บทที่ 2

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในยามเช้าของอีกวัน กลอกตามองเพดานที่ไม่คุ้นเคย และร่างกายเธอปวดร้าวไปทั้งตัว โดยเฉพาะแกนกายสาว บวมเป่งขึ้นมาจากการมีเซ็กส์กับคนที่เธอไม่เคยรักและไม่คิดจะอยากอยู่ด้วย ขณะที่เจ้ากรรมนายเวรของเธอไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว เธอจึงพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงไปยังห้องน้ำ

มองตัวเองในกระจก เห็นรอยเขียวที่แขนและข้อมือทั้งสองข้าง และรอยจางๆ ที่เนินอกอวบอิ่มของตนเอง

คำพูดของเขามันเหมือนมีดนับพันทิ่มใจของเธอ

‘ผู้หญิงขัดดอกเหรอ’

หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

ขณะที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องไม่เห็นหญิงสาวที่นอนด้วยแต่ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลจากเรนชาวเวอร์ ทำให้เขาเดินไปที่ห้องน้ำ มองเห็นหญิงสาวใต้เรนชาวเวอร์

เธอเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยาย เธอเหมือนเทพีวีนัส เป็นความงามตามชื่อของเธอ

“ว้ายยยย...” หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มเดินมาเผชิญหน้ากับเธอ เข้ามาลูบไล้ต้นแขนเบาๆ

“เจ็บไหม” เขาถามขึ้นเบาๆ เห็นรอยแดงบนข้อมือของเธอ

“นัฐ...ปล่อยมือฉัน” หญิงสาวดันมือตนเองออก เขาก็ปล่อยมือเธออย่างว่าง่าย แล้วเธอก็เดินไปที่เสื้อคลุมสีดำที่วางอยู่บนชั้นวาง มาสวมใส่ และเดินไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับวางเช็คบนหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

“เงินนี้ผมให้คุณ” เขาพูดเสียงเบาๆ ทำให้หญิงสาวยืนขึ้นเชิญหน้ากับเขา

“คุณคิดว่าฉันเป็น...โสเภณีหรืออย่างไง” หญิงสาวมองจำนวนเงินในเช็คจำนวน 'ห้าล้าน' ซึ่งเธอไม่ต้องการที่จะได้มันจากเขา และเขาคงเห็นว่าตนเป็นผู้หญิงขัดดอก มาตอนนี้คงเห็นตนเป็นโสเภณีไปแล้ว

“ผมไม่ได้คิดแบบนั้น...เพียงแต่ผู้หญิงที่หลับนอนกับผม จะได้เงินจากผมทุกคน” ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ฉีกเช็คแล้วปาใส่หน้าเขา

“ใช่...ฉันก็ไม่ต่างจากโสเภณีชักเท่าไร่หรอก คุณเห็นฉันเป็นเครื่องบำเรอความสุขทางเพศ...ไม่สิ...ต้องเรียกว่าเซ็กส์...ฉันเป็นแค่...ผู้หญิงขัดดอก ที่คุณจะย่ำยีฉันเมื่อไหร่ ตอนไหนก็ได้...แต่จำไว้เลยนะ...คนอย่างฉันซื้อด้วยเงินไม่ได้” หญิงสาวเดินหนีเขา แต่เขาใช้มือล็อกแขนเธอไว้

“วีนัส...คุณไม่ใช่โสเภณีหรือผู้หญิงขัดดอก...แต่คุณคือเมียของผมที่ถูกต้องตามกฎหมาย ทั้งพฤตินัยและนิตินัย และคุณใช้นามสกุลผมอยู่”

“ก็ฉีกทะเบียนสมรสสิ...แล้วฉันจะหาเงินมาคืนแทนพ่อ”

“พ่อคุณสร้างนี้ไว้ไม่ต่ำกว่าร้อยล้าน ถึงคุณไปแล้ว คุณจะหาที่ไหนมาใช้คืน”

“ถ้าฉันสิ้นไร้ไม้ต่อ ฉันจะไปเป็นโสเภณี...ขายตัวและเอาเงินนั้นมาคืนคุณ” หญิงสาวพูดอย่างเหลืออด

“ถ้าเช่นนั้นผมขอเป็นคนซื้อเป็นคนแรก...ถือว่าประเดิมการขายก็แล้วกัน”

เขาไม่พูดเปล่าดันตัวเธอนั่งลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง เขาจูบลงบนริมฝีปากเธอด้วยความเร็ว จนเธอไม่ทันตั้งตัว มือของเธอดันใบหน้าให้ถอยห่างจนสำเร็จ และตบลงใบหน้าเขาเต็มแรง ใบหน้าหันไปตามแรงของเธอ

“วีนัส...คุณจะมากเกินไปแล้วนะ” เขามองใบหน้าเธอด้วยดวงตาแข็งก้าว

“ตบแค่นี้สำหรับคุณมันยังน้อยเกินไป” หญิงสาวผลักเขา แต่แรงน้อยนิดจะสู้คนร่างโตของเขาได้

“วีนัส...” เขาไม่พูดเปล่าจับแขนเธอด้วยความเร็ว ทำให้เธอแทบล้มกับพื้น จับเธอเหวี่ยงลงบนเตียง

“นัฐ...คุณปล่อยฉันนะ...” หญิงสาวดิ้นรนใต้ร่างของเขา

“ผมเป็นนักธุรกิจ...ผมอยากจะซื้อของที่อยากได้...ผมก็ต้องลองของก่อนซิ...ถึงแม้นว่าของนั้นจะขาดความจะบุบสลายแล้วก็ตาม แต่สามารถรียูสใช้ใหม่ได้ ถ้าผมจะเอากลับมาใช้ใหม่” เขายิ้มที่มุมปาก

“ฉันจะไม่ขายให้คนอย่างคุณ...เพราะคุณมันเลว” หญิงสาวเสียงดังใส่เขา

“ผมอุตส่าห์ไม่ต่อรองราคาจากคุณเลยนะ ผมว่าครั้งละล้านดีไหม สิบครั้งสิบล้าน ร้อยครั้งร้อยล้านดีไหม แฟร์...แฟร์” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ

“ฉันเกลียดคุณ...” หญิงสาวตะโกนใส่เขา

“เกลียดผมมากใช่ไหม...ผมจะทำให้คุณครางเสียแบบที่คุณไม่รู้ลืม” ปล่อยแขนเธอ ดึงเชือกที่เอวของเธอออกอย่างรวดเร็ว เมื่อหลุดจากมือของเขา เธอคลานหนี แต่เขาจับสะโพกเธอไว้ จับเธอกดลงบนเตียง แล้วเอาเธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา