บทที่5 อาจารย์ ข้าไม่อยากเป็นศิษย์ท่านแล้ว

และแล้วเจ็ดวันเจ็ดคืนในห้องลับก็จบลง วันแรกและวันที่สองนางใช้การจ้องตาและแบ่งอาหารให้ ส่วนวันต่อ ๆ มาฝูงหมาป่าก็เริ่มเชื่องและเป็นมิตรมากขึ้นทำให้จิวเฟยสามารถอ่านตำราและสามารถฝึกฝนได้ ตำราที่โอวหยางเหวินหลงโยนลงมาให้ยังไม่ใช่ตำราการต่อสู้แต่เป็นเพียงตำรากำหนดลมปราณเพื่อให้เคลื่อนไหวได้รวดเร็วเพียงเท่านั้น และนางเพิ่งตระหนักรู้ยามเริ่มฝึกฝนว่าหมาป่าพวกนี้ถูกสอนมาให้เป็นคู่ซ้อมสำหรับการฝึกอย่างแท้จริง พวกมันจะพุ่งเข้ามาและนางจำเป็นต้องหลบให้ได้ เมื่อใดที่นางเคลื่อนไหวหลบหลีกพวกมันได้โดยไม่มีร่องรอยผิดพลาดเมื่อนั้นก็คือการฝึกของนางลุกหน้าขึ้นแล้ว และสำเร็จในขั้นเบื้องต้นแล้ว

และนางก็สามารถฝึกสำเร็จขั้นต้นได้ตามกำหนดที่อาจารย์ได้วางไว้ ยามที่นางขึ้นมาจากห้องลับได้สิ่งแรกที่นางได้เห็นก็คือถังหูลู่กลิ่นหอมยวนใจที่อาจารย์กำลังถืออยู่แต่ยังไม่ยอมยื่นมาให้

จิวเฟยจ้องเขม่นมองแรงกระตุ้นที่ทำให้นางผ่านวันคืนอันมืดมัวด้วยท่าทีสงบนิ่งทั้งที่ในใจอยากให้ความหวานมาช่วยเยียวยาจิตใจจนแทบคลั่ง แทนที่ถังหูลู่จะถูกส่งมาให้ผู้เป็นอาจารย์กลับยิ้มร้าย จิวเฟยไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกศิษย์พี่สามและศิษย์พี่สี่ลากเดิน