ฉันไม่ได้รักเธอ 3

ฮึก! ฮือๆ

ยิ่งเขาพูด เธอก็ยิ่งเจ็บยิ่งช้ำกับคำพูดของเขา คำพูดของพรรธน์ยศเปรียบเหมือนเข็มเล็กๆ ที่ทิ่มแทงตำในอกของเธอและมันก็เหมือนมีดเล่มเล็กๆ ที่กรีดเฉือนใจเธอด้วยในตอนนี้ ทำไมกัน ทำไมเขาถึงมองเธอในแง่ร้ายแบบนี้ เธอไม่เคยคิดและนึกอิจฉาขวัญใจเลยสักครั้งที่ถูกเขาเลือก แต่เธอน้อยใจในโชคชะตาตัวเองมากกว่าที่ไม่เป็นคนที่ถูกเขาเลือก

“ใช่ จอมมันไม่สวย จอมมันไม่น่าดึงดูดแบบพี่ขวัญ แต่ยังไงตอนนี้พี่แทคก็เป็นของจอม เป็นสามีจอมไม่ใช่ของพี่ขวัญ” เธอปาดเช็ดน้ำตากลืนก้อนสะอื้นลงคอพร้อมโต้ตอบกลับเสียงดังโดยไม่นึกกลัวสายตาสีทมิฬที่เพ่งมองมาทางตน

“น่าสมเพช! หึ!” พรรธน์ยศยิ้มเยาะเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะพูดต่อ “เก็บโต๊ะแล้วรีบไสหัวไป ก่อนที่ฉันจะทำร้ายเธอจอม ไปให้พ้นหน้าฉัน ผู้หญิงความคิดต่ำอิจฉาได้แม้กระทั่งพี่สาวตัวเอง”

“ถึงวันนี้จอมจะไป ยังไงเราก็ต้องเจอกัน เพราะเราคือสามีภรรยากัน จำไว้ว่าพี่แทคเป็นของจอมไม่ใช่ของพี่ขวัญแล้วตอนนี้ พี่แทคเป็นของจอม” เธอฝืนความเจ็บปวดในอกตะโกนตอกกลับพร้อมกับคว้าหยิบกระเป๋าแล้วลุกเดินหนีออกจากห้องทำงานใหญ่ไปทันที โดยไม่สนใจจะเก็บโต๊ะตามที่เขาสั่ง

ปึก!

พรรธน์ยศหันไปมองประตูที่ถูกกระแทกปิดเต็มแรงแล้วมองไปยังอาหารและจานข้าวตรงหน้าตัวเองแล้วก็นั่งลงเหมือนเดิม แม้จะโกรธมากแค่ไหน แต่กับข้าวที่ได้ทานไปแค่คำเดียวก่อนหน้านี้อร่อยและรสถูกปากเขาทีเดียว

“ยัยผู้หญิงน่าสมเพช!”

เขาพึมพำพร้อมกับดึงจานข้าวมาตักกับข้าวและข้าวพอดีคำทานต่อ พอคำข้าวเข้าปากก็รู้สึกว่าความขุ่นเคืองในใจได้มลายหายไปทันทีเมื่อได้สัมผัสกับรสชาติของแกงเขียวหวานปลากราย ก่อนหน้านี้ผัดผักรวมมิตรกุ้งสดว่าอร่อยแล้วพอได้กินแกงเขียวหวานปลากรายอร่อยยิ่งกว่า แถมเป็นรสชาติเผ็ดหวานมันที่เขาชอบด้วย

“อืม...อร่อยดี คงอาหารที่ร้านเธอสินะ” เขาพึมพำแล้วตักทานต่อคำที่สองที่สามโดยไม่รู้เลยว่ากับข้าวที่ทานเป็นฝีมือของจอมใจ ภรรยาแสนชังของตัวเองที่ตั้งใจทำมาให้สุดฝีมือ

แม้จะเจ็บกับคำพูดเมื่อตอนกลางวันมากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องปัดทิ้งออกจากหัว เพราะยังไงก็ต้องเจอกับพรรธน์ยศอยู่ดี และตอนนี้เธอก็มาบ้านกรีฑาเพื่อมาช่วยที่บ้านเตรียมมื้อเย็น นี่คือครั้งแรกที่จะได้ทานข้าวกับแม่ของสามีด้วย และเมนูกับข้าวทุกอย่างล้วนเป็นอาหารที่พรรธน์ยศชอบทั้งนั้น เธอถามแม่ของเขาว่าเขาชอบทานอะไรและรสชาติแบบไหน เธอก็ทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเขา แม้จะรู้ดีว่าผลตอบแทนที่จะได้รับกลับมามีแต่คำพูดจาถากถางทำร้ายจิตใจ แต่ก็อยากทำให้เขาทาน

