บทที่ 6.1 ไม่เข้าใจ

เมื่อคิดย้อนไปถึงวันนั้นเขาก็ยังเกิดคำถามในสิ่งที่ชัชวินทำ ผนวกกับคำพูดของอาชิที่บอกกับเขาในคืนนั้นด้วย

หากที่อาชิพูดมีความหมายส่อไปถึงชัชวินจริง มันสื่อได้ว่าอีกคนไม่มีความจริงใจใด ๆ เลย

หากแต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้ในการกระทำและสายตานั้นกลับทำให้เขาเผลอคิดว่าชัชวินเป็นห่วงเขาจริง ๆ หรือเขาอาจจะคิดไปเอง

เริ่มไม่เข้าใจในตัวเองแล้วเหมือนกันว่าทำไมถึงเก็บเอาเรื่องพวกนี้มาคิด เป็นเพราะความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ?

“ก็ได้นะ อาจจะแล้วแต่คนว่ะ ถามทำไมวะ”

“แค่ถามดูน่ะ”

คำตอบที่ได้จากเต้ใช่ว่าจะคลายความสงสัยได้ แต่ก็ไม่คิดที่จะถามอะไรต่อ พลางถอนหายใจเบา ๆ

อย่าเก็บเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคิดนักเลย…

“พรุ่งนี้มึงหยุดอีกวันนี่ ใช่ไหม?” เต้ถามขึ้นเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย

“อืม”

“กูเห็นครูบอกว่าพรุ่งนี้มีคนติดต่อจะเข้ามาเรียนมวย ไม่แน่มึงอาจได้เป็นคนสอนอีก”

“เหรอ ไม่เห็นครูบอกอะไรกูเลย”

“ถ้าครูจะให้มึงสอนเดี๋ยวก็มาบอกเองนั่นแหละ” ก็อย่างที่เต้ว่าถ้าครูจะให้เขาเป็นคนสอนจริง ๆ เดี๋ยวก็คงเรียกไปคุย

พลันคิดย้อนไปในอดีตตอนที่มาอยู่ค่ายวันแรก ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเรียนมวยจนสามารถสอนคนอื่นได้แล้ว คำสอนของครูในวันนั้นเขายังจำได้ดี

5 ปีก่อน

โลกที่เคยสวยงามของเด็กวัยสิบห้าปีพังทลายพร้อมกับร่างของพ่อที่เหลือเพียงเถ้ากระดูก ควันไฟสีหม่นลอยออกจากปล่องขึ้นสู่ฟ้า น้ำตาไหลลงอาบแก้มเด็กหนุ่มไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้ที่ไม่ว่าใครเห็นต่างก็สงสารจับใจ สองแขนกอดฉากรูปภาพของผู้เป็นพ่อเอาไว้แน่น

ร่างของเด็กหนุ่มถูกดึงเข้าไปกอดปลอบอย่างห่วงใย ทว่าอ้อมอกที่อบอุ่นนี้ไม่ใช่แม่หรือพี่ชาย แต่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อ มือสากลูบเรือนผมนุ่มด้วยความอ่อนโยน แม้จะเข้มแข็งแค่ไหนก็ไม่สามารถต้านน้ำตาเอาไว้ได้

“พ่อไปสบายแล้วนะอัยย์ ไม่เป็นไรนะ อัยย์ยังมีลุง ลุงจะดูแลอัยย์แทนพ่อเอง”

คำพูดปลอบโยนของครูชัยแทบไม่เข้าหูอัยย์เลยด้วยซ้ำ ทว่าเด็กคนนี้กลับซุกใบหน้ากับหน้าท้องแกร่ง ราวกับโหยหาที่พึ่งทางใจ

หลังเสร็จงานศพของพ่อได้ไม่นานครูชัยก็พาอัยย์ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่ค่ายมวย เพราะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก ก่อนสิ้นใจผู้เป็นพ่อได้ฝากฝังกับครูชัยเอาไว้ว่าให้ช่วยดูแลลูกของตน

สำนวนที่ว่า ‘หัวเดียวกระเทียมลีบ’ หากใช้กับอัยย์เห็นทีจะไม่เกินจริง แม้ว่าลูกศิษย์ในค่ายของครูชัยจะเยอะเพียงใดเขาก็ไม่รู้จักสักคน และต่อให้ครูชัยเป็นเพื่อนสนิทของพ่อ ก็ใช่ว่าจะเจอกันบ่อยจนสนิทกัน พี่ชายร่วมสายเลือดเพียงคนเดียวอย่างอาร์มกลับไปใช้ชีวิตตามทางของตัวเอง ไม่ยอมมาอยู่ด้วยกัน ส่วนแม่.. เขาเองก็ไม่รู้

ตลอดหลายวันที่มาอยู่ค่ายอัยย์ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง นอนร้องไห้เพียงลำพัง ไม่พูดไม่จากับใครจนได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของคนอื่นที่คุยกันว่าเขาทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา เรียกร้องความสนใจ ทั้งที่พยายามจะไม่เก็บเอามาใส่ใจแต่ก็ยากเหลือเกิน

“ออกมากินข้าวหน่อยเถอะอัยย์”

ครูชัยคอยเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง เพราะรู้ดีว่าต่อให้เขาทำหน้าที่ดูแลอัยย์ดีแค่ไหน สำหรับเด็กคนนี้ก็ไม่มีใครแทนพ่อได้ ถึงอย่างนั้นครูชัยก็พยายามสุดความสามารถทำเพื่อทำให้อัยย์เห็นว่าตัวเองรักและห่วงใยด้วยความสัตย์จริง

“อัยย์ไม่หิวครับ อึก”

สุดท้ายครูชัยทนไม่ไหวต้องไขกุญแจห้องเข้ามาดู เพราะไม่อาจปล่อยไว้คนเดียวอย่างนี้นาน ๆ ได้ เขาเข้าใจการสูญเสียดี แต่ชีวิตของคนเรามันไม่เที่ยงแท้เป็นธรรมดา อัยย์เองก็ต้องทำใจและยอมรับมันให้ได้ในสักวัน

“อัยย์”

ผ้าห่มถูกดึงออกจากการบดบังเด็กหนุ่มร่างเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำเกิดจากการร้องไห้เป็นเวลานาน ครูชัยจับแขนหลายชายให้ลุกคนนั่งพร้อมดึงเข้ามากอด ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังเล็กอย่างปลอบโยน

“ฮือ อัยย์คิดถึงพ่อ”

“พ่อจะยังอยู่กับเราเสมอ ตราบใดที่เรายังไม่ลืมเขา”

คนที่จากไป จากไปแค่ร่างกายและจิตวิญญาณ ทว่าความทรงจำที่เคยร่วมสร้างกันมาจะยังคงย้ำเตือนกับคนที่ยังอยู่เสมอ

“พ่อเขารักอัยย์มากนะ เพราะงั้นอัยย์ต้องใช้ชีวิตให้ดี พ่อจะได้หมดห่วง เข้าใจหรือเปล่า” แม้จะเสียใจแต่ก็ไม่ใช่คนหัวรั้น พยักหน้าตอบรับคำถามของครูชัย นิ้วเรียวปาดน้ำตาบนแก้มนิ่ม พร้อมยกยิ้มให้ “ไปกินข้าวกันนะ”

สองมือเล็กจับชายเสื้อครูชัยด้วยความประหม่า ปกติไม่ใช่คนเข้าสังคมเก่งอยู่แล้ว ยิ่งเจอคนแปลกหน้าที่กำลังส่งสายตามองมาที่เขาก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก คำพูดที่ได้ยินก็ไม่รู้ว่าใครคนไหนบ้างที่เป็นคนพูด สิ่งที่รู้ได้คือมีคนไม่ชอบเขาอย่างแน่นอน แต่ใครจะกล้ามาพูดแซะซึ่ง ๆ หน้า เมื่อครูชัยประกาศให้รับรู้ทั่วกันว่าอัยย์คือหลานชายของตัวเอง

“คะ ครูจ๊ะ อัยย์ไปกินข้าวที่อื่นได้ไหม” ทั้งที่บอกมาตั้งแต่วันแรกแล้วว่าให้เรียกลุง ทว่าอัยย์ก็ยังเลือกที่จะเรียกครูตามคนอื่น ๆ

เห็นทุกคนนั่งร่วมวงอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนม คนมาใหม่อย่างเขาก็ไม่กลางเข้าไปนั่งแทรกเป็นทำตัวเหมือนแกะดำได้

“ทำไมล่ะ?”

“อัยย์สบายใจแบบนั้นมากกว่า” เสียงหวานเอ่ยตอบอ้อมแอ้มอยู่ข้างหลัง

“งั้นไปกินที่ครัวกับลุง แบบนี้ตกลงไหม”

เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบ ก่อนถูกจูงมือให้เดินตามไปถึงท้ายครัว เห็นเด็กผู้ชายรูปร่างพอ ๆ กับตัวเองกำลังถือถ้วยแกงไปวางไว้ที่โต๊ะ

“อ้าวครู มากินข้าวที่ครัวอีกแล้วเหรอ”

“เออ หลานข้ามันไม่อยากนั่งกับคนอื่น”

“ผมนั่งกินด้วยคนคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม”

“มะ ไม่เป็นไร”

ครูชัยแนะนำให้ได้รู้จักกับเต้ เด็กที่ครูชัยรับเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเด็กอายุก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับอัยย์

เจ้าตัวมีนิสัยขี้เล่น คุยเก่ง แต่กลับไม่ชอบสุงสิงกับใครสักเท่าไรหากไม่จำเป็น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารก็ชอบมานั่งทานที่ครัวคนเดียว บางครั้งครูชัยก็จะมานั่งเป็นเพื่อน แม้คนในค่ายจะไม่ได้มีอคติอะไรกับเต้ แต่เต้เองที่ไม่อยากร่วมวงด้วย อาจจะเพราะเวลาคนอื่นคุยกันแล้วตัวเองตามไม่ค่อยทัน เลยเลือกที่จะเลี่ยงออกมาจะดีกว่า

ผ่านมาหลายสัปดาห์อัยย์เริ่มทำใจขึ้นมาได้บ้าง ยอมรับความจริงอย่างที่ครูชัยบอก ความสัมพันธ์การเป็นเพื่อนระหว่างเต้กับอัยย์ก็เหมือนจะดี พูดคุยกันถูกคอจนเริ่มสนิทกัน

ครูชัยส่งอัยย์ให้กลับไปเรียนต่อมอปลายที่โรงเรียนเดิม และในวันหยุดเสาร์อาทิตย์อัยย์ก็ขอให้ครูชัยสอนมวยให้ ตอนแรกกลัวว่าร่างกายอัยย์จะรับไม่ไหว แต่ในเมื่อเป็นความต้องการของเจ้าตัว ครูชัยก็ตอบตกลง

“ลุกขึ้นมา”

ครั้นถึงเวลาจริงจังครูชัยก็ไม่คิดที่จะอ่อนข้อให้ ในเมื่ออยากเรียนแม้จะเจ็บก็ต้องทนให้ได้ จะมาทำเล่น ๆ ไม่ได้เด็ดขาด

“อัยย์ไม่ไหวแล้วจ้ะครู”

“ทำได้แค่นี้ก็ไม่ต้องมาขอให้ลุงสอน”

“…”

“ถ้าพื้นฐานแค่นี้ยังทำไม่ได้ ก็กลับห้องไปอ่านหนังสือเรียน”

“…”

“ถ้าอัยย์ไม่สู้ อัยย์ก็จะเป็นได้แค่ไอ้ขี้แพ้ในสายตาคนอื่น”

“อัยย์ไม่อยากเป็นไอ้ขี้แพ้” เสียงตอบกลับสั่นเครือทว่าแววตากลับหนักแน่น เขาไม่ได้อยากเป็นคนขี้แพ้ เขาไม่อยากอ่อนแอให้ใครต่อใครมารังแกแล้วหัวเราะเยาะใส่ เขาไม่อยากเป็นแบบนั้น

“งั้นก็ลุกขึ้นมา ต่อให้ล้มลงไปอีกกี่ครั้งอัยย์ก็ต้องลุกขึ้นมาให้ได้ ต้องสู้จนกว่าจะชนะ ไม่มีใครแพ้ไปตลอดหรอก”

ใช่.. ไม่มีใครเป็นผู้แพ้ไปตลอดหรอก