บทที่4 ถังหูลู่ของอาจารย์

การต่อสู้กับฝูงมาป่าไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หนึ่งวันและหนึ่งคืนภายในห้องลับของจิวเฟยก็ไม่ได้ผ่านไปอย่างยากลำบาก นางหยิบอาวุธขึ้นมาฟันไปมาอย่างไร้ทิศทางเพื่อไม่ให้เจ้าหมาป่าหิวโหยเข้ามาใกล้ ผ่านไปหลายชั่วยามนางก็ได้รู้ว่าการจ้องตาพวกมันไว้คือสิ่งที่ทำให้มันหยุดหยั่งเชิงนางอย่างระมัดระวังโดยไม่กระโจนเข้ามา ดั่งเจ้าแมวอันธพาลที่จดจ้องกันไว้เมื่อฝ่ายหนึ่งไม่ขยับ อีกฝ่ายก็ไม่ขยับเช่นกัน

เด็กน้อยเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ยังจ้องตากับฝูงหมาป่าอย่างไม่ยินยอม อาวุธในมือยังคงชูขึ้นมาข่มขวัญทั้งที่ใช้ไม่เป็น และหากมีหมาป่าตัวไหนอยากลองดีเข้ามานางก็จะฟาดฟันออกไปด้วยกำลังทั้งหมดที่มี ทุกครั้งที่ฟาดฟันเต็มไปด้วยแรงโทสะและขุ่นเคืองใจที่มีให้ผู้ที่นางโขกหัวคารวะเป็นอาจารย์

ขุ่นเคืองนัก เซียนรูปงามที่นางคิดว่าใจดี ที่แท้ก็เป็นปีศาจจำแลงมา นางหลงโขกศีรษะคำนับไปได้อย่างไรกัน

คอยดูเถิดหากนางรอดออกไปได้นางจะเอาคืนปีศาจจำแลงตนนั้นให้รู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของนางเลยทีเดียว

‘อาจารย์ ข้าไม่ยอมให้ท่านกลั่นแกล้งข้าฝ่ายเดียวหรอก คอยดูเถิด’

ท้องฟ้ามืดมัวแล้วก็เปลี่ยนเป็นสว่าง บ่งบอกว่าค่ำคืนแรกของการฝึกตนกับฝูงหมาป่าขอ