อยนะ ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ด คราวนี้แฟนคุณจะได้รู้ว่าคุณอยู่ในห้องของฉัน” เธอขู่

“ก็ลองสิ เธอคงจะฉลาดพอที่จะรู้ว่าแค่เธออ้าปากเธอจะโดนอะไร” เขากระซิบข้างหูจนฉัตรนลินทร์รีบเอามือสองข้างปิดปากของตัวเอง

แม้รู้ว่าเกวลินตามหา แต่ไม่รู้ทำไมเขายังไม่อยากกลับห้อง เขายังอยากแกล้งผู้หญิงคนนี้ อยากปราบพยศเธอที่เอาแต่อวดดีกับเขา

“อื้อ...เอาหน้าออกไปจากหูของฉันนะ” เธอเอียงหน้าหนี

“หึ...กรี๊ดสิ”

“อื้อ” เธอสะบัดหน้าทั้งที่มือยังอุดปาก

ฟอด!!

“จำไว้ว่าอย่ามาอวดเก่งกับฉันอีก” เขาขยับหน้าเข้าไปหอมแก้มของเธอจนเต็มแรง

พูดจบศิวัฒน์ก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวทะเลาะกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ เธอทั้งโกรธ ทั้งตกใจ และยิ่งไปกว่านั้นหัวใจที่สั่นระรัวนี้หมายความว่าไง?

“อ๊ะ...ไตร”

กลางดึกของคืนเดียวกันฉัตรนลินทร์รู้สึกตัวตื่น เธอเลยลงไปหาน้ำดื่ม ขณะเดินกลับขึ้นมาผ่านหน้าห้องนอนของศิวัฒน์ฉัตรนลินทร์ก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ เธอหยุดเดินเพื่อฟังให้แน่ใจ

“อ่า...แรงอีก”

“ทุเรศ” เธอพูดขึ้นมาคำหนึ่งก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไป ไม่คิดว่าชีวิตของเธอต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ อะไรแบบนี้ อุตส่าห์เลี่ยงไม่ให้เจอกันแล้ว ยังจะต้องมารับรู้เรื่องทุเรศแบบนี้อีก