บทที่ 3.1 เด็กดื้อ

การใช้ชีวิตในทุก ๆ วันของอัยย์ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน ตื่นเช้ามาก็รีบออกไปทำงานร้านเบเกอรี่ เลิกงานก็ต้องรีบกลับค่ายไปเตรียมตัวเพื่อไปที่คลับ เป็นอย่างนี้มานานถึงสองปี แม้ในระยะเวลานั้นจะมีการเปลี่ยนงานอยู่เรื่อย ๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง

“สวัสดีครับพี่ผึ้ง สวัสดีครับพี่อัยย์”

พัดยกมือไหว้เจ้านายและเพื่อนร่วมงานที่อายุมากกว่า ก่อนจะรีบไปสวมผ้ากันเปื้อนออกมาช่วยอัยย์เตรียมเปิดร้าน

“พี่ฝากอัยย์กับพัดช่วยกันดูแลร้านดูแลลูกค้าด้วยนะ ช่วงนี้พี่คงไม่ว่างได้เข้ามาที่ร้านบ่อย ๆ”

“ได้ครับ”

เด็กหนุ่มตอบรับคำสั่งเจ้าของร้าน ก่อนเดินไปปลดล็อกกลอนประตู เป็นจังหวะเดียวกันกับลูกค้าคนแรกที่กำลังเดินมาที่ร้าน

“สวัสดีครับคุณชัชวิน”

เหมือนว่าช่วงนี้เขาจะเจอผู้ชายคนนี้บ่อยขึ้นอย่างไรอย่างนั้น นับตั้งแต่วันที่เขมทัศน์แนะนำให้รู้จัก หลายวันมานี้ชัชวินมักจะแวะมาซื้อกาแฟที่ร้านอยู่บ่อย ๆ บางวันก็เป็นช่วงเช้า บางวันก็เป็นช่วงบ่าย

หากคิดแบบผิวเผินร้านเบเกอรี่นี้อาจเป็นทางผ่าน หรือไม่กาแฟของที่ร้านก็อาจจะถูกปากจนต้องมาซื้อซ้ำ

อัยย์ไม่อยากคิดอะไรให้มากมาย เพราะทุกครั้งที่มาชัชวินก็ไม่ได้พูดคุยกับเขา ทว่าเวลาเขาเผลอหันไปมองก็จะเห็นว่าคุณชัชวินคนนี้มองเขาอยู่ก่อนแล้วทุกครั้ง

หรือไม่เขาอาจจะคิดไปเองก็ได้…

“เอสร้อนดื่มที่นี่ครับ”

“รอสักครู่ครับ”

ชัชวินเลือกนั่งที่โต๊ะเดิมตรงข้ามกับเคาน์เตอร์กาแฟ สามารถมองเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังตั้งใจทำกาแฟมาให้เขาได้ชัดเจน เพียงไม่นานอัยย์ก็ยกกาแฟมาเสิร์ฟให้กับลูกค้าคนแรกของเช้านี้

“ถ้าคุณชัชวินต้องการอะไรเพิ่มเรียกได้เลยนะครับ”

เด็กหนุ่มเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงน่าฟังพลางยกยิ้มบาง ๆ ก่อนก้มศีรษะให้เล็กน้อย เดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์ หยิบจับนู่นนี่มาเช็ดเงียบ ๆ เช่นเดียวกับพัดที่เดินออกมาช่วย ทั้งยังชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ ทว่าดูเหมือนเด็กช่างคุยคนนี้จะพูดคนเดียวเสียมากกว่า เพราะอัยย์ทำเพียงยืนฟังเงียบ ๆ มีพยักหน้ารับบ้าง เพื่อให้รู้ว่าเขาฟังในสิ่งที่อีกคนกำลังพูดอยู่

หารู้ไม่ว่ามีสายตาหนึ่งคู่กำลังจ้องมองมายังพวกเขาสองคนแทบจะตลอดเวลา แม้ว่าจะหยิบไอแพดออกมาเลื่อนดูข่าวสารรายวัน แต่ก็ยังไม่วายเลื่อนสายตาไปมองเด็กหนุ่มสองคน

“พี่อัยย์ว่าพัดเลี้ยงแมวดีไหม”

หลังจากเล่าเรื่องเกี่ยวกับแมวจรจัดที่มาวนเวียนแถว ๆ หอพักได้สักพัก พัดก็ลองถามความคิดเห็นของพี่ชายคนนี้ดู เพราะเขาไม่ได้มีความมั่นใจว่าจะเลี้ยงแมวตัวนั้นได้ หากได้คำแนะนำคงจะดี

“แล้วพัดอยากเลี้ยงหรือเปล่าล่ะ?”

“ก็อยากแหละ แต่พัดไม่มั่นใจว่าจะเลี้ยงมันได้หรือเปล่า”

“ถ้าไม่มั่นใจก็อย่าเลย” หากเอามาเลี้ยงแล้วปล่อยปละละเลย ไม่เลี้ยงเสียยังดีกว่า

“อืม ก็จริง .. แล้วพี่อัยย์เคยเลี้ยงแมวไหม”

“เคยเมื่อตอนยังเด็กน่ะ”

เขาเคยได้แมวมาเลี้ยงตัวแรกตอนอายุ 10 ขวบ พ่อเอามาจากที่ไหนสักที่ ตอนนั้นเขาชอบมันมาก ๆ ถึงขนาดอุ้มไปนอนด้วยทุกคืนในห้อง โดนดุไปหลายครั้งเพราะขนของมันร่วงติดตามที่นอนและผ้าห่ม จนทำให้เป็นหวัดอยู่บ่อยครั้ง น่าเสียดายที่แมวตัวนั้นอายุมันสั้น เพียงแค่ปีเดียวมันก็ป่วยตาย นับตั้งแต่นั้นอัยย์ก็ไม่เลี้ยงสัตว์อะไรอีกเลย

Rrrrrr..

“สวัสดีครับ”

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงโทรศัพท์ ทว่ากลับสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ แต่กลับไม่มีใครหลบตาออกจากกัน

แม้ชัชวินกำลังพูดคุยกับปลายสาย แต่กลับมองหน้าอัยย์ไม่ละสายตา จนสุดท้ายคนที่ทนสายตาไม่ไหวอย่างอัยย์ก็ต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี แสร้งทำเป็นหยิบจับอย่างอื่นแทน

ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าชัชวินมองเขาทำไมนักหนา หรือมีอะไรที่อยากพูด อยากถาม หากเป็นอย่างนั้นก็น่าจะเรียกเขาไปคุยเลยน่าจะง่ายกว่า การที่รู้ตัวว่าถูกมองอยู่ตลอดแบบนี้ มันทั้งอึดอัด และทำตัวไม่ถูก แต่จะให้พูดออกไปตรง ๆ ก็ยังไม่กล้าพอ เพียงเพราะคำว่าเจ้านายมันค้ำคอ

“ครับเดี๋ยวผมไป”

อัยย์ไม่รู้ว่าชัชวินคุยอะไรกับใคร แต่ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินคือกำลังจะไป และแค่อึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงกริ่งตรงประตูเบา ๆ เป็นสัญญาณให้รู้ว่ามีคนเดินออกจากร้านไปแล้ว

และแน่นอนว่าเมื่ออัยย์หันกลับมาก็ไม่เจอชัชวิน มีเพียงเงินค่ากาแฟที่ให้มาเกินถูกแก้วกาแฟทับไว้ เพื่อไม่ให้มันปลิว

“คุณคนนี้เขาให้แบงก์พันอีกแล้วพี่อัยย์!” ทั้งที่ทุกครั้งที่ชัชวินมาดื่มกาแฟที่นี่จะทิ้งแบงก์พันไว้ให้เช่นวันนี้ ก็ยังเรียกความตื่นเต้นให้กับพัดได้ทุกครั้ง “ไม่คิดจะเอาเงินถอนบ้างหรือไง กาแฟแก้วแค่แปดสิบเอง”

เด็กหนุ่มบ่นกระปอดกระแปดเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้าง สุดท้ายก็เลิกสนใจกลับมาทำงานของตัวเองต่อ

“สวัสดีครับเฮีย” ชายหนุ่มชุดดำค้อมศีรษะกล่าวสวัสดีผู้เป็นนาย

“ใครเป็นคนก่อความวุ่นวาย”

เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ดูโกรธหรือแสดงสีหน้าไม่พอใจใด ๆ ออกมาแม้แต่น้อย

ในสายก่อนหน้านี้มีลูกน้องโทรตามให้เข้ามาที่บ่อน เพราะเหมือนจะมีพวกผีพนันบางคนที่เล่นจนหมดตัวแล้วสร้างความวุ่นวายจนมีปากเสียงใหญ่โต

“คุณเล้งครับ”

“คนเดิมอีกแล้วเหรอ”

“ครับ แต่ครั้งนี้คุณเล้งทุ่มหมดหน้าตัก พอแพ้ก็เลยพาลครับ พวกผมห้ามแล้วแต่คุณเล้งก็ไม่ยอมบอกว่านายมือโกง โวยวายต้องการจะคุยเฮียให้ได้ครับ”

“ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงจัดการกันไม่ได้ครับ”

เป็นคำถามที่ทำให้คนฟังขนลุกวาบ สีหน้าแววตาที่ยากจะคาดเดายิ่งทำให้ก้านเกรงกลัวเจ้านายกว่ามากกว่าเดิม แม้ว่าที่ผ่านมาตั้งแต่ทำงานกับชัชวิน จะไม่เคยถูกด่าด้วยคำพูดหยาบคาย แต่ทุกคำที่ชัชวินพูดออกมาทำให้คนฟังสะอึกอยู่ในอกไม่น้อยเหมือนกัน

“ขอโทษครับเฮีย”

ก้าวก้มศีรษะขอโทษผู้เป็นนาย ครั้นรู้ตัวว่าไม่สามารถจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นได้ ทั้งที่ชัชวินมอบหน้าที่ให้เขาเป็นคนดูแล

“ให้คุณเล้งไปพบผมที่ห้องแล้วกัน”

“ครับ”

ร่างสูงเดินเลี่ยงไปทางด้านข้าง ตรงไปที่ห้องทำงานหลังบ่อน เพื่อรอพบคุณเล้งลูกชายคนใหญ่คนโตที่มักมาที่บ่อนของเขาบ่อย ๆ ทว่าครั้งนี้กลับสร้างปัญหาให้เขาต้องเข้ามาจัดการเอง

ก็คงต้องลองพูดคุยเจรจากันก่อน จะได้ไม่ต้องเเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต แต่หากว่าคุยกันไม่เข้าใจเขาก็มีวิธีจัดการความวุ่นวายน่ารำคาญนี่อยู่เหมือนกัน

...

@ค่ายมวยก้องเมธี

หลังเลิกงานอัยย์กลับมาค่ายมวยเห็นเต้กำลังทำความสะอาดอย่างเช่นทุกวัน เขาเดินเอากระเป๋าไปวางก่อนจะเข้าไปช่วยเต้เก็บกวาด

“มึงไปพักก็เถอะอัยย์ นี่หน้าที่กูเดี๋ยวกูทำเอง”

“ไม่เป็นไร ช่วยกันจะได้เสร็จไว ๆ ไง”

แม้เต้จะอยากปฏิเสธน้ำใจของเพื่อนเพราะเห็นว่าอีกคนทำงานมาเหนื่อย ๆ ควรพักผ่อนมากกว่ามาช่วยเขา ทว่าพอเห็นสีหน้าแววตาความหวังดีอยากช่วยของอัยย์ เต้ก็ได้แต่ฉีกยิ้มพร้อมเอ่ยขอบคุณ

“ขอบคุณนะมึง”

ระหว่างช่วยกันทำความสะอาดเต้ก็ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ จนเผลอพูดสิ่งที่ครูชัยห้ามเอาไว้ว่าไม่ให้บอก

“มีคนติดต่ออครูมาจะให้มึงไปต่อยมวยใต้ด---”

พูดไม่ทันจบประโยคก็นึกขึ้นมาได้จนต้องสะอึกกับคำพูดของตัวเอง ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ หากครูชัยรู้เข้าว่าบอกเรื่องนี้กับอัยย์มีหวังได้โดนครูชัยจับไปมัดเป็นนวมซ้อมจนน่วมแน่ ๆ

รายนั้นเป็นห่วงหลานคนนี้ยิ่งกว่าอะไร แม้จะทำเหมือนนิ่งเฉยและปล่อยให้อัยย์ได้ทำตามที่ต้องการ แต่ จริง ๆ ครูชัยคอยถามไถ่เรื่องของอัยย์จากเต้อยู่ทุกวัน

เพียงเพราะครูชัยเองกลัวว่าตัวเองจะก้าวก่ายอัยย์มากเกินไป ต่อให้เด็กคนนี้จะไว้ใจและเชื่อใจเขาเหมือนพ่อแท้ ๆแต่นั่นก็ไม่ใช้ข้ออ้างในการที่เขาจะเข้าไปวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของอัยย์ได้

“มีคนติดต่อครูมาเหรอ”

“เอ่อ.. คือ มะ ไม่ใช่หรอก กูพูดไปเรื่อยนะ”

เป็นเพื่อนกันเมาตั้งหลายปีทำไมแค่นี้อัยย์จะดูไม่ออกว่าท่าทีเลิ่กลั่กของเต้ที่แสดงออกมามันหมายความว่ากำลังโกหก อย่างงั้นสิ่งที่เพื่อนของเขาหลุดพูดออกมาก็คงเป็นเรื่องจริง

และดูท่าแล้วครูชัยคงจะปฏิเสธทางนั้นไปแล้วแน่ ๆ ทว่าครั้งนี้เขาคงต้องผิดคำพูดกับครูชัย ที่บอกไว้ว่าจะไม่ลงแข่งมวยใต้ดินอีก

“ตอนนี้ครูอยู่ห้องใช่ไหม”

“อัยย์”

น้ำเสียงคล้ายกำลังห้ามกัน เพราะเต้รู้ดีว่าอัยย์ต้องไปคุยกับครูชัยขอลงแข่งแน่ ๆ

“งั้นเดี๋ยวกูขอไปหาครูก่อน”

“เดี๋ยวสิอัยย์”

ไม่รอฟังให้เต้ได้เอ่ยปากห้ามคนตัวเล็กก็เดินตัวปลิวไปทางห้องของครูชัยเสียแล้ว

เต้ยกมือขึ้นตีปากตัวเองเบา ๆ หลาย ๆ ที โทษฐานที่ปากไม่รักดีพลั้งพูดออกไปจนได้

เด็กหนุ่มเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของครูชัย ก่อนจะชั่งใจเพียงครู่ในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะขอ ครั้นมวลน้ำหนักของความจำเป็นที่ต้องใช้เงินมากกว่าจึงยกมือขึ้นเคาะประตูสองสามครั้ง

“ใคร”

“อัยย์เองจ๊ะครู”

รอเพียงอึดใจเดียวเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา

“มีอะไรหรือเปล่า เข้ามาก่อนสิ” ครูชัยขยับตัวหลีกให้หลานชายเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดประตูไว้ตามเดิม “อัยย์มีอะไรจะคุยกับลุงหรือเปล่า”

“คืออัยย์จะคุยเรื่องที่มีคนติดต่อกันครูมาให้อัยย์ไปขึ้นชก”

คิ้วเข้มกระตุกขมวดเข้าหากันในทันที เรื่องนี้มีแค่เขากับเต้เท่านั้นที่รู้ นึกไว้อยู่แล้วว่าเด็กคนนั้นต้องหลุดปากแน่ ๆ

“ลุงปฏิเสธไปแล้ว” ครูชัยตอบปัดไป พลางหันไปเก็บกระดาษตารางซ้อมบนโต๊ะทำงาน

“ครูให้อัยย์ขึ้นชกไม่ได้เหรอจ๊ะ”

“ครั้งก่อนคุยกันแล้วไม่ใช่หรือไง ลุงไม่อยากให้อัยย์ไปเจ็บตัวแบบนั้นอีก”

“อีกสักครั้งได้ไหมจ๊ะครู ให้อัยย์ขึ้นชกเถอะนะ” น้ำเสียงหวานออดอ้อนเฉกเช่นครั้งก่อนที่เจ้าตัวมาขอ “นะจ๊ะครู”

“ถ้าอัยย์ต้องการเงินก็บอกลุง ไม่ต้องไปขึ้นชกหรอก”

“แค่ครั้งก่อนที่ครูจ่ายหนี้ของพี่อาร์มแทนอัยย์ อัยย์ยังไม่ได้คืนสักบาท จะให้เอาเพิ่มอัยย์ไม่เอาหรอกจ้ะ”

“แต่ลุงไม่อยากให้ไปชกมวยใต้ดินแล้ว อัยย์ก็รู้มันไม่มีกฎ แล้วยังผิดกฎหมายอีก”

“แต่มันได้เงินไวนี่จ้ะ”

ครูชัยลอบถอนหายใจครั้นหลานชายยังดื้อดึงอ้อนวอนเขาจะไปขึ้นชกให้ได้ ไม่ใช่แค่เป็นห่วงว่าอัยย์จะเจ็บตัว แต่ดูจากร่างกายของอัยย์ตอนนี้มันไม่ได้พร้อมเต็มร้อย ไม่ได้มีเวลาซ้อมอย่างจริง ๆ จัง ๆ วันทั้งวันอัยย์ก็เอาแต่ทำงานแทบจะ 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว

หากให้ไปขึ้นชกทั้งที่พักผ่อนไม่เพียงพอ เกรงว่าความตั้งใจที่จะชนะก็คงไม่ได้ ทั้งยังต้องเจ็บตัวเสียฟรี ๆ

“แต่ร่างกายอัยย์มันไม่พร้อม ลุงว่าอย่าเลย” คนอายุมากกว่าพูดตะล่อมเด็กหนุ่มให้คล้อยตาม ทว่าไม่ได้ผลแม้แต่น้อย

“งั้นก่อนถึงวันแข่งอัยย์จะยอมหยุดงานสักวันเพื่อพักผ่อนให้เต็มที่ดีไหมจ๊ะ”

“อัยย์”

“นะจ๊ะครู ให้อัยย์ขึ้นชกเถอะนะ น้าาา.. นะจ๊ะครูจ๋า” มือเล็กเกาะแขนกำยำเขย่าเบา ๆ ส่งสายตาเว้าวอนจนน่าเห็นใจ

“ก็ได้ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริง ๆ แล้วนะ”

สุดท้ายก็ต้องยอมใจอ่อนให้กับสายตาคู่นี้ของอัยย์อีกจนได้ ตอนแรกที่คิดไว้ว่าจะทำโทษแต่ เห็นทีคงต้องทำโทษตัวเองไปด้วยอีกคน

“ขอบคุณนะจ๊ะครู”

เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ กอดแขนผู้เป็นลุง เอ่ยขอบคุณจากใจจริง

ยังไงครั้งนี้เขาก็ต้องชนะอีกครั้งให้ได้ นึกถึงเงินที่จะได้มาก็ทำให้ใจชื้นได้ไม่น้อย ยังไงซะเขาก็ต้องจ่ายหนี้ให้ทันจะได้ไม่มีปัญหาในภายหลัง