เขิน

ศราวุธนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่เดิมอย่างมีความสุข ในที่สุดเขาก็ได้ใช้ชีวิตกับคนที่เขารักอย่างเปิดเผย แถมยังได้เงินก้อนโตมาเป็นทุนอีกด้วย บนโลกใบนี้ไม่มีใครโง่เท่าปานิศาอีกแล้ว อยู่ ๆ ก็หายไปแล้วทิ้งเงินทองไว้ให้เขา เขาไม่เคยอยากแต่งงานเลยสักนิด แต่เพราะขัดเธอไม่ได้ จึงตกลงเออออไปกับเธอ ไม่คิดเลยว่ามันจะดีขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าแต่งแล้วจะได้เงินมาใช้ง่าย ๆ เขาแต่งไปนานแล้ว

ในขณะที่ศราวุธกำลังดื่มด่ำกับความสุข ภีรณีกลับรู้สึกตรงกันข้าม เมื่อรู้ว่าคนที่พาปานิศาไปจากงานแต่คือเตวิทย์ เช้านี้สื่อทุกช่องต่างประโคมข่าวว่าสองคนนั่นเป็นชู้กัน ปานิศาแอบคบกับเตวิทย์แล้วตัดสินใจล้มงานแต่ง แล้วหนีไปกับคนที่เธอรัก มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เตวิทย์ ต่อมอิจฉาทำงานทันที เมื่อปานิศากำลังจะได้ดีกว่าเธอ ที่เธอเป็นชู้กับศราวุธก็ไม่ใช่เพราะความรัก เธออยากแย่งทุกอย่างที่ปานิศามีต่างหาก ตั้งแต่เด็กจนโตปานิศาจะได้สิ่งที่ดีกว่าเธอเสมอ

            "ที่ร้ากกก มาทำอะไรตรงนี้ค้าบบบ" เสียงอ้อแอ้มาพร้อมกับคนเมา ที่กำลังเดินมาทางเธอ ทำให้ภีรณีเบื่อหน่ายหนักขึ้นกว่าเดิม ศราวุธดื่มต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อวาน ไม่คิดจะพักบ้างหรือไง

            "เมาก็ไปนอน" บอกแล้วเบือนหน้าหนี เมื่อคนเมาก้มลงมาหอมที่แก้มของเธอ

            "เป็นอะไร หื้ม ไม่ดีใจเหรอที่เราได้อยู่ด้วยกัน" คำถามของเขาทำให้ภีรณีบิดปากขึ้นอย่างน่าเกลียด เธอไม่อยากอยู่กับเขาเลยสักนิด ที่ทำก็เพราะอยากให้ปานิศาเสียใจจนเสียสติ

            "ดีใจค่ะ ดีใจมากด้วย" ตอบเพื่อตัดปัญหา ก่อนจะขยับหนีเมื่อคนเมาโน้มตัวลงมาหา

ศราวุธหน้าคว่ำลงกับที่นอน ภีรณีลุกหนีด้วยท่าทางรังเกียจ เพราะความเมาจึงไม่สนใจอะไร เลยไม่เห็นสายตาที่ภีรณีใช้มองเขา

            "นอนนะคะ เดี๋ยวฉันมา"

            "จะไปไหน" เสียงอ้อแอ้เอ่ยถาม

            "ไปธุระค่ะ" ตอบแล้วรีบเดินออกไป ปล่อยให้คนเมานอนอยู่อย่างนั้น

            "สภาพ! ใครจะเอาลง" พอไม่มีปานิศาเข้ามาเกี่ยวข้อง ความรู้สึกที่มีต่อศราวุธเปลี่ยนไป เธอไม่อยากได้เขาเลยสักนิด หยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาเตวิทย์ เพราะอยากรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ขอบคุณตัวเองที่บันทึกเบอร์เขาไว้ ตอนที่ทำงานร่วมกัน เมื่อเตวิทย์ไม่รับสาย ภีรณีจึงกวาดเงินที่ศราวุธกองไว้บนโต๊ะลงกระเป๋า เลขาของเตวิทย์น่าจะให้คำตอบเธอได้ ว่าตอนนี้เจ้านายของเธออยู่ที่ไหน

            "คุณช่างเหมาะสมกับนางปลื้มจริง ๆ" มองคนเมาที่นอนกรนเสียงดังอย่างรังเกียจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพัก คอนโดนี้ปานิศาซื้อให้ศราวุธ เธอตื่นเต้นมากที่ได้มาที่นี่ และลักลอบได้เสียกับเขาในห้องนี้ แต่ตอนนี้ความตื่นเต้นเหล่านั้นมันหมดไปแล้ว เพราะเธอมีเป้าหมายใหม่ อะไรก็ตามที่เป็นของปานิศาเธอจะแย่งเอามาเป็นของเธอให้หมด

เตวิทย์มองคนที่เดินมาหาตาค้าง มือหนากำถ้วยเครื่องดื่มไว้แน่น เพราะกลัวมันจะร่วงจากมือ ปานิศาในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น สวยยั่วยวนสะกดสายตาของเขาให้มองค้างอยู่ที่เธอ

ปานิศาก้มมองตัวเอง เมื่อถูกเตวิทย์จ้องมอง มือไม้เกะกะไปหมด ไม่รู้ว่ามีอะไรแปลกไปหรือเปล่า เก็บผมยาวสยายไปไว้ที่หลังหู กลั้นหายใจแล้วเดินเข้าไปหาคนที่กำลังจ้องมองเธอ

            "มีอะไรหรือเปล่าคะ" ถามเมื่อเขายังมองเธออยู่อย่างนั้น เตวิทย์ละสายตาออกจากหญิงสาว เมื่อรู้ตัวว่ามองเธอนานเกินไป

            "เปล่าครับ" ตอบพร้อมกับทำตัวให้เป็นปรกติ เสยกถ้วยเครื่องดื่มขึ้นดื่ม ก่อนจะร้องออกมา เมื่อริมฝีปากสัมผัสกับความร้อนของชาที่อยู่ในถ้วย

            "โอ้ย!" วางถ้วยชาลงบนจานรองอย่างแรง

            "คุณเต เป็นไงบ้างคะ" ส่งกระดาษทิชชูให้เขา เมื่อเห็นชาที่หกลงบนเสื้อของเขา

            "ร้อนครับ" เขาชอบกินของร้อน แต่ชาในถ้วยร้อนเกินไป

            "ร้อนแล้วดื่มทำไมคะ มาค่ะฉันช่วย" มือบางซับกระดาษทิชชูลงบนเสื้อของเขา เตวิทย์ทำตัวไม่ถูกกับความใกล้ชิดในครั้งนี้ น่าอายจริง ๆ ที่เขินจนถูกจับได้

            "ขอบคุณครับ" เอ่ยขอบคุณเมื่อเธอละมือออกจากเสื้อเขา

            "ชาอัสสัมจากไร่ ลองชิมดู รสชาติจากธรรมชาติ สดชื่นมากครับ" เตวิทย์เทชาที่บรรจุอยู่ในกาทรงสวยใส่ถ้วย แล้วเลื่อนมาตรงหน้าเธอ ปานิศารับมาดื่ม แต่ยังสงสัยชื่อที่เขาใช้เรียกชา

            "รสชาติดีจังเลยค่ะ คุณว่าชาอะไรนะคะ" เธอเคยได้ยินแต่ชาเขียว ชาขาว ชาอูหลง ชากุหลาบ และชาอื่น ๆ ชื่อที่เขาบอกไม่คุ้นหู เลยอยากรู้ที่มาของชาแสนอร่อยที่เขาชงให้ดื่ม

            "ชาอัสสัมครับ ต้องบอกก่อนว่าชานี้มีขายทั่วไปนะครับ แต่คนจะไม่รู้จักชื่อ เพราะเรียกรวม ๆ ว่าชา อัสสัมเป็นพืชล้มลุกชนิดหนึ่ง ชาวบ้านรู้จักมานาน จะเอายอดมากินกับน้ำพริก ต่อมาได้ทดลองนำยอดอ่อนไปตากแห้ง และแปรรูปเป็นชา ผลที่ได้ก็แบบนี้ครับ รสชาติอร่อยมาก ต่อมามีการส่งเสริมให้เกษตรกรปลูกมากขึ้น ต่อยอดและยกระดับขึ้นไปขายตามร้านสะดวกซื้อ และห้างสรรพสินค้า และที่น่าภูมิใจก็คือเราส่งออกชาอัสสัมได้แล้วนะครับ" เตวิทย์อธิบายที่มาให้ปานิศาฟัง เธอเห็นความภูมิใจในแววตาของเขา อย่าบอกนะว่าใบชาเป็นหนึ่งในธุรกิจของเขาด้วย

            "ภูมิใจแทนเกษตรกรนะคะ"

            "ครับ ภูมิใจที่สุด ชาที่คุณกำลังดื่มมาจากไร่ของผมเอง ไร่อยู่ตรงนั้นครับ" พูดพร้อมกับชี้มือไปทางไร่ชาที่เป็นแนวยาวไปถึงภูเขา ปานิศามองตามแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นความกว้างใหญ่ของไร่ชาที่เขาชี้ให้ดู

            "ของคุณหมดเลยเหรอคะ"

            "ครับ"

            "เวลาที่คุณไม่อยู่ ใครดูแลให้คะ"

            "ลูกพี่ลูกน้องกับคนงานเก่าแก่ ผมก็มาดูบ้าง แต่ส่วนมากผมจะดูเรื่องการตลาด เรื่องผลิตก็ให้พี่น้องและคนงานดูแลกันไป"

            "ไหนคุณบอกว่าอยู่ที่นี่คนเดียว" ปานิศาถามเพราะ เขาบอกเธออย่างนั้น

            "อยู่บ้านนี้คนเดียวครับ ส่วนที่ไร่มีคนช่วยดูแล ทานข้าวกลางวันแล้วจะพาไปเที่ยว มีน้ำตกท้ายไร่ด้วยนะ คุณน่าจะชอบ"

ปานิศาไม่พูดอะไร ลงมือทานอาหารที่แม่บ้านยกมาให้เงียบ ๆ แล้วจัดการกับชาและของหวานที่อยู่บนโต๊ะ

เตวิทย์มองเพลิน อาการของปานิศาไม่เหมือนคนที่กำลังเสียใจเลยสักนิด อาจจะมีเหม่อลอยบ้างบางครั้ง แต่ก็ไม่น่าหวงเหมือนเมื่อวาน