Chapter 4 เล่นด้วยคน

ผมยกมือกอดอกมองเหตุการณ์ที่กำลังชุลมุนจากการฉุดรั้ง ตรงโต๊ะที่พวกผมก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจึงได้ยินคำพูดพวกนั้นแทบทุกคำ สายตาปราดไปที่ร่างระหง เธอกำลังดิ้นรนหนีพวกมันสุดฤทธิ์

“คืนนี้พี่จะดูแลหนูอย่างดีเลย” ไอ้โดมพูดแล้วหัวเราะท่าทางคุกคาม ขณะที่คนสวยที่กำลังจะกลายมาเป็นเดิมพันผลักอกมันเต็มแรง ถอยหลบเลี่ยงไม่ยอมให้ใครแตะตัว พวกมันหัวเราะสนุกสนานอย่างครื้นเครง

“ว่าไอ้โดมเหี้ยแล้ว ไอ้เมธแม่งเหี้ยกว่าอีก ไม่ยอมเลิกกะน้อง นี่ยังจะใช้น้องเป็นเดิมพันอีกว่ะ เหี้ยโคตร ๆ”

“หัวค@#มาก”

ผมเองก็รู้จักพวกมัน ไอ้โดมมันเรียนรัฐศาสตร์ เรียนมาหลายปีไม่จบสักที แถมยังมีบารมีลูกรัฐมนตรี มันจึงถูกใคร ๆ เรียกว่าพี่

ส่วนเธอ ‘ที่รัก’ ผมรู้จักก็เพราะไอ้ฉินกับไอ้อามมันชอบสะสมสาวมหา’ลัยหน้าตาสวย ๆ สะสมที่หมายถึง สะสมความรู้จัก ทักเขาไปทั่ว เขาตอบมั่งไม่ตอบมั่ง มันเอามาคุยเป็นคุ้งเป็นแคว

 แล้วผู้หญิงคนนี้หน้าตาสะสวยอย่างไอ้ฉินว่า ไม่ใช่สวยเรียบหรูดูหวานหรือหน้าตาน่ารัก เธอสวยเฉี่ยว รูปร่างเซ็กซี่ เป็นที่พูดถึงนับแต่เข้ามาเรียน ยิ่งตอนนี้มีข่าวเรื่องพ่อของเธอสะพัดยิ่งถูกใครต่อใครจับจ้อง

ผู้หญิงมากมายมองเธอด้วยความอิจฉาในความสวยสะดุดตา

ผู้ชายมองเธอด้วยความอยากได้น้ำลายหก

ผมมองแววตาเด็ดเดี่ยวถือดีคู่นั้นมันวาววับจับจ้องผู้ชายตัวโตไร้ความหวาดกลัวแล้วรู้สึกสนุกขึ้นมา

“พี่โดมน่ะรวยมากนะ ถ้าแกอ้อนพี่เขาดี ๆ ทำให้พี่เขาเอ็นดู ชีวิตแกจะได้สุขสบายมีกินมีใช้ไงล่ะ”

ผู้หญิงที่ผมเห็นไอ้เมธมันนัวเนียมาหลายวันแล้วจะเข้าไปดึงตัวเธอแต่ถูกเธอผลักเต็มแรง ฉวยจังหวะที่พวกมันมัวสนุกวิ่งลอดวงแขนไอ้เมธออกมา ผมขยับตัวนิดหน่อยก็ขวางหน้า ทำให้เธอวิ่งมาชนเต็มแรง และคงจะล้มลงไปกองบนพื้นถ้าผมไม่รวบตัวไว้

“ชะ ช่วยหน่อย”

เสียงร้อนรนดังขึ้น ทั้งจับแขนผมแน่น ผมกวาดตามองหน้างามที่กำลังร้องขอการช่วยเหลือ

“นายอยากได้เท่าไหร่ฉันจะจ่ายให้แค่ช่วยพาฉันออกไปจากนี่ก็พอ”

“น่าสนใจดีนี่” ผมสานสบตาวิงวอนคู่สวย กดยิ้ม “แน่ใจว่าจ่ายไหว”

เธอพยักหน้าจนผมกระจาย “เท่าไหร่ก็ได้”

“ดี”

ตอนนี้เองที่ไอ้เมธกับไอ้โดมเดินเข้ามาหา คนสวยผละออกไปหลบข้างหลังผมทันที

“ไอ้เกียร์” ไอ้โดมทัก “มาเมื่อไหร่วะ”

