Ep.4 ปิดเสียงด้วยปาก

Ep.4 ปิดเสียงด้วยปาก

หมั่บ!

"กรี๊ดดดดดด!!! ฮือ~ คุณผีสิงขาา อย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลย หนูกลัวเเล้ว หนูสัญญาว่าจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ขออย่างเดียว อย่ามาหลอกหนูเลย หนูเป็นหมอนะคะ หลอกหมอมันบาปนะ ฮือ ๆ~" คุณหมอสาวยังคงยืนอยู่ที่เดิม ทว่าบัดนี้ร่างกายของเธอกลับสั่นเทาหวาดผวาสิ่งลึกลับที่เธอเรียกว่าผีสิง

เสียงกรี๊ดร้องด้วยความหวาดกลัวมาจากผียื่นมือมาเเตะยังไหล่มนของเธอก่อนจะผละออก คุณหมอสาวมือไม้สั่นระริกราวกับไปยืนอยู่ขั่วโลก หรือไม่ก็เปลือยกายท่ามกลางหิมะสีขาวโพลนที่โปรยปรายลงมาใส่ตัวเธอ เธอรีบยกมือขึ้นไหว้ผีสิงที่สิงสถิตอยู่ในห้องเเห่งนี้

คนข้างหลังที่โดนกล่าวหาว่าเป็นผีสิงถึงกับเเหงนใบหน้าหล่อคมขึ้นมองบนเพดานก่อนจะดันลิ้นเข้ากระพุ้งเเก้มข้างหนึ่งเเละถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความเอือมระอา เเละได้เเต่คิดในใจว่า...

ยัยนี่ไม่น่าเกิดมาเป็นหมอเลย อยู่กับผีทุกวันทำมาเป็นใจเสาะไปได้ เเละอีกอย่างเขาหล่อราวกับเทพบุตรลงมาจุติขนาดนี้จะเป็นผีได้ไงก่อน

"พูดบ้าอะไรของเธอ?" น้ำเสียงทุ้มเรียบนิ่งของเพศตรงข้ามดังมาจากทางด้านหลังทำให้คุณหมอสาวชะงักเเละยอมหันกายช้าๆไปดูว่าเสียงทุ้มเรียบนิ่งนั้นเป็นเสียงของใครกันเเน่ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"เห้อ! นึกว่าผีสิง" ภาพตรงหน้าช่วยให้คุณหมอสาวสบายใจขึ้นมาเยอะเลย เพราะชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่ผีที่ไหน เขาเป็นมนุษย์ไม่ต่างจากเธอ

ทว่าไม่กี่วินาทีต่อมามือบางทั้งสองข้างรีบยกขึ้นมาปิดใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองอย่างไวเมื่อสายตาปะทะเข้ากับเนื้อหนังมังสาส่วนที่อัดเเน่นไปด้วยกล้ามเนื้อหน้าท้องซิกเเพคเป็นมัดๆน่าจับน่าลูบน่าคลำ เเถมมีหยดน้ำฉ่ำๆมันวาวยังคงติดอยู่ตามผิวกายขาวอมชมพูน่าสัมผัสบ่งบอกว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ

เนื่องจากเขาคนนี้ไม่ได้สวมใส่เสื้อปกปิดส่วนบนมีเพียงส่วนล่างเท่านั้น เเต่ก็เเทบจะไม่ได้ต่างกันมากนัก ส่วนล่างมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวปิดกลางกายของความเป็นชายไว้อย่างหมิ่นเหม่ เเต่ดูเหมือนอะไรบางอย่างในนั้นจะดุนดันผ้าขนหนูออกมายิ่งทำให้ใจคุณหมอสาวเต้นเเรงขึ้นรัวๆราวกับฟ้าร้อง

ภาพตรงหน้าทำเอาใบหน้านวลของคุณหมอสาวขึ้นสีเเดงเถือกราวกับผลเชอรี่สุก เพราะว่าเธอไม่เคยต้องมาเห็นผู้ชายเเก้ผ้าโชว์ส่วนบนให้ดูเลย รวมถึงเธอไม่เคยรู้สึกเขินใครมากขนาดนี้มาก่อนด้วย

"ไปนอนอ้าขารอบนเตียง" ยังไม่ทันที่คุณหมอสาวจะได้หายตกใจ ชายหนุ่มตรงหน้าของเธอก็เอ่ยประโยคถัดไปที่เเสนจะตรงไปตรงมา

"ว่าไงนะคะ!" คุณหมอสาวถึงกับชักมือออกจากใบหน้าสวยหวานพูดกับคนตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ นี่หูเธอต้องไม่ดีเเน่ ๆ เลย

"ไปนอนอ้าขารอฉันบนเตียง" มาเฟียหนุ่มจึงย้ำให้ฟังอีกรอบเเบบชัด ๆ เผื่อว่าหูของหญิงสาวอาจจะไม่ดี

"คือฉันว่าคุณต้องเข้าใจอะไรผิดเเล้วนะคะ ฉันไม่ได้มา...มาทำอะไรเเบบนั้นนะ ฉันเป็นหมอ เราเคยเจอกันที่โรงพยาบาล คุณจำฉันไม่ได้เหรอคะ?" คุณหมอสาวพยายามอธิบายให้ชายหนุ่มตรงหน้าเธอเข้าใจ เเละถ้าเขาสมองยังไม่เลอะเลือนหรือเสื่อมสภาพลงก็หวังว่าเขายังจำเธอได้

เธอกับเขาเคยเจอกันที่โรงพยาบาลมาเเล้วครั้งหนึ่ง เเละที่เธอจำได้เเม่นเลยก็คือ ตอนที่เพื่อนของเขาคนหนึ่งบอกกับเธอว่า เขาชอบเธอ เเละอยากจีบเธอ เเต่เเค่ตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจ มันก็เเค่คำพูดของญาติคนไข้ก็เท่านั้นเอง

อีกอย่างถ้าตาของเขาไม่บอดก็คงจะเห็นนะว่าเธออยู่ในชุดกาวน์ หมายความว่าเธอเป็นหมอ

"หึ เธอสนด้วยเหรอ เห็นทำหน้านิ่งไม่เเม้เเต่จะชายตามอง" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนที่จะก้าวขาเข้ามาใกล้ๆจนคุณหมอสาวคนสวยต้องถอยหลังหนี

"พูดอะไรของคุณคะ?" คุณหมอสาวขมวดคิ้วงงอย่างหนัก เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าคำพูดของเขาฟังดูเหมือนคนน้อยใจเพราะเธอไม่ชายตามอง เเต่ดูเเล้วไม่น่าจะใช่ หน้าตาเย็นชาเรียบนิ่งเเบบเขาไม่น่าจะน้อยใจใครเป็น

"ไปนอนอ้าขาให้กว้าง ๆ ฉันจะได้กระเเทกสักที" มาเฟียหนุ่มพยักพเยิดใบหน้าหล่อคมฉบับสายเลือดอิตาเลียนไปทางเตียงขนาดคิงส์ไซส์ที่จะมารองรับความป่าเถื่อนของเขา

"นี่คุณ ฉันไม่ได้มาขายตัวนะคะ ฉันมาเพื่อช่วยพี่ชายจากคนเลวพวกนั้นต่างหาก" คุณหมอสาวไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงให้คนตรงหน้าเข้าใจสักที เเต่เธอพูดชัดเจนขนาดนี้เเล้วเขายังจะมายัดเยียดให้เธอทำเเบบนั้นอยู่ได้ ดูไม่ออกหรือไงผู้หญิงมาขายตัวที่ไหนเขาใส่ชุดกาวน์กัน

ทว่ามาเฟียหนุ่มใช้สายตาสีเทาคมเข้มดุจหมาป่าจ่าฝูงไล่มองดูสภาพของคนที่จะมาช่วยพี่ชาย เหอะ! สภาพ อาวุธไม่มีเเม้เเต่ชิ้นเดียว จะเอาอะไรมาสู้ก่อน

จากนั้นเขาก็ละสายตาจากชุดกาวน์ขึ้นมาสบตากลมโตคู่สวยไร้เดียงสาของคนตรงหน้าก่อนจะก้าวเท้าหนาเดินมาหาช้าๆจนอีกคนเกือบจะสะดุดล้ม

"ฉันจะบอกให้เอาบุญ พี่ชายเธอขายเธอให้ฉันเเล้ว" มาเฟียหนุ่มขยับใบหน้าหล่อฉบับหนุ่มอิตาลีไปใกล้ ๆพลางเอ่ยกระซิบให้คุณหมอสาวได้ยินอย่างชัด ๆ

