ตอนที่ 7 ร้านเหล้ามันเร้าใจ

ในร้านเหล้าประจำของโนเตอร์ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการพูดคุยอย่างครึกครื้น กลิ่นเหล้าลอยอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นควันบุหรี่ทำให้ร้านเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอวลแบบที่พวกเขาคุ้นเคย จ๊าบและเพื่อนๆ นั่งล้อมโต๊ะไม้กลม ข้างๆ มีขวดเหล้าและแก้วตั้งอยู่เต็มไปหมด

“ไอ้เตอร์ ช่วงนี้มึงดูคึกเป็นพิเศษนะ มีเรื่องดีอะไรหรือเปล่าวะ?” จ๊าบพูดพร้อมหัวเราะหึๆ จ้องหน้าเตอร์อย่างรู้ทัน

เตอร์ยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบแบบกวนๆ “กูแค่รู้สึกดีว่ะ พอเจอคนที่อยากได้ก็ต้องลุยดิว่ะ”

“น้องดาหวันสิท่า” เพื่อนอีกคนแซวขึ้นมา พูดไม่ทันขาดคำทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ จ๊าบตบโต๊ะเสียงดังเสริมบรรยากาศ

“เออว่ะ พวกมึงรอดูกูได้เลย กูจีบติดแน่” เตอร์พูดด้วยความมั่นใจ พลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอึกใหญ่

บรรยากาศในร้านเริ่มครึกครื้นขึ้นเรื่อยๆ เสียงดนตรีจากเวทีสดดังก้องในร้าน มันเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนรู้สึกปล่อยตัวปล่อยใจ แต่ลึกๆ แล้วเตอร์เองก็ยังคิดถึงใครบางคน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปดาหวันในสตอรี่สั้นๆ พลางยิ้มมุมปาก ความมุ่งมั่นในใจเริ่มเต้นแรงขึ้น

"เห้ยมึง....ดูสาวโต๊ะนั่นทำไมมันคุ้นจังวะ"

เตอร์หันไปมองตามที่จ๊าบชี้ และสายตาของเขาก็ไปหยุดที่โต๊ะที่มีสาวๆ กำลังนั่งคุยกันเสียงดังสนุกสนาน รวมทั้งดาหวันด้วย เขาถึงกับเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย "นั่นมันน้องหวันกูนิ" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ

จ๊าบหันมาขยับตัวยิ้มเจ้าเล่ห์ "ว้าว น้องหวันกู..." เขาลากเสียงยาวแล้วขยับเข้ามาใกล้เตอร์ "แสดงว่ามึงจริงใจกับคนนี้ใช่ไหม?"

"แน่นอน" เตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมั่นใจ สายตายังไม่ละไปจากดาหวัน เขายิ้มบางๆ ขณะที่คิดในใจไม่ว่าทะเลจะทำยังไง เขาจะไม่ยอมแพ้กับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด

เตอร์เดินเข้ามาหาดาหวันด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ในใจกลับตื่นเต้นมากกว่าปกติ ยิ่งเห็นเธอในชุดเที่ยววันนี้ที่ดูเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก เขาพยายามไม่แสดงออกว่าใจสั่นแค่ไหน

"ว่าไงสาวๆ" เขาทักทุกคนในโต๊ะด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยหายไปจากใบหน้า

สาว ๆ ในโต๊ะหันมามองเขาเป็นตาเดียว แต่ดาหวันกลับยิ้มบาง ๆ ให้เขาอย่างไม่รู้ตัวว่าเสื้อผ้าที่ใส่ทำให้ใจคนตรงหน้าสั่นสะท้าน

"น้องหวันเมายังครับ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่แฝงไปด้วยความสนใจ ใกล้ชิดจนทำให้เธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขา

ดาหวันยิ้มให้คนตัวสูงที่เข้ามาทัก “ยังค่ะ พี่

เตอร์”

“อย่างดื่มอะไรเป็นพิเศษไหมครับ” เสียงกระซิบของเตอร์ที่ข้างหูทำให้ดาหวันขนลุกวาบ ราวกับลมเบา ๆ พัดผ่าน แต่กลับทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา

‘โอ้ยย... ทำไมรู้สึกวูบวาบแบบนี้นะ’ ดาหวันคิดในใจ พยายามข่มความรู้สึกนั้นไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า ‘ไม่ได้เด็ดขาด อย่าให้เขารู้ว่าเรากำลังคิดถึงเรื่องอย่างว่า...’ เธอเตือนตัวเองซ้ำ ๆ

ดาหวันกลืนน้ำลายและหันไปยิ้มบาง ๆ ตอบเขา “ไม่ค่ะ พี่เตอร์ หวันยังไหวอยู่” แม้ปากจะพูดอย่างนั้น แต่ใจกลับสั่นราวกับกลองที่ถูกตีไม่หยุด เธอไม่อยากให้เขารู้เลยว่าแค่เสียงกระซิบของเขาแค่นั้น เธอก็เกือบจะละลายไปทั้งตัวแล้ว

ดาหวันเริ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ไหลเข้าสู่ร่างกายทีละแก้วสองแก้ว จากที่เธอพยายามจะควบคุมตัวเองให้ไหว แต่ก็รู้สึกได้ว่าความร้อนจากเหล้ากำลังทำให้เธออ่อนแอลงอย่างช้า ๆ

เตอร์ที่ตอนแรกเดินไปเดินมาระหว่างโต๊ะตัวเองกับโต๊ะของดาหวัน ก็เริ่มสังเกตเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มเมา และสุดท้ายเธอก็รั้งแขนเขาไว้ไม่ให้ไปไหน