“เสร็จแล้วเหรอลูก” นิษฐาถามลูกสะใภ้ที่เพิ่งจัดจานข้าวกับเด็กรับใช้เสร็จพร้อมมองไปยังหมูผัดกะปิ แกงป่าไก่บ้าน น้ำพริกปลาย่างผักสด และหมูผัดขิงอ่อน

“ค่ะ คุณแม่ หนูทำเสร็จแล้วค่ะ ของหวานก็เสร็จแล้วนะคะ เป็นกระท้อนลอยแก้ว”

“ดูสิ หนูจอมสะใภ้แม่เก่งขนาดนี้แล้วพ่อแทคยังไม่สนใจอีก มันน่าตีนัก หนูจอมอดทนหน่อยนะลูก แม่เชื่อว่าวันข้างหน้าพ่อแทคต้องเห็นความดีในตัวหนูบ้างแหละ” นางเอ่ยให้กำลังใจลูกสะใภ้

“หนูก็หวังแบบนั้นค่ะ หวังว่าพี่แทคจะรักหนูบ้าง หรือไม่รักก็ได้ แต่ขอให้มองหนูแบบที่มองคนอื่นบ้างไม่ใช่มองด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อเหมือนทุกวันนี้”

“ไม่คิดมากนะลูก อย่าสนใจปากร้ายๆ ของลูกชายแม่เลย เตรียมเสร็จแล้วก็ไปถอดผ้ากันเปื้อนเถอะ เหมือนว่าพ่อแทคจะกลับมาแล้วนะ แม่ได้ยินเสียงรถน่ะ”

“งั้นหนูไปถอดผ้ากันเปื้อนก่อนนะคะ”

“จ้า รีบไปนะ เดี๋ยวแม่จะให้คนใช้ตักข้าวรอเลย นี่ก็หกโมงได้เวลาทานมื้อเย็นแล้ว เพราะทานมื้อเย็นอิ่ม แม่ต้องไปรอดูละครหลังข่าวน่ะ”

“ค่ะ คุณแม่” แล้วเธอก็เดินออกจากห้องรับประทานอาหารไปยังห้องครัว ส่วนนิษฐาก็หันไปสั่งเด็กรับใช้ตักข้าวรอลูกสะใภ้และลูกชายโดยไม่ลืมสั่งเด็กไปบอกพรรธน์ยศว่ามื้อเย็นพร้อมแล้ว ส่วนนางก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะที่เด็กรับใช้ดึงเลื่อนออกให้นั่ง

พรรธน์ยศมองกับข้าวบนโต๊ะอาหารแล้วก็น้ำลายไหลทันที เพราะแต่ละเมนูมีแต่ของโปรดของชอบเขาทั้งนั้นจึงไม่รอช้าที่จะดึงเก้าอี้ออกมานั่งเพื่อจะทานข้าว แต่พอจะหยิบช้อนกลางตักอาหารก็ถูกแม่ร้องห้ามไว้ก่อน

“อย่าเพิ่งสิพ่อแทค รอหนูจอมก่อน” นางบอกลูกชายและมือที่จับช้อนก็รีบชักกลับทันที

“ทำไมต้องรอคนไม่รักษาเวลาด้วยครับ” เขาตอบกลับโดยไม่รู้ว่ากับข้าวตรงหน้าเป็นฝีมือของจอมใจ

“ต้องรอสิ เพราะหนูจอมเป็นคนทำกับข้าวพวกนี้ทั้งหมด” นางตอบกลับยิ้มๆ

“เหรอครับ และคุณแม่ก็บอกเธอทำของชอบของผมเหรอครับ”

“เปล่า น้องถามแม่ว่าเราชอบกินอะไร แม่ก็เลยบอกและหนูจอมก็ไปตลาดสดซื้อของมาทำเพื่อเอาใจสามี”

หึ!

“แสดงบทเมียเก่ง” เขาพึมพำในลำคอ แต่คนหูดีอย่างแม่เขาก็ได้ยินชัดจึงตอบกลับ

“หนูจอมทำด้วยใจก็หาว่าแสดง นั่นไงมาแล้ว ทานเถอะ ถ้าลูกหิว เพราะหนูจอมมาแล้ว”

“ผมไม่คิดจะรอแม่นั่นอยู่แล้ว ไหนดูซิ ทำได้ใช่ว่าจะกินได้สักหน่อย” แล้วเขาก็ตักหมูผัดขิงใส่จานข้าวพร้อมตักใส่ข้าวและช้อนพอดีคำใส่เข้าปากพร้อมกับที่จอมใจเดินมาดึงเก้าอี้ที่นั่งตรงข้ามเขาออกนั่ง