"มะ หมายความว่าไง คุณอย่ามาพูดมั่ว ๆ นะคะ" คุณหมอสาวเบิกตาโตราวกับตานกฮูกอย่างไม่อยากจะเชื่อคำพูดของคนเเปลกหน้า เเละเธอเชื่อมั่นว่าพี่ชายของเธอไม่มีวันขายน้องสาวตัวเองให้ใครหน้าไหนเเน่นอน อมพระมาพูดเธอก็ไม่เชื่อคนอย่างเขาหรอก

"พี่ชายเธอเเข่งรถเเพ้ฉัน มันเลยเอาตัวเธอมาเป็นของเดิมพันให้ฉันเอา ทีนี้เข้าใจยัง?" มาเฟียหนุ่มเล่าบอกคุณหมอสาวอย่างไม่นึกที่จะเเคร์ความรู้สึกของเธอ

"ไม่จริงอะ พี่กันต์ไม่มีวันทำเเบบนั้นเเน่นอน ฉันไม่เชื่อคุณหรอก" คนเป็นพี่เป็นน้องกันใครมันจะขายกันได้ลงคอ อีกอย่างมันไม่มีเหตุผลเลยที่พี่ชายของเธอจะทำเเบบนั้น ใครเชื่อคนเย็นชาอย่างเขาก็บ้าเเล้ว

"ไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ ฉันไม่เเคร์ ฉันเเคร์อย่างเดียว ฉันต้องได้เเทงร่องเธอ" ใบหน้าเเละน้ำเสียงที่เรียบนิ่งของเขาบ่งบอกว่าเขาจริงจังกับเรื่องนี้ขนาดไหน

ดวงตาสีเทาคมกริบเหลือบมองยังจุดที่มีใจกลางความเป็นสาวอยู่ในนั้นซึ่งคืนนี้เขาต้องได้มันมาครอบครอง

"ไอ้คนโรคจิตพูดจาไม่เพราะ" คุณหมอสาวรีบนำมือบางมาปกปิดความเป็นสาวของตัวเองเมื่ออีกคนยังเอาเเต่จ้องมองมาไม่เลิกราวกับคนโรคจิต เเละนี่ก็เป็นครั้งเเรกที่เธอได้ต่อว่าคนที่ตัวเองไม่เคยรู้จักมาก่อน

จากนั้นคุณหมอสาวรีบหมุนตัวไปทางประตูเพื่อจะขอความช่วยเหลือจากคนใจบุญด้านนอก

ตุบๆๆๆ~

"ช่วยด้วยค่า ๆ ใครก็ได้ที่อยู่ข้างนอกช่วยฉันด้วยค่ะ มีคนจะข่มขืนฉัน ได้โปรดช่วยฉันด้วยค่ะ" คุณหมอสาวทุบประตูซ้ำเเล้วซ้ำเล่าเเละตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนด้านนอก ทว่าไม่มีใครเลยสักคนที่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากเธอ เเต่เธอไม่หยุดพยายามง่ายๆหรอก เธอจะออกไปจากที่นี่ให้ได้ เพราะขืนอยู่ต่อไปปีศาจร้ายตนนี้อาจจะฆ่าเธอทิ้งก็ได้

"เห้อ!" มาเฟียหนุ่มกระเเทกถอนหายใจเฮือกใหญ่เเละดันลิ้นเข้ากระพุ้งเเก้มเป็นครั้งที่สองเพราะผู้หญิงดื้อด้านคนนี้

หมั่บ!

มาเฟียหนุ่มจับคุณหมอสาวให้หันหน้ามาเผชิญกับเขาอีกครั้ง สายตาคู่สวยของทั้งคู่จึงสบประสานกันเป็นหนึ่ง

"หุบปาก! ใครก็ช่วยเธอไม่ได้ ที่นี่มันถิ่นของฉัน"

"ช่วยด้วยค่า ช่วยฉันด้วย มีคนโรคจิตจะข่มขืนฉัน ใครก็ได้ช่วยฉันที" ทว่าสิ่งที่เขาเพิ่งจะบอกกับเธอไปกลับดูเหมือนว่าเธอยังคงดื้อดึงไม่เชื่อฟังเขา สงสัยเธออยากจะลองดี

"บอกให้หุบปากไงวะ น่ารำคาญฉิบหาย!" มาเฟียหนุ่มกระเเทกเสียงเน้นย้ำทุกคำพูดของตัวเองเพราะเริ่มไม่พอใจที่คนตรงหน้าไม่เชื่อฟัง

"ไม่หุบ! ช่วย..."

จ้ววววบ~

"อื้ออ!!! 0_0"