“พี่เตอร์ อย่าเพิ่งไปไหนนะ... อยู่กับหวันก่อน” ดาหวันพูดเสียงอ้อแอ้ จับแขนเขาไว้แน่น สายตาหยาดเยิ้มเล็กน้อยจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้เธอดูไร้เดียงสาและน่ารักขึ้นในสายตาของเตอร์

เตอร์ยิ้มบาง ๆ ก้มลงมองเธอ “โอเคครับ ไม่ไปไหนแล้ว พี่อยู่ตรงนี้”

ดาหวันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่มีสติเต็มร้อยแล้ว จากคำถามของมิเกลที่ถามว่าเธอเมาหรือยัง เธอเพียงพยักหน้าเบา ๆ แทบไม่สนใจว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร ในขณะที่มิเกลเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด ส่วนต้นหอมก็นอนฟุบอยู่กับโต๊ะอย่างหมดสภาพ

ลมหายใจอุ่นของโนเตอร์ที่รินรดอยู่ใกล้ต้นคอของเธอ ทำให้ความรู้สึกวาบหวามในใจของดาหวันพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเผลอทำตามใจตัวเอง ใช้มือที่สั่นเล็กน้อยจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ลูบไล้แกนกายของโนเตอร์อย่างเบา ๆ โดยไม่ทันคิด

โนเตอร์ชะงักไปเล็กน้อย สายตาแสดงออกถึงความตกใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความพอใจ เขาก้มลงกระซิบเสียงต่ำที่ข้างหูเธอ “น้องหวัน... พี่ว่าหวันน่าจะเมาแล้วจริง ๆนะ”

ดาหวันยังคงลูบไล้ไปทั่วจนโนเตอร์เริ่มทนไม่ไหว สัมผัสที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนจากเธอทำให้ความอดทนของเขาลดลงทุกที ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเชยคางเธอขึ้นมาเบา ๆ ดึงเธอให้สบตาเขา

ก่อนที่เธอจะได้ตั้งตัว ริมฝีปากของโนเตอร์ก็ทาบลงมาบนปากสวยของเธอ เขาตะโบมจูบอย่างเร่าร้อนและแนบแน่น ความร้อนในอากาศยิ่งทำให้ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วครู่ หัวใจดาหวันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ สมองของเธอหมุนเวียนไปด้วยความสับสนและอารมณ์ที่เกินจะควบคุม

เสียงรอบข้างดูเหมือนจะจางหายไป ทิ้งไว้เพียงแค่ความรู้สึกที่ล้ำลึกและหนักแน่นระหว่างทั้งสองคน

ดาหวันผลักโนเตอร์ออกอย่างแรง ก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษด้วยท่าทีลนลาน "หวันขอโทษ พอดีหวันเมามากเลยค่ะ" เสียงของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและความกังวล เธอกลัวว่าเขาจะมองเธอเป็นเพียงของเล่นชั่วคราว

โนเตอร์มองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน แต่ก็แอบเสียดายที่เธอถอยออกไป "เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง" เขาเสนอตัวทันที

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวันไปกับเพื่อน" เธอตอบเสียงแข็ง พร้อมปัดมือของเขาออกเมื่อเขายื่นมือมาจับ

"ไม่ๆ หวันไม่เมาหวันจะกลับเอง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใจเต้นแรงด้วยความกังวลว่าจะเสียการควบคุมตัวเองอีกครั้ง เธอไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอจะเป็นคนที่ยอม

ง่ายๆ

สุดท้ายแล้วโนเตอร์ก็ต้องให้จ๊าบไปส่งเพื่อนของดาหวันทุกคนทีละคน จนกระทั่งเหลือแค่ดาหวันคนเดียวที่ยังเมาแอ๋เขาจึงพาเธอกลับมาเพราะอยู่ที่เดียวกันแถมเธอยังพึมพำเพ้อเจ้อ เขาพยายามช่วยเธอหาคีย์การ์ดในกระเป๋า แต่ก็ไม่เจอ รหัสห้องเธอก็จำไม่ได้ ทำให้เขาจำใจต้องพาเธอมาที่ห้องของเขาเองก่อน

"พี่เตอร์...หวันง่วง" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเมามายและดวงตาหลับพริ้ม

เตอร์พยายามวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล เขาห่มผ้าให้เธอและนั่งมองเธอที่ตอนนี้หลับไปแล้วอย่างหมดแรง "พอเจ้าตัวได้สติ คงเข้าใจเอง" เขาพึมพำเบาๆ พลางถอนหายใจ

แม้ในใจเขาจะรู้สึกห่วง แต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของเธอในยามเมา แต่แล้วไม่รู้สาวน้อยตื่นมาตอนไหน

มือน้อย ๆ ของเธอเริ่มซุกซนลูบไล้ไปตามร่างของเขา ทำให้โนเตอร์เริ่มหายใจหอบ สัมผัสอ่อนโยนแต่ยั่วเย้าเกินจะต้านทาน เขาพยายามอดกลั้น แต่ความใกล้ชิดและแรงดึงดูดจากเธอทำให้ยิ่งยากขึ้น

ดาหวันยังคงจูบพรมไปทั่วลำคอของเขา สูดดมกลิ่นกายเขาอย่างไม่รู้ตัว ปากนุ่มนวลของเธอทำให้ทุกสัมผัสรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเสียการควบคุม ขณะที่แกนกายของเขาเริ่มกำแหงขึ้นมาภายใต้สัมผัสที่ไม่อาจหยุดยั้งได้

“หวัน…หยุดก่อน” เสียงของเขาแหบพร่าเต็มไปด้วยความอดทนที่เริ่มจะหมดลง

โอ้ยยใจจะวายน้องดาหวันร้ายมากแม่