บทที่ 3.2 เด็กดื้อ

หลายวันต่อมา

ที่รับปากเอาไว้กับครูชัยว่าก่อนถึงวันขึ้นชกจะหยุดงานเพื่อพักผ่อนให้เต็มที่ อัยย์ทำอย่างนั้นจริง ๆ เป็นครั้งแรกในรอบปีที่รู้สึกว่าร่างกายได้นอนพักอย่างเต็มที่

เริ่มเดินทางไปสถานที่แข่งตอนหกโมงเย็น ยังมีเวลาอีกนิดหน่อยให้อัยย์มาแอบซุ่มซ้อมอยู่คนเดียว

Rrrrrr..

ร่างเล็กจับกระสอบทรายให้หยุดนิ่ง พลางเดินไปรับสายเจ้าของเบอร์คุ้นเคย

“ฮัลโหลครับพี่เขม”

[วันนี้เข้าร้านไหม]

“เข้าครับ แต่อาจจะสายหน่อยนะครับ”

[หืม? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า]

“อัยย์มีขึ้นชกครับ”

ปลายสายเงียบไป ทว่ากลับมีเสียงถอนหายใจดังออกให้ได้ยินเบา ๆ หากตอนนี้เขมทัศน์ยืนอยู่ตรงหน้า คงต้องห้ามเขาไม่ให้ไปเหมือนครูชัยแน่นอน

[พี่ไปดูได้ไหม]

“อย่าเลยครับ ที่นั่นไม่มีอะไรน่าดูหรอก”

[พี่จะห้ามอัยย์ยังไงดีนะ]

“ห้ามไม่ได้หรอกครับ ฮ่า ๆ”

ตอบกลับพร้อมเสียงหัวเราะ ราวกับเป็นเรื่องขำขัน แตกต่างจากปลายสายที่ยืนคิ้วขมวดติดกันจนเกิดปม

เด็กหนุ่มหันมองเพื่อนสนิทที่เดินมาตาม ครั้นเห็นเขาคุยโทรศัพท์อยู่ก็เลือกที่จะทำมือชี้ออกไปทางซ้ายเพื่อให้อัยย์รู้ว่าถึงเวลาที่ต้องไปเตรียมตัวแล้ว

“เดี๋ยวอัยย์ต้องไปแล้ว ไว้เจอกันที่ร้านครับ”

[ครับ]

อัยย์กดตัดสายก่อนจะรีบเก็บกระเป๋าเดินตามเต้ออกไปติด ๆ เห็นครูชัยยืนรออยู่ที่รถเป็นที่เรียบร้อย สีหน้าดูไม่ดีเท่าไรนัก คงกังวลเรื่องที่ต้องส่งหลานไปขึ้นชกกับชายร่างใหญ่ ครูชัยรู้อยู่แล้วว่าคู่แข่งเป็นใคร หลายวันที่ผ่านมาพยายามพูดคุย หว่านล้อมให้อัยย์ตัดสินใจใหม่อีกรอบ ทว่าเด็กดื้อคนนี้ยังยืนยันที่จะขึ้นชกให้ได้

“พร้อมนะอัยย์”

“พร้อมจ๊ะ ครูไม่ต้องห่วงนะ อัยย์จะเอาชนะให้ได้”

ครูชัยยืนส่งหลานชายขึ้นเวที นึกเป็นห่วงเมื่อเห็นคู่แข่งฝ่ายตรงข้าม ร่างใหญ่กว่าอัยย์หลายเท่าตัว

“อัยย์มันจะไหวแน่เหรอครู ฝ่ายนั้นตัวอย่างกับยักษ์”

เด็กหนุ่มกระซิบกระซาบกับครูชัย ทั้งที่ไม่ใช่คนที่ต้องขึ้นชกเองยังนึกหวั่นกลัวขนาดนี้ แล้วเพื่อนของเขาที่ยืนอยู่บนสังเวียนจะรู้สึกกลัวบ้างหรือเปล่า ทว่าใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นเรียบนิ่ง สายตามั่นคงไม่ว่อกแว่ก ไม่แสดงอาการเกรงกลัวอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

“อัยย์มันเก่ง ข้าเชื่อว่ามันจะเอาชนะได้อย่างที่มันบอก” ต่อให้กังวลแค่ไหน ครูชัยก็ยังเชื่อมั่นในตัวอัยย์

เสียงระฆังดังขึ้นเป็นสัญญาณ คู่ต่อสู้เริ่มก้าวเท้าเข้าหากันเพื่อลองเชิง พร้อมเสียงผู้ชมโห่เชียร์ดังลั่น

ดูก็รู้ว่าอัยย์เสียเปรียบในเรื่องของร่างกาย และครูชัยก็รู้ด้วยว่าที่ฝ่ายนั้นติดต่อมาขอขึ้นชกกับอัยย์ก็เพราะการแข่งขันครั้งก่อนอัยย์ล้มแชมป์สามสมัยได้ จนเป็นที่พูดถึงกันในแวดวงมวยใต้ดิน

ทว่าครั้งนี้คู่ต่อสู้เป็นถึงแชมป์สิบสมัย ที่ยังไม่เคยแพ้ให้ใครมาก่อนตั้งแต่ก้าวเข้ามาในวงการนี้

สายตาแน่วแน่จ้องมองตรงไปยังคู่ต่อสู้ จับจังหวะการออกหมัด การก้าวเท้าของอีกฝ่าย ทว่าอีกคนมีชั้นเชิงและประสบการณ์ที่มากกว่าทำให้หมัดที่ถูกส่งมาเข้าข้างแก้มซ้ายอย่างจัง

ร่างเล็กกระเด็นถอยหลังออกไปเล็กน้อย สะบัดหัวไล่ความมึนงงเพียงครู่เดียวก็ก้าวเข้าหาคู่ต่อสู้อีกครั้ง

“สู้เขาไอ้อัยย์!”

เสียงตะโกนดังให้กำลังใจเพื่อน แอบใจหายไม่น้อยกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้

ทุกคนต่างลุ้นไปตาม ๆ กัน ไม่คิดว่าเด็กตัวแค่นี้จะทนเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

แม้ชั้นเชิงและประสบการณ์จะน้อยกว่าแต่ขึ้นชื่อว่าเป็นหลานครูมวยเขาจะไม่ยอมให้เสียชื่อครูชัยแน่นอน!

.

.

เด็กหนุ่มก้าวลงจากวินมอเตอร์ไซค์ด้วยสภาพสะบักสะบอม ทั้งที่เป็นถึงขนาดนี้แต่ยังเลือกที่จะพาตัวเองมาที่คลับแทนโรงพยาบาล ใครห้ามก็ไม่ฟัง

“อา ...ปวดหัวชะมัด”

เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ยืนตั้งสติครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเท้าเดินได้ไม่กี่เก้าขาก็อ่อนแรงล้มพับลงไปนั่งบนพื้น

“อัยย์”

เสียงทุ้มเย็นเอ่ยเรียกพลางประคองตัวอัยย์เอาไว้ ใบหน้าบอบช้ำเงยมองเจ้าของเสียง ก็ร้องอ๋อคลายความสงสัยในใจได้ทันที

“คุณชัชวิน”

“ทำไมสภาพเป็นแบบนี้” ทั้งที่เห็นว่าคนในอ้อมแขนบอบช้ำมากแค่ไหน แต่กลับมีท่าทีนิ่งเฉยไม่ได้แสดงอาการตกใจแม้แต่น้อย “ลุกขึ้นไหวไหม ผมจะพาไปโรงพยาบาล”

“ไม่เป็นไรครับ ผมโอเคไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก”

“ล้มทั้งยืนยังบอกว่าไหวอีกเหรอ?”

คิ้วหนากระตุกขึ้นเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าจะทนไปทำไม ดูก็รู้ว่าไม่ไหว หากเขาไม่บังเอิญเข้าร้านเวลานี้ ไม่ขับรถผ่านมาเห็น ตอนนี้คงนอนกองไปกับพื้นแล้วด้วยซ้ำ

“ผมไม่เป็นอะไรครับ” เด็กหนุ่มยังคงดื้อดึง หยันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นยืนทรงตัวตามเดิม “เลยเวลางานมานานแล้ว ผมขอตัวก่อนดีกว่าครับ”

ก้าวขาได้ไม่ถึงสองก้าวก็เซเกือบล้มอีกครั้ง ยังดีที่มีชัชวินยืนอยู่ตรงนี้ ถึงได้เข้ามาช่วยพยุงได้ทัน

“หยุดดื้อ แล้วไปโรงพยาบาลกับผมดีกว่าครับ”

“ผมแค่มึนหัวนิดหน่อยเองครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“ก่อนมาทำงานน่าจะส่องกระจกดูสักหน่อยนะครับ”

“…”

“สภาพแบบนี้ลูกค้าเห็นได้ตกใจกันหมดพอดี”

ก็คงจะจริงอย่างที่ชัชวินว่า หากลูกค้าเห็นใบหน้าช้ำเขียวของเขาคงตกใจไม่น้อย คนเป็นเจ้าของคลับก็คิดถูกแล้วที่ไม่อยากให้พนักงานของตัวเองไปทำงานในสภาพแบบนี้ แทนที่จะเรียกแขกจะกลายเป็นไล่แขกเสียมากกว่า

“งั้นเดี๋ยวผมหารถไปโรงพยาบาลเองก็ได้ครับ”

ไปเองคงสบายใจมากกว่า อีกอย่างเขาไม่ได้คิดที่จะพาตัวเองไปสูดดมกลิ่นยากลิ่นแอลกอฮอล์ที่โรงพยาบาล หากไม่ได้ทำงานอย่างนั้นกลับค่ายไปนอนพักตื่นมาก็คงจะดีขึ้นเอง

“ไม่มีรถให้ไปหรอกครับ”

“ถ้าอย่างนั้นผมโทรหาพี่เขมให้พาไปก็ได้ครับ”

“ตอนนี้เขมน่าจะจัดการบัญชีอยู่ ไม่รบกวนเวลาทำงานของเขาน่าจะดีกว่านะครับอัยย์” รู้สึกเหมือนโดนดักทุกทาง ถูกต้อนให้จนมุมยอมทำตามในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ

“ผม.. ผมไม่รบกวนใครเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะโทรให้เพื่อนมารับแล้วกันครับ”

‘ดื้อ’ คำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของชัชวิน พอจะเดาได้อยู่บ้างว่าเด็กคนนี้ไม่ชอบรับน้ำใจจากใครสักเท่าไร ทั้งยังคิดเยอะกังวลไปเอง อย่างตอนนี้คงจะเกรงใจเขา แต่ก็ไม่อยากรบกวนพี่ชายคนสนิท จึงตัดสินใจตอบออกมาแบบนั้น

ร่างเล็กกระถดตัวตัวออกห่างจากเจ้านายสองสามก้าว พลางค้อมศีรษะกล่าวขอบคุณในความหวังดี และที่ช่วยเขาเอาไว้ไม่ให้ล้ม

แต่อาการปวดหัวก็เหมือนจะเล่นงานเขาอีกครั้ง ไม่ทันที่จะได้เงยหน้าขึ้นมาก็ตาพร่า ชาวาบขึ้นมาที่ขมับ ก่อนทุกอย่างจะดับไป…

“อัยย์!” ชัชวินเข้ารับคนตัวเล็กได้พอดิบพอดี ครั้นเรียกแล้วไม่มีเสียงตอบกลับก็รู้ได้ทันทีว่าอีกคนหมดสติไปแล้ว “ดื้อจนได้เรื่องจริง ๆ”

คนตัวเล็กถูกอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาวก่อนชัชวินจะพาเดินไปที่รถ จัดการเอนเบาะรัดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย ก่อนที่เขาเองจะรีบเดินมาฝั่งคนขับออกรถตรงไปโรงพยาบาลทันที

หลังตรวจร่างกายทำแผลเสร็จก็ย้ายคนป่วยมาที่ห้องพัก เรื่องค่าห้อง ค่ายาชัชวินเป็นคนจัดการให้เองทั้งหมด

ร่างสูงนั่งกอดอกมองเด็กหนุ่มที่นอนให้น้ำเกลือไม่ได้สติอยู่ตรงโซฟามุมห้อง ผิวเนื้อที่เสื้อผ้าปิดไม่มิดทำให้เห็นรอยช้ำบนตัวได้อย่างชัดเจน ครั้นมองอยู่ครู่หนึ่งก็เผลอหลุดคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว

ก่อนหน้านี้หมอได้คุยกับเขาเรื่องอาการของอัยย์ มีเรื่องที่น่าเป็นห่วงอยู่บ้าง เพราะร่างกายของอัยย์บอบช้ำมากเกินไป ครั้นเช็กประวัติดูแล้วเคยมีการเข้ารับการรักษาเกี่ยวกับโรคกระเพาะอาหารอักเสบอยู่สองถึงสามครั้ง ทั้งยังมีภาวะเครียดและพักผ่อนไม่เพียงพอ

อยากรู้จริง ๆ ว่าเด็กอายุแค่นี้พบเจอปัญหาอะไรมาบ้าง ทำไมถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ได้

Rrrrr..

ชัชวินลุกขึ้นเดินมาดูสายเรียกเข้าที่โทรเข้ามาหาคนป่วย ทว่าเมื่อเห็นเบอร์และชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอก็เอื้อมมือไปกดปิดเสียง ยืนมองนิ่ง ๆ ปล่อยให้สายตัดจนหน้าจอดับไปเอง

ไม่ใช่โทรศัพท์เขานี่น่า.. รับไปสุ่มสี่สุ่มห้าก็คงเสียมารยาทน่าดู

ทว่า..

Rrrrr..

“สวัสดีครับ”

 ไอ้ความคิดเมื่อกี้มันก็ไม่ต่างจากข้ออ้าง จริง ๆ เขาก็แค่ไม่อยากรับ

[คุณเป็นใครครับ] ทันทีที่ได้ยินเสียงก็รู้ได้ทันทีว่าคนพูดไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์แน่นอน

“ผมชัชวินครับ เป็นเจ้าของคลับที่อัยย์ทำงานอยู่”

[อ๋อครับ แล้วทำไมคุณถึงมารับโทรศัพท์เพื่อนผมได้ครับ]

ชัชวินอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนเจ้าของโทรศัพท์ฟังทั้งหมด พลันได้ยินเสียงร้อนรนรีบวิ่งไปบอกใครสักคน เอ่ยถามถึงโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป คาดว่าเพื่อนของอัยย์คงกำลังเดินทางมาที่นี่อีกไม่ช้า

ร่างสูงก้มดูเวลาตรงนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าเกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว พรุ่งนี้มีนัดประชุมตั้งแต่เช้าเวลานี้เขาควรกลับบ้านไปอ่านเอกสาร และเข้านอนพักผ่อน

แม้คิดได้อย่างนั้นแต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง ยืนมองใบหน้าจิ้มลิ้มบอบช้ำตรงหน้านิ่ง ๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่เจอกันคล้ายว่าตัวเขาโดนเด็กคนนี้ดึงดูดเอาไว้ทั้งร่างกายและสายตา

มุมปากยกยิ้มขำเล็กน้อยกับความคิดแปลก ๆ ของตัวเอง พลางทอดถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนสาวเท้าเดินออกไปจากห้อง

เพ้อเจ้อไปเองทั้งนั้น..

เด็กคนนั้นจะมาดึงดูดอะไรเขาได้ยังไงกัน