“สักพักพี่ เดิมพันน่าสนใจดีนี่หว่า” ผมพยักหน้าทักทายกลับ เรียกมันว่าพี่เพราะไม่อยากขึ้นชื่อว่าปีนเกลียวมากนัก แม้ในใจอยากจะเรียกไอ้เหี้ยก็เถอะ อยู่ในสังคมต้องเคารพกฎสังคมบ้างสักหน่อย

ผมปรายตาไปมองหน้างาม หน้าเธอแดงก่ำ คงเพราะความโกรธและกลัวแต่ทำอะไรไม่ได้

“เล่นด้วยคนดิ”

“เรื่องของกูกับพี่โดมมึงอย่าเสือกน่าไอ้เกียร์ ที่รักมานี่”

ไอ้เมธปราดมาขวางหน้า ผมกับมันไม่กินเส้นกันเท่าไหร่ แต่ไม่เคยปะทะกันตรง ๆ

“เผอิญวันนี้กูนึกอยากเล่นสนุก ขอเสือกด้วยคนสิวะ” ผมปรายตาไปมองคนสวยที่ร้องขอความช่วยเหลือ “ของสวย ๆ น่าเล่นซะขนาดนี้”

“ไม่เอาน่าไอ้เกียร์ไว้หน้ากูกับพี่โดมบ้าง” ไอ้เมธแค่นเสียง

แล้วไง  ไม่ใช่พ่อผมสักหน่อย ผมยักไหล่ ขณะคนสวยมีสีหน้าตระหนกกว่าเดิม ทำท่าจะถอยหนีเมื่อเข้าใจอะไรต่ออะไร

“นี่พวกนาย!”

ผมคว้าเอวเธอไว้ ผลักใส่มือไอ้โตที่ยืนอยู่ใกล้ แล้วล้วงบุหรี่ออกมาจุดสูบอย่างใจเย็น ไม่ได้มองไอ้เมธ มันไม่เคยอยู่ในสายตาผมอยู่แล้ว ผมมองไปที่ไอ้โดม เราไม่ได้สนิทกันแต่มีหลายครั้งที่กลุ่มผมกลุ่มมันร่วมปาร์ตี้เดียวกัน พูดได้ว่าต่างคนต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน

“กูชอบน้องคนนี้จริง ๆ นะเว้ยไอ้เกียร์” ไอ้โดมออกตัวพูดยิ้ม ๆ

“ผมก็ชอบด้วยไง หรือพี่กลัวผมจะได้ถึงไม่อยากให้เล่นด้วย” ผมท้าทายมัน

เรื่องเงินพวกเราไม่มีปัญหาเพราะมาจากฐานะร่ำรวยกันทั้งนั้น เรื่องผู้หญิงพวกเราก็ไม่เคยขาดแคลน ที่กำลังทำคือแค่หาเรื่องสนุก ๆ ทำกันฆ่าเวลา ไอ้โดมหัวเราะ แดกดันกลับมา

“เออ ไอ้เหี้ย มึงเล่นด้วยก็ได้ เพิ่มเงินเดิมพันเป็นห้าล้าน”

“ห้าล้านก็ได้ แต่ผมจะเอาทั้งเงินทั้งผู้หญิง พี่ดีลปะล่ะ”

ผมกับมันเคยวัดกันมาหลายครั้ง ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ ส่วนไอ้เมธ มันคิดว่ามันเก่ง หลายครั้งไอ้โดมยอมอ่อนให้มันโดยที่มันก็ไม่รู้ตัวห่าเหวอะไร เกมนี้ แค่มองผมก็รู้ว่าระหว่างมันสองคนใครจะชนะ

“ไอ้เหี้ย เขี้ยวลากดินเหลือเกินนะมึง” ไอ้โดมมันด่าผมแล้วหัวเราะ อย่างที่บอก ต่อให้ไม่สบอารมณ์ มันเลือกจะเก็บความรู้สึกพวกนั้นไว้เพราะมันก็ไม่อยากปะทะกับผมตรง ๆ พูดได้ว่าเป็นมิตรต่อกันดีกว่าเป็นศัตรู

“ฉันไม่ใช่สิ่งของที่พวกนายจะยกให้กันได้ง่าย ๆ นะ”

เสียงใสแว้ดแหวขึ้นมาน้ำเสียงเดือดดาล ผมหันไปมองด้านหลัง เธอผลักไอ้โตออก ไม่รู้มันไม่ได้ระวังหรือไม่ตั้งใจจับเธอกันแน่ ร้อนถึงผมต้องคว้าลำคอระหงกระชากคนตัวบางเข้ามาประกบปากโดยไม่สนเสียงอุทานของไอ้เมธกับไอ้โดม พวกเพื่อนผมต่างพากันหัวเราะ ขณะเพื่อนไอ้เมธกับไอ้โดมผิวปากหวือ