ตอนที่ 8 ว้าวุ่นภายใน 18+

"หวัน...หยุดก่อน พี่จะไม่ไหวแล้วนะ" เสียงของโนเตอร์แหบพร่า เต็มไปด้วยความพยายามที่จะยับยั้งตัวเอง แต่แรงยั่วยวนของดาหวันกลับทำให้ทุกอย่างยิ่งยากขึ้น

ความอดทนของเขาเริ่มจะขาดผึง มือหนาเอื้อมไปสัมผัสผิวนุ่มของเธอ ก่อนที่จะเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น สัมผัสร้อนแรงระหว่างผิวหนังของทั้งสองยิ่งทำให้ความร้อนรุ่มในอกลุกโชนขึ้น

ดาหวันยังคงจูบพรมไปทั่วลำคอของเขา ความร้อนแรงที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทำให้ความต้องการที่เก็บกดเอาไว้เริ่มเอ่อล้นออกมา ทุกสัมผัสราวกับไฟที่โหมกระหน่ำ ไม่มีใครสามารถหยุดความปรารถนานี้ได้อีกต่อไป

เสียงเนื้อกระทบกันดังอย่างหยาบโลน แต่กลับทำให้ทั้งคู่หลงใหลในความรู้สึกที่เกิดขึ้น ความสุขสมที่ทวีคูณตามแรงอารมณ์ ราวกับไฟราคะที่ก่อตัวขึ้นไม่อาจมอดดับได้ ทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขายิ่งเพิ่มความร้อนแรง จังหวะที่เน้นหนักทำให้เปลวไฟในใจทั้งสองลุกโหมอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แรงปรารถนาที่ถูกปลดปล่อยออกมา กลายเป็นเหมือนสายลมที่โหมไฟให้ยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งคู่ต่างจมอยู่ในวังวนของความสุขสมที่ยากจะหลุดพ้นจากกันและกัน

ความต้องการที่แรงกล้าได้ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวดูเลือนลาง ดาหวันเหมือนถูกมอมเมาด้วยรสสวาทที่ยากจะต้านทาน ร่างกายของเธอตอบสนองต่อความเร่าร้อนของเตอร์โดยไร้การป้องกัน เสียงหัวใจเต้นแรงและความรู้สึกที่โอบล้อมทำให้เธอหลงลืมทุกอย่าง ความเร่าร้อนของเขาช่างแสบซ่านยิ่งนัก เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเตอร์จะเจ้าเล่ห์และแสบสันขนาดนี้

ทุกสัมผัสและการเคลื่อนไหวของเขาทำให้เธอเผลอตัวเข้าไปในห้วงของความโหยหาความรักและแรงปรารถนา รสสวาทที่เข้มข้นนั้นทำให้ดาหวันรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในวังวนที่เขาสร้างขึ้น

การพลิกผันของทั้งคู่ในบทรักที่ดุเดือดและร้อนแรงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าทั้งสองคนถูกพันธนาการด้วยแรงปรารถนาอันไม่มีที่สิ้นสุด เสียงครางและลมหายใจที่ถี่กระชั้นบ่งบอกถึงความสุขสมที่ทั้งคู่สัมผัส น้ำขาวขุ่นที่ถูกฉีดเข้าไปภายในสร้างความร้อนรนให้กับดาหวัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความต้องการของทั้งคู่ลดลง

พวกเขาเริ่มต้นบทรักรอบใหม่อย่างไม่ยอมแพ้ต่อกัน ความเร่าร้อนยังคงโหมกระหน่ำต่อไปโดยไม่มีท่าทีจะหยุด ทั้งสองต่างผลัดเปลี่ยนกันขึ้นครองตำแหน่งนำในเกมสวาท จนไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ทั้งคู่ขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งความสุขสม

ดาหวันครางเสียงหวาน

"ผัวขา...สะเสียว"

ทำให้เขาแทบคลั่ง

หลังจากที่ทั้งคู่ปล่อยให้อารมณ์พาไปจนถึงจุดสุดท้ายของความสุข ความเหนื่อยล้าก็เข้าครอบงำจนทำให้ทั้งสองค่อย ๆ หลับไปอย่างเงียบสงบ ความอบอุ่นจากร่างกายที่แนบชิดกันยังคงอยู่ แม้ในยามที่ความเงียบโรยตัวลงมาในห้อง ในที่สุดทั้งสองก็ตื่นขึ้นท่ามกลางแสงแดดยามเช้า พร้อมกับความรู้สึกที่อาจเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม

ดาหวันงัวเงียตื่นความรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า และเธอก็ต้องตกใจเพราะเธอนอนกอดกับเตอร์

ด้วยความตกใจจึงเปิดผ้าห่มดู

"ซิบหายแล้ว ไม่เหลือสักชิ้นเลย"

เธอหันไปทุบเขาใหญ่

"ไอ้พี่เตอร์..นี่ๆๆไอ้คนฉวยโอกาส"

"โอ๊ยยยยพี่เจ็บนะ"

"พี่ปล้ำหวันเหรอ...ไอ้พี่เตอร์บ้า"

"ไม่..โอ้ยยหวันเป็นคนปล้ำพี่'

ดาหวันยังคงทุบเตอร์ด้วยความโมโหและความตกใจ "โกหก! พี่พูดอะไรเนี่ย หวันจะไปปล้ำพี่ได้ไง!" เธอตะโกนเสียงดัง

"จริง ๆ พี่ไม่ได้โกหก หวันเมาแล้วเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะ" เตอร์พยายามอธิบายพลางยกมือปัดป้องไม่ให้เธอทุบเขาต่อไป

"ไม่จริง! พี่พูดอะไรแบบนี้ได้ไง!" ดาหวันหน้าแดงด้วยความอายและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ไม่รู้จะตอบโต้ยังไง

"งั้นเอาเป็นว่า...เราเสมอกันแล้วกันนะ" เตอร์พูดยิ้ม ๆ ด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

ดาหวันหรี่ตามอง เตอร์อย่างไม่พอใจ "เสมอบ้าอะไรล่ะพี่! หวันไม่อยากจะเจอพี่อีกแล้ว!"

ดาหวันหน้าแดงจัดเมื่อความทรงจำเมื่อคืนเริ่มไหลกลับมาเป็นฉากๆ “โอ้ยย ตายแล้ว!” เธอพึมพำกับตัวเอง พลางเอามือปิดหน้า ความรู้สึกอายแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนีไปให้ไกล

เธอคิดในใจ "ตั้งใจว่าจะไม่ให้เขาจีบติดง่ายๆ แต่สุดท้ายดันได้กันก่อนซะงั้น!" หัวใจเธอเต้นรัวเร็ว เมื่อตระหนักว่าตัวเองเผลอหลุดเข้าไปในบ่วงของเตอร์ได้ยังไง

เตอร์มองเธออย่างขำขัน เห็นท่าทางดาหวันอายจนทำอะไรไม่ถูก "หวัน...พี่ว่าเราคุยกันดีๆ ดีกว่านะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น แต่ยังคงมีแววตาอ่อนโยน

ดาหวันหันไปมองเตอร์ "พี่เตอร์...หวันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้..." เธอพูดเบาๆ ทั้งอายทั้ง

สับสน

"หวันไม่ต้องกังวล เพราะพี่รักหวันจริงๆ" เสียงของเตอร์นุ่มนวล แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงจัง เขาจ้องดาหวันด้วยสายตาที่แสดงถึงความมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง

"ใครจะเชื่อพี่กันล่ะ สาวๆ รอบตัวพี่ก็เยอะแยะ" ดาหวันพูดพร้อมกับหลบสายตา เธอยังคงรู้สึกไม่มั่นใจ ทั้งความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาและสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เตอร์ยิ้มบางๆ ก่อนตอบ "แต่พี่ไม่เคยตามจีบใครเหมือนหวันนะ ใครๆก็รู้" เขายื่นมือไปจับมือเธอเบาๆ แสดงถึงความตั้งใจในทุกคำที่พูด

ดาหวันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมือของเขา ความสับสนในใจเริ่มคลายลงเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ง่ายที่เธอจะเชื่อเขาทันที "พี่เตอร์...หวันไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกของพี่เป็นยังไง แต่มันเร็วเกินไป..."

"หวันไม่ต้องรีบหาคำตอบก็ได้ พี่จะรอจนกว่าหวันจะมั่นใจในตัวพี่"

"งั้นหวันจะกลับห้องแล้ว แต่ขออีกรอบได้ไหม" ดาหวันพูดพร้อมกับยิ้มแหยๆ ที่ดูเหมือนจะพยายามทำลายความเครียดด้วยอารมณ์ขัน

"ห้ะ!!! ว่าไงนะ" เตอร์ตกใจจนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"จะกลับห้องแล้ว จะเอาพี่อีกรอบเนี่ยได้ไหม" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจริงจัง แต่ก็แฝงไปด้วยความต้องการ

เตอร์มองดาหวันด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ "หมดกันยัยหวัน" เขาหยอกล้อด้วยความรักและความอบอุ่น แต่ก็ไม่ลืมที่จะยิ้มให้กับความกล้าหาญของเธอ

สงสัยอีน้องจะติดใจขอเอาพี่อีกรอบซะงั้น