ความเสียใจ

ปานิศามองภาพที่เห็นอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อเตวิทย์ บอกว่าที่นี่คือบ้านของเขา บรรยากาศสวยงามมาก ถ้าปรับสถานที่แล้วสร้างเป็นรีสอร์ท หรือทำเป็นสถานที่เช็คอิน น่าจะสร้างรายได้ให้เขามหาศาล ตากลมโตมองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปหยุดที่บ้านสไตล์ลอฟท์ขนาดกะทัดรัด ที่ตั้งอยู่บนเนินเขา รอบบ้านมีดอกไม้นานาชนิดรายล้อม

            "สวยจัง" ปานิศาพูดเหมือนคนละเมอ เมื่อถูกความสวยของธรรมชาติเข้าครอบงำ หลายปีมานี้เธอทำงานหนักเพราะอยากสร้างครอบครัว จนลืมไปเลยว่าไปเที่ยวต่างจังหวัดครั้งสุดท้ายเมื่อไร

            "ชอบไหมครับ" คำถามของเขาทำให้เธอรู้สึกตัว ไอร้อนที่กระจายไปทั่วแผ่นหลัง ทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ใกล้เธอมากแค่ไหน

            "สวยมากเลยนะคะ" ตอบไม่ตรงคำถาม ชอบหรือไม่ คำถามนี้เขาต้องถามคนสำคัญของเขา ไม่ใช่ถามคนนอกอย่างเธอ

            "ถ่ายรูปไหม ผมถ่ายให้" เพราะเห็นว่าชุดที่เธอใส่เข้ากับสวนดอกไม้ของเขา จึงถามออกไป เมื่อเห็นแววไหววูบในดวงตาคู่สวย เตวิทย์ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรถาม

            "ชุดนี้เหรอคะ" เธอถามพร้อมกับก้มมองชุดที่ตัวเองใส่ ชุดนี้เป็นชุดสำคัญ เธอจึงใส่ใจทุกรายละเอียด ตั้งแต่ออกแบบ เลือกผ้า และสั่งตัด เธออยากเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด

            "คือผมเห็นว่ามันสวยดี" แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ในใจก็แอบกลัวว่าเธอจะโกรธ

            "ไม่ดีกว่าค่ะ ไว้เปลี่ยนชุดแล้วค่อยถ่าย" ไม่อยากจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้น ชุดนี้ก็ตั้งใจว่าจะไม่เก็บเอาไว้

            "งั้นเข้าบ้านกันเถอะ ผมให้คนงานมาทำความสะอาดให้แล้ว"

            "มีใครอยู่ที่นี่บ้างคะ"

            "ไม่มีหรอก ที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของผม ผมเอาไว้พักผ่อนเวลาเบื่อกรุงเทพฯน่ะ"

            "เงียบดีนะคะ"

            "ดีใจนะครับที่คุณชอบ"

            "ให้ฉันพักห้องไหนคะ"

            "ซ้ายมือครับ มีเสื้อผ้าอยู่ในตู้ คุณลองดูนะว่าใส่ได้ไหม" คำพูดของเขาทำให้เธอหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดิน แล้วหันไปมองเขาด้วยความสงสัย

            "มีเสื้อผ้าด้วยเหรอคะ" ปานิศาหยุดคำถามไว้เท่านั้น

            "ครับผมให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้ ลองดูนะว่าใส่ได้ไหม ผมกะขนาดไม่ถูก คิดเอาเองว่าน่าพอดี"

            "ขอบคุณนะคะ" เขาตอบมาแบบนั้นเธอก็ไปต่อไม่เป็น เขากะเอาว่าเสื้อผ้าจะพอดีกับเธอ เพราะวัดขนาดจากสายตา แสดงว่าเขาต้องมองทุกสัดส่วนของเธอ

ปานิศาเปิดประตูเข้าไปในห้องที่เตวิทย์เตรียมไว้ให้ เมื่ออยู่คนเดียวก็อดนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ น้ำตารื้นหัวตาเมื่อคิดถึงคนทรยศทั้งสองคน พวกเขาทำกับเธอได้ยังไง น้ำตาที่พยายามกักเก็บไหลออกมา เสียใจจนไม่อาจฝืน ภีรณีเป็นเพื่อนที่เธอรักมากที่สุด

            "แพมแกทำกับฉันได้ยังไง" ร่างบางทิ้งตัวลงบนที่นอน ไม่มีแรงจะทำอะไร เรื่องแบบนี้เคยเห็นในละคร ไม่คิดเลยว่าจะมีอยู่ในชีวิตจริง และต้องมาเจอกับตัวเอง