ไม่อยากพูดถึงมันอีก

ปานิศาขยับตัวเมื่อรู้สึกเมื่อยขบ เพราะมีของหนักทับอยู่ที่เอวและช่วงขา ตากลมโตเบิกขึ้น เมื่อเห็นว่าของหนักที่ทับอยู่คืออะไร

            "คุณเต..." อุทานออกมาพร้อมกับขยับหนีด้วยความตกใจ มองคนที่ยังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ของหนักที่ทับอยู่ที่เอวคือแขน ส่วนที่ขาคือขาแกร่งของเขา

เตวิทย์ปรือตาขึ้นอย่างงัวเงีย เมื่อวานเขาเพลียเพราะขับรถทั้งวัน จากที่ตั้งใจว่าจะนอนกอดแค่แป๊บเดียว แต่เมื่อได้สัมผัสกับความอุ่นของเนื้อนุ่ม และกลิ่นหอมของกายสาว รวมกับที่นอนนุ่ม ๆ และความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ก็ทำให้เขาเผลอหลับไป

            "กี่โมงแล้วครับ" ถามพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจไปมา ปานิสาตาโตให้กับท่าทางเป็นกันเองของเขา

            "เป็นอะไรครับ" ถามแล้วมองคนที่ยืนกอดตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ปานิศาอยากจะข่วนหน้าหล่อ ๆ นั่นสักที เตวิทย์ลืมไปหรือเปล่าว่าเธอกับเขาก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า เขาเป็นเพื่อนปฐวีก็จริง แต่เธอคุยกับเขาแค่เรื่องงาน เขามานอนกอดเธอแบบนี้ เธอก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา

            "คุณเข้ามาทำไมคะ" ถามเมื่อตั้งสติได้

            "ผมเป็นห่วงเลยเข้ามาดู เห็นคุณหลับ ผมก็เลย..."

            "พอคะ" ปานิศาขัดขึ้น เขาเห็นเธอหลับเลยขึ้นมานอนด้วย หญิงสาวสรุปเอาเอง

            "คือผม..."

            "ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ คุณออกไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว" ยอมให้เขามองว่าเป็นคนเสียมารยาท บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไร ที่เขามานอนร่วมเตียง

            "ยังไม่เปลี่ยนชุดอีก" เตวิทย์พูดกับหญิงสาว ร่างสูงขยับพิงหัวเตียง มองด้วยสายตาที่ปานิศาอ่านไม่ออก แต่ส่งผลให้ใบหน้าของเธอร้อนขึ้น

            "ฉันเพลียนะคะ เลยเผลอหลับไป กำลังจะอาบน้ำพอดี" ความหมายของเธอคือ ไล่เขาออกไปจากห้อง

แต่เตวิทย์ยังเฉย

            "เล่าให้ผมฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น คุณป้ากับนายปัด เป็นห่วงคุณมากเลยนะครับ"

            "คุณแม่โทรมาเหรอคะ"

            "นายปัดโทรมา คุณป้าฝากบอกว่าเข้าใจคุณทุกอย่าง สบายใจแล้วค่อยกลับไป"

            "คุณแม่เป็นไงบ้างคะ" ถามด้วยความห่วงใย

            "คุณป้าไม่เป็นอะไร ทางนั้นเรียกสินสอดคืนทั้งหมด คุณป้าคืนให้เพื่อตัดปัญหา" เตวิทย์สรุปให้สั้น ๆ ปานิศาเดือดจัดเมื่อฟังเขาพูดจบประโยค

            "ขอยืมมือถือหน่อยค่ะ ฉันจะคุยกับคุณแม่"

            "เรื่องอะไร"

            "เรื่องสินสอด!"

            "ทำไม"

            "จะคืนได้ยังไง ในเมื่อมันเป็นของฉัน เงินสด ทองคำ โฉนดที่ดิน แหวนคู่นั้นฉันก็ซื้อ ไหนจะค่าชุด ค่าจัดงาน เงินฉันทั้งนั้น!" ปานิศาตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด เตวิทย์เข้าใจทุกอย่าง ตาคู่คมมองคนที่

ยืนท้าวเอวอย่างชั่งใจ เธอรักและทำให้ศราวุธขนาดนั้น แล้วหนีมาทำไม

            "คุณหนีมา ก็เท่ากับผิด"

            "แล้วจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อสองคนนั้นมัน!" ปานิศาหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังพูดอะไรออกไป เตวิทย์นั่งตัวตรงรอคอยว่าเธอจะพูดอะไร

            "ช่างเถอะ อยากได้อะไรก็ให้เค้าไป" เธอสรุปเอาเองเพราะไม่อยากรื้อฟื้นขึ้นมาอีก พูดไปก็เท่านั้นเพราะไม่มีหลักฐาน ในสายตาคนอื่นคนที่ผิดก็คือเธอ

            "ไม่ใช่แค่นั้นนะคุณ คนลือกันไปทั่วว่าคุณหนีไปกับชู้ กล้องวงจรปิดที่ลานจอดรถจับภาพได้ว่าคุณมากับผม ขนาดปิดหน้ายังชัดขนาดนั้น" ตัดพ้ออย่างไม่จริงจังนัก พร้อมกับสังเกตอาการของปานิศาไปด้วย

            "ตายจริงฉันลืมไปเลย ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเดือดร้อน" ความโมโหทำให้เธอด่วนตัดสินใจ จนลืมนึกถึงชื่อเสียงของเขา ในวงการธุรกิจเตวิทย์มีชื่ออยู่ในลำดับต้น ๆ เธอสร้างปัญหาใหญ่ให้เขาแล้ว

            "เรื่องนั้นไม่เท่าไรหรอก เอาเรื่องของคุณก่อน บอกผมมาเถอะจะได้ช่วยกันแก้ปัญหา อย่างน้อยก็เอาสินสอดคืนมา เงินคุณนี่หลายล้านด้วย" ตัดเพ้อด้วยความน้อยใจ ปานิศามัวแต่เป็นห่วงชื่อเสียงของเขา จึงไม่ได้สังเกตว่า

เตวิทย์มองเธอด้วยสายตาแบบไหน 

            "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเป็นห่วงคุณมากกว่า" ถูกกล่าวหาว่าเป็นชู้ ย่อมไม่เป็นผลดีกับชื่อเสียงและธุรกิจของเขา

            "กลับไปฉันจะแก้ข่าวให้นะคะ"

            "จะแก้ยังไง ในเมื่อผมยังไม่รู้สาเหตุของเรื่องเลย"

            "ฉันมีวิธีค่ะ คุณพาฉันไปส่งที่โรงแรมนะคะ ถ้ามีคนรู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน คุณจะเดือดร้อน" พูดจบหญิงสาวก็หอบกระโปรงขึ้น ใส่รองเท้าด้วยความรีบร้อน เตวิทย์

กลอกตาให้กับการกระทำของเธอ

            "นั่นมันปลายเหตุ ผมมีวิธีจัดการกับเรื่องนี้แล้ว สิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้ก็คือ ถอนชุดนั่นออก แล้วไปอาบน้ำ บอกตรง ๆ นะผมเกลียดชุดที่คุณใส่มาก ถ้าไม่เกรงใจผมฉีกไปนานแล้ว"

            "คุณเต!"

            "จริงครับ มีคนบอกไหมว่าชุดนี้ไม่เหมาะกับคุณเลย" ที่ไม่เหมาะเพราะเธอไม่ควรใส่มัน

            "มีเสื้อผ้าในตู้ อาบน้ำนะครับผมจะออกไปรอข้างนอก"

            "ค่ะ" เธอรับคำ

            "ผมให้เวลาสิบห้านาที ถ้าผมเห็นคุณอยู่ในชุดนี้อีก ผมจะถอดมันด้วยวิธีของผม" พูดจบเตวิทย์ก็เดินออกไปจากห้อง ปานิศายังยืนนิ่งอยู่กับที่ เตวิทย์คงไม่รู้ว่าคำพูดของเขามีผลกับอัตราการเต้นของหัวใจเธอ

            "บ้า" กุมซีกหน้าที่ร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงคำพูดของเขา ถอดชุดด้วยวิธีของเขาเป็นแบบไหนกันนะ

หญิงสาวใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง โชคดีที่

เตวิทย์ไม่ได้เข้ามาตามที่ขู่เอาไว้ เธอจึงสบายใจ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมหัวใจถึงเต้นแรง เวลาที่ใกล้ชิดกับเขา

มือบางลูบไปบนเสื้อผ้าที่อัดแน่นอยู่ในตู้ เสื้อผ้าพวกนี้เป็นของใหม่ที่ยังไม่ผ่านการใช้งาน ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเตรียมทั้งหมดนี้ไว้ให้เธอ เตวิทย์น่าจะชอบสีขาวเพราะมีสีขาวมากกว่าครึ่ง หญิงสาวหยิบเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำออกมา ตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นชุดชั้นในหลากสีอัดแน่นอยู่ในชั้น และที่ทำให้เธออายจนแทบแทรกแผ่นดินก็คือ เขาประเมินด้วยสายตา แต่รู้ได้ยังไงว่าเธอใส่คัพดี