ตอนที่ 7 แค่เชิญมาสอบถาม

หลังจากที่ออกจากมหาวิทยาลัยแอลไปด้วยความโมโห หยินเยว่ก็ตรงกลับบ้านทันที ตอนนี้ลูกสาวสุดที่รักของเธอคงใกล้จะกลับมาถึงบ้านแล้ว เธอต้องทำอาหารอร่อยๆ ให้ลูกสาวทาน คิดได้ดังนั้นก็อดที่จะนึกโมโหตัวเองไม่ได้ ที่ไม่ได้ขอเงินจากหลิวถิงถิงมาบ้าง ดูมันแต่งตัวนักศึกษาแล้วดูดีมีออร่าขึ้นมาเชียว มันไปเอาเงินที่ไหนมาเรียนต่อกันนะ หรือว่ามันจะไปเป็นเด็กป๋าที่ไหน ความคิดแย่ๆ ของหยินเยว่เริ่มทำงานเพราะความอิจฉาในตัวของหลิวถิงถิง ที่เกิดมามีรูปงามเป็นดังอาวุธ ที่สำคัญเรียนหนังสือเก่ง สอบได้อันดับหนึ่งของเมืองแอลทั้งๆ ที่ไม่เคยไปเรียนพิเศษจากที่ไหนเลยด้วยซ้ำ ขณะที่กำลังคิดขุ่นเคืองอยู่ภายในใจก็มีผ้าสีขาวมาปิดที่จมูกของเธอ ภาพที่เคยมองเห็นชัดเจนก็จางลงจนสติดับไป

   หยินเยว่ถูกพาตัวไปไว้ในโกดังร้างแถวชานเมือง ทางด้านหลิวหยางที่กำลังจะเข้าบ้านหลังจากออกไปหาเพื่อนข้างนอกมา แต่ยังไม่ทันเข้าบ้านเขาก็ถูกผู้ชายร่างใหญ่ใส่ชุดสีดำทั้งชุดเดินชน ผ่านไปไม่นานสติที่มีก็เลือนรางและดับไป เขาไม่รู้ตัวเลยว่าภรรยาตัวดีของตนได้ไปกระตุกหนวดสิงโตเข้าให้เสียแล้ว

  ร่างไร้สติของสองสามีภรรยาถูกนำมามัดไว้ที่โกดังร้างนอกชานเมือง ต้าฉินกับลูกน้องอีกสามคนนั่งรอให้ยาสลบหมดฤทธิ์ก่อนที่จะเริ่มสอบสวนนักโทษ คนอย่างหยินเยว่แค่คุกมันยังคงน้อยไป ถ้าได้รู้เรื่องราวในอดีตของนางจิ้งจอกคนนี้ เขาอยากจะรู้นักว่านายหลิวหยางยังจะรักเธอลงอยู่ไหม สายตาคมจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงวัยกลางคน นางผู้นี้ทำบาปมาเยอะถึงว่าชีวิตบั้นปลายจึงได้ตกต่ำเช่นวันนี้

 “คุณชายให้จับสองคนนี้มาทำไมอะพี่ฉิน” ลูกน้องหนึ่งในสามเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 “ยัยนังผู้หญิงแก่คนนี้มันไปรบกวนเด็กในอุปการะของคุณชาย คุณชายเลยอยากให้สั่งสอนสักหน่อย ส่วนตาแก่นั่น พ่อของเด็กสาวคนนั้น เราต้องถามก่อนว่ารู้เห็นเป็นใจกับนังจิ้งจอกนี่หรือเปล่า ถ้ารู้เห็นกันก็สั่งสอนไปทั้งคู่ อย่าให้ไปยุ่งกับเด็กในอุปการะของคุณชายอีก” ต้าฉินอธิบาย ลูกน้องอีกสามคนจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ สายตาคมทั้งสี่คู่ต่างจดจ้องไปที่นักโทษที่จับมา ก่อนที่จะสังเกตว่าทั้งสองเริ่มที่จะรู้สึกตัวแล้ว

“โอ้ะ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ฉันเพิ่งจะเดินออกจากมหาวิทยาลัยแอลมาไม่ใช่หรอ แล้วที่นี่มันที่ไหน” หยินเยว่บ่นออกมาทั้งๆ ที่สายตายังปรับแสงไม่ได้ เธอค่อยๆ ขยี้ตาก่อนที่จะต้องตกใจที่เห็นชายแปลกหน้ารูปร่างสูงใหญ่สี่คนจ้องมองมายังเธอเขม็ง

 “พวกแกเป็นใคร แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหน” หยินเยว่ตวาดขึ้นข่มความกลัว พร้อมกลับมองไปรอบๆ ก่อนที่จะตกใจเมื่อเห็นสามีของตนนั่งจ้องหน้าของตนอยู่ด้วยแววตาน่ากลัวไม่แพ้กับคนแปลกหน้าทั้งสี่คน

  “เธอบอกว่าเพิ่งเดินออกจากมหาวิทยาลัยแอลมางั้นหรอ แล้วเธอไปทำอะไรที่นั่น นี่อย่าบอกนะว่าเธอไปยุ่งกับหลิวถิงถิง” เสียงกราดเกรี้ยวตวาดใส่หยินเยว่อย่างโมโห เขาสั่งแล้วว่าห้ามไปยุ่งกับลูกสาวของเขาอีก แต่นางหยินเยว่กลับขัดคำสั่ง

  “โถ่พี่ ฉันก็แค่หวังดีกับพี่ หวังดีกับลูกซือเยว่” น้ำเสียงอ่อนลงมองหน้าสามีด้วยแววตาอ่อนแสง

  “หวังดี หวังดีอะไร ไหนเธอบอกมาสิ ว่าเธอไปทำอะไรที่มหาวิทยาลัยนั่น” หลิวหยางยังคงตวาดใส่หยินเยว่อย่างโมโห

   “ฉะ..ฉัน.......” ต้าฉินมองดูและพิจารณาเหตุการณ์อยู่สักครู่ก็พอเข้าใจว่านายหลิวหยางนั้นไม่ได้รู้เห็นเป็นใจกับการที่นางหยินเยว่ไปหาหลิวถิงถิงในครั้งนี้ แต่ดูเหมือนจะสั่งห้ามนังจิ้งจอกไม่ให้ไปยุ่งกับบุตรสาวด้วย ในขณะที่นางหยินเยว่กำลังตอบนายหลิวหยางด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอยู่นั้น เสียงเข้มของต้าฉินก็ดังขึ้น

“ทำไมไม่บอกนายหลิวหยางไปล่ะ ว่าเธอไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อบังคับและกดดันให้หลิวถิงถิงลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้วมาหาเงินเลี้ยงครอบครัว หึๆ ทีแบบนี้ทำเป็นพูดไม่ออก นี่นายหลิว นายไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้ที่เมียนายไปทำเรื่องแบบนี้มากันแน่” ต้าฉินเอ่ยขึ้นเสียงเย็น หลิวหยางมองไปที่คนแปลกหน้าก่อนที่จะหันไปเค้นเสียงถามหยินเยว่

“เธอ!!! ไปพูดแบบนั้นกับถิงถิงจริงๆ หรอ ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ไปยุ่งกับถิงถิงมันอีก ลูกของฉันมันกำลังไปใช้ชีวิตของมันเอง เธอมีสิทธิ์อะไรไปบอกให้ถิงถิงลาออกมาหาเงินเลี้ยงทุกคน!!!!”

  “หึๆ ถ้าพี่เอาไหน ขยันหาเงินมาให้ฉันกับซือเยว่ใช้หน่อย ฉันคงไม่ต้องแบกหน้าไปหาถิงถิงที่มหาวิทยาลัยนั่นหรอก ความผิดก็เพราะพี่ทั้งนั้นแหละ เพราะลูกมีพ่อที่ไม่เอาไหนอย่างพี่ไง ฉันเลยต้องให้พี่สาวมันออกมาดูแลน้องแทนไง อีกอย่างไอ้หลิวตงตง ลูกชายพี่มันก็หายหัวไปเลย ตอนนี้สถานการณ์บ้านเราเป็นยังไงพี่ไม่รู้เลยหรือไง ฮือๆๆๆ” หยินเยว่แสยะยิ้ม ก่อนที่จะคร่ำครวญร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายคนแปลกหน้าทั้งสี่ ต้าฉินกับลูกน้องนั่งฟังสองสามีภรรยาเถียงกันราวกับกำลังดูละครทีวีเรื่องหนึ